توسط بران ترل
در 26 مارس، در نقش هماهنگ کننده رویداد برای تجربه صحرای نوادا، در نوادا بودم و برای پیاده روی سالانه صلح مقدس، سفری 65 مایلی در میان صحرا از لاس وگاس تا سایت آزمایش هسته ای مرکوری، نوادا، یک رویداد، آماده می شدم. که NDE حدود 30 سال از هر بهار حمایت مالی کرده است. دو روز قبل از شروع پیاده روی، یک ماشین بار از ما برگزارکنندگان مسیر را دنبال کردیم.
آخرین ایستگاه به جز یکی از برنامه‌های سفر سنتی، «کمپ صلح» است، مکانی در بیابان که معمولاً آخرین شب قبل از عبور از بزرگراه 95 به مکانی که اکنون به عنوان سایت امنیت ملی نوادا شناخته می‌شود، در آن می‌مانیم. وقتی به آنجا رسیدیم از اینکه کل کمپ و مسیری که از آن به محل آزمایش منتهی می‌شود را دیدیم که با حصارهای پلاستیکی نارنجی روشن احاطه شده بود، شگفت‌زده شدیم.
هیچ دلیل آشکاری برای حصار وجود نداشت و هیچ دسترسی آشکاری به کمپ وجود نداشت، جایی که برای سال‌ها محل برگزاری اعتراضات ضد آزمایش هسته‌ای بود. نه تنها ما را از محل کمپ سنتی خود مسدود کردند، بلکه هیچ مکان امن، قانونی یا مناسبی برای پارک وسایل نقلیه برای حدود یک مایل در اطراف وجود نداشت، جایی که حتی بتوانیم تجهیزات را رها کنیم یا اجازه دهیم شرکت کنندگان در اعتراض ما که نمی توانستند پیاده شوند. پیاده روی طولانی را در زمین های ناهموار انجام دهید. ما تازه شروع به ارزیابی مشکلات لجستیکی در این وضعیت جدید کرده بودیم که معاون کلانتر نای از آنجا عبور کرد.
معاون پس از هشدار به ما مبنی بر غیرقانونی بودن توقف در جاده به ما اجازه داد در حالی که وضعیت را همانطور که می بیند توضیح می دهد. او گفت که چند عکس بزرگ در دانشگاه، وزارت حمل و نقل نوادا را متقاعد کرده بود که کمپ صلح مکانی با اهمیت تاریخی است و بنابراین نمی توان با آن دست به دست شد. او گفت که حصارها فقط یک هفته یا کمی زودتر در انتظار پیاده روی صلح مقدس بالا رفتند. آثار تظاهرات گذشته با حضور معترضان معاصر اجازه مخدوش شدن ندارند. معاون به ما گفت که هیچ کس جز باستان شناسان دیگر هرگز اجازه ورود به کمپ را نخواهد داشت. طنز این عکس از دست ما نرفته بود.
با بازگشت به لاس وگاس، بلافاصله شروع به تماس با دفاتر مختلف وزارت حمل و نقل کردم، به خصوص با شماره هایی که (در کمال تعجب) برای دفتر باستان شناسی DOT پیدا کردم. من همچنین یک جستجوی اینترنتی در مورد مسائل پیرامون کمپ صلح و تاریخچه آن انجام دادم و متوجه شدم که در سال 2007، دفتر مدیریت زمین ایالات متحده (BLM ادعای مالکیت این سایت را دارد) و اداره حفاظت تاریخی ایالت نوادا تشخیص داده بودند که کمپ صلح واجد شرایط است. ثبت در فهرست ملی اماکن تاریخی
من خواندم باستان شناسی، انتشارات مؤسسه باستان‌شناسی آمریکا و سایر انتشارات که چگونه برخی از مردم‌شناسان مؤسسه تحقیقات بیابان درباره این مکان تحقیق کرده‌اند و با موفقیت نشان داده‌اند که اردوگاه صلح واجد شرایط ثبت نام در فهرست ملی مکان‌های تاریخی است. من خواندم که برای واجد شرایط بودن، یک سایت باید این شرایط را داشته باشد: "الف) ارتباط با رویدادهایی که سهم قابل توجهی در الگوهای گسترده تاریخ ما داشته اند، و ب) تجسم ویژگی های متمایز ... که دارای ارزش های هنری بالایی هستند ..."
