De Brad Wolf, Komunaj Sonĝoj, Januaro 15, 2023
[Noto de la Redaktoro: Labori por fini militon foje ŝajnas kiel senfina suprengrimpado, kun eta pacmovado preterpasita kaj elspezita de la armea industria kongresa akademia pensfabrikkomplekso puŝanta la rakonton por milito. Ni ĉiam memoru, ni havas du superfortajn avantaĝojn nianflanke - vero kaj beleco. Ĉi tiu bela artikolo diras ĝin multe pli bone ol mi. En ĉi tiu kazo, la beleco de poezio estas plifortigita de alia verko de la aŭtoro - Brad Wolf estas gvidkomitato por la Zaporizhzhya Protekta Projekto, kiu trejnas teamon de volontuloj por iri al. Ukrainio plifortigos la sekurecon de nuklea centralo endanĝerigita de milito.]
Milito estas lingvo de mensogoj. Malvarma kaj malnobla, ĝi eliras el obtuzaj, teknokrataj mensoj, drenante vivo de koloro. Ĝi estas institucia ofendo al la homa spirito.
La Pentagono parolas la lingvon de milito. La Prezidanto kaj la Kongreso parolas la lingvon de milito. Korporacioj parolas la lingvon de milito. Ili ĉasas nin de indigno kaj kuraĝo kaj la aprezo de beleco. Ili faras buĉadon de la animo.
Prenu ekzemple la freŝan raporto eldonita de la Centro por Strategiaj & Internaciaj Studoj (CSIS) rajtigita "La Unua Batalo de la Sekva Milito: Militludado Ĉina Invado de Tajvano.” Tiu pensfabriko faris 24 ripetojn de militludoj per kiuj Ĉinio invadas Tajvanon. Usono kaj ĝiaj aliancanoj respondas. La rezulto ĉiufoje: Neniu gajnas. Ne vere.
la raporto ŝtatoj,
"Usono kaj Japanio perdas dekduojn da ŝipoj, centojn da aviadiloj, kaj milojn da servomembroj. Tiaj perdoj damaĝus la usonan tutmondan pozicion dum multaj jaroj. Dum la militistaro de Tajvano estas nerompita, ĝi estas grave degradita kaj lasita por defendi difektitan ekonomion sur insulo sen elektro kaj bazaj servoj. Ĉinio ankaŭ multe suferas. Ĝia mararmeo estas ruinigita, la kerno de ĝiaj amfibiaj fortoj estas rompita, kaj dekmiloj da soldatoj estas militkaptitoj."
Degradita. Difektita ekonomio. Perdoj. La raporto rilatas al grandegaj nombroj da viroj, virinoj kaj infanoj buĉitaj per bomboj kaj kugloj, de ekonomioj kaj vivrimedoj katastrofe ruinigitaj, landoj detruitaj dum jaroj. Ĝi eĉ ne traktas la probablecon de nuklea interŝanĝo. Ĝiaj vortoj estas malplenaj de la akra doloro kaj ĉagreno de tia realeco, senviva, senanima. Ĉi tiuj zombiaj teknokratoj ne militas nur kontraŭ homoj, sed kontraŭ racio, kontraŭ homa emocio.
Por diri la veron necesas poeto. Poezio rekonas ne la idealon sed la realon. Ĝi tranĉas ĝis la osto. Ĝi ne ŝanceliĝas. Ĝi ne rigardas for.
Ili mortis kaj estis entombigitaj en koto sed iliaj manoj elstaris.
Do iliaj amikoj uzis la manojn por pendigi kaskojn.
Kaj la kampoj? Ĉu la kampoj ne estas ŝanĝitaj pro tio, kio okazis?
La mortintoj ne estas kiel ni.
Kiel la kampoj povas daŭri kiel simplaj kampoj?
Lingvo povas liberigi niajn mensojn aŭ malliberigi ilin. Kion ni diras gravas. La malmolaj, nudaj, veraj vortoj de kalkulado. Eldiru la vortojn de vero pri milito kaj la militistaro ne plu povas daŭrigi sian somnambulan recitalon pri morto.
