Εικόνα: iStock
Του Κάβαν Χογκ, Μαργαριτάρια και ερεθισμοί, Σεπτέμβριος 14, 2022
Δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι άλλες χώρες θα κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να θέτουν τα δικά τους συμφέροντα πάνω από αυτά των άλλων και πρέπει να κάνουμε το ίδιο.
Η αμυντική μας πολιτική βασίζεται στην υπόθεση ότι χρειαζόμαστε την Αμερικανική Συμμαχία και ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε τις ΗΠΑ για να μας προστατεύσουν από οποιαδήποτε απειλή. Με τα αθάνατα λόγια του Sportin' Life, «δεν είναι απαραίτητα έτσι». Η Ανασκόπηση Άμυνας πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν χωρίς προκαθορισμένες υποθέσεις ή επιβαρυμένη από προηγούμενες πρακτικές και πεποιθήσεις.
Η Κίνα λέγεται ότι είναι η απειλή. Σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με την Κίνα, οι ΗΠΑ δεν θα είχαν ούτε το κίνητρο ούτε την ικανότητα να ανησυχούν για την Αυστραλία παρά μόνο να προστατεύσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία εδώ. Τα όνειρά μας θα πήγαιναν στο δρόμο εκείνων που πίστευαν ότι η Βρετανία θα μας προστάτευε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέχρι στιγμής, η Συμμαχία μας έχει δώσει και δεν έπαιρνε όπως στο Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Οι πολιτικές και ο εξοπλισμός μας βασίζονται στη δράση ως μικρότερος Αμερικανός αδελφός. Οποιαδήποτε αμυντική αναθεώρηση θα πρέπει πρώτα να εξετάσει τα βασικά. Αντί να μαζεύουμε τους συνήθεις υπόπτους για συμβουλές, πρέπει να δούμε γιατί εκείνοι οι γείτονες που ακολουθούν παρόμοια προσέγγιση με εμάς το κάνουν και γιατί εκείνοι που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά το κάνουν.
Παρά τον κορεσμό των μέσων ενημέρωσης με προγράμματα και ειδήσεις των ΗΠΑ, οι περισσότεροι Αυστραλοί δεν καταλαβαίνουν πραγματικά τις ΗΠΑ. Δεν πρέπει να συγχέουμε τις αναμφισβήτητες εγχώριες αρετές και επιτεύγματά της με το πώς συμπεριφέρεται διεθνώς. Ο Χένρι Κίσινγκερ σημείωσε ότι η Αμερική δεν έχει φίλους, έχει μόνο συμφέροντα και ο πρόεδρος Μπάιντεν δήλωσε ότι «η Αμερική επέστρεψε, έτοιμη να ηγηθεί του κόσμου».
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ότι τα κράτη δεν είναι ενωμένα και ότι υπάρχουν πολλές Αμερικές. Υπάρχουν οι φίλοι μου σε όλη τη χώρα, οι άνθρωποι που γνώριζα όταν ζούσα στη Βοστώνη, άνθρωποι των οποίων την εξυπνάδα και την καλή θέληση θαυμάζω. Επίσης, οι εύγλωττοι επικριτές του τι φταίει η χώρα τους και τι πρέπει να γίνει για να διορθωθεί. Εκτός από αυτούς τους ευγενικούς και καλούς ανθρώπους, υπάρχουν οι ρατσιστές κοκκινιστές, οι θρησκευτικοί φανατικοί, οι τρελοί συνωμοσιολόγοι και οι αγανακτισμένες καταπιεσμένες μειονότητες. Πιθανώς το μόνο κοινό που έχουν όλοι είναι η πεποίθηση ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο για την Αμερική και τους Αμερικανούς. αυτό έχει ονομαστεί προφανές πεπρωμένο ή εξαιρετισμός. Μπορεί να πάρει δύο μορφές. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει την επιθετικότητα εναντίον άλλων για την προστασία των αμερικανικών συμφερόντων ή μπορεί να θεωρηθεί ότι δίνει στους Αμερικανούς το καθήκον να βοηθήσουν τους λιγότερο τυχερούς.
