Ni Kathrin Winkler, World BEYOND War, Nobyembre 18, 2021
Idinaos ng Nova Scotia Voice of Women for Peace ang kanilang taunang seremonya ng White Peace Poppy na pinamagatang "Halifax Remembers Peace: Kjipuktuk 2021". Nagsimula si Joan sa isang pagkilala sa lupa at nagsalita tungkol sa mga koneksyon ng paggunita sa lahat ng biktima ng digmaan sa pakikipag-usap sa isang miyembro ng Veterans for Peace mula sa Scotland sa isang kamakailang webinar. Nagsalita si Rana tungkol sa Kababaihang Afghan at naglagay ng korona sa ngalan nila. Dalawang iba pang mga wreath - isa para sa lahat ng biktima ng PTSD, refugee at pagkasira ng kapaligiran at ang isa pa para sa Children of the Future. Kinunan ng video ni Annie Verrall ang seremonya at pagsasamahin ang pelikulang ito sa aming kamakailan at tanging personal na sesyon ng pananahi sa Local Council House of Women.
Nagtipon kami sa Peace and Friendship Park at isinabit ang banner sa sikat ng araw sa pagitan ng isang puno at poste ng lampara, hindi kalayuan sa entablado na may hawak na isang dating rebulto, na natatakpan ng maliliit at pininturahan na mga orange na bato. Ang lugar na ito ay isang makapangyarihang lugar para sa NSVOW upang dalhin ang banner at upang tumayo nang sama-sama para sa unang pampublikong pagbabahagi ng gawaing ito - ang gawain ng napakaraming kababaihan mula sa Nova Scotia at Beyond. Ito ay isang makapangyarihang lugar dahil ang pagbabago ay nangyari dito, dahil ang dekolonisasyon ay medyo nakikita at dahil sa lahat ng maliliit na orange na bato na patuloy na tumatawag sa atin.
Nagdala kami ng mga kuwento ng ibang mga bata, ng kanilang mga espiritu. Ang mga pangalan ng 38 batang Yemeni ay nakaburda sa Arabic at English. Noong Agosto 2018, sa Yemen, 38 bata at guro ang napatay at marami pang nasugatan sa isang school trip. Ang bombang tumama sa kanilang school bus ay may pangalan din - ang laser-guided na bersyon ng Mk-82 na bomba ay isang Lockheed Martin Bomb.
Ang mga pangalan ng mga bata ay tumataas sa itaas ng mga fighter jet, sa mga pakpak ng isang inang peace dove at ng kanyang anak na babae, na parehong umaakyat sa ibabaw ng pagkawasak na patuloy na umuulan ng mga bomba, digmaan at militarismo sa pamilya ng tao. Sa paligid ng mga kalapati ay may mga parisukat na gawa sa kamay sa isang istilo na kilala bilang 'nakikitang pagkukumpuni' na nagtataglay ng banner nang magkasama, nagbabalangkas ng pagkawala at pag-asa.
Ang banner ay pinamagatang “Knot Bombs- Piecing Peace Together” at nagsimula, gaya ng karaniwang ginagawa ng mga katutubo, sa tsaa at pag-uusap, maliban kung nangyari ito sa isang 'virtual space'. Naisip namin nina Fatima, Sandy, Brenda, Joan ang tungkol sa mga pamilya at ang mga epekto ng digmaan - ang trauma at PTSD ng mga pamilyang nawalan ng mga mahal sa buhay - madalas sa magkabilang panig ng armas, ngunit hindi pantay na naaalala at binibilang. Napag-usapan namin ang tungkol sa paggunita, kung paano hindi posible ang pag-move on, at kung paano ang pagkalimot ay nagiging isang layer ng pagkawala at kalungkutan na hindi maibabahagi. Ang aming pag-aalala para sa walang katapusang pagbilis ng paggasta ng mga armas ng militar, kabilang ang mga kontrata ng armas sa Saudi Arabia at ang mga opisina ng Lockheed Martin sa Dartmouth ay palaging nauukol sa aming responsibilidad na kumilos at isama ang panig ng tao kung ano ang hitsura ng kalakalan ng armas. Ano ang tunay na halaga ng paggasta sa militar?
Hayaan mong ibahagi ko ang mga salita ng dalawa sa mga bata na nasa palengke noong araw na iyon noong Agosto.
Isang 16-anyos na batang lalaki na nagtatrabaho sa isang barbershop sa kabilang kalye mula sa bus ang nagsabi sa Human Rights Watch sa pamamagitan ng telepono mula sa kanyang kama sa ospital na ang pagsabog ay "parang pagkutitap ng lampara, na sinusundan ng alikabok at kadiliman." Siya ay nasugatan sa pag-atake ng mga metal fragment sa kanyang ibabang likod at sinabing hindi siya makagalaw nang walang tulong o makalakad papunta sa banyo.
Isang 13-anyos na batang lalaki na nakasakay sa bus, na naospital din, ang nagsabing mayroon siyang masakit na sugat sa binti at umaasa na hindi mapuputol ang kanyang binti. Marami sa kanyang mga kaibigan ang napatay.
Sinimulan namin ang banner sa pamamagitan ng pakikipag-ugnayan kay Aisha Jumaan ng Yemeni Relief and Reconstruction Foundation at aktibistang pangkapayapaan na si Kathy Kelly at hinikayat kaming magpatuloy sa proyekto. Nakipag-ugnayan na si Aisha sa mga pamilya sa Yemen.
Ang 48+ border squares, 39 malalaking balahibo at mahigit 30 maliliit na balahibo ay natahi ng mga miyembro ng komunidad mula sa maraming grupo kabilang ang Nova Scotia Voice of Women for Peace, Halifax Raging Grannies, ang Muslim Women's Study Group, Immigrant and Migrant Women's Association of Halifax, MMIWG Report reading group, Thousand Harbors Zen Sangha, Buddhist nuns at iba pang faith based groups, National Board members ng Voice of Women for Peace at mga kaibigan mula dagat hanggang dagat hanggang dagat. Ang bawat isa sa mga babaeng ito ay pantay na kalahok ng artist at si Brenda Holoboff ang tagabantay ng banner at isang nakatuong susi