Gareth Porter, mart 16, 2018
od TruthDig
Medijska pokrivenost i političke reakcije na najavu Donalda Trumpa o sastanku na vrhu sa liderom Severne Koreje Kimom Jong Unom zasnovani su na pretpostavci da ne može uspjeti, jer će Kim odbaciti ideju denuklearizacije. Međutim, puni izveštaj savetnika za nacionalnu bezbednost predsednika Južne Koreje Moon Jae-ina o sastanku sa Kim prošle nedelje—pokrivena južnokorejska novinska agencija Yonhap ali nije pokriven u američkim medijskim medijima - jasno pokazuje da će Kim predstaviti Trumpa s planom potpune denuklearizacije u vezi s normalizacijom odnosa između SAD i Sjeverne Koreje ili Demokratske Narodne Republike Koreje (DPRK).
Izveštaj Chung Eui-yonga na večeri koju je organizovala Kim Jong Un za južnokorejsku delegaciju 10-a iz 5-a rekao je da je lider Severne Koreje potvrdio svoju "posvećenost denuklearizaciji Korejskog poluostrva" i da bi on "imao" nema razloga za posjedovanje nuklearnog oružja ako se zajamči sigurnost [režima] i uklone vojne prijetnje Sjevernoj Koreji. ”Čung je izvijestio da je Kim izrazio spremnost da razgovara o“ načinima za realizaciju denuklearizacije poluotoka i normalizaciji [US-DPRK] bilateralne veze. "
Ali u onome što je možda najvažniji nalaz u izveštaju, Chung je dodao: „Ono na šta moramo posebno obratiti pažnju je činjenica da je [Kim Jong Un] jasno izjavio da je denuklearizacija Korejskog poluostrva bila instrukcija njegovog prethodnika i da nije došlo do promene takvog uputstva. "
Izveštaj savetnika za nacionalnu bezbednost Južne Koreje direktno je u suprotnosti sa čvrstim uverenjem američke nacionalne bezbednosti i političkih elita da se Kim Jong Un nikada neće odreći nuklearnog oružja DLRK. Kao što je Colin Kahl, bivši zvaničnik Pentagona i savjetnik Baracka Obame, komentirao u odgovoru na najavu samita, "Jednostavno je nezamislivo da će on prihvatiti punu denuklearizaciju u ovom trenutku."
Međutim, Kahlov odbacivanje mogućnosti bilo kakvog sporazuma na samitu podrazumijeva, bez izlaganja, nastavak postojanog odbijanja Bušove i Obamine administracije da Sjedinjene Države ponude bilo kakav poticaj Sjevernoj Koreji u obliku novog mirovnog sporazuma sa Sjeverna Koreja i puna normalizacija diplomatskih i ekonomskih odnosa.
Taj obrazac američke politike je jedna strana još uvijek nepoznate priče o politici sjevernokorejskog pitanja. Druga strana priče je napor Severne Koreje da iskoristi svoju nuklearnu i raketnu imovinu kao pregovarački čipovi koji nateraju Sjedinjene Države da postignu sporazum koji bi promijenio američki stav prema neprijateljstvu prema Sjevernoj Koreji.
Pitanje hladnog rata je da je DPRK zatražila od američke vojne komande u Južnoj Koreji da obustavi svoje godišnje “Team Spirit” vežbe sa južnokorejskim snagama, koje su počele u 1976-u i uključivale nuklearne avione. Amerikanci su znali da su te vežbe uplašile Severnokorejce, jer se, kako se u svom autoritativnom izveštaju o nuklearnim pregovorima SAD i Severne Koreje, prisjetio Leon V. Sigal.Razoružavanje stranacaSAD su u sedam navrata eksplicitno nuklearno ugrozile DPRK.
Ali kraj Hladnog rata u 1991-u predstavio je još opasniju situaciju. Kada je Sovjetski Savez propao, a Rusija se odvojila od bivših saveznika bloka Sovjetskog Saveza, Severna Koreja je iznenada pretrpela ekvivalent 40 postotak smanjenja uvoza, a njena industrijska baza implodirala. Ekonomija pod državnom kontrolom bila je bačena u haos.
U međuvremenu, nepovoljna ekonomska i vojna ravnoteža sa Južnom Korejom nastavila je rasti u posljednje dvije decenije Hladnog rata. Dok je BDP po stanovniku za dvije Koreje bio gotovo identičan do sredine 1970-a, oni su se dramatično razlikovali od 1990-a, kada je BDP po glavi stanovnika na jugu, koji je imao više nego dvostruko više stanovnika na sjeveru, već bio četiri puta veća nego u Sjevernoj Koreji.
Štaviše, Sever nije mogao da investira u zamenu svoje vojne tehnologije, tako da je morao da se bavi zastarelim tenkovima, sistemima protivvazdušne odbrane i avionima od 1950-a i 1960-a, dok je Južna Koreja nastavila da prima najnovije tehnologije iz Sjedinjenih Država. A nakon ozbiljne ekonomske krize koja je zahvatila Sjever, veliki dio njenih kopnenih snaga morao je biti preusmjereni na ekonomske zadatke proizvodnje, uključujući berbu, izgradnju i rudarstvo. Ove realnosti su vojnim analitičarima sve više pokazivale da Korejska narodna armija (KPA) više nije imala ni sposobnost da provede operaciju u Južnoj Koreji duže od nekoliko sedmica.
