David Swanson tarafından, Ekim 27, 2019
Afganistan dağlarında yükselen köyde fısıltılar vardı. Burada bir yabancı vardı. Bir arkadaş edinmiş ve aile olmamasına rağmen, muhtemelen güvenilebilecek her insanın etnik kökenine veya dinine sahip olmamasına rağmen, bir evde yaşamaya davet edilmişti.
Yabancı bir aileye küçük bir faizsiz borç vermiş ve onların bir mağaza yaratmalarına yardımcı olmuştur. Sokaktan çocukları kiraladı. Şimdi çocuklar diğer çocukları gelip Stranger ile barış için çalışmak konusunda konuşmaya davet ediyorlardı. Ve “barış için çalışmanın” ne anlama geldiğini bilmeme rağmen arkadaşlıktan çıkıyorlardı.
Yakında bazı fikirleri olurdu. Daha önce farklı bir etnik kökene sahip biriyle konuşmamış bile olsa bazıları çok etnik gruptan oluşan bir topluluk oluşturdu. Uluslararası gözlemcilerle barış yürüyüşü ve bir barış parkı oluşturulması gibi projelere başladılar.
Topluluk sonunda başkent Kabil'e taşınacaktı. Orada bir topluluk merkezi oluşturacak, yiyecek sağlayacak, imalat üreten ve yorgan bırakacak, çocuklara eğitim almada yardımcı olacak, kadınların biraz bağımsızlık kazanmalarına yardımcı olacaklardı. Çok etnikli bir topluluğun uygulanabilirliğini kanıtlarlardı. Hükümeti bir barış parkı oluşturulmasına izin vermeye ikna edeceklerdi. Afganistan’ın başka bir kesimindeki korkmuş ve nefret dolu bir grubun uzak üyelerine bir etnik grubun gençlerinden hediyeler yaratıp göndereceklerdi.
Bu genç grup barış ve şiddetsizlik üzerine çalışacaktı. Ziyaretçileri ülkelerine davet ederek, dünyanın dört bir yanındaki yazarlar ve akademisyenler, barış aktivistleri ve öğrencilerle iletişim kuracaklardı. Küresel barış hareketinin bir parçası olacaklardı. Afgan toplumunu savaştan, şiddetten, çevresel yıkımdan ve sömürüden uzaklaştırmak için birçok şekilde çalışacaklardı.
Bu, Mark Isaac'in yeni kitabında anlatılan gerçek bir hikaye. Kabil Barış Evi.
ABD Başkanı Barack Obama Afganistan'daki savaşı tırmandırıp hemen Nobel Barış Ödülü'ne layık görüldüğünde, Kabil'deki genç barış aktivistlerinin kafası karışmış ve üzülmüştü. Obama bir açıklama isteyen bir mesajı yanıtlayana dek sürecek açık havada çadırlarla birlikte oturmaya başladılar. Sonuç olarak, ABD Afganistan büyükelçisi gelip onlarla bir araya geldi ve mesajlarını Obama'ya ileteceği konusunda yalan söyledi. Bu sonuç, tam bir başarının bir milyon mil ötesinde olmasına rağmen - bununla yüz yüze gelelim - çoğu ABD barış grubunun genellikle ABD hükümetinden çıkmasından daha fazlası.
Afganistan’da, ölüm tehdidi, kundakçılık ve yoksulluk karşısında savaşla travmatize edilen bir grup genç, şiddet içermeyen bir toplum inşası ve barış eğitimi modeli oluşturabilir, şiddet içermeyen eylemciliği kabullenmeye başlayabilir. Yoksullara yardım et, zenginleri affet ve küresel bir insan birliği ve barış kültürü oluşturmada rol oynadı, geri kalanımıza daha çok şey yapmamız için meydan okumalı.
Son yıllarda Afganistan'da savaşa karşı büyük yürüyüşler yapmaya başladık. Ama onları Amerika Birleşik Devletleri'nde görmeyi bıraktık. Tabii ki, ihtiyacımız olan şey, onları her iki yerde, eşzamanlı olarak, dayanışma içinde ve insanların alıştığından daha büyük ölçekte görmek.
Afganistan'daki barış aktivistlerinin bizden buna ihtiyacı var. Paramıza ihtiyaçları yok. Aslında, söz konusu grubun tüm isimleri bile Kabil Barış Evi'ndeki takma adlardır. Kişisel hikayelerinin yazılı olarak görünmesine izin vermiş kişilerin güvenliği konusunda endişeler var. Fakat sizi, bazıları hakkında bu hikayelerin doğru olduğu konusundaki doğrudan bilgimden temin ederim.
Üç bardak çay gibi Afganistan'dan sahte hikayeler kitapları gördük. ABD kurumsal medyası, ABD ordusuna ve Batı kahramanlığının iddialarına olan bağlılıklarından dolayı bu hikayeleri sevdi. Peki ya okuma yapan halk, genç Afganların kendilerini derinden kusurlu ve kusurlu şekillerde, barışçıl olarak inanılmaz bir sürücü ve potansiyel olarak gösterdiklerini içeren çok daha iyi hikayeler hakkında anlatılsaydı?
Bizden istedikleri şey bu. Kabil Barış Evi gibi kitapları paylaşmamıza ihtiyaçları var. Saygılı dayanışmaya ihtiyaçları var.
Afganistan'ın silah biçiminde değil, aslında insanlara yardım eden asıl yardıma ihtiyacı var. Afganistan halkının yola çıkması, özür dilemesi ve Uluslararası Ceza Mahkemesi'ne yazılı itiraflar sunması için ABD ordusuna ve NATO'ya ihtiyacı var. Onarmaya ihtiyaçları var. İşgalcilerin geldiği, kendilerine dronlardan atılmayan, yozlaşmış STK'lar şeklinde yatırılmayan topraklarda, gerçek örnekle paylaşılan tüm yönleriyle demokrasiye ihtiyaçları var.
ABD’nin Afganistan’a karşı zulmünü sona erdirmek için harika olacak bir açıklıktan örneklerinden öğrenmeye açık olmaları için geri kalanımıza ihtiyaçları var.
