به صلح فرصت بدهید: آیا وجود دارد World Beyond War?

من دوست دارم آواز بخوانم و بهترین چیزی که دوست دارم این است که وقتی تنها هستم این کار را با تمام وجودم انجام دهم. تابستان گذشته، در حال قدم زدن در مزارع ذرت در دره رودخانه هادسون نیویورک بدون هیچ کس به جز پرستوهای انبار، متوجه شدم که مجموعه ای از آهنگ های صلح را از سال های دور و دراز مدت کمپ تابستانی ام می سازم. این اواخر دهه 1950 بود، زمانی که مصائب جنگ جهانی دوم هنوز نسبتا تازه بود، سازمان ملل به نظر یک تحول امیدوارکننده بود، و موسیقی محلی بسیار عالی بود.

در اردوی خوش نیت من، اغلب خودپسند و همیشه خوش آهنگ، 110 کودک عادت داشتند با چنین جنگی بجنگند. وعده شیرین:

"آسمان کشور من از اقیانوس آبی تر است
و پرتوهای نور خورشید روی برگ شبدر و کاج
اما سرزمین های دیگر نیز نور خورشید و شبدر دارند
و آسمان همه جا مثل آسمان من آبی است"

به نظر می‌رسید که فکر کردن بسیار معقولانه و بزرگ‌تر باشد - مثلاً! ما میتوانیم تمام چیزهای خوب را داشته باشید این قبل از این بود که من بزرگتر شوم و متوجه شدم که بزرگسالان لزوماً معقول فکر نمی کنند. خیلی سال بعد، وقتی آخرین گروه کر را تمام کردم، به این فکر کردم: چه کسی دیگر در مورد صلح اینطور صحبت می کند، چه برسد به آواز خواندن؟ یعنی بدون کنایه و با امید واقعی؟

از زمان گردش تابستانی من، روز جهانی صلح آمده و رفته است در همین حال، نظامیان در حال کشتن غیرنظامیان (و گاهی برعکس) در مکان‌های متفاوت هستند. اوکراین, اتیوپی, ایران, سوریهاز کرانه باختریو یمن. این فقط ادامه دارد و ادامه می یابد، اینطور نیست؟ و این حتی به تمام آتش بس های شکننده، اقدامات تروریستی (و تلافی جویانه)، خیزش های سرکوب شده، و خصومت های به سختی سرکوب شده در این سیاره اشاره نمی کند.

به هر حال، من را شروع نکنید که چگونه زبان جنگ اغلب در زندگی روزمره ما نفوذ می کند. جای تعجب نیست که پاپ، در پیام اخیر کریسمس خود، از جهانیان ابراز تاسف کرد.قحطی صلح"

در میان همه اینها، تصور اینکه صلح فرصتی است سخت نیست؟

خارج شدن!

البته محدودیتی برای اهمیتی که آهنگ ها می توانند داشته باشند وجود دارد، اما یک جنبش سیاسی موفق نیاز به یک موسیقی متن خوب دارد. (همانطور که متوجه شدم در حالی که گزارش سپس، خشم در برابر دستگاه برای برخی از سربازان ضد جنگ پس از 9 سپتامبر به این هدف عمل کرد.) اما بهتر از آن، سرودی است که مردم بتوانند زمانی که به صورت همبستگی برای اعمال فشار سیاسی جمع می شوند، بخوانند. از این گذشته، خواندن به عنوان گروه در لحظه ای که حتی مهم نیست که می توانید یک آهنگ را تا زمانی که اشعار به خانه می آید یا نه، به همراه داشته باشید، حس خوبی دارد. اما یک آهنگ اعتراضی، طبق تعریف، آهنگ صلح نیست - و معلوم می شود که اکثر آهنگ های صلح اخیر نیز چندان صلح آمیز نیستند.

همانطور که بسیاری از ما در یک سن خاص به یاد داریم، آهنگ های ضد جنگ در طول سال های جنگ ویتنام رونق گرفت. نماد وجود داشتبه صلح فرصتی بدهیدضبط شده توسط جان لنون، ​​یوکو اونو و دوستانش در اتاق هتل مونترال در سال 1969. "جنگ"، اولین بار توسط Temptations در سال 1970 ضبط شد (هنوز می توانم آن پاسخ "مطمقاً هیچ چیز!" به "برای چه خوب است؟" را بشنوم). گربه استیونز”آموزش صلح، از 1971; و این فقط برای شروع یک لیست است. اما در این قرن؟ بیشتر مواردی که با آنها برخورد کردم در مورد آرامش درونی یا صلح با خود بودند. آنها مانتراهای مراقبت از خود هستند. تعداد معدودی که در مورد صلح جهانی یا بین‌المللی بودند، به‌طور بی‌رحمانه‌ای خشمگین و تیره‌تر بودند، که به نظر می‌رسید که منعکس‌کننده روحیه آن زمان باشد.

