By شاهد علیه شکنجهژانویه 12، 2023
اظهارات جرمی وارون در اعتراض در شهر نیویورک در 11 ژانویه 2023
ما امروز جمع شده‌ایم تا خواهان بسته شدن زندان ایالات متحده در گوانتانامو باشیم، مات و مبهوت از اینکه همچنان جمع می‌شویم تا خواستار تعطیلی آن شویم. حکایت اعتراض امروز ما تداوم اعتراض ماست، اکنون برای چندین دهه.
حضور ما بر اساس شرم پایدار خود گوانتانامو و پافشاری سرسختانه ما بر امید در برابر امید، بیش از همه، به خاطر مردانی است که هنوز در آنجا نگهداری می شوند. ما آنها را رها نخواهیم کرد.
در این سالگرد غم انگیز اجازه دهید تا به آنچه گوانتانامو بوده، نماینده آن چه بوده و فکر می کنم اکنون چیست فکر کنم.
گوانتانامو از روز اول شروع به کار خود محل آزار وحشیانه انسان ها بود که با اتهامات واهی و تعصبات مذهبی و نژادی شیطانی شده بودند. همین امروز صبح در گاردین روزنامه منصور عدافی این عذاب را بازگو می کند:
19 ساله بودم که به گوانتانامو فرستاده شدم. من در فوریه 2002 رسیدم، چشم بسته، سرپوش، غل و زنجیر، کتک خورده. وقتی سربازان کاپوتم را برداشتند، تنها چیزی که دیدم قفس هایی بود که پر از مجسمه های نارنجی بود. من شکنجه شده بودم گم شدم و ترسیدم و گیج شدم. نمی دانستم کجا هستم و چرا مرا به آنجا برده اند. نمی دانستم تا کی زندانی خواهم شد و چه بلایی سرم خواهد آمد. هیچ کس نمی دانست من کجا هستم. به من شماره دادند و بین مرگ و زندگی معلق شدم.
با تنوع کم، تجربه او تجربه همه مردانی است که از اردوگاه عبور کرده اند یا در آن باقی مانده اند.
خوشبختانه، مردم این کشور و در سراسر جهان از آنچه در اوایل دهه 2000 از گوانتانامو یاد گرفتند، وحشت زده شدند. در دادگاه ها و خیابان ها شکنجه ایالات متحده را صدا زدند و خواستار تعطیلی گوانتانامو شدند.
شاهد علیه شکنجه در سال 2005 و در اوج جنگ علیه تروریسم شکل گرفت، زمانی که 25 آمریکایی برای روزه گرفتن، نماز خواندن و اعتراض در خارج از پایگاه نیروی دریایی ایالات متحده در همبستگی با مردان بازداشت شده به زیارت کوبا رفتند. وجدان آنها با تهدید شدید زندگی و حیثیت در زندان فراخوانده شد.
اما اقدام آنها همچنین مبتنی بر یک فرض استراتژیک بود: اینکه بستن گوانتانامو یک موضوع قابل پیروزی است - در واقع میوه کم ارزشی در میان خواسته های یک جنبش توده ای ضد جنگ، که علیه رئیس جمهور جنگ افروز، اما متزلزل آمریکا چیده شده بود. بی قانونی و بی اخلاقی بسیار فاحش بود، محکومیت در سراسر جهان بسیار شدید بود. مطمئناً مجموع قوای دادگاه، افکار عمومی، فشار ژئوپلیتیک و سرپیچی از خود مردان بازداشت شده، آمریکا را از این تاریک ترین قسمت تاریکی برمی گرداند. پس از آن، بسیاری از کارها این بود که مردان بازداشت شده را در معرض قانون قرار دهند، از استحقاق رسیدگی عادلانه برخوردار شوند و بتوانند با به چالش کشیدن بازداشت خود، آزاد شوند.
به طور خلاصه، گوانتانامو به عنوان یک جنگ وحشتناک، اما برگشت پذیر، افراطی از جنگ در حال حاضر وحشتناک مورد حمله قرار گرفت.
آن دوره مبارزات انتخاباتی با وعده اول اوباما برای بستن زندان به پیروزی آشکاری دست یافت. اما اوباما تعهد خود را رها کرد. دادگاه ها حقوق به دست آمده را پس گرفتند، در حالی که برخی در کنگره این موضوع را عوام فریبی کردند و به همان ترس افکنی و اسلام هراسی که باعث جنگ علیه تروریسم در دوره بوش شد، متوسل شدند. "قوانین شکسته، زندگی شکسته، وعده شکسته" شعار امضای شاهد علیه شکنجه برای دوره اوباما بود.
