Από ποιο κόμμα βλέπετε το Ιράν;

By World BEYOND War, Μάρτιος 11, 2015

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ελάχιστη επαφή με το Ιράν ή τον πολιτισμό του. Το Ιράν εμφανίζεται ως τρομακτική απειλή στις ομιλίες των δημαγωγών. Μια σειρά από συζητήσεις προσφέρεται μεταξύ σβήνω αυτό και χυτρα είναι σε συμμόρφωση με τους πολιτισμένους μας κανόνες, ή τουλάχιστον με τους πολιτισμένους κανόνες κάποιας άλλης χώρας που δεν εξαλείφει ή πιέζει τους ανθρώπους.

Πώς βλέπουν λοιπόν οι Αμερικανοί το Ιράν; Πολλοί το βλέπουν, όπως όλα τα κυβερνητικά θέματα, μέσα από το πρίσμα είτε του Δημοκρατικού είτε του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ο Δημοκρατικός Πρόεδρος θεωρείται ότι είναι στο πλευρό της αποτροπής ενός πολέμου με το Ιράν. Το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο θεωρείται ότι πιέζει για αυτόν τον πόλεμο. Σε αυτό το πλαίσιο συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο. Οι Δημοκρατικοί αρχίζουν να αναγνωρίζουν όλα τα επιχειρήματα ενάντια στον πόλεμο που πρέπει να εφαρμόζεται σε κάθε πόλεμο.

Οι φιλελεύθεροι και οι προοδευτικοί είναι γεμάτοι κουβέντες για το σεβασμό του προέδρου τους και του αρχηγού τους και ακολουθούν την πορεία του για να δαμάσουν την ιρανική απειλή, και ούτω καθεξής. Αλλά επισημαίνουν επίσης ότι ο πόλεμος είναι προαιρετικός, ότι δεν είναι δικαιολογημένη έσχατη λύση γιατί πάντα υπάρχουν άλλες επιλογές. Επισημαίνουν τον ανεπιθύμητο πόλεμο, τη φρίκη του πολέμου και την προτίμηση μιας διπλωματικής επίλυσης, και μάλιστα τη δημιουργία φιλικών και συνεργατικών σχέσεων — αν και σε ορισμένες περιπτώσεις ως μέσο για να πολεμήσουμε έναν άλλο πόλεμο με το Ιράν ως σύμμαχο. (Αυτό φαίνεται να είναι το σχέδιο του Ομπάμα να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο για να διορθώσει την καταστροφή που άφησε ένας προηγούμενος πόλεμος.)

Οι διαδικτυακές ακτιβιστικές οργανώσεις που ταυτίζονται με το Δημοκρατικό Κόμμα τα καταφέρνουν πραγματικά πολύ καλά στο να διαφωνούν ενάντια σε έναν πόλεμο με το Ιράν. Έχουν εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό τη ρητορική του ίδιου του Προέδρου που ισχυρίζεται αβάσιμα το Ιράν ότι επιδιώκει πυρηνικά όπλα, προτιμώντας να αντισταθεί στον κίνδυνο της πολεμικής υποκίνησης των Ρεπουμπλικανών. Αυτή είναι μια θέση που βασίζεται στην πραγματικότητα από κανένα κόμμα - οι Ρεπουμπλικάνοι δεν ισχυρίζονται ότι ξεκινούν έναν πόλεμο και ο Λευκός Οίκος δεν εστιάζει γενικά στο να τους κατηγορήσει γι' αυτό. Ναι, αυτές οι ομάδες εξακολουθούν να προωθούν την ιδέα ότι το να μη σέβονται οι Ρεπουμπλικάνοι τον πρόεδρό τους είναι ακόμα μεγαλύτερη υπόθεση από το να ξεκινήσουν έναν πόλεμο, αλλά όταν στρέφονται στο θέμα του πολέμου ακούγονται πραγματικά σαν να αντιτίθενται σε αυτό και καταλαβαίνουν γιατί πρέπει πάντα να το κάνουμε όλοι.

Εάν βλέπετε το Ιράν μέσα από αυτόν τον αριστερό-δημοκρατικό φακό, δηλαδή αν είστε αντίθετοι στις προσπάθειες των Ρεπουμπλικανών να ξεκινήσουν έναν ακόμη περιττό καταστροφικό πόλεμο, αυτόν με το Ιράν, έχω μερικές ιδέες που θα ήθελα να διευθύνετε από εσάς.