اینطور نیست که کلمه "صلح" لغو شده باشد. ایوان یکی از همسایه‌هایم پرچمی رنگ و رو رفته صلح دارد. Trader Joe's من را به خوبی با نخود داخلی تامین می کند. و صلح هنوز هم گاهی اوقات مانند طراح، رفتار تجاری کاملی دارد T شرت از شرکت چینی پوشاک Uniqlo. اما بسیاری از سازمان‌هایی که هدفشان واقعاً صلح جهانی است، انتخاب کرده‌اند که این کلمه را در نام خود نبرند و «peacenik» که حتی در دوران شکوفایی آن تحقیرآمیز است، اکنون کاملاً ناپدید شده است. بنابراین، آیا کار صلح فقط آهنگ خود را تغییر داده است یا به روش های اساسی تر تکامل یافته است؟

صلح 101

آرامش حالتی از وجود است، حتی شاید حالت لطف. این می تواند به اندازه آرامش فردی درونی و یا به وسعت رفاقت در میان ملت ها باشد. اما در بهترین حالت، ناپایدار است و برای همیشه در خطر گم شدن است. به یک فعل با آن نیاز دارد - جستجو، دنبال کردن، برنده شدن، حفظ کردن - تا تأثیر واقعی داشته باشد و اگرچه زمان زیادی بدون جنگ در مناطق خاصی وجود داشته است (مثلاً اروپای پس از جنگ جهانی دوم تا همین اواخر). مطمئناً به نظر نمی رسد که وضعیت طبیعی همه این دنیای ما باشد.

اکثر کارگران صلح احتمالاً مخالف هستند وگرنه کاری را که انجام می دهند انجام نمی دهند. در این قرن، اولین بار در یک مصاحبه تلفنی با جاناتان شی، روانپزشکی که به خاطر کارش با جانبازان جنگ ویتنام که از سندروم استرس پس از سانحه رنج می‌بردند، در سال 2008، مخالفت با این ایده را تجربه کردم که جنگ ذاتی یا اجتناب ناپذیر است. این موضوعی بود که ما در مورد آن صحبت می‌کردیم، زمانی که او از موضوع منحرف شد و اعتقاد خود را مبنی بر اینکه واقعاً امکان پایان دادن به همه جنگ وجود دارد، ابراز داشت.

او فکر می‌کرد که اکثر این درگیری‌ها ناشی از ترس و شیوه‌ای است که نه تنها غیرنظامیان، بلکه نیروهای نظامی آن را به عنوان سرگرمی «مصرف» می‌کنند. او از من خواست که رساله امانوئل کانت فیلسوف روشنگری را بخوانم صلح همیشگی. وقتی این کار را انجام دادم، من واقعاً تحت تأثیر پژواک آن بیش از دو قرن بعد قرار گرفتم. در مورد بحث های مکرر در مورد بازگرداندن پیش نویسبرای مثال، پیشنهاد کانت را در نظر بگیرید که ارتش های ایستاده فقط جنگ را برای کشورها آسان تر می کند. او سپس نوشت: «آنها ایالت های مختلف را تحریک می کنند تا از نظر تعداد سربازان خود از یکدیگر سبقت بگیرند و برای این تعداد محدودیتی نمی توان تعیین کرد.»

