نیروی انعطاف پذیر، به رغم لیبرال اسپین، به ترومپ سرکوب شده است: مک کوویگ

حتی پس از انتشار مجله اکونومیست یک مقاله نخست وزیر بریتانیا با تیتر «تونی بلر سگ پشمالو نیست»، نتوانست از تهمت وفادار بودن جورج دبلیو بوش به دلیل حمایت از حمله او به عراق خلاص شود.

بنابراین، این روزها باید در دفتر نخست‌وزیر خودمان، آه بزرگی از آسودگی به وجود بیاید، حالا که به نظر می‌رسد ترس‌ها از بین رفته است که جاستین ترودو می‌تواند به همین شکل یک پودل نامیده شود – با افسار رئیس جمهور فعلی ایالات متحده.

مطمئناً اعلام ماه گذشته دولت ترودو مبنی بر افزایش چشمگیر هزینه های نظامی کانادا - همانطور که دونالد ترامپ با صدای بلند خواسته است - با توجه به بیزاری کانادایی ها از بودجه های نظامی کلان و نخست وزیرانی که به روسای جمهور ایالات متحده تسلیم می شوند، خطرناک بود.

اما تعهد دولت ترودو مبنی بر افزایش 70 درصدی هزینه‌های نظامی در طی 10 سال موفق شد. تمجید از ترامپ در حالی که تا حد زیادی مورد توجه کانادایی ها قرار نمی گیرد. شیرین

این ممکن است به این دلیل باشد که کریستیا فریلند، وزیر امور خارجه به تازگی یک سخنرانی نمایشی در پارلمان ایراد کرده بود که عزم کانادا را برای یافتن راه خود در جهان اعلام می کرد، حالا که ترامپ تصمیم گرفته است «از زیر بار رهبری جهانی شانه خالی کند».

به نظر خنده‌دار و جسورانه می‌آمد، همراه با حسی از تکبر، تمایل به سرپیچی از مرد. او در بوق می زد.

اگر لحن سرکش فریلند ترامپ را در حالی که صبح روز بعد به توییت‌های قبل از سحر فکر می‌کرد، عصبانی می‌کرد، ساعاتی بعد با شنیدن خبر خوش‌آمدگویی که کانادا با 30 جت جنگنده جدید و 88 کشتی جنگی جدید، هزینه‌های نظامی خود را 15 میلیارد دلار افزایش می‌دهد، آرام گرفت! وای! برای کانادایی های غیر نظامی اینطوری خرج کن در ارتش آنها هیچ همبرگر نیست!

در همین حال، همه چیز در جبهه کانادا ساکت بود، جایی که رسانه‌ها، که هنوز در بلندای سخنرانی فریلند سر به فلک کشیده بودند، مملو از داستان‌هایی درباره عزم دولت ترودو برای «تعیین مسیر خود» و «گام برداشتن برای رهبری در صحنه جهانی» بودند. اشتیاق آن برای راضی کردن ترامپ بیشتر در این ماجرا گم شد.

افزایش مخارج نظامی، اگرچه بدون بحث و جدل زیاد معرفی شد، اما در واقع یک تحول بزرگ با پیامدهای ویرانگر است که طی دهه آینده بار عظیم 30 میلیارد دلاری را بر مالیات دهندگان کانادایی تحمیل می کند و نیازهای ضروری اجتماعی را به خطر می اندازد.

این همچنین برای ترودو که هیچ وعده تبلیغاتی برای افزایش هزینه های نظامی کانادا که با 19 میلیارد دلار در سال، شانزدهمین کشور بزرگ در جهان است، انحراف چشمگیری است.

برعکس، ترودو برای احیای نقش کانادا در حفظ صلح سازمان ملل مبارزه کرد. اما اگر تمرکز شما بر حفظ صلح باشد، جت های جنگنده و کشتی های جنگی را ذخیره نمی کنید.

این افزایش هزینه های نظامی به طور چشمگیری بیشتر از آنچه استیون هارپر برنامه ریزی کرده بود است. هارپر به طور مداوم در طرح بحث برانگیز خود برای خرج کردن 9 میلیارد دلار برای خرید 65 جت جنگنده با مشکل مواجه بود. با این حال اکنون تیم ترودو، که دوست دارد چهره ای فمینیستی را به دنیا ارائه دهد، با خرج کردن 19 میلیارد دلار برای 88 جت، با خیال راحت اعلام کرده است که قصد دارد این رقم را بیش از دو برابر کند.

همه اینها کانادا را به طور کامل در حالت جنگ قرار می دهد، به طوری که ما می توانیم به طور یکپارچه در هر گونه سرمایه گذاری نظامی که ترامپ بخواهد ما را درگیر کند، قرار دهیم.

و اشتباه نکنید، این چیزی است که ما برای آن آماده می شویم. پگی میسون، رئیس مؤسسه ریدو، تنها اندیشکده کانادایی که به مسائل نظامی می پردازد، خاطرنشان می کند: طرح نظامی جدید، با عنوان «قوی، ایمن، درگیر»، 23 اشاره به «قابلیت همکاری» کانادا با نیروهای نظامی ایالات متحده و متحدانش دارد. بودجه زیادی توسط صنعت تسلیحات تامین نمی شود.

میسون، سفیر سابق کانادا در سازمان ملل در زمینه خلع سلاح، می‌گوید که علیرغم صحبت درباره انزواطلبی ترامپ، دولت ترامپ از درگیری‌های نظامی خارجی عقب‌نشینی نمی‌کند. برعکس، در حال گسترش نیروهای خود در عراق، سوریه، یمن و افغانستان است.

ترامپ از متحدان آمریکا انتقاد کرده است که به اندازه کافی برای ارتش خود هزینه نمی کنند و بار مالی بیش از حد دفاع از «دنیای آزاد» را بر دوش ایالات متحده گذاشته است.

البته راه‌حل معقول‌تر این است که واشنگتن بودجه «دفاعی» عظیم 600 میلیارد دلاری خود را کاهش دهد که 36 درصد از هزینه‌های نظامی جهان را تشکیل می‌دهد - تقریباً سه برابر بیشتر از چین، بزرگترین هزینه‌کننده بعدی. بر طبق موسسه تحقیقات صلح بین المللی استکهلم

مطمئناً 30 میلیارد دلار اضافی از هزینه‌های نظامی که ترودو به تازگی وعده داده است، به نظر می‌رسد با اولویت‌های کانادایی‌ها مغایرت دارد.

حدس من این است که با توجه به انتخاب بین صرف این پول برای جت های جنگنده یا برای برنامه های اجتماعی، اکثر کانادایی ها برنامه های اجتماعی را ترجیح می دهند.

اما پس از آن، آنها افسار را در دست نمی گیرند.

لیندا مک کویگ نویسنده و روزنامه نگاری است که ستونش ماهانه منتشر می شود. او را در توییتر دنبال کنید @LindaMcQuaig