نوشته متیو هوه، مبارزه با پانچژانویه 16، 2023
مارتین لوتر کینگ یک سال تا یک روز قبل از ترور خود، علنا و قاطعانه نه تنها جنگ ایالات متحده در ویتنام، بلکه نظامی گری را که جنگ را فعال کرد و جامعه آمریکا را تضعیف کرد، محکوم کرد. پادشاه فراتر از ویتنام خطبه ای که در 4 آوریل 1967 در کلیسای ریورساید نیویورک ایراد شد، به همان اندازه که قدرتمند و نبوی بود، پیش بینی کننده بود. مفهوم و ارزش آن امروزه به اندازه 55 سال پیش وجود دارد.
کینگ به درستی نظامی‌گرایی فراگیر و فرماندهی ایالات متحده را با شیاطین اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که آمریکا را درگیر کرده بودند پیوند داد. همان کاری که رئیس جمهور دوایت آیزنهاور در کار خود انجام داده بود خداحافظی شش سال پیش از آن، کینگ قصد داشت ماهیت موذیانه واقعیت آن نظامی‌گری را نه تنها از طریق جنگ‌های خارج از کشور و یک مجتمع نظامی-صنعتی کنترل‌کننده، بلکه تأثیرات تحقیرآمیز و کاهنده‌ای که بر مردم آمریکا داشت، روشن کند. کینگ جنگ در ویتنام را به عنوان "بیماری بسیار عمیق تر در روح آمریکایی" درک کرد و به آن اشاره کرد. مرگ های شرم آور و وحشتناکی که در خارج از کشور به ارمغان آورد، مایه خرابی های آمریکا بود. او اهداف خود را در مخالفت با جنگ ویتنام به عنوان تلاشی برای نجات روح آمریکا خلاصه کرد.
ظاهراً تخریب جسمی و روانی ویتنامی ها و همچنین نابودی خانواده های کارگر آمریکایی رخ داد. تا آوریل 1967، بیش از 100 آمریکایی، که بیشتر آنها را دقیقاً پسر توصیف می کنیم، نه مرد، هر هفته در ویتنام کشته می شدند. همانطور که ما ویتنامی ها را با ناپالم می سوزاندیم، "خانه های ایالات متحده را از یتیمان و بیوه ها پر می کردیم." کسانی که از «میدان‌های جنگ تاریک و خونین» بازمی‌گشتند، از نظر جسمی ناتوان بودند و از نظر روانی آشفته بودند. تأثیر متاستاتیک این خشونت خارج از کشور بر جامعه آمریکا به همان اندازه که خود ویرانگر بود قابل پیش بینی بود. شاه هشدار داد:
ما دیگر نمی توانیم خدای نفرت را پرستش کنیم یا در مقابل محراب انتقام تعظیم کنیم. اقیانوس های تاریخ را جزر و مد روزافزون نفرت متلاطم کرده است. و تاریخ مملو از خرابه های ملت ها و افرادی است که این مسیر خودباختگی نفرت را دنبال کردند.
کینگ درک می کرد که خشونت آمریکا در خارج از کشور و داخل کشور صرفاً بازتابی از یکدیگر نیست، بلکه به یکدیگر وابسته و متقابلاً تقویت می شود. در خطبه خود در آن روز، کینگ نه تنها در مورد شرایط کنونی آن جنگ خاص در ویتنام صحبت می کرد، بلکه دیوانگی را در سیاست، اقتصاد و فرهنگ آمریکا توصیف می کرد که محدودیت زمانی یا پایبندی به نسل نداشت. پنجاه و پنج سال بعد، جنگ ها در داخل و خارج ادامه یافته است. از سال 1991، ایالات متحده انجام داده است بیش از 250 عملیات نظامی در خارج از کشور در آن کشتار و ویرانی، ما در ایالات متحده می بینیم ده ها هزار نفر سالانه و در جهان به قتل می رسند بزرگترین جمعیت زندان
کینگ اشاره کرد که چگونه این خشونت اجازه نادیده گرفتن هنجارهای نژادی در ایالات متحده را می دهد، زیرا همه چیز تابع هدف خشونت می شود. مردان جوان سیاه‌پوست و سفیدپوست که اجازه زندگی در یک محله یا رفتن به مدارس مشابه در ایالات متحده را نداشتند، در ویتنام توانستند کلبه‌های فقرای ویتنامی را در «همبستگی وحشیانه» به آتش بکشند. دولت او "بزرگترین تامین کننده خشونت در جهان" بود. در تعقیب دولت ایالات متحده برای آن خشونت، همه چیزهای دیگر، از جمله رفاه مردم آن، باید تابع شوند.
