Ddarya Şelalesi tarafından, World BEYOND WarAğustos 14, 2024

Bir kurgu eseri.

Çocukken distopyaları severdim. İşlerin aniden beklenmedik şekillerde değişmesi beni büyüledi. Karakterlerin kahramanlığını gözlemlemeyi çok sevdim. Yıkım, yıkım ve parçalanma karşısında bozulmadan kalan dayanıklılık. Her şeyden önce onların umutlarından ilham almak hoşuma gitti. Yıkım dalgalarına rağmen direnen, kendini ortaya koyan ve pes etmeyen bir umut.

Distopyalar, çevremizde ne tür bir cehennem ya da zorluk olursa olsun, içimizde yeniden ayağa kalkacak gücün olduğunun kanıtıydı.

Kahramanların gücüne, cesaretlerine ve inatçılıklarına içmek istedim. İçinde yıkandıkları karanlık, onların aydınlığı umut etmelerine engel olmadı. Onlardan ilham aldım ve dışarıda ne olursa olsun içimde direnme gücünün daha büyük olacağına kendimi inandırdım.

Hayatım bir distopyaya dönüşmüştü ve ne umudum ne de dayanıklılığım kalmıştı. Güçlü değildim ve öldüğümü hissettim. Geçen her gün bir sınavdı. Her gün ölüme meydan okumaktı. Her geçen gün ona biraz daha yaklaşıyorduk.

Nasıl bu hale geldiğini anlamak benim için çok zor. Geçmişin en müreffeh ve medeni krallıklarından biri olan Sudan'ım, Nubia'm kaosa ve yıkıma dönüştü. Her şey gerçek dışı görünüyor. Hem çok uzak, hem de çok güncel görünen eski hayatımız ve en kötü kabuslarımızın karanlık bir cephesi olan şimdiki hayatımız.

©Muhammed Mustafa Abu Al-Hassan. Sudan'da yaşayan 23 yaşında bir sanatçı.

Nubia'mı, çok güzel ve tarihle dolu piramitlerimi özlüyorum. Halkımın sıcaklığını ve neşesini özledim. Günün her saatinde ikram edilen çayları özledim. Çocukların kahkahalarını, annelerimizin gücünü, bizi bu kadar misafirperver bir insan yapan karşılamamızın sıcaklığını özlüyorum.

Nubia'mı özledim. Sudan, benim Sudan'ım, bunu kalbine fısıldamak ne kadar hoş.

“Sevra!”

Bu kelimenin sokaklarda avazımız çıktığı kadar bağırıldığını hatırlıyorum. Dışarıda akranlarımla birlikte yüksek sesle bağırıyordum. SevraArapçada Devrim, bir kelimeden daha fazlasıydı. Bu bir marştı. Bir güç. Devrim umutlarımızı içeren bir marş. Biz kadınlar bu Devrime öncülük etmiştik. Ölmeye hazırdık. Devrimin inşa etmemize yardım edeceği yeni bir hayat, yeni bir Sudan istiyorduk. Hayatımızı feda etmeye hazırız, devrime olan susuzluğumuz giderilemezdi.

Sevra temiz hava nefesiydi. Zalimlere savaş ilan edildi. Ülkemizin yeniden fethi. Cesur, vatansever gençler tarafından inşa edilen yeni bir Sudan.

Seferberliğimiz meyvesini verdi. Geçiş niteliğinde de olsa yeni bir rejim kuruldu, ama dehşetin onlardan geleceğini kim düşünebilirdi? Daha koyu notaların geleceğini kim düşünebilirdi?

©Muhammed Mustafa Abu Al-Hassan. Sudan'da yaşayan 23 yaşında bir sanatçı.

15 Nisan 2023. Bu tarih sanki cildime sıcak mürekkeple yazılmış gibi. Her şeyin tersine döndüğü gün. Her şeyin dağıldığı gün.

Her şeyin bu kadar çabuk değişebileceğini hiç düşünmemiştim. Silahları hatırlıyorum. Dışarıdan çığlıklar. Havadaki umutsuzluk. Evimin kapısını iki kez kilitlediğimi hatırlıyorum. Düzensiz hareketlerimi, bıçak aradığımı, herhangi bir koruma silahı topladığımı hatırlıyorum.

Sanki dünyam tersine dönmüş gibi hissettim. Gezegenler artık aynı yönde hizalanmıyor. Derealizasyon. Bu söz aklıma geldi. Rahatsızlığımla eşleşiyordu. Gerçek değildi. Bu gerçeklik bana ait değildi. Benim Sudan'ım bu kadar dibe batmış olamazdı. Hayatım bu kadar değişemezdi.

Devam eden savaşı haber veren televizyonların sesi dayanılmaz hale geldi. Çoğu zaman bazı talihsizliklerin yalnızca başkalarının başına geldiğini düşünürüz. Uzun zamandır savaş haberlerini takip ediyordum. Benim ülkem savaşlardan sağ kurtuldu. Ama bizim devrimimiz! Sevradiye yüksek sesle bağırdık. Yeni bir Sudan elimizdeydi! Ama bu mevcut karmaşa değil!