زمینه آکادمیک مدرن مطالعات صلح و درگیری - اکنون در مورد آن وجود دارد 400 برنامه از این قبیل در سراسر جهان - حدود 60 سال پیش آغاز شد. زیربنای نظریه صلح مفاهیم آرامش منفی و مثبت اول به طور گسترده توسط یوهان گالتونگ جامعه شناس نروژی معرفی شد (اگرچه جین آدامز و مارتین لوتر کینگ هر دو قبلاً از این اصطلاحات استفاده کردند). صلح منفی فقدان خشونت فوری و درگیری مسلحانه است، این اعتقاد که شاید بتوانید مواد غذایی بخرید بدون اینکه فرصتی برای دمیده شدن به قلع و قمع کنید (مانند اوکراین امروز). صلح مثبت حالت هماهنگی پایدار در داخل و بین ملت ها است. این بدان معنا نیست که هیچ کس هرگز مخالفت نمی کند، فقط طرفین درگیر با هرگونه برخورد با اهداف بدون خشونت برخورد می کنند. و از آنجایی که بسیاری از درگیری های خشونت آمیز ناشی از شرایط اجتماعی اساسی است، استفاده از همدلی و خلاقیت برای التیام زخم ها برای این فرآیند ضروری است.

هدف صلح منفی اجتناب است، صلح مثبت در پایداری. اما صلح منفی یک ضرورت فوری است زیرا جنگ بسیار زیاد است آسان تر برای شروع از توقف، که باعث می شود موقعیت گالتونگ عملی تر از مسیحایی او نوشت: «من نگران نجات جهان نیستم. من نگران یافتن راه‌حل‌هایی برای درگیری‌های خاص قبل از خشونت هستم.»

دیوید کورترایت، کهنه سرباز جنگ ویتنام، استاد بازنشسته در موسسه مطالعات صلح بین‌المللی کروک نوتردام، و یکی از خالقان پیروزی بدون جنگ، این تعریف را از چنین کارهایی در ایمیلی به من ارائه کرد: «برای من، سؤال «صلح جهانی» نیست، که رویایی و آرمان‌شهری است و اغلب برای تمسخر کسانی از ما که به صلح اعتقاد دارند و برای آن تلاش می‌کنند، استفاده می‌شود، بلکه این است که چگونه کاهش درگیری مسلحانه و خشونت.»

صلح به آرامی می آید

جنبش‌های صلح تمایل دارند حول جنگ‌های خاص بسیج شوند، مانند آن درگیری‌ها متورم و رو به افول می‌روند، اگرچه گاهی اوقات پس از آن در دنیای ما باقی می‌مانند. به عنوان مثال، روز مادر پس از جنگ داخلی ناشی از دعوت به صلح بود. (از آن زمان زنان در خط مقدم اقدامات صلح بودند Lysistrata زنان یونان باستان را سازماندهی کردند تا از رابطه جنسی مردان تا پایان جنگ پلوپونز منع کنند.) چند سازمان ضد جنگ هنوز فعال به قبل از جنگ جهانی اول و چندین سازمان از جنبش مقاومت در جنگ ویتنام و جنبش ضد هسته ای اوایل دهه 1980 برخاستند. دیگران به همین تازگی هستند اختلاف، در سال 2017 توسط فعالان جوان رنگین پوست سازماندهی شد.

امروزه، فهرست بلندبالایی از سازمان‌های غیرانتفاعی، گروه‌های مذهبی، سازمان‌های غیردولتی، کمپین‌های لابی‌گری، نشریات و برنامه‌های علمی قصد لغو جنگ را دارند. آنها عموماً تلاش های خود را بر آموزش شهروندان در مورد چگونگی مهار نظامی گری و بودجه نظامی متمرکز می کنند و در عین حال راه های بهتری را برای همزیستی مسالمت آمیز کشورها یا درگیری های داخلی بی طرفانه ترویج می کنند.

با این حال، روی یک چیز حساب کنید: این هرگز کار آسانی نیست، حتی اگر خود را به ایالات متحده محدود کنید، جایی که نظامی گری به طور منظم به عنوان میهن پرستی و هزینه های افسار گسیخته برای سلاح های کشنده به عنوان بازدارندگی به تصویر کشیده می شود، در حالی که سودجویی از جنگ برای مدت طولانی یک سرگرمی ملی بوده است. درست است، یکی از امضاکنندگان اعلامیه استقلال بعداً الف دفتر صلح که توسط یک وزیر صلح اداره می شود و در موقعیتی برابر با وزارت جنگ قرار می گیرد. با این حال، چنین ایده ای هرگز فراتر از تغییر نام آن وزارت جنگ به عنوان وزارت دفاع با صدای بی طرف تر در سال 1949، پس از منشور سازمان ملل متحد که جنگ های تجاوزکارانه را غیرقانونی کرد، فراتر نرفت. (اگر فقط!)

