By Roberto Morea , Roberto Musacchio, Transform EuropeNovembar 27, 2022
U Rimu je 5. novembra održan protestni marš koji su organizovali sindikati, levi pokreti, katoličke grupe i drugi akteri civilnog društva. Džinovske demonstracije za mir sa više od sto hiljada ljudi događaj je od ogromnog značaja.
Ovaj čin protesta značajan je ne samo za Italiju, gdje se pojavljuje ogromna reakcija naroda pred krajnjom desničarskom vladom i poraženom, podijeljenom i diskreditovanom vladom lijevog centra, već i za Evropu, gdje su Evropska komisija i vlade nisu uspjele u svojoj ulozi posrednika u ratu Rusije i Ukrajine i pokorile su se NATO-u, s ambicijom da preuzmu ulogu vojnog vodstva uz SAD.
Društveni sastav skupa
Demonstracije u Rimu imale su raznoliku društvenu kompoziciju oko ideje da je ključno insistiranje na onome što moćnici, pre svega Putin i NATO, ne žele, odnosno na prekidu vatre i pregovorima.
Pregovori koji bi, kao dokument koji su potpisali mnogi prestižni bivši diplomati, krenuli od pregovaračkog stola i doveli do prekida vatre, koji predviđa povlačenje trupa i okončanje sankcija, mirovnu i sigurnosnu konferenciju za to područje, puštajući stanovništvo Donbas odlučuje o svojoj budućnosti. Sve to pod nadzorom UN-a.
Platforma za demonstracije bila je široka, ali odlučna po pitanju mira, prekida vatre i dijaloga.
Stavovi parlamenta o ratu
Za one koji su navikli na klasičnu parlamentarnu bipolarnost vlast/opozicija nije lako razumjeti kako parlamentarne grupe artikulišu svoje stavove.
Ako pogledamo do sada usvojene mjere u parlamentu, sve stranke, osim parlamentaraca ljevice (Manifesta i Sinistra Italiana) glasale su za slanje oružja i podršku ratu u Ukrajini. Čak je i Pokret 5 zvijezda, koji je također učestvovao u demonstracijama, to činio više puta, a da ne spominjemo PD (Demokratsku stranku) koja se postavila kao zastavnik evropskog ratovanja i danas pokušava napraviti kompromis između rata i mir.
U opozicionom taboru, najodlučnija podrška ratu dolazi od nove centrističke liveralističke grupe, Azione, koju su formirali bivši sekretar PD-a, a sada lider Italia Viva, Matteo Renzi i Carlo Calenda.
Ideja o kontrademonstracijama u Milanu za pobjedu u Ukrajini potekla je od Renzija i Calende – što se pokazalo kao fijasko sa nekoliko stotina ljudi. Stav PD-a je bio neugodan i nije imao ikakvog kredibiliteta, jer je bio prisutan u obje demonstracije.
Predstavnici desnice ostali su kod kuće. Ali iza njihovog ultraatlantizma koji brani moć Sjeverne Amerike, nastavljaju se njihove stalne kontradikcije, koje povremeno izbijaju na površinu zbog 'prijateljskih' odnosa koje su i Berlusconi (Forza Italia) i Salvini (Lega Nord) održavali u prošlosti sa Putin.
Glasovi sa ulica
Politički narativ masovnih medija na dan 5. novembra apsurdniji je i dosadniji od bilo čega drugog. Pokušava se da se mobilizacija pripiše ovoj ili onoj političkoj ličnosti.
Veliki demo u Rimu nije bio vlasništvo lidera M5S-a i bivšeg premijera Giuseppea Contea, koji je barem imao zaslugu da odmah objavi svoje učešće. Još manje je to bio demo Enrica Lette, sekretara PD-a i bivšeg premijera, koji je, osporavan dok je pokušavao da učestvuje, djelovao patetično. Niti se demo ne može pripisati onima koji su, poput Unione Popolare, od početka uvijek bili protiv rata i isporuke oružja. To ne mogu tvrditi ni oni koji na zajedničkoj listi sa Zelenima koji su na evropskom nivou među najvećim zagovornicima rata u Ukrajini pokušavaju održati pacifističku poziciju Sinistra Italiane i talijanskih Zelenih. Ako ništa drugo, papa Franjo s pravom može pripisati neku zaslugu – na ulicama su bila prisutna mnoga udruženja katoličkog svijeta.
Ali „ulica“ je uglavnom pripadala pokretima koji su tražili i izgradili demonstraciju, oslanjajući se na dragocjeno naslijeđe koje dolazi izdaleka i koje nas još uvijek može spasiti, koristeći popularno osjećanje koje i danas, uprkos nemilosrdnoj propagandnoj kampanji, vidi preko 60 % građana Italije protivi se slanju oružja i povećanju vojnih izdataka.
Bila je to manifestacija koja je zahtijevala prekid rata kroz pregovore, protest protiv onih koji se još uvijek oslanjaju na oružje i oružanu konfrontaciju kao rješenje međunarodnih sukoba, demonstracija onih koji zahtijevaju da se 'rat bude protjeran iz istorije' u Evropi koja proteže se od Atlantika do Urala. Tražili su socijalnu pravdu i protivili se zloupotrebi ekonomskih resursa za vojnu potrošnju, uz parolu 'oružje dolje, plate gore', uzvikujući obični ljudi koji su oduvijek znali da u ratu ima onih koji umiru (siromašni) i onih koji stvaraju novac (trgovci oružjem). Demonstranti su bili podjednako protiv Putina, NATO-a i svih onih koji dominiraju vojnim sredstvima – i za sve one koji pate od rata i nepravde – Ukrajinaca, Rusa, Palestinaca, Kurda i Kubanaca.
5. novembra vratili smo politički prostor u Italiji koji je decenijama služio italijanskoj stvari decenijama. Održali smo najveći pacifistički skup za diplomatsko rješenje u cijeloj Evropi, gdje bjesni najgluplje ratnohuškačko društvo među samoproglašenim vladajućim klasama. U zemlji s radikalnim desničarima u vladi i sumornim lijevim centrom, to je ponovna pojava onog pokreta koji je od Komisa do Đenove, od Jugoslavije do Iraka, Afganistana i Ukrajine, pokušavao i još uvijek pokušava spriječiti katastrofu i da nam vrati naše dostojanstvo.