در حالی که پیامدهای این نامگذاری برای ما هنوز نامشخص بود، مایه خوشحالی بود که بدانیم حداقل چند آژانس در بوروکراسی های فدرال و ایالتی، همراه با برخی از جامعه انسان شناسی دانشگاهی، این واقعیت را تشخیص می دهند که چند نسل ضد هسته ای فعالان «سهم قابل توجهی در الگوهای گسترده تاریخ ما داشته اند». طرح‌ها، نمادها و پیام‌های متاثر از چیدمان سنگ‌ها با رنگ‌ها و اندازه‌های مختلف («ژئوگلیف»، در بحث باستان‌شناسی) و گرافیتی‌های خط‌خورده روی تونل‌های زیر بزرگراه به رسمیت شناخته می‌شوند که «دارای ارزش‌های هنری بالایی هستند» که مستحق حمایت قانون هستند. !
ما قبلاً لاس وگاس را در سفر پنج روزه خود به محل آزمایش ترک کرده بودیم قبل از تماس های برگشتی از طرف آژانس های مختلف تأیید کرد که معاون وضعیت امور را درک نکرده است. این حصارها برای محافظت از کمپ صلح در برابر صلح طلبان قرار نگرفتند، بلکه به عنوان یک اقدام موقت برای جلوگیری از عبور برخی از پیمانکارانی که می خواستند تعمیرات جاده را آغاز کنند با تجهیزات سنگین خود از آن عبور کنند. یک دروازه در حصار باز می شود تا ما را به داخل بگذارد. پارکینگ، کمپینگ، راه اندازی یک آشپزخانه صحرایی، همه مانند گذشته مجاز خواهند بود.
این خبر مایه آرامش بود. ما انتظار داشتیم و حتی برای مقابله با اداره امنیت ملی هسته ای زمانی که به مرکوری و سایت آزمایش رسیدیم، برنامه ریزی کرده بودیم و علاوه بر این، انتظار داشتیم که علیرغم مجوزی که شورای ملی شوشون غربی به ما داده بود، بسیاری از ما به دلیل تجاوز به آنجا دستگیر شوند. مالکان قانونی زمین با این حال، ما نمی‌خواستیم با اداره حفاظت تاریخی ایالت نوادا درگیر شویم، و دستگیری به دلیل ایجاد مزاحمت در یک مکان باستان‌شناسی، همان اخلاق را به همراه ندارد. تمبر به عنوان مبارزه با نابودی احتمالی هسته ای.
باستان شناس ارشد وزارت حمل و نقل به ویژه در ارزیابی بالای خود از اهمیت کمپ صلح ابراز علاقه کرد. او می بالید که کمپ صلح تنها مکان تاریخی تعیین شده در نوادا است که کمتر از 50 سال قدمت دارد. تجربه شخصی من با کمپ صلح و محل آزمایش، شاید کمتر از تاریخی باشد. من یک بار در سال 1987 در اوج اعتراضات آنجا بودم، بار دیگر در دهه 1990، و پس از آن که اعتراضات علیه هواپیماهای بدون سرنشین از پایگاه نیروی هوایی کریچ در همان نزدیکی در سال 2009 آغاز شد، با افزایش فراوانی مواجه شدم. تا این برخورد، اعتراف می کنم که فکر می کردم. کمپ صلح چیزی بیش از مکانی مناسب برای برپایی اعتراضات علیه آزمایشات بمب هسته ای انجام شده در آن سوی بزرگراه 95 است.
ابرهای قارچی اولین آزمایش های انجام شده در سایت آزمایشی نوادا را می توان از دوردست لاس وگاس دید. معاهده ممنوعیت آزمایش محدود در سال 1963 این آزمایش ها را به زیر زمین منتقل کرد. اگرچه ایالات متحده معاهده منع جامع آزمایش را تصویب نکرد، اما آزمایشات کامل را در سال 1992 متوقف کرد، اگرچه آزمایش‌های «زیر بحرانی» تسلیحات، آزمایش‌هایی که کمتر از جرم بحرانی هستند، هنوز در این سایت انجام می‌شود.
