Ni Andrew Moss
Noong 1946, pinatulan ni George Orwell ang pang-aabuso ng wika sa kanyang klasikong sanaysay, "Pulitika at Wikang Ingles," na idineklarang sikat na "ito [wika] ay naging pangit at hindi tumpak sapagkat ang aming mga iniisip ay hangal, ngunit ang pagiging maselan ng ating wika ay ginagawang madali upang magkaroon tayo ng mga kamangmangan. " Inilalaan ni Orwell ang kanyang matalas na pagpuna para sa masamang wika sa politika, na tinawag niyang "depensa ng hindi masasabi," at sa mga sumunod na taon, ang iba pang mga manunulat ay kumuha ng mga katulad na kritika ng diskurso sa politika, na inaayos ang kanilang pokus ayon sa mga kalagayan ng panahon.
Ang isang partikular na pagpuna ay nakatuon sa wika ng mga sandatang nukleyar, at pinatunayan ko na ang wikang ito ay dapat na may partikular na pag-aalala sa atin ngayon. Tinawag na "Nukespeak" ng mga kritiko nito, ito ay isang lubos na militarized na diskurso na nagtatakip sa mga moral na kahihinatnan ng aming mga patakaran at pagkilos. Ito ay isang wikang ginagamit ng mga opisyal ng militar, pinuno ng politika, at mga eksperto sa patakaran - pati na rin ng mga mamamahayag at mamamayan. Ang wika ay gumagapang sa aming mga pampublikong talakayan tulad ng isang nagsasalakay na species, na nagtatampok ng mga anino sa paraan ng pag-iisip namin tungkol sa aming kolektibong kasalukuyan at hinaharap.
Halimbawa, sa isang kamakailang artikulo sa New York Times, "Mas Maliliit na Bomba na Nagdaragdag ng Fuel sa Nuclear Fear"Dalawang tagapagbalita ng Times, William J. Broad at David E. Sanger, ay naglalarawan ng nagpapatuloy na debate sa loob ng administrasyong Obama hinggil sa tinatawag na modernisasyon ng ating nukleyar na arsenal, isang pagbabago na magreresulta sa mga atomic bomb na may higit na kawastuhan at kapasidad para sa kanilang upang madagdagan o mabawasan ng mga operator ang kakayahang sumabog ng anumang solong bomba. Nagtalo ang mga tagataguyod na ang paggawa ng moderno ng mga sandata ay magbabawas ng posibilidad na magamit ang mga ito sa pamamagitan ng pagtaas ng kanilang pag-iwas na maging mga agresibo habang inaako ng mga kritiko na ang pag-upgrade ng mga bomba ay gagawing mas nakakaakit sa mga kumander ng militar. Ang mga kritiko ay binanggit din ang mga gastos ng programa sa paggawa ng makabago - hanggang sa $ 1 trilyon kung ang lahat ng mga kaugnay na elemento ay isinasaalang-alang.
Sa buong artikulo, ang Broad at Sanger ay nag-frame ng mga isyung ito sa wika ng Nukespeak. Halimbawa, sa mga sumusunod na pangungusap, nagsasama sila ng dalawang euphemism: "At ang ani, ang paputok na puwersa ng bomba, ay maaaring ma-dial pataas o pababa depende sa target, upang mabawasan ang pinsala sa collateral." Ang mga euphemism, "ani" at "collateral pinsala," burahin ang pagkakaroon ng tao - isang boses, isang mukha - mula sa equation ng kamatayan. Kahit na tinukoy ng mga may-akda ang salitang "ani" bilang "puwersang paputok," ang pagkakaroon ng salita sa teksto ay paulit-ulit na may kaibahan sa pagitan ng mga kabutihang kahulugan, ie isang ani o kita na pera, at ang demonyong pakiramdam ng isang nakamamatay na pag-aani. At ang pariralang "collateral pinsala" ay matagal nang kinikilala para sa manipis nitong pagiging maayos, ang pagtanggal sa hindi masabi mula sa anumang pagsasaalang-alang.
Naglalaman din ang pangungusap ng isa pang tampok ng Nukespeak: isang amoral na pang-akit sa nakamamatay na kagamitan. Ito ay isang bagay para sa isang tao na i-dial ang termostat ng kanyang tahanan; ito ay isa pa upang "i-dial down" ang isang payload ng kamatayan. Nang magturo ako ng isang undergraduate na kurso sa panitikan ng giyera at kapayapaan, pinag-aralan namin ng aking mga mag-aaral sa isa sa aming mga yunit ang panitikan ng Hiroshima at Nagasaki. Nabasa namin ang anunsyo ni Pangulong Truman tungkol sa pagbagsak ng unang atomic bomb, tuklasin kung paano tinalakay ni Truman ang pagsisimula ng bagong sandata at ang pakikipag-agham na pang-agham na naging "pinakadakilang tagumpay ng organisadong agham sa kasaysayan." Sa parehong oras, nabasa namin ang mga kwento ng mga manunulat na Hapones na nakaligtas sa impiyerno at patuloy pa rin sa pagsusulat. Ang isang naturang manunulat, si Yoko Ota, ay may tagapagsalaysay ng kanyang maikling kwento, "Mga Fireflies," na bumalik kay Hiroshima pitong taon pagkatapos ng bomba at nakasalubong ang isang bilang ng mga kapwa nakaligtas, kasama ang isang batang babae, si Mitsuko, na napakasindak ng hitsura ng atomic pagsabog Sa kabila ng disfigurement na nagpapasakit sa kanyang damdamin sa publiko, nagpapakita si Mitsuko ng isang pambihirang katatagan at isang "pagnanais na lumaki nang mas mabilis at tulungan ang mga taong nahihirapan."
Ang psychiatrist at may-akdang si Robert Jay Lifton ay nagsulat na kahit sa loob ng anino ng nukleyar, mahahanap natin ang mga posibilidad na matubos sa tradisyunal na "karunungan ng tagakita: ang makata, pintor, o rebolusyonaryo ng mga magsasaka, na, kapag nabigo ang kasalukuyang pananaw sa mundo, pinihit ang kaleidoscope ng kanyang imahinasyon hanggang sa pamilyar na mga bagay ang kumuha ng isang ganap na magkakaibang pattern. " Sinulat ni Lifton ang mga salitang iyon noong 1984, at mula noon ang pangangailangan para sa kooperasyon sa isang planetary scale ay lumago nang mas madali. Ngayon, tulad ng dati, ang artist at tagakita na makikilala ang pagkakaroon ng tao na nakatago sa likod ng nakahiga na harapan ng Nukespeak. Ang artista at tagakita ang makakahanap ng mga salitang sasabihin: mayroong kabaliwan sa tinaguriang katuwiran - at iyon, sa katunayan, may kakayahan tayong maghanap ng ibang paraan.
Andrew Moss, syndicated ni PeaceVoice, ay isang emeritus na propesor sa California State Polytechnic University, Pomona, kung saan nagturo siya ng isang kurso, "Digmaan at Kapayapaan sa Panitikan," sa loob ng 10 taon.