Konačno, režim Kim se sada našao u neugodnoj situaciji da je daleko više ovisan o Kini za ekonomsku pomoć nego ikada prije. Suočena sa ovom snažnom kombinacijom prijetećih događaja, osnivač DLRK Kim Il-Sung odmah je nakon Hladnog rata krenuo na radikalno novu sigurnosnu strategiju: da koristi Sjevernokorejski početni nuklearni i raketni program kako bi privukao Sjedinjene Države u širi sporazum kojim bi se uspostavio normalan diplomatski odnos. Prvi korak u toj dugoj strateškoj igri dogodio se u januaru 1992, kada je vladajući tajnik radničke partije u Koreji Kim Young Sun otkrio zapanjujući novi stav DLRK prema Sjedinjenim Državama na sastancima sa državnim podtajnikom Arnoldom Kanterom u Njujorku. Sun je rekao Kanteru da je Kim Il Sung želela uspostaviti odnose saradnje sa Vašingtonom i bio je spreman prihvatiti dugoročno američko vojno prisustvo na Korejskom poluostrvu kao zaštitu od kineskog ili ruskog utjecaja.
U 1994-u, DPRK je pregovarala o dogovorenom okviru sa Klintonovom administracijom, obavezujući se da će demontirati svoj reaktor za plutonijum u zamjenu za mnogo reaktore lake vode za proliferaciju i američku obavezu da normalizuje političke i ekonomske odnose sa Pjongjangom. Ali nijedno od tih obaveza nije trebalo odmah da se postigne, a američki mediji i Kongres su uglavnom bili neprijateljski nastrojeni prema centralnom sporazumu. Kada se socijalna i ekonomska situacija u Sjevernoj Koreji pogoršala još ozbiljnije u drugoj polovini 1990-a nakon što su ih pogodile ozbiljne poplave i glad, CIA izdati izvještaješto sugeriše predstojeći kolaps režima. Tako su zvaničnici Klintonove administracije vjerovali da nema potrebe za pomicanjem prema normalizaciji odnosa.
Međutim, nakon smrti Kim Il Sung sredinom 1994-a, njegov sin Kim Jong Il gurnuo je strategiju svog oca još energičnije. On je izvršio prvi test rakete dalekog dometa u 1998-u kako bi udario Klintonovu administraciju u diplomatsku akciju u vezi sa naknadnim sporazumom u dogovorenom okviru. Ali onda je napravio seriju dramatičnih diplomatskih poteza, počevši od pregovora o moratorijumu na dalekosežne raketne testove sa SAD u 1998-u i nastavljajući slanjem ličnog izaslanika, Marshalla Jo Myong Roka, u Washington da se sastane sa Billom Clintonom u oktobru 2000.
Došla je sa obavezom da se odrekne programa ICBM iz DNRK, kao i njegovog nuklearnog oružja, kao deo velikog posla sa Sjedinjenim Državama. Na sastanku u Bijeloj kući, Džo je Klintonu predao pismo od Kim koji ga je pozvao da posjeti Pjongjang. Onda je reče Klinton, "Ako dođete u Pjongjang, Kim Džong Il će garantovati da će zadovoljiti sve vaše bezbednosne brige."
Klinton je brzo uputio delegaciju koju je predvodio državni sekretar Madlen Olbrajt u Pjongjang, gde je Kim Džong Il pružio detaljne odgovore na američka pitanja o sporazumu o raketama. On takodje obavestio je Albright da je DLRK promenila svoje viđenje američkog vojnog prisustva u Južnoj Koreji i da sada veruje da SAD igraju “stabilizujuću ulogu” na poluostrvu. On je sugerisao da su neki iz severnokorejske vojske izrazili protivljenje tom stavu, a to bi se riješilo samo ako bi SAD i DLRK normalizirale svoje odnose.
Iako je Klinton bio spreman da ode u Pjongjang kako bi potpisao sporazum, on nije otišao, a Bušova administracija je preokrenula početne poteze ka diplomatskom sporazumu sa Sjevernom Korejom koji je inicirao Klinton. Tokom naredne decenije, Severna Koreja je počela da skuplja nuklearni arsenal i napravila velike korake u razvoju ICBM-a.
Međutim, kada je bivši predsjednik Clinton posjetio Pyongyang u 2009-u kako bi dobio oslobađanje dvojice američkih novinara, Kim Jong Il je naglasio da su stvari mogle biti drugačije. Memorandum o sastanku Clintona i Kim koji je bio među Clintonovim e-mailovima objavio WikiLeaks u oktobru 2016, citirao je Kim Jong Il: “[Demokrati su pobedili u 2000-u, situacija u bilateralnim odnosima ne bi dostigla takvu tačku. Umesto toga, svi sporazumi bi bili sprovedeni, DPRK bi imala reaktore lake vode, a Sjedinjene Države imale bi novog prijatelja u severoistočnoj Aziji u složenom svetu.
Američke političke i sigurnosne elite već dugo prihvataju ideju da Vašington ima samo dva izbora: ili prihvatanje nuklearno naoružane Sjeverne Koreje ili "maksimalni pritisak" na rizik od rata. Ali, kao što su Južnokorejci sada bili u stanju da potvrde, to mišljenje je pogrešno. Kim Jong Un je i dalje posvećen originalnoj viziji dogovora sa Amerikancima za denuklearizaciju koju je njegov otac pokušao da realizuje pre ove smrti u 2011-u. Pravo pitanje je da li su Trumpova administracija i širi politički sistem SAD sposobni da iskoriste tu priliku.
