آخرین بازمانده شناخته شده فوتبال هیچ کس در زمین در 22 ژوئیه 2001 در سن 106 سالگی درگذشت.
آنها می گویند سربازان قدیمی هرگز نمی میرند ، آنها فقط محو می شوند. Bertie Felstead یک استثنا بود. هرچه سن او بیشتر می شد شهرت بیشتری پیدا می کرد. وی بیش از 100 سال داشت و مدتها بود که در یک خانه سالمندان در گلوستر اسکان داده می شد ، زمانی که رئیس جمهور ژاک شیراک به او لژیون d'Honneur فرانسه اعطا شد. او بیش از 105 سال داشت که مسن ترین مرد بریتانیا شد. و در آن زمان او حتی به عنوان تنها بازمانده از آتش بس های خودجوش کریسمس که در جبهه غرب در جریان جنگ جهانی اول رخ داد ، حتی مشهورتر بود. کمتر رویدادی در زمان جنگ مورد بحث و مجادله و افسانه است.
آقای Felstead، یک لندن و در آن زمان یک باغبان بازار، برای خدمات در 1915 داوطلب شد. بعدا در همان سال در دومین و آخرین قطعه کریسمس، در حالی که در نزدیکی روستای لاوانتی در شمال فرانسه مستقر بود، شرکت کرد. سپس او در "سلطنتی ولش فوزیلیس"، رگ رابرت گریوز، نویسنده یکی از قدرتمندترین کتابهای مربوط به آن جنگ، "خداحافظی به همه آن" بود. همانطور که آقای Felstead آن را به یاد می آورد، صلح و آرامش در شب کریسمس از خطوط دشمن آمد. سربازان آواز "Ar Hyd Y Nos" در آلمان، در آلمان، آواز خواندند. انتخاب آنها از سرود به عنوان یک تصدیق بسیار قدردانی از ملیت کلک مخالف آنها در trenches در حدود 100 متر دور گرفته شده است، و سلطنتی Welch Fusiliers با آواز "خوب شاه Wenceslas" پاسخ داد.
آقای فلستد یادآوری كرد كه پس از یك شب آواز خواندن ، احساس حسن نیت چنان ورم كرده بود كه در سپیده دم سربازان باواریایی و انگلیسی به طور خودجوش از سنگرهای خود خارج شدند. با فریاد سلام و احوالپرسی مانند "سلام تامی" و "سلام فریتز" ، آنها ابتدا در سرزمین هیچکس با یکدیگر دست دادند و سپس به یکدیگر هدیه دادند. آبجو آلمانی ، سوسیس و کلاه ایمنی تند و تیز به شما داده می شد یا در ازای گوشت گاو قلقلک ، بیسکویت و دکمه های تن پوش تنقلات می دادید.
یک بازی توپ متفاوت
آقای فلستد یادآوری کرد بازی ای که آنها انجام دادند یک نوع فوتبال خشن بود. "این یک بازی به این ترتیب نبود ، بیشتر یک ضربه آزاد و یک بازی رایگان برای همه بود. برای هرچه می دانم می توانست 50 نفر باشد. من بازی کردم چون فوتبال را خیلی دوست داشتم. نمی دانم چه مدت طول کشید ، احتمالاً نیم ساعت. " سپس ، همانطور که یکی دیگر از سرخپوشان به یاد آن افتاد ، یک سرگرد انگلیس سرگرم کننده متوقف شد و دستور داد افرادش را به داخل سنگر برگردانند و با زبانی به آنها یادآوری کند که آنها آنجا بودند "برای جنگ با هون ها ، نه برای دوست شدن با آنها "
این مداخله به حفظ اسطوره مارکسیستی عامیانه کمک کرده است، مثلا در موسیقی "اوه، چه جنگ دوست داشتنی"، که سربازان معمولی در هر دو طرف تنها برای یک صلح دوستانه مشتاق بودند و به آنها مشتاق و مجبور بودند با مأموران جنجالی علاقه خود را به کلاس. در حقیقت، افسران در هر دو طرف، تعدادی از ابزارهای کریسمس در 1915 و از ابزارهای بسیار گسترده تر در 1914 را آغاز کردند. پس از پارلینگ برای به دست آوردن شرایط آتش بس موافقت کرد، اکثر ماموران با دشمن مخلوط شده بودند، همانطور که همگی آنها همانطور که مردان بودند.
رابرت گریوز در روایت خود از رهنمودها دلیل آن را توضیح داد. "[گردان من] هرگز به خود اجازه نداد که هیچ احساس سیاسی نسبت به آلمانی ها داشته باشد. وظیفه یک سرباز حرفه ای صرفاً جنگ با هر کسی بود که پادشاه به او دستور جنگ می داد ... برادری کریسمس 1914 ، که گردان از اولین کسانی بود که در آن شرکت می کرد ، همان سادگی حرفه ای را داشت: بدون وقفه عاطفی ، این یک امر عادی نظامی بود سنت - تبادل ادب بین افسران ارتش مخالف. "
به گفته بروس برینسفاتر، یکی از محبوب ترین نویسندگان جنگ اول جهانی، Tommies ها همانند سرگردان بودند. در همین زمان بود که او نوشت: "نه یک اتم نفرت از طرفین در طول این ترورها،" و در عین حال، در یک لحظه، خواست ما برای پیروزی در جنگ و اراده برای رهایی آنها بود. این همانند فاصله بین دورهای یک مسابقه بوکس دوستانه بود. "
بسیاری از گزارش های معاصر انگلیس در مورد معاهدات به اسطوره دیگری کمک می کند: اینکه مقامات تمام دانش برادری را از مردم در خانه دور نگه می داشتند تا مبادا به روحیه آسیب برساند. روزنامه ها و مجلات مشهور انگلیس عکس ها و نقاشی های سربازان آلمانی و انگلیسی را جشن می گیرند که کریسمس را با هم در سرزمین هیچکس جشن می گیرند.
با این حال درست است که آتش بسهای کریسمس در سالهای بعدی جنگ تکرار نشدند. در سال 1916 و 1917 کشتار بی وقفه یک جنگ فرسایشی چنان خصومت را در هر دو طرف عمیق کرد که جلسات دوستانه در سرزمین هیچکس حتی تصور نمی شد ، حتی در کریسمس.
آقای Felstead در میان خسته کننده ترین Tommies بود. او پس از زخمی شدن در نبرد Somme در 1916 برای درمان بیمارستان به خانه بازگشت اما به اندازه کافی برای دریافت مجدد خدمات برای خارج از مرز بهبود یافت. او به سالونیکا فرستاده شد، جایی که مالاریا حاد را گرفت و سپس پس از جادوگری بیشتر در رفاه در Blighty، از ماههای آخر جنگ در فرانسه خدمت کرد.
پس از انحلال، او منجر به زندگی نسبتا کسل کننده و قابل احترام شد. فقط طول عمر، پایان دادن به ناامیدی اوست. نویسندگان و روزنامه نگاران خواستار مصاحبه و جشن گرفتن شرکت کننده در یک آتش بس افسانه ای بودند که زندگی آنها در طول سه قرن به طول انجامید. او به آنها گفت که همه ی اروپایی ها، از جمله انگلیسی ها و آلمانی ها، باید دوستان باشند.