بر اساس یک پایگاه داده گردآوری شده توسط پروژه مداخله نظامیاین کشور از سال 392 تاکنون 1776 مداخله نظامی انجام داده است که نیمی از آنها در 70 سال گذشته بوده است. در حال حاضر، این کشور مستقیماً هیچ درگیری تمام عیار را آغاز نمی کند، اگرچه نیروهای آمریکایی هنوز در حال جنگ در سوریه و هواپیماهای آن هنوز حملات خود را انجام می دهند در سومالینه از عملیات ضد تروریستی 85 پروژه هزینه های جنگ دانشگاه براون یافت ایالات متحده از سال 2018 تا 2020 درگیر بوده است که برخی از آنها بدون شک ادامه دارند. موسسه اقتصاد و صلح در سال 129، ایالات متحده را در بین 163 کشور در رتبه 2022 قرار داد. شاخص صلح جهانی. از جمله مقوله‌هایی که ما در این محاسبه جا انداخته‌ایم، تعداد جمعیت زندانی‌مان، تعداد فعالیت‌های ضد تروریستی انجام‌شده، هزینه‌های نظامی (که ترک بقیه سیاره در غبار)، نظامی گری عمومی، زرادخانه هسته ای ما است.مدرن شدهدر دهه‌های آینده، تعداد حیرت‌انگیز تسلیحاتی که ما ارسال می‌کنیم، به حدود 2 تریلیون دلار می‌رسد. فروش خارج از کشور، و تعداد درگیری های انجام شده. به این موارد بسیاری از مشکلات فوری، درهم تنیده و وحشیگری های دنیوی علیه این سیاره و مردم روی آن را اضافه کنید، به راحتی می توان باور کرد که دنبال کردن صلح پایدار نه تنها غیر واقعی، بلکه کاملاً غیر آمریکایی است.

به جز این نیست. کار صلح بسیار حیاتی است، اگر فقط به این دلیل که بودجه پنتاگون که حداقل 53 درصد از بودجه اختیاری این کشور را تشکیل می‌دهد، تلاش‌ها برای رفع نیازهای حیاتی اجتماعی را کاهش می‌دهد. بنابراین تعجب آور نیست که فعالان صلح ایالات متحده مجبور شده اند استراتژی های خود را همراه با واژگان خود تنظیم کنند. آنها اکنون بر پیوستگی جنگ و بسیاری مسائل دیگر تاکید می کنند، تا حدی به عنوان یک تاکتیک، اما همچنین به این دلیل که "عدالت نیست، صلح نیست" بیش از یک شعار است. این یک پیش شرط برای دستیابی به یک زندگی آرام تر در این کشور است.

به رسمیت شناختن ارتباط متقابل آنچه که ما را آزار می دهد به معنای چیزی بیش از ترغیب سایر حوزه ها برای افزودن آرامش به مجموعه خود است. این به معنای پذیرش و همکاری با سایر سازمان ها در مورد مسائل آنها نیز هست. به عنوان جاناتان کینگ، رئیس مشترک اقدام صلح ماساچوست و استاد بازنشسته در MIT، به درستی بیان کرد: "شما باید به جایی بروید که مردم هستند، آنها را بر اساس نگرانی ها و نیازهایشان ملاقات کنید." بنابراین، کینگ، یک فعال قدیمی صلح، در کمیته هماهنگی کمپین مردم فقیر ماساچوست نیز خدمت می کند، که شامل پایان دادن به «تهاجم نظامی و جنگ افروزی» در فهرست آن است. خواسته، در حالی که Veterans For Peace اکنون یک فعال دارد پروژه بحران آب و هوا و نظامی گری. دیوید کورترایت به طور مشابه به مجموعه رو به رشدی از تحقیقات صلح اشاره می‌کند که از علم و سایر زمینه‌های علمی، از جمله مطالعات فمینیستی و پسااستعماری استفاده می‌کنند، در حالی که به بازاندیشی ریشه‌ای درباره معنای صلح می‌پردازد.

