چاقوها برای کسانی است که نظامی کردن شبه جزیره کره را به چالش می کشند

توسط ان رایت

عکس قدم زدن زنان با DMZ در پیونگ یانگ، کره شمالی در بنای یادبود اتحاد مجدد (عکس از Niana Liu)

وقتی پروژه خود را شروع کردیمزنان صلیب DMZما می‌دانستیم که مین‌های زمینی در DMZ در مقایسه با انفجار خشم، خشم و نفرت از جانب کسانی که مخالف هرگونه تماس با کره شمالی هستند، چیزی نخواهد بود. برخی از مقامات دولتی ایالات متحده و کره جنوبی، دانشگاهیان، مدیران رسانه ای و وبلاگ نویسان حقوق بگیر برای هر گروهی که جرأت به چالش کشیدن وضعیت خطرناک موجود در شبه جزیره کره را داشته باشد، چاقو می کشند. جای تعجب نیست که چاقوها سعی کرده اند تبلیغات جهانی قابل توجهی را که سفر ما به کره شمالی و کره جنوبی ایجاد کرد، از بین ببرند.

جدیدترین مقاله برش و تاسچگونه راهپیمایان صلح کره شمالی همسفران شدند؟، توسط ثور هالورسن و الکس گلادشتاین از "بنیاد حقوق بشر" در 7 ژوئیه 2015 در سیاست خارجی . هالوورسن و «بنیاد حقوق بشر» هستند گزارش شده است مرتبط با یک دستور کار اسلام هراسی و ضد دگرباشان جنسی.

به نظر می رسد هدف نویسندگان ترساندن هر گروهی است که برای صلح و آشتی در کره کار می کند با استفاده از موضوع نقض حقوق بشر در کره شمالی برای ترساندن گروه ها از تماس با کره شمالی. برای این مخالفان، صلح و آشتی در بخش‌های مختلف جهان ممکن است به این معنی باشد که آنها از مسائل و مشاغل محروم خواهند شد، زیرا امرار معاش آنها احتمالاً از تلاش‌های کم‌اهمیت برای حل و فصل مسائل بحث‌انگیز و خطرناک تأمین می‌شود.

در مقاله طولانی، تثبیت آنها تقریباً بر هر کلمه، نوشته یا گفتار، ساخته شده توسط اعضای هیئت، بر دو موضوع متمرکز شده است: تنها نتیجه ممکن از سفر به کره شمالی مشروعیت دادن به دولت است، و اگر این کار را نکنید. در اولین دیدار خود، دولت کره شمالی را در مورد مسائل حقوق بشر چکش کنید، تمام اعتبار خود را از دست داده اید. به نظر می رسد که نویسندگان هرگز درگیر هنر ظریف دیپلماسی نبوده اند. به عنوان یک دیپلمات در وزارت امور خارجه به مدت 16 سال، آموختم که اگر هدف شما تقویت گفتگو است، ابتدا باید سطح آشنایی و اعتماد را ایجاد کنید تا بتوانید به مسائل دشوار بپردازید.

البته تفسیر Halvorssen و Gladstein منحصر به فرد نیست. در هر چالش بین‌المللی، چه با ایران، چه کوبا یا کره شمالی، صنعت خانه‌ای از نویسندگان پدیدار می‌شود تا شهرت و ثروت خود را با رویکرد تقابلی با دولت‌ها به دست آورند. برخی از «اتاق‌های فکر» و سازمان‌هایی که آنها نمایندگی می‌کنند توسط تعداد انگشت شماری از میلیاردرها یا شرکت‌های ایدئولوژیک در صنعت تسلیحات تامین می‌شوند که از دامن زدن به وضعیت موجود، ادامه تحریم‌ها و رویکرد نظامی به مشکلاتی که تنها راه‌حل‌های سیاسی دارند، سود می‌برند.

ماموریت ما از ابتدا مشخص بود: جلب توجه بین المللی به مسائل حل نشده ای که 70 سال پیش با تقسیم کره در سال 1945 توسط ایالات متحده و روسیه ایجاد شد. ما از همه طرف‌ها می‌خواهیم که توافق‌هایی را که ۶۳ سال پیش در آتش‌بس ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ بر سر آن توافق شده بود، اجرا کنند. ما قاطعانه معتقدیم که مناقشه حل‌نشده کره به همه دولت‌های منطقه از جمله ژاپن، چین و روسیه توجیهی برای نظامی‌سازی بیشتر و آماده‌سازی برای جنگ، منحرف کردن بودجه برای مدارس، بیمارستان‌ها، و رفاه مردم و محیط‌زیست می‌دهد. البته این توجیه توسط سیاستگذاران ایالات متحده در آخرین استراتژی خود، یعنی "محور" آمریکا به سمت آسیا و اقیانوسیه نیز مورد استفاده قرار می گیرد. ما خواستار پایان دادن به آن پایگاه بسیار سودآور جنگ هستیم، به همین دلیل است که چاقوها برای ما بیرون آمده است.

بدون شک، کره شمالی و جنوبی در روند آشتی و شاید اتحاد مجدد، چیزهای زیادی از جمله مسائل اقتصادی، سیاسی، هسته ای، حقوق بشر و بسیاری موارد دیگر برای حل و فصل دارند.

ماموریت ما این نبود که خودمان با آن مسائل بین کره ای مقابله کنیم، بلکه توجه بین المللی را به مسائل حل نشده جلب کنیم. بین المللی درگیری که برای همه ما بسیار خطرناک است و برای تشویق دوباره گفت وگو به ویژه در میان ایالات متحده، کره شمالی و کره جنوبی.

به همین دلیل گروه ما هم به کره شمالی و هم به کره جنوبی رفت. به همین دلیل ما خواستار اتحاد مجدد خانواده ها و رهبری زنان در ایجاد صلح شدیم. به همین دلیل است که ما در کره شمالی و کره جنوبی قدم زدیم - و از DMZ عبور کردیم - و خواستار پایان وضعیت جنگی در شبه جزیره کره با یک معاهده صلح برای پایان دادن به جنگ 63 ساله کره شدیم.

و به همین دلیل است که ما فارغ از آنچه کارشناسان بنویسند، درگیر می‌شویم، زیرا در نهایت، اگر گروه‌هایی مانند ما برای صلح تلاش نکنند، دولت‌های ما مستعد جنگ هستند.

##

آن رایت به مدت 29 سال در نیروهای ذخیره ارتش آمریکا خدمت کرد و به عنوان سرهنگ بازنشسته شد. او همچنین به عنوان دیپلمات ایالات متحده در سفارتخانه های ایالات متحده در نیکاراگوئه، گرانادا، سومالی، ازبکستان، قرقیزستان، سیرالئون، میکرونزی، افغانستان و مغولستان خدمت کرد. او در مارس 2003 در مخالفت با جنگ پرزیدنت بوش علیه عراق از دولت ایالات متحده استعفا داد. او در نامه استعفای خود به نگرانی های خود در مورد امتناع دولت بوش از تعامل/گفتگو با کره شمالی برای حل مسائل نگران کننده اشاره کرد.