Robert C. Koehler tarafından
http://commonwonders.com/
Dünya sevgiyi esirgedi ve o savaşa gitti. Tek kişilik bir orduydu - bir diğeri gizli azap içinde planlarını ortaya koyan, kendi “ödül gününü” planlayan tek kişilik bir ordu.
"Ateşe saldıranlar kendilerini derin adaletsizliğe karşı saldıran ahlaki cezalandırıcılar olarak görüyorlar" Peter Turchin Sandy Hook katliamının ardından bir buçuk yıl önce yazdı. Sosyal Evrim Forumu'nda yayınlanan, uğursuz bir şekilde “Kömür Madenindeki Kanaryalar” başlıklı makalesinde, toplu katliamların yükseliş yörüngesine dikkat çekiyor. 60'lardan beri, on kattan fazla arttılar. Yarattığımız dünyada bir şeyler ters gidiyor.
Katiller her zaman yalnızlar olarak tanımlanır. . . canavarlar, psikopatlar. Onlar bizim gibi değiller ve bu yüzden cinayetlerin nedenleri yalnızca hayatlarının enkazında - geride kalan yazılarda ve YouTube videolarında, psikolojik raporlarda, tanıdıkların parçalı yansımalarında - aranıyor ve bunlar başka bir şey değil. bir tür realite-TV eğlence değeri ile steril meraklardan daha iyidir.
Böylece, altı UC Santa Barbara öğrencisini öldüren ve ardından geçen hafta Isla Vista, California'da intihar eden 22 yaşındaki Elliot Rodger'ın insan bağlantısının kesildiği ve bir tecrit tabutuna çivilendiği ortaya çıktı. onun içinde yazdı dergi birkaç yıl önce:
“Hak ettiğimi bildiğim hayata sahip olmak için çaresizdim; çekici kızlar tarafından aranan bir hayat, seks ve aşk hayatı. Diğer erkekler böyle bir hayata sahip olabilirler. . . Peki neden ben değil? Ben bunu hak! Ben muhteşemim, dünya bana ne kadar farklı davranırsa davransın. Büyük şeyler için kaderim var."
Çoğu yalnız insanın aksine - ama yalnızlıklarından manşetlere çıkan diğer herkes gibi - sorunlarına askeri bir çözüm aradı. Düşmanları hayatını mahvediyordu, bu yüzden kendini silahlandırdı ve peşlerinden gitti. “Savaşa gitti” ve böyle yaparak içinde bulunduğu çıkmazı yüceltti ve hareket tarzını haklı çıkardı. Buna “savaş” demek, şiddeti – cinayeti – neredeyse hava geçirmez bir şekilde haklı çıkarmaktır.
Kitlesel cinayetin -yabancıların soğukkanlı bir şekilde kişisel olmayan bir şekilde öldürülmesinin- ayırt edici özelliği, kurbanların rastgele olması değil, bir şekilde katilin ortadan kaldırmak istediği hayal edilen "derin bir yanlışın" simgesi olmalarıdır. Elliot Rodger'ın iki oda arkadaşını ve bir ziyaretçiyi evinde bıçaklayarak öldürdükten sonra aradığı kurbanlar, yerel bir kız öğrenci yurdunun üyeleriydi: tüm hayatı boyunca onu reddeden kadınların sembolleri. Binaya giremeyince civardaki hepsi üniversite öğrencisi olan insanlara ateş etmeye başladı.
Turchin makalesinde “toplumsal ikame ilkesini” tanımladı: belirli bir örgütü, kurumu, ırkı, milliyeti, topluluğu - ya da her neyse - kişinin refahına yönelik bir tehdit olarak görmek ve bu nedenle o örgütle ilişkili herkesi bir parçası olarak tutmak. kötü niyetli “öteki”nin yok edilmesini gerektirir. Toplu katliam budur. İşte terör budur. Savaş budur.
"Savaş alanında," diye yazdı Turchin, "daha önce hiç tanımadığınız birini öldürmeye çalışmanız gerekiyor. Bu kişiyi öldürmeye çalışmıyorsunuz, düşman üniforması giydiği için ateş ediyorsunuz. Kolayca başka bir birey olabilir, ancak aynı üniformayı giydikleri sürece onlara ateş ediyor olacaksınız. Düşman askerleri sosyal olarak ikame edilebilir. Gangster filmlerinde dedikleri gibi, 'kişisel bir şey değil, sadece iş'.
Bütün bunların amacı, kitle katillerine “yalnızlar” demeyi bırakmanın zamanının geldiğidir. Onları, bilseler de bilmeseler de, bir parçası oldukları daha büyük toplumdan - bizim toplumumuzdan - izole edilmiş olarak görmeyi bırakmanın zamanı geldi. İyi ve kötünün, doğru ve yanlışın karmaşık birbirine bağlılığını kabul etmenin ve incelemeye başlamanın zamanı geldi. Yoğunlaşan sosyal sorunlarımızı anlamak ve iyileştirmeye başlamak için daha derin bir bilgeliğe ulaşmanın zamanı geldi.
Pierre Teilhard de Chardin, II. Dünya Savaşı'nın şafağında, "Aşkın güçleri tarafından yönlendirilen", "dünyanın oluşabilmesi için dünyanın parçaları birbirini arar" diye yazmıştı.
Bir şeyler ters gitti. Dünyanın parçaları birbirinin üzerine dönüyor. Birbirlerini öldürüyorlar.
Isla Vista'daki cinayetler, kimi ve neyi hatırlamamız gerektiği konusunda dar görüşlülükle ün salmış bir gün olan Anma Günü'nden hemen önce gerçekleşti. “Askerlerimizin fedakarlığını” hatırlama geleneği, bizden korunduğumuz, sürekli olarak gizlenen bir düşmanı da hatırlamamızı gerektirir. Şimdi (belki de) müttefikimiz olan geçmişin düşmanlarına boyun eğmek, geleceğin düşmanlarıdır.
Anlamını derinleştirip genişletmedikçe ve günün hatırasının savaşta her iki tarafın işlediği insanlığa karşı suçları içermesine izin vermedikçe - ırkçılık ve kadın düşmanlığı gibi militarizmin gerçek düşmanlar olduğunu hatırlamadıkça, Sosyal İkame Edilebilirlik Günü olarak da adlandırılabilir. .
“Savaşın tanımı ve pratiği ve toplu katliamın tanımı ve pratiği” Yazdığım geçen yıl, “ürkütücü uyumlar var. İnsan ırkını bölüp dilimliyoruz; bazı insanlar kişisel olarak değil, yalnızca soyut bir anlamda düşman olurlar - 'onlar' - ve biz de onları öldürmenin yollarını bulmak için şaşırtıcı miktarda zenginliğimizi ve yaratıcılığımızı harcarız. Savaş dediğimizde, elmalı turta kadar tanıdık ve sağlıklı. Biz buna toplu katliam dediğimiz zaman, o kadar da hoş değil.”
Ve milyonlarca ordular, bir ordular doğurur.
Robert Koehler, ödüllü, Chicago merkezli bir gazeteci ve ulusal sendika yazarıdır. Onun kitabı, Cesaret Yarada Güçlü Büyür (Xenos Press), hala kullanılabilir. Adresinden ona ulaşın koehlercw@gmail.com ya da web sitesi ziyaret commonwonders.com.