از سال 1986 تا 1994، 536 تظاهرات در سایت آزمایشی نوادا با حضور 37,488 شرکت کننده برگزار شد و حدود 15,740 فعال دستگیر شدند. بسیاری از تظاهرات در آن سال ها هزاران نفر را در یک زمان جذب کردند. پیاده روی صلح مقدس امسال و خیر ما در 3 آوریل جمعه اعتراض در سایت تست در مقایسه با حدود 50 شرکت کننده متوسط بود و ما خوشحال بودیم که 22 نفر از این افراد پس از ورود به سایت دستگیر شدند.
با پایان یافتن آزمایش‌های کامل در نوادا، شماری که برای اعتراض به آزمایش‌ها در نوادا می‌آیند، به شدت کاهش یافت، و جای تعجب نیست که آزمایش‌های هسته‌ای عامل سوزان زمان نیست. تظاهرات در مکان‌هایی که مستقیماً با توسعه سلاح‌های هسته‌ای مرتبط هستند، هنوز هم تعداد قابل توجهی جمع می‌کنند. تنها سه هفته قبل از آخرین اعتراض ما، حدود 200 معترض در خارج از دروازه‌های پایگاه نیروی هوایی کریچ، مرکز قتل‌های هواپیماهای بدون سرنشین، درست پایین بزرگراه از محل آزمایش، اردو زدند.
با این حال، بسیار مهم است که برخی از ما همچنان در سایت آزمایش حاضر شویم و از بدن خود استفاده کنیم تا به آمار کم کم در حال رشد افرادی که در آنجا خطر دستگیری دارند تا به وحشت وصف ناپذیر جنگ هسته ای نه بگوییم، بیفزاییم.
هزاران کارگر همچنان هر روز صبح از لاس وگاس رانندگی می کنند تا به محل کار خود در سایت امنیت ملی نوادا مراجعه کنند. ما همه کارهای جهنمی را که فراتر از گارد گاو برنامه ریزی و اجرا می شود، نمی دانیم. برخی در حال انجام آزمایش‌های زیربحرانی هستند، برخی دیگر بدون شک صرفاً در حال تمرین، آموزش کارگران جدید و حفظ تجهیزات و زیرساخت‌ها برای از سرگیری احتمالی آزمایش‌های در مقیاس کامل هستند. روزی که رئیس جمهور سرکش دستور بدهد، سایت امنیت ملی نوادا آماده انفجارهای هسته ای در زیر شن های صحرا خواهد بود.
در مقابل احتمال آن روز وحشتناک، ما نیز باید تمرین را ادامه دهیم. ما باید لیست های پستی و پایگاه های داده خود را حفظ کنیم، پیام های تشویقی و اطلاعاتی را در خبرنامه ها و ایمیل های انفجاری ارسال کنیم، همه کانال های ارتباطی را باز نگه داریم. ما باید دوستی و عشق خود را نسبت به یکدیگر پرورش دهیم. شاید راهپیمایی صلح و مقاومت مدنی ما در محل آزمایش، که در مقایسه با اعتراضات بزرگ دهه 1980 بسیار ناچیز است، را بتوان یک «تظاهرات زیر انتقادی» تلقی کرد، آزمونی که با آن می‌توانیم پتانسیل خود را برای بسیج مقاومت در مقیاس کامل بسنجیم. آزمایش بمب هسته ای در صورت نیاز
اعتراضات در سایت آزمایشی نوادا به دلیل اهمیت تاریخی خود به درستی شناخته شده است. شاید روزی گردشگران نوادا کازینوها را برای مدتی ترک کنند تا از کمپ صلح به عنوان مکانی برای جشن و امید دیدن کنند، جایی که بشریت از مسیر نابودی خود برگشت. در آن روز، سایت امنیت ملی نوادا، بازسازی شده و به حاکمیت کشور شوشون غربی بازگردانده شده است، یادبودی از تأسف برای جنایات انجام شده در آنجا علیه زمین و موجودات آن خواهد بود. این زمان هنوز نرسیده است. آنچه به عنوان تاریخ اردوگاه صلح و مکان آزمایش در نظر گرفته می شود، بدون ذکر تاریخ این سیاره، همچنان در حالی که ما راه می رویم و در حالی که عمل می کنیم، نوشته می شود.
برایان ترل هماهنگ کننده رویداد برای تجربه صحرای نوادا و هماهنگ کننده صداهایی برای عدم خشونت خلاق است.brian@vcnv.org>