Η αποστολή του Superman ήταν να «παλέψει για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και τον αμερικανικό τρόπο». Αυτή ήταν μια απλή ενσάρκωση της πίστης και του ιεραποστολικού πνεύματος που ήταν από καιρό χαρακτηριστικό της χώρας και του λαού της. Από την αρχή, ευγενή ιδανικά εφαρμόστηκαν μόνο μερικές φορές. Σήμερα, η Υπερδύναμη αντιμετωπίζει μια Κίνα που έχει μια σοβαρή προμήθεια κρυπτονίτη.
Εάν η Αναθεώρηση Άμυνας πρόκειται να είναι κάτι περισσότερο από μια χάρτινη τίγρη, πρέπει να επιστρέψει στα βασικά και να εξετάσει προσεκτικά ποιες πραγματικές απειλές υπάρχουν και τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτές. Θα μπορούσαμε να έχουμε κατά νου το παράδειγμα της Κόστα Ρίκα που απαλλάχθηκε από τον στρατό της και αντ' αυτού ξόδεψε τα χρήματα για την εκπαίδευση και την υγεία. Δεν μπορούσαν να κερδίσουν έναν πόλεμο, αλλά η έλλειψη στρατού κατέστησε αδύνατο για κανέναν να εισβάλει με το σκεπτικό ότι ήταν απειλή. Από τότε είναι ασφαλείς.
Όλες οι αξιολογήσεις απειλών ξεκινούν από την εξέταση του ποιες χώρες έχουν το κίνητρο και την ικανότητα να μας απειλήσουν. Χωρίς να καταφύγουμε σε πυρηνική επίθεση, κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να μας εισβάλει εκτός ίσως από τις ΗΠΑ που δεν έχουν κανένα κίνητρο. Ωστόσο, η Κίνα θα μπορούσε να κάνει σημαντική ζημιά με επιθέσεις πυραύλων μεγάλων αποστάσεων όπως και οι ΗΠΑ. Η Ινδονησία, η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη θα μπορούσαν να κάνουν τη ζωή δύσκολη για τη ναυτιλία μας, όπως και η Κίνα. Μια εχθρική δύναμη θα μπορούσε να εξαπολύσει επικίνδυνες επιθέσεις στον κυβερνοχώρο. Σίγουρα, η Κίνα επεκτείνει την επιρροή της σε όλο τον κόσμο και επιδιώκει τον σεβασμό που της αρνήθηκε η Δύση. Αν και αυτό είναι αναμφίβολα μια απειλή για την αμερικανική υπεροχή, πόσο από αυτό είναι μια πραγματική απειλή για την Αυστραλία εάν δεν έχουμε κάνει εχθρό της Κίνας; Αυτό πρέπει να εξεταστεί ως ανοιχτό ερώτημα.
Ποιος έχει κίνητρο; Καμία χώρα δεν ενδιαφέρεται να εισβάλει στην Αυστραλία, αν και υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη υπόθεση ότι η Κίνα είναι εχθρική. Η κινεζική εχθρότητα προκύπτει από τη συμμαχία μας με τις ΗΠΑ, την οποία οι Κινέζοι βλέπουν ως απειλή για την κυριαρχία τους, όπως οι ΗΠΑ βλέπουν την Κίνα ως απειλή για τη θέση της ως νούμερο ένα παγκόσμια δύναμη. Εάν η Κίνα και οι ΗΠΑ πήγαιναν σε πόλεμο, η Κίνα θα είχε τότε, αλλά μόνο τότε, ένα κίνητρο να επιτεθεί στην Αυστραλία και σίγουρα θα το έκανε αν μόνο για να αφαιρέσει αμερικανικά περιουσιακά στοιχεία όπως το Pine Gap, το Northwest Cape, το Amberly και ίσως το Darwin όπου οι πεζοναύτες των ΗΠΑ βασίζονται. Θα είχε τη δυνατότητα να το κάνει αυτό με πυραύλους εναντίον σχεδόν απροστάτευτων στόχων.
Σε οποιαδήποτε σύγκρουση με την Κίνα θα χάναμε και πιθανότατα θα χάναμε και οι ΗΠΑ. Ασφαλώς δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν ούτε είναι πιθανό ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα εκτρέπονταν για να προστατεύσουν την Αυστραλία. Στην εξαιρετικά απίθανη περίπτωση που η Αυστραλία μπήκε σε πόλεμο χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ, δεν θα έρχονταν να μας βοηθήσουν.
