یک سوال از افغانستان: آیا می توانیم جنگ را لغو کنیم؟

توسط دکتر حاکم

هادیسا ، یک دختر افغانی 18 ساله ، به عنوان دانش آموز برتر در 12 خود رتبه بندی می کند^th کلاس کلاس وی با تعجب گفت: "سؤال این است كه ، آیا انسانها قادر به از بین بردن جنگ هستند؟"

مانند هادیسا ، در مورد اینکه آیا طبیعت انسانی توانایی خنثی کردن جنگ را دارد ، شک داشتم. سالها پیش فرض می کردم که جنگ برای کنترل "تروریست ها" ضروری است ، و بر اساس این پیش فرض ، لغو کردن آن منطقی نبود. با این حال قلب من به هادیسا رفت که وقتی تصور می کردم در آینده با خشونت تحریک آمیز او را تصور کنم.

هادیسا در اندیشه عمیق سر خود را کج کرد. او با دقت به نظرات مختلفی كه توسط داوطلبان صلح افغان ابراز شده بود ، گوش فرا داد. او برای یافتن پاسخ تلاش می کند.

اما هنگامی که هادیسا هر روز جمعه در مدرسه کودکان و نوجوانان خیابان Borderfree خیابان افغانی مشغول آموزش نان آوران کودک می شود ، اکنون در کلاسهای صبح و بعد از ظهر شماره 100 را ثبت می کند ، او شک و تردیدهای خود را کنار می گذارد.

من می توانم ببینم که او دلسوزی درونی خود را که بالاتر از جنگی است که هنوز در افغانستان شدت می گیرد ، اعمال می کند.

Hadisa ، مانند 99 of از انسان ها ، و بیش از 60 میلیون پناهنده گریز از جنگ های نظامی و اقتصادی ، معمولاً به جای خشونت ، اقدامی صلح آمیز و سازنده را انتخاب می کند.

"دانش آموزان عزیز ،" هادیسا می گوید ، "در این مدرسه ، ما می خواهیم جهانی بدون جنگ برای شما بسازیم."

هدیسا که اکنون در مورد احتمال از بین بردن جنگ قانع است ، می گوید: # ناگهانی!

دانش آموزان بچه خیابانی او از تدریس هادیسا لذت می برند. علاوه بر این ، به دور از خیابان های خشن و غیرقابل پیش بینی کابل ، آنها فضای مدرسه را تأیید ، ایمن و متفاوت می یابند.

فاطمه ، یکی از دانش آموزان هادیسا ، در اولین تظاهرات بچه های خیابانی در کابل شرکت کرد و خواستار مدرسه ای برای کودکان خیابانی 100 شد. در اقدامات بعدی ، او به کاشت درختان و دفن سلاح های اسباب بازی کمک کرد. طی دو روز دیگر ، در 21^st در ماه سپتامبر ، روز جهانی صلح ، او یکی از کودکان خیابانی 100 خواهد بود که یک وعده ناهار را برای کارگران افغان 100 سرو می کند.

فاطیما آموخته است: "به جای جنگ ، ما اعمال مهربانی انجام خواهیم داد."

این اقدام یک # جنبش! راه اندازی و یک حرکت طولانی مدت است که توسط داوطلبان صلح افغانستان برای خاتمه جنگ آغاز شده است.

وای! چه یادگیری عملی!

اگر به بچه های خیابانی راه های غلط آموزش داده می شد و "تروریست" می شدند ، آیا راه حل این بود که در نهایت آنها را هدف قرار داده و آنها را بکشید؟

من نمی توانم تحمل این موضوع را داشته باشم ، و بیشتر و بیشتر متقاعد شده ام ، مانند هدیسا و داوطلبان صلح افغانستان ، که کشتن کسانی که برچسب 'تروریست ها' هستند با جنگ علیه آنها کار نمی کند.

جنگ و اسلحه دلایل اصلی "تروریسم" را بهبود نمی بخشد. اگر برادر یا خواهر ما خشونت آمیز بود ، ما به فکر کشتن آنها برای اصلاح آنها نیستیم.

من در کلاس بودم که برای اولین بار این سؤال برای بچه های خیابانی مطرح شد: "به کی می خواهید یک وعده غذایی بپردازید؟" دستان مثل عشق و امید بالا رفتند که برای نسل جدید افغانستان شکوفا می شود ، و حبیب ، یک کودک بزرگتر خیابانی که سال گذشته دانش آموز هادیسا بود و به همراه بسیاری دیگر از او گفت: "کارگران!"

احساس کردم که به جای اینکه از نفرت ، تبعیض ، بی تفاوتی یا بی تفاوتی استفاده کنیم ، یک حرکت چشمگیر در ظرفیت انسانی ما برای مراقبت از دیگران ، بسیار جابجا شده احساس کردم.

حبیب با قلم و کاغذ ، لیست دعوت از کارگران افغانی 100 را که با او و سایر بچه های خیابانی افغان تهیه می شود ، یک وعده غذایی به اشتراک می گذارد

دیروز ، حبیب به معلم داوطلب خود ، علی کمک کرد تا کارگران را به وعده غذایی در 21 دعوت کند^st. همانطور که حبیب را فیلمبرداری و عکس می گرفتم که نام مردان افغان را بسیار پیرتر از او می کرد ، احساس می کردم که به توانایی انسانی ما در انجام کار خوب اعتقاد دارم و احساس گرم و دلپذیری بر من تأثیر می گذارد.

با افرادی مثل هادیسا ، فاطمه ، حبیب و بسیاری از جوانهای شگفت انگیز افغان که با آنها ملاقات کرده ام می دانم که می توانیم جنگ را از بین ببریم.

به خاطر آنها و به خاطر نوع بشر ، باید با صبر زیاد و همه عشق خود را با هم کار کنیم.

در 1955 ، پس از دو جنگ جهانی و از دست دادن حداقل 96 میلیون نفر ، برتراند راسل و آلبرت انیشتین مانیفیستی را نوشتند ، و گفتند: "در اینجا ، مسئله ای که ما به شما ارائه می دهیم ، واضح و وحشتناک و غیر قابل اجتناب است. پایان دادن به نسل بشر. یا بشر باید از جنگ انصراف دهد؟ "

بعد از اتمام دعوت ها ، همانطور که در همان خیابان هایی که حبیب برای گرفتن برخی از درآمد برای خانواده خود ، وزن عابران را می گرفت ، قدم می زدیم ، از او پرسیدم: "چرا می خواهید جنگ را تمام کنید؟"

او پاسخ داد ، "ده نفر در اینجا کشته شدند ، ده نفر در آنجا کشته شدند. نقطه چیست؟ به زودی ، یک قتل عام و به تدریج یک جنگ جهانی رخ می دهد. "

حبیب می گوید # بس!

دکتر حکیم ، (دکتر تاک یانگ ، Wee) یک پزشک پزشکی از سنگاپور است که در سالهای 10 گذشته فعالیت های بشردوستانه و اجتماعی را در افغانستان انجام داده است ، از جمله اینکه مربی است داوطلبان صلح افغانستان، یک گروه بین قومی از جوانان افغان که برای ساختن جایگزین های غیر خشونت آمیز برای جنگ اختصاص داده شده بود. او 2012 دریافت کننده جایزه صلح بین المللی Pfeffer است.