از نظر کینگ، فقرای آمریکایی به اندازه ویتنامی ها دشمن دولت آمریکا بودند. با این حال، جنگ و میلیتاریسم آمریکا مانند دشمنان، متحدانی داشت. کینگ در معروف‌ترین قطعه خطبه‌اش، یک محور واقعی شر را پیش‌بینی می‌کند: «وقتی ماشین‌ها و رایانه‌ها، انگیزه‌های سود و حقوق مالکیت، مهم‌تر از مردم تلقی می‌شوند، سه قلو غول‌پیکر نژادپرستی، ماتریالیسم افراطی و نظامی‌گری. قادر به تسخیر نیستند.»
این تثلیث نامقدس نژادپرستی، ماتریالیسم و نظامی گری امروز جامعه ما را تعریف کرده و بر آن مسلط است. نفرتی که توسط یک جنبش برتری‌طلب سفیدپوست در حال پیشرفت سیاسی تبلیغ می‌شود، به پستهای رسانه‌های اجتماعی و اقدامات تروریستی فردی به کمپین‌های سیاسی موفق و قوانین بی‌رحمانه مؤثر می‌رسد. ما سه قلوهای شر را در سرفصل ها، محله ها و خانواده هایمان می بینیم و احساس می کنیم. پیروزی های انتخاباتی و قضایی به سختی برای آزادی های مدنی در حال لغو شدن است. فقر هنوز جوامع سیاه پوست، قهوه ای و بومی را تعریف می کند. فقیرترین افراد در میان ما اغلب هستند مادران تنها. خشونت، خواه قتل پلیس سیاه‌پوستان و قهوه‌ای غیرمسلح، خشونت خانگی علیه زنان، یا خشونت خیابانی علیه همجنس‌گرایان و ترنس‌ها، بدون رحم و عدالت ادامه دارد.
ما آن را در اولویت های دولت خود می بینیم. باز هم، همه چیز باید تابع تعقیب خشونت باشد. جمله معروف کینگ از آن خطبه 4 آوریل، "ملتی که سال به سال پول بیشتری را صرف دفاع نظامی می کند تا برنامه های ارتقای اجتماعی، در حال نزدیک شدن به مرگ معنوی است" غیرقابل انکار است. برای سال‌ها، دولت ایالات متحده بیشتر از بودجه خود را صرف جنگ و نظامی گری کرده است تا رفاه مردم. از 1.7 تریلیون دلاری که کنگره آمریکا درست قبل از کریسمس گذشته اختصاص داد، تقریبا 2/31.1 تریلیون دلار به پنتاگون و مجریان قانون می رسد. در طول این قرن، اختیاری غیر مرتبط با دفاع حتی با افزایش 50 میلیونی جمعیت ایالات متحده، هزینه های دولت فدرال عمدتاً ثابت یا کاهش یافته است.
عواقب این اولویت بندی خشونت به همان اندازه که ناپسند است اجتناب ناپذیر است. صدها هزار از آمریکایی ها در همه گیری کووید به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه های مراقبت های بهداشتی جان خود را از دست دادند. همانطور که کنگره افزایش تعداد 80 میلیارد دلار برای پنتاگون در ماه دسامبر کاهش یافت ناهار مدرسه برنامه ها. ٪۱۰۰ آمریکایی ها با افزایش چند رقمی سالانه برای هزینه های سربار مانند مراقبت های بهداشتی، مسکن، آب و برق و آموزش، زندگی می کنند. شرکت ها می سازند ضبط سود و به سختی پرداخت می کنند مالیات. امید به زندگی برای آمریکایی ها کاهش یافته است 2 ½ سال در دو سال، درست به عنوان اولین و سومین قاتلان بچه های ما اسلحه و اوردوز هستند…
من خطبه شاه را قدرتمند، نبوی و پیشگویانه توصیف کردم. همچنین رادیکال و خاطره انگیز بود. کینگ خواستار یک «انقلاب واقعی ارزش‌ها» شد تا بدی‌های نژادپرستی، مادی‌گرایی و نظامی‌گری را که دولت و جامعه آمریکا را کنترل می‌کند، از بین ببرد و جایگزین کند. او گام‌های واقعی و مشخصی را برای پایان دادن به جنگ در ویتنام ترسیم کرد، همانطور که درمان‌هایی را برای بیماری روحیه آمریکایی تجویز کرد. ما از آنها پیروی نکردیم.
کینگ فهمید که آمریکا از ویتنام فراتر خواهد رفت. او واقعیت های سه قلو شر، مرگ معنوی ملی و جنگ علیه فقرا را تشخیص داد و بیان کرد. او می‌دانست که این واقعیت‌ها چگونه یک انتخاب اجتماعی هستند و چگونه بدتر می‌شوند، و این را گفت. مارتین لوتر کینگ یک سال به روز به خاطر چنین بیانی به قتل رسید.