Οι ισχυρισμοί ότι αντιμετωπίζουμε μια σύγκρουση μεταξύ του καλού και του κακού ή του αυταρχισμού εναντίον της δημοκρατίας απλώς δεν αντέχουν. Οι κύριες δημοκρατίες του κόσμου έχουν μακρά ιστορία επιθέσεων σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των συναδέλφων δημοκρατιών και υποστήριξης δικτατόρων που ήταν χρήσιμοι. Αυτή είναι μια κόκκινη ρέγγα που δεν πρέπει να είναι παράγοντας στην κριτική. Ομοίως, η ρητορική σχετικά με την τάξη που βασίζεται σε κανόνες υφίσταται την ίδια κριτική. Ποιες χώρες είναι οι σημαντικότεροι παραβάτες κανόνων και ποιος δημιούργησε τους κανόνες; Εάν πιστεύουμε ότι ορισμένοι κανόνες είναι προς το συμφέρον μας, πώς θα κάνουμε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των συμμάχων μας, να τους τηρήσουν; Τι κάνουμε για τις χώρες που δεν αποδέχονται αυτούς τους κανόνες και για εκείνες που δεν ενεργούν σαν να ισχύουν για αυτές.
Εάν η άμυνα της Αυστραλίας είναι το μοναδικό μας μέλημα, η σημερινή δομή των δυνάμεών μας δεν αντικατοπτρίζει αυτό. Δεν είναι ξεκάθαρο, για παράδειγμα, τι θα έκαναν τα τανκς αν δεν δεχθούμε πραγματικά εισβολή και τα πυρηνικά υποβρύχια είναι ξεκάθαρα σχεδιασμένα να λειτουργούν εντός ενός πλαισίου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εναντίον μιας Κίνας που θα είναι πολύ μπροστά τους μέχρι να τεθούν τελικά σε λειτουργία. Οι έντονες δημόσιες δηλώσεις των πολιτικών μας ηγετών φαίνεται να έχουν σχεδιαστεί για να ευχαριστήσουν τις ΗΠΑ και να καθιερώσουν τα διαπιστευτήριά μας ως πιστούς σύμμαχους που αξίζει να υποστηριχθούν, αλλά, αν ηγηθείς με το πηγούνι σου, θα χτυπηθείς.
Η Ανασκόπηση πρέπει να αντιμετωπίσει ορισμένα βασικά ερωτήματα, ανεξάρτητα από τα συμπεράσματα που μπορεί να καταλήξει. Τα πιο σημαντικά είναι:
- Ποια είναι η πραγματική απειλή. Είναι όντως απειλή η Κίνα ή την έχουμε κάνει;
- Πόσο αξιόπιστη είναι η υπόθεση ότι οι ΗΠΑ είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος που είναι ικανός να μας προστατεύσει και έχει το κίνητρο να το κάνει; Είναι αυτή η καλύτερη επιλογή μας και γιατί;
- Ποια δομή δυνάμεων και ποιες πολιτικές πολιτικές θα προστατεύσουν καλύτερα την Αυστραλία από πιθανές απειλές;
- Η στενή ενσωμάτωση με τις ΗΠΑ θα μας οδηγήσει σε πόλεμο αντί να μας κρατήσει έξω από αυτόν; Σκεφτείτε το Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Πρέπει να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Τόμας Τζέφερσον να επιδιώξουμε «ειρήνη, εμπόριο και ειλικρινή φιλία με όλα τα έθνη—μπλέκοντας συμμαχίες με κανένα»;
- Ανησυχούμε για την πιθανή επιστροφή του Τραμπ ή ενός κλώνου Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά ο Σι Τζιν Πινγκ δεν είναι αθάνατος. Πρέπει να έχουμε μια πιο μακροπρόθεσμη προοπτική;
Δεν υπάρχουν απλές ή προφανείς απαντήσεις σε όλα αυτά και άλλα ερωτήματα, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστούν χωρίς προκαταλήψεις ή ψευδαισθήσεις. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι άλλες χώρες θα κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να θέτουν τα δικά τους συμφέροντα πάνω από αυτά των άλλων και πρέπει να κάνουμε το ίδιο.
