Ni alvenis en Havano hodiaŭ vespere, februaro, ĉino, aŭ jaro de la revolucio, NENIAM de ni plenigas tutan aviadilon, grupon de usonaj pacaj kaj justecaj aktivuloj de CODEPINK. La loko estas varma kaj bela malgraŭ la pluvo.
La konstruaĵoj, la aŭtoj, la trotuaroj aspektas kvazaŭ tempo ĉesis en 1959. La turneo-gvidanto en la buso de la flughaveno al la hotelo fanfaronas, ke la municipo ĉirkaŭ la flughaveno havas psikiatrian hospitalon kaj spagetian fabrikon. Kaj la afiŝtabuloj kaj la turneo gvidas Fidelon en plej multaj temoj.
Reen hejme en la Nordo ni ofte rimarkas, ke ili ne konstruas aferojn kiel antaŭe. Mia propra domo antaŭas la kuban revolucion. Prioritatigi homajn bezonojn super "kresko" kaj gentrifikado certe estas io, kion mi retroaktive elektus, se mi povus.
Sed ĉu Kubo elektis haltigi intence la tempon? Aŭ haltigi ĝin laŭ iuj manieroj? Aŭ ĉu ĝi estas io, kion oni ne supozas diri aŭ pensi? Ni renkontiĝos kun multaj kubanoj en la venonta semajno, tiuj, kiujn la registaro eble volas, ke ni renkontu, kaj tiujn, kiujn ĝi eble ne faras.
Kiu kulpas kaj kreditas pri la malbonaj kaj bonaj en Kubo? Mi ankoraŭ ne scias kaj ne certas, kiom multe mi zorgas. Laŭ unu argumento la usonaj sankcioj estis katastrofaj. De alia ili neniel efikis. Neniu argumento ŝajnas esti ia kialo daŭrigi ilin. Aŭ kompreneble tiuj, kiuj asertas, ke ili ne faris damaĝon, ofte sugestas, ke Kubo ne devas esti rekompencita per levado de ili. Sed al nekoheraj sensencaĵoj malfacilas respondi.
Usono faris longan terorisman militon kontraŭ Kubo, sed subtenas Kubon sur sian teroristan liston. Tio devas finiĝi sendepende de ĉu Kubo trovis la vojon al daŭrigebla demokratia estonteco.
Usonano en hotela lifto diris al mi: "Ĉu la homoj, kies havaĵo estis kaptita en la revolucio, ne devas esti redonitaj al ili?" Mi hazarde scias, ke almenaŭ iuj el ili ne volas ĝin restarigi, sed mi respondis, "Certe, tio estas konsiderinda, same kiel Usono redonas Guantanamon al Kubo." Sen manko, ĉi tiu Bona Usonano revenis al mi kun linio, kiun li klare antaŭe uzis: "Ĉu vi donos al mi vian aŭton, do?" Post kiam mi eltrovis, kion li diris, mi atentigis, ke mi ne ŝtelis lian aŭton per armila forto, kiam Usono ŝtelis Guantanamon. Li foriris.
Mi rimarkas, ke portita al ekstremo mi devos peti Usonon redoni la tutan Usonon, sed mi ne portas ĝin al tiu ekstremo. Kial Usono ne povas redoni la teron de Kubo kaj Kubo reformas siajn plej malbonajn politikajn praktikojn? Ĉiu registaro en la mondo bezonas esti reformita, kaj instigi ŝanĝojn sur unu apenaŭ aprobas ĉiun agadon de la alia.
La stratoj de Havano estas malhelaj dum la nokto, lumigitaj nur sufiĉe por vidi kaj ne plu, sed sen sento de danĝero, neniu sento de rasa apartigo, neniu minaco de perforto, senhejmaj homoj kiel neeviteble renkontas en la lando de kapitalisma sukceso. La bandoj ludas Guantanamera ĉar tio devas esti la laŭta tempo, kaj ludi ĝin kiel ili signifas ĝin.
Entute, kaj ĵus alveninta, ĝi ne estas malbona loko fortranĉita de la mondo. Mi ankoraŭ trovis SIM-karton aŭ telefonon. Mia hotelo ne havas interreton, almenaŭ ne ĝis morgaŭ. La Nacia Hotelo - tiu de la Bapto-patro filmo - diras al mi, ke ili havas interreton nur tage. Sed Havana Libre, antaŭe Havana Hilton, havas koncertmuzikon, elektrajn elirejojn kun tri truoj, kaj malrapidan sed funkciantan interreton (superan al tiu de Amtrak) kontraŭ 10 pesoj hore, sen mencii mojitojn.
Jen al Kubo!