سپس این سؤال مطرح می‌شود که جنبش‌ها چگونه از طریق ترکیبی از کارهای درون سازمانی، نفوذ سیاسی عمومی، و فشار عمومی، هر کاری را انجام می‌دهند. بله، شاید روزی کنگره بالاخره با یک کمپین لابی‌گری متقاعد شود که مجوزهای منسوخ استفاده از نیروی نظامی را که در سال‌های 2001 و 2002 در پاسخ به حملات 9 سپتامبر و جنگ‌های پس از آن تصویب شده بود، لغو کند. حداقل این امر، اعزام نیروهای آمریکایی در درگیری های دور را به دلخواه برای رئیس جمهور دشوارتر می کند. با این حال، به دست آوردن تعداد کافی از اعضای کنگره برای موافقت با مهار بودجه دفاعی احتمالاً مستلزم یک کمپین مردمی با ابعاد خیره کننده است. همه اینها، به نوبه خود، بدون شک به معنای ادغام هر جنبش صلح به چیزی بسیار بزرگتر، و همچنین مجموعه ای از سازش ها و درخواست های بی وقفه برای جمع آوری کمک های مالی است (مانند درخواست اخیری که از من می خواهد «پیش پرداختی را پرداخت کنم. صلح»).

ضربان صلح؟

پاییز امسال، در یک پانل با عنوان «جنگ و اشغال مزمن» در یک کنفرانس دانشجویی درباره آزادی مطبوعات شرکت کردم. چهار شرکت کننده در میزگرد - خبرنگاران تأثیرگذار، باتجربه و شکست خورده جنگ - با تأمل در مورد اینکه چرا چنین کاری را انجام می دهند، امیدوارند بر چه کسی تأثیر بگذارند، و خطراتی که با آنها سر و کار دارند، از جمله امکان "عادی سازی" جنگ صحبت کردند. در زمان سوال، من در مورد پوشش فعالیت های ضد جنگ پرسیدم و با سکوت مواجه شدم و به دنبال آن اشاره ای نیمه دل به سرکوب مخالفان در روسیه شد.

درست است، وقتی گلوله‌ها در حال پرواز هستند، وقت آن نیست که در مورد جایگزین فکر کنیم، اما گلوله‌ها در آن سالن پرواز نمی‌کردند و من فکر می‌کردم که آیا هر پانل مربوط به گزارش جنگ نباید شامل کسی باشد که درباره صلح گزارش می‌دهد. من شک دارم که حتی در اتاق های خبر این تصور وجود داشته باشد که در کنار خبرنگاران جنگ، خبرنگاران صلح نیز وجود داشته باشند. و من تعجب می‌کنم که این ضربان چگونه به نظر می‌رسد؟ چه چیزی ممکن است به دست آورد؟

بعید می‌دانم که هرگز انتظار آرامش را در زمان ما داشته باشم، حتی زمانی که آن آهنگ‌های درخشان را می‌خواندیم. اما من دیده ام که جنگ ها به پایان می رسد و گاهی حتی از آن اجتناب کرده ام. من شاهد حل و فصل مناقشات به نفع دست اندرکاران بوده ام و همچنان کارگران صلح را که در تحقق آن نقش داشتند، تحسین می کنم.

به عنوان دیوید سوانسون، یکی از بنیانگذاران و مدیر اجرایی World Beyond Warدر یک تماس تلفنی اخیر به من یادآوری کرد که شما برای صلح کار می کنید زیرا «مقابله با ماشین جنگ یک مسئولیت اخلاقی است. و تا زمانی که فرصتی وجود دارد و روی چیزی کار می‌کنید که بیشترین شانس موفقیت را دارد، باید آن را انجام دهید.»

به همین سادگی - و به همان اندازه دلخراش - است. به عبارت دیگر، ما باید به صلح فرصت دهیم.

حق چاپ 2023 نان لوینسون

تصویر برجسته: راهپیمایی اعتراضی ضد جنگ در واشنگتن، 24 سپتامبر 2005 by غارت تحت مجوز است CC BY-NC-ND 2.0 / فلیکر

در ادامه TomDispatch را دنبال کنید توییتر و به ما بپیوندید در فیس بوک. جدیدترین کتابهای اعزامی ، رمان جدید دیستوپی جان ففر را ببینید ، سونگلندز (آخرین مورد در مجموعه Splinterlands) ، رمان بورلی گولوگورسکی هر بدن یک داستان دارد، و تام انگلهاردت یک ملت ساخته نشده توسط جنگ، و همچنین آلفرد مک کوی در سایه قرن آمریكا: افزایش و كاهش قدرت جهانی ایالات متحده، جان داور قرن خشونت آمیز آمریکایی: جنگ و تروریسم از زمان جنگ جهانی دوم, و آن جونز آنها سربازان بودند: چگونه جنگجویان مجددا از جنگ آمریکا باز می گردند: داستان نادان.