Knabsoldato en la ostovarma suno laboras sian tranĉilon
senŝeligi la vizaĝon de mortinto
kaj pendigu ĝin de la branĉo de arbo
florante kun tiaj vizaĝoj.
Milito utiligas filologion malplenigitan de homaro. Ĝi parolas en intencite mensogiga maniero por glati super la teruraj, murdaj agoj pripensitaj. La omnicidaj militludoj raporto de CSIS daŭrigas, "Ne ekzistas rigora, malfermfonta analizo de la funkcia dinamiko kaj rezultoj de invado malgraŭ ĝia kritika naturo." Ĝi sonas antisepsa, enuiga, sed fakte, ĝi estas, nu, . . .
Ĝi estas pli malbona ol memoro, la malferma lando de morto.
Ni intencis pensi kaj paroli poezie. Nudigi la mensogon. Poezio abomenas la banalaĵon, kombas tra la detrito por doni nekutiman ateston. Estas pensi kaj paroli realisme kaj transcende, prilumi la verkojn de la mondo, ĉu tiuj verkoj estas malbonaj aŭ belaj. Poezio vidas la aferojn tiaj, kiaj ili estas, rigardas la vivon ne kiel objekton ekspluatadan sed kontemplan, respektindajn.
Kial mensogi? Kial ne la vivo, kiel vi celis?
Se ni prenas nian homaron serioze, nia respondo al la militfarantoj devas esti ribelo. Paca kaj poezia, forta kaj senkompata. Ni devas altigi la homan kondiĉon dum ili celas degradi ĝin. La Komercistoj de Morto ne povas venki movadon, kiu parolas la lingvon de poezio.
La Korporacia Ŝtato scias, kion ili faras. Ili serĉas unue anestezi niajn mensojn por ke ili povu mortigi niajn korpojn sen rezisto. Ili lertas pri ĝi. Ili scias kiel deturni nin, malplenigi nin. Kaj se ni kolektus sufiĉe da perforta kolero, ili scias kiel respondi al nia perforto. Sed ne poezia protesto. Iliaj neŭralaj vojoj ne kondukas al poezio, al neperforta potencialo, al vizioj de amemo. Ilia lingvo, iliaj vortoj kaj ilia potenco velkas antaŭ la vera esprimo de iliaj faroj.
Tial ni sentas
sufiĉas aŭskulti
al la vento puŝante citronojn,
al hundoj tiktaj trans la terasoj,
sciante, ke dum birdoj kaj pli varma vetero eterne moviĝas norden,
la krioj de tiuj, kiuj malaperas
eble bezonos jarojn por atingi ĉi tien.
Neperfortaj revoluciuloj parolantaj la lingvon de poezio povas venki. Oni taksas, ke ĝi nur bezonas 3.5 procento de loĝantaro por faligi la plej subpreman totalisman ŝtaton. Kaj malgraŭ niaj rajtoj, ni vivas en subprema Korporacia-Totalisma Ŝtato kiu malliberigas veristojn kaj mortigas vaste kaj sendistinge tra la tuta mondo. Ĉu estas 11 milionoj inter ni en ĉi tiuj ĉi Usono pretaj paroli kaj aŭdi la honestan lingvon de poezio?
Kaj do, ne forrigardu. Parolu kun neŝancelebla kuraĝo kaj honesteco. Vortoj gravas. Atestu pri la vivo kaj pri la malpura mensogo de milito. Estu Poeto Revoluciulo. La vero mortigos la Beston.
Vi diras al mi, ke vi estas poeto. Se jes, nia celo estas la sama.
Mi trovas min nun la boatisto, veturanta taksion ĉe la fino de la mondo.
Mi vidos, ke vi alvenu sekure, mia amiko, mi kondukos vin tien.
(Poezio de Carolyn Forche)