Zamanın meseleye faydası olmadı. Kötüden daha kötüye gittiler. Medyanın kapsamı giderek azaldı. Dayanışma da bunu takip etti. Artık sadece rakamlardan ibarettik. Korku artıyordu. Devlet aktörleri çoğalıyordu ve hiçbir şey istemeyen biz siviller, hayatlarımızın yavaş yavaş elimizden alınışını izliyorduk. Gerçek değildi.

©Muhammed Mustafa Abu Al-Hassan. Sudan'da yaşayan 23 yaşında bir sanatçı.

Umut sadece bir kelimeydi ama zifiri karanlıkta bile ne kadar da inatçıydı. Sahip olduklarımla savaşmaya çalıştım. Savaşın yaşandığı bir ülkede yaşayan genç bir kadın olarak günlük hayatımı paylaştığım bir sayfa açtım. İstemediğimiz bir savaş. Umutlarımızı sınırlayan bir savaş.

Savaş görsellerini gösterdiğimizde yalnızca yıkım görsellerini gösteriyoruz. Yaşayanların acıları görmezden geliniyor. Her şeyini kaybedenler. Sonunda kendilerini kaybedenler. Artık hayal kurmalarına izin vermeyenler, ölüm beklentisiyle yaşayanlar.

Distopikti.

Havada ölüm kokusu asılıydı. İlk başta varlığından bile haberdar olmadığımız insanlardı. Çevremizdeki insanların sayısı giderek artıyor. Arkadaşlar.Meslektaşlarım. Sevdiklerim. Savaş genel olarak yaşama yönelik bir saldırıdır.

Durumumuz giderek kötüleşiyordu. Tecavüz haberleri geliyordu. Hastaneler yıkıldı. Mültecilerin sayısı artıyordu. Uluslararası raporlar, en fazla yerinden edilmiş insanın bizde bulunduğunu söylüyor. Keşke insanlar bunun ne anlama geldiğini bilselerdi. Binlerce insan, elde edeceğinden emin olmadıkları bir güvenlik umuduyla evlerini, ocaklarını terk ediyor. Cansız bedenler sıraya dizilmiş. Günlük katliamlar.

Biz bunu hak etmedik. Bu doğru değildi.

©Muhammed Mustafa Abu Al-Hassan. Sudan'da yaşayan 23 yaşında bir sanatçı.

Distopik bir filmdeki kadın kahraman kadar güçlü değildim. Kendimi zayıf, savunmasız hissettim. Sürekli tecavüze uğramaktan, öldürülmekten, yok edilmekten korkuyordum. Sevinç şarkılarının yankılandığı güzel ülkem kan gölüne dönmüştü. İki general arasındaki yanlış anlaşılma bizi cehenneme sürüklüyordu.

Sevra sadece hafif bir yankıydı.

Kıtlık büyüyordu. Eylül ayına kadar 2.3 milyon insanın açlıktan öleceğini söylediler. Sayılar, sayılar, sayılar! Arkalarında yaşam hakkı olan ve bu haktan mahrum bırakılan insanlar var.

Nubia'm, nasıl bu hale geldi?

Nubia'm, aşkım, eğer dayanırsam bu senin için.

Ben de yazdım. Robotik yazdım. Umutsuzluğumuzu, dehşetimizi paylaştım. Yazmak zalimlere karşı güçlü bir silahtır. Sözlerimle görünmez kurşunlarla onların işini bitirdim.

©Muhammed Mustafa Abu Al-Hassan. Sudan'da yaşayan 23 yaşında bir sanatçı.

Diğer gazeteci arkadaşlarımızla birlikte belgeleme ve ihbar çalışmaları yürütüyoruz. Sudan'da bir savaş sürüyor ve dünya görmezden gelmek istese de biz dimdik ayaktayız. Yazarak kendimizi yeniden inşa etmek zorundaydık.

Bu hem bir terapi eylemi hem de bir ihbar eylemiydi. En zor kısmı sessizlikti. Acılarımızın susturulması. Kayıtsızlık. Tepki eksikliği. Sanki canımız değersizmiş gibi. Dünyaya var olduğumuzu ve cehennem acısını çektiğimizi haykırmak istedim. Çığlık atmak ve dünyayı sarsmak istedim.

Sudan'da binlerce insan ölüyor ve kimsenin umrunda değil gibi görünüyor. Kimse umursamıyor gibiydi.

Dünyaya insan olduğumuzu haykırmak istedim. Biz de hayatı onlar kadar seviyoruz. Ne kadar dayanıklı olduğumuzu bilmelerini, bizim için ayağa kalkmalarını isterim. Dünyanın bizim önemli olduğumuzu bilmesini isterim.

Yaşadıklarımızdan dolayı öfkelenmelerini isterim.

Geceleri kendime rüya görme izni veriyorum. Gecenin karanlığına rağmen yıldızlar bize umudu hatırlatmak için oradalar.

Umarım.

Nubia'mla yeniden bağlantı kuruyorum.

Ona sözler veriyorum.

Bir gün tüm bunlar sona erecek.

Bir gün eski hayatlarımıza döneceğiz.

Barış geri dönecek.

Bir gün Sudan yeniden doğacak, yeniden inşa edilecek.

 
Sevra!

**************

**************