تنها با مقاومت سرسختانه مردان بازداشتی، وکلای آنها و حامیان جهانی، جمعیت زندان کاهش یافت. گوانتانامو که از دوران ریاست جمهوری اوباما جان سالم به در برده بود، اکنون نمادی از تسلیم شدن بی رحمانه، تحمل شرم آور لیبرالی در برابر غیرقابل تحمل ها، و قدرت پایدار دولت امنیت ملی برای سرپیچی یا سرپیچی از قانون بود.
گوانتانامو، خدا را شکر، هرگز تخیل تاریک ترامپ را کاملاً تسخیر نکرد و تهدیدهای او برای پر کردن مجدد زندان هرگز محقق نشد. گوانتانامو که تا حد زیادی فراموش شده بود، با این وجود، در دوران رژیم خود، پژواک سایه ای از همه چیز ترامپ بود: شیطان جلوه دادن دیگران تیره پوست. بی قانونی عمدی و ظلم عمدی؛ دروغ بزرگ و کوچک؛ و حمله عمیق به ارزش های ادعایی دموکراتیک آمریکایی. در دوران سلطنت ترامپ، افراد با وجدان بیشتر برای دفاع از جامعه ایالات متحده و نهادهای آن در برابر تهاجمات داخلی که اغلب توسط ایالات متحده به مردم خارجی مورد بازدید قرار می گیرد، کار می کردند.
حال گوانتانامو چیست، دو سال پس از ریاست جمهوری لیبرال دیگر که سیاست رسمی آن دوباره بستن زندان است. همانطور که امروز شنیدیم، پنج مرد رقت انگیز در دوران بایدن آزاد شده اند، در حالی که بقیه همچنان ظلم های کوچک را تحمل می کنند. ما همه دلایل ادعایی باز ماندن زندان را می دانیم: اینکه یافتن کشورهایی که زندانیان آزاد شده گوانتانامو را بگیرند دشوار است. آن کنگره هنوز در راه است. و اینکه سیاست همچنان مملو از حاشیه های انتخاباتی کوچک در خط است. ما این دلایل را به عنوان بهانه های واهی رد می کنیم.
ما می توانیم توضیحات دیگری را تصور کنیم. در میان آنها، این سکون نهادی به وجود آمده است و به گوانتانامو زندگی غیرقابل خاموشی خود را می دهد. بودجه‌ها، مشاغل، پروتکل‌ها، استقرار، قوانین، روال‌ها و فرآیندهای قانونی بی‌پایان همگی به زندان گره خورده‌اند.
اما این فقط خیلی چیزها را توضیح می دهد.
گوانتانامو در نهایت، به نظر من، به عنوان بداخلاقی مزمن و چرکین امپراتوری آمریکا، متکی بر استانداردهای دوگانه و ناتوان از محاسبه ظلم ها و ریاکاری هایش، تحمل می کند.
نمایندگان آدام شیف، جیمی راسکین و حتی لیز چنی بسیار شیوا در مورد مسئولیت پذیری، قداست حاکمیت قانون، و نیاز به رفتار برابر با اکثر و کمترین افراد صحبت می کنند. هدف صادقانه آنها نجات دموکراسی ضعیف و روح شکسته آمریکاست.
اما چنین احساسات شرافتمندانه ای در جایی در سواحل فلوریدا، دور از سواحل گوانتانامو غرق می شود. تقاضا برای دموکراسی، کرامت و حقوق برای برداشت افسانه‌ای از «ما» به نحوی ادامه بدبختی و محرومیت «آنها» را می‌پذیرد - هیولاهای ادعایی دوران گذشته که نادیده گرفتن سرنوشتشان آسان‌تر است.
ایالات متحده گوانتانامو را نبسته - شاید نتواند گوانتانامو را ببندد - زیرا نمی تواند، همانطور که در حال حاضر وجود دارد، خشونت، نژادپرستی و سوء استفاده ای را که همیشه بخشی از پروژه آمریکا بوده است، حساب کند.
به طرز دردناکی فهمیدیم که بستن گوانتانامو بسیار بیشتر از بستن گوانتانامو است. این به معنای مقابله، در برابر جزر و مد انکار، با ساختارهای عمیق امپراتوری آمریکا - گذشته و آینده آن، و دروغ هایی است که به خود می گوید.
این بدان معناست که کار ما بسیار بزرگ و بسیار مهم است، و پاداش حتی پیروزی های کوچک - مانند آزادی بعدی مردی از زندان جزیره - بسیار عمیق است.