1. Τι θα γινόταν αν ο Πρόεδρος Ομπάμα ήταν αντίθετος στις προσπάθειες υπονόμευσης και ανατροπής της κυβέρνησης της Βενεζουέλας; Τι θα γινόταν αν οι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο ισχυρίζονταν γελοία ότι η Βενεζουέλα ήταν απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες; Τι θα γινόταν αν οι Ρεπουμπλικάνοι έγραφαν ενθαρρυντικές επιστολές στους ηγέτες των απόπειρων πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα για να τους ενημερώσουν ότι είχαν την υποστήριξη των ΗΠΑ, ανεξάρτητα από το τι θα μπορούσε να πει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ; Θα εναντιωνόσασταν στην ανατροπή της κυβέρνησης της Βενεζουέλας;

2. Τι θα γινόταν αν το Κογκρέσο είχε στείλει μια αντιπροσωπεία για να υποκινήσει ένα βίαιο πραξικόπημα στο Κίεβο, πίσω από την πλάτη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Λευκού Οίκου; Τι θα γινόταν αν δημιουργούσε πίεση για έναν πόλεμο με την πυρηνική Ρωσία και οι Ρεπουμπλικάνοι ηγέτες του Κογκρέσου άναβαν ανυπόμονα τις φλόγες ενώ ο Λευκός Οίκος ακολουθούσε τις εναλλακτικές της διπλωματίας, της αποστρατιωτικοποίησης, των εκεχειριών, των διαπραγματεύσεων, της βοήθειας και του διεθνούς κράτους δικαίου; Θα εναντιωνόσασταν στην υποστήριξη του Κογκρέσου των ΗΠΑ για τη δεξιά κυβέρνηση πραξικοπήματος στην Ουκρανία και την ανταγωνισμό της με τη Ρωσία;

3. Τι θα γινόταν αν ο Πρόεδρος Ομπάμα εκφώνησε μια εύγλωττη ομιλία αναγνωρίζοντας ότι όχι μόνο δεν υπάρχει «καμία στρατιωτική λύση» στο Ιράκ ή τη Συρία, αλλά ότι είναι λάθος να συνεχίσουμε να το λέμε αυτό ενώ επιδιώκουμε μια στρατιωτική λύση; Τι θα γινόταν αν απέσυρε τα αμερικανικά στρατεύματα από αυτή την περιοχή και από το Αφγανιστάν και ζητούσε από το Κογκρέσο να χρηματοδοτήσει ένα σχέδιο βοήθειας και αποκατάστασης Μάρσαλ, σε πολύ χαμηλότερο τίμημα από την παρουσία των στρατευμάτων φυσικά; Και τι θα γινόταν αν οι Ρεπουμπλικάνοι εισήγαγαν ένα νομοσχέδιο για την επαναφορά όλων των στρατευμάτων; Θα εναντιωνόσασταν σε αυτό το νομοσχέδιο;

4. Τι θα γινόταν αν οι επιτροπές ένοπλων «υπηρεσιών» του Κογκρέσου συγκροτούσαν ομάδες για να επανεξετάσουν τις λίστες δολοφονιών και διέταζαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά να στοχοποιηθούν και να δολοφονηθούν με επιδρομές με drone, μαζί με οποιονδήποτε πολύ κοντά τους και οποιονδήποτε με ύποπτο προφίλ; Τι θα γινόταν αν ο Πρόεδρος Ομπάμα κατηγόρησε το Κογκρέσο ότι παραβιάζει τους εθνικούς νόμους για τους φόνους, το Σύνταγμα των ΗΠΑ, τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμβάσεις της Γενεύης, το Σύμφωνο Kellogg Briand, τις Δέκα Εντολές και τα διδάγματα του παρελθόντος που δείχνουν τέτοιες απερίσκεπτες ενέργειες για να δημιουργήσουν περισσότερους εχθρούς από σκοτώνουν; Θα διαμαρτυρόσασταν για τις δολοφονίες από drone και θα ζητούσατε την εξάλειψη των ένοπλων drones;

Να τι με ανησυχεί. Υπάρχουν κάποια θετικά σημάδια αυτή τη στιγμή και κάποια ήταν στα τέλη του 2013 και σε στιγμές από τότε. Αλλά το αντιρεπουμπλικανικό κίνημα του 2002-2007 μπορεί να μην αντιστοιχιστεί ξανά έως ότου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι και πάλι Ρεπουμπλικανός (αν αυτό συμβεί ξανά). Και μέχρι τότε, οι πόλεμοι του Προέδρου Τζορτζ Μπους θα έχουν περάσει εδώ και καιρό χωρίς καμία ποινή για τους υπεύθυνους. Και ο Πρόεδρος Ομπάμα θα έχει αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες και την ξένη παρουσία και τις ιδιωτικοποιήσεις, δεδομένου ότι η CIA έχει την εξουσία να διεξάγει πολέμους, εξαλείφει την πρακτική της απόκτησης έγκρισης από τον ΟΗΕ για πολέμους, τερμάτισε το έθιμο της απόκτησης κυρώσεων από το Κογκρέσο για πολέμους, καθιέρωσε την πρακτική της δολοφονίας ανθρώπων με πυραύλους οπουδήποτε στη γη (και όπλισε τα μισά έθνη της γης με παρόμοιες ικανότητες), ενώ συνεχίζει να διαδίδει βία και όπλα μέσω της Λιβύης, της Υεμένης, του Πακιστάν, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας, της Ουκρανίας και συνεχόμενα.

Μια τελευταία ερώτηση: Αν είχατε την ευκαιρία να αντιταχθείτε σε πράγματα που δεν σας αρέσουν, παρόλο που είναι αποτέλεσμα δικομματισμού, θα ήθελες?