Μη βίαιη δράση για την ειρήνη

Από τον David Swanson, Εκτελεστικό Διευθυντή του World BEYOND War

Το νέο βιβλίο του George Lakey ονομάζεται Πώς κερδίζουμε: Ένας οδηγός για μη βίαιη καμπάνια άμεσης δράσης. Στο εξώφυλλό του υπάρχει ένα σχέδιο ενός χεριού που κρατά ψηλά δύο δάχτυλα σε κάτι που θεωρείται πιο συχνά σημάδι ειρήνης παρά σημάδι νίκης, αλλά υποθέτω ότι εννοείται και τα δύο.

Ίσως κανείς δεν έχει καλύτερα προσόντα για να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα καλύτερα γραμμένο. Ο Lakey συνέγραψε ένα παρόμοιο βιβλίο τη δεκαετία του 1960 και από τότε μελετά το θέμα. Δεν αντλεί απλώς μαθήματα από το κίνημα των Πολιτικών Δικαιωμάτων, δεν ήταν απλώς εκεί εκείνη την εποχή, αλλά εφάρμοζε μαθήματα από προηγούμενες δράσεις στην εκπαίδευση ακτιβιστών εκείνη την εποχή. Το νέο του βιβλίο παρέχει —τουλάχιστον για μένα— νέες γνώσεις ακόμη και για τις πιο γνωστές και συχνά συζητούμενες μη βίαιες ενέργειες του παρελθόντος (καθώς και πολλές νέες σπάνια συζητημένες ενέργειες). Θα συνιστούσα σε όποιον ενδιαφέρεται για έναν καλύτερο κόσμο να πάρει αμέσως αυτό το βιβλίο.

Ωστόσο, από τα αμέτρητα παραδείγματα προηγούμενων ενεργειών που διερευνήθηκαν σε αυτό το βιβλίο, υπάρχουν - όπως είναι απολύτως τυπικό - πολύ λίγες παροδικές αναφορές σε οτιδήποτε σχετίζεται με τον πόλεμο και την ειρήνη. Υπάρχει το συνηθισμένο παράπονο ότι οι πορείες έχουν δοκιμαστεί όταν μια (απροσδιόριστη) στοχευμένη, κλιμακούμενη και διαρκής εκστρατεία μη βίαιης δράσης μπορεί να είχε καλύτερο αντίκτυπο. Υπάρχουν δύο προτάσεις που επαινούν την 12χρονη επιτυχημένη κατασκήνωση στο Greenham Common που εναντιώνεται σε μια αμερικανική πυρηνική βάση στην Αγγλία. Υπάρχουν τρεις προτάσεις που υποδηλώνουν ότι μια εκστρατεία που διαμαρτυρόταν για την κατασκευή πυρηνικών όπλων από τη Lockheed Martin για τέσσερις δεκαετίες δεν ήξερε πώς να προσελκύσει αρκετούς συμμετέχοντες. Υπάρχει ένα τμήμα μιας πρότασης που συνιστά την ταινία Τα αγόρια που δεν είπαν ΟΧΙ! Και αυτό είναι.

Μπορούμε όμως να διαβάσουμε αυτό το υπέροχο βιβλίο και να πάρουμε μερικά μαθήματα που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο έργο του τερματισμού του πολέμου; Μπορούμε να καταλήξουμε σε ενέργειες που καθιστούν σαφείς στους παρατηρητές τους στόχους μας και την υπόθεση για αυτούς, που αποκαλύπτουν μυστικά και αποκαλύπτουν μύθους, που στοχεύουν αυτούς που μπορούν να κάνουν αλλαγές, που αντέχουν και κλιμακώνονται και απευθύνονται σε ευρύτερη συμμετοχή, που είναι και παγκόσμια ή εθνική και τοπική.

World BEYOND War εργάζεται για ένα κίνημα κατάργησης του πολέμου χρησιμοποιώντας εκστρατείες που στοχεύουν στην αποεπένδυση από τα όπλα (με κάποια επιτυχία) και στο κλείσιμο βάσεων (χωρίς μεγάλη επιτυχία ακόμη στο κλείσιμο βάσεων, αλλά επιτυχία στην εκπαίδευση και τη στρατολόγηση), αλλά World BEYOND War έχει επίσης κάνει μέρος της δουλειάς της την αποκάλυψη των μύθων ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι αναπόφευκτος, απαραίτητος, ωφέλιμος ή δίκαιος. Μπορούμε να συνδυάσουμε αυτά τα πράγματα;

Μερικές ιδέες έρχονται στο μυαλό. Τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία μπορούσαν να ψηφίσουν σε τεράστιους αριθμούς σε ένα ανεξάρτητο δημοψήφισμα για τον αφοπλισμό ή τον τερματισμό των κυρώσεων ή τον τερματισμό της εχθρικής και συκοφαντικής ρητορικής; Τι θα γινόταν αν μια ομάδα Ιρανών και εκπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών και πολλών άλλων εθνών επρόκειτο να συμφωνήσουν σε μια συνθήκη ειρήνης δικής μας δημιουργίας που θα τερματίσει τις κυρώσεις και τις απειλές ή στη συμφωνία του 2015; Τι θα γινόταν αν οι πόλεις και οι πολιτείες των ΗΠΑ πιέσονταν να απαντήσουν στο κοινό και να αψηφήσουν τις κυρώσεις;

Τι θα γινόταν αν μεγάλος αριθμός Αμερικανών, που εκπροσωπούν και επικοινωνούν με τοποθεσίες στην πατρίδα τους, πήγαιναν στο Ιράκ ή τις Φιλιππίνες για να συμμετάσχουν με τον λαό και τις κυβερνήσεις εκείνων των τόπων ζητώντας από τα αμερικανικά στρατεύματα να αποχωρήσουν; Τι θα γινόταν αν πραγματοποιούνταν ανταλλαγές, συμπεριλαμβανομένων ανταλλαγών φοιτητών, μεταξύ των ΗΠΑ και των τόπων όπου διαμαρτύρονται οι βάσεις, με το μεγάλο μήνυμα να είναι, για παράδειγμα, «Η Νότια Κορέα καλωσορίζει Αοπλος Αμερικανοί!»

Τι θα γινόταν αν οι τοποθεσίες υιοθετούσαν επίσημα αργίες που γιορτάζουν τους πολέμους που δεν έγιναν, ενθυμούμενοι προφανώς όλη τη ρητορική που είχε κηρύξει αυτούς τους πολέμους απαραίτητους και αναπόφευκτους; Τι θα γινόταν αν κάθε τοποθεσία σε όλο τον κόσμο και στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου η Αλ Κάιντα σχεδίαζε οτιδήποτε πριν από την 9η Σεπτεμβρίου υπέγραφε επισήμως μια συγγνώμη στο Αφγανιστάν για την άρνηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να δικάσει τον Μπιν Λάντεν σε τρίτη χώρα;

Τι θα γινόταν αν οι τοπικές εκστρατείες ανέπτυξαν μελέτες οικονομικής μετατροπής (ποια θα ήταν όλα τα οικονομικά οφέλη σε τοπικό επίπεδο από τη μετατροπή από πολεμικές βιομηχανίες σε ειρηνευτικές βιομηχανίες και από μια τοπική στρατιωτική βάση σε προτιμότερη χρήση για τη συγκεκριμένη γη), στρατολογούσαν υπαλλήλους τοπικών βάσεων και εμπόρους όπλων, εκείνοι που ανησυχούν για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, προσλαμβάνονται εκείνοι που ανησυχούν για τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, προσλαμβάνονται μη πόλεμοι εργοδότες για να προσφέρουν θέσεις εργασίας σε υπαλλήλους της πολεμικής βιομηχανίας;

Τι θα γινόταν αν περίτεχνα εξοπλισμένοι ηθοποιοί που απεικονίζουν τέτοιους αποδέκτες αμερικανικών όπλων, αμερικανικής στρατιωτικής εκπαίδευσης και αμερικανικής στρατιωτικής χρηματοδότησης όπως ο βασιλιάς Hamad bin Isa Al Khalifa του Μπαχρέιν ή η Αυτού Μεγαλειότητα Paduka Seri Baginda Σουλτάνος ​​Haji Hassanal Bolkiah Mu'izzaddin Waddaulah του Μπρουνέι ή ο Πρόεδρος Abdel Ο Fattah el-Sisi της Αιγύπτου ή ο πρόεδρος Teodoro Obiang Nguema Mbasogo της Ισημερινής Γουινέας (υπάρχουν δεκάδες, θα μπορούσατε να έχετε έναν νέο βάναυσο δικτάτορα κάθε εβδομάδα ή μήνα) θα εμφανίζονταν σε τοπικά υποκαταστήματα αμερικανικών εταιρειών όπλων ή στο alma mater τους όπου εκπαιδεύτηκαν στη βαρβαρότητα (το Κολλέγιο Γενικού Επιτελείου στο Fort Leavenworth στο Κάνσας, η Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία Sandhurst στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Πολεμικό Κολέγιο Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών στο Carlisle της Πενσυλβάνια κ.λπ.) και απαιτούν από την εταιρεία ή το σχολείο να ΜΗΝ εγκρίνει τη βουλευτή Ilhan Omar Νόμος για τους καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το Stop Arming?

Υπάρχουν τρόποι, με άλλα λόγια, με τους οποίους μια αντιπολεμική προσπάθεια που είναι ήδη αφιερωμένη στη μη βία, την ομαδική εργασία και τις θυσίες, την εκπαίδευση και την ευρεία απήχηση μπορεί να πετύχει τόσο παγκόσμια όσο και τοπική, με στόχο έναν κόσμο ειρηνικό αλλά και βραχυπρόθεσμο εφικτό αλλαγές? Σας ενθαρρύνω να διαβάσετε το βιβλίο του George Lakey έχοντας στο μυαλό σας αυτές τις ερωτήσεις και να αναφέρετε εδώ τις απαντήσεις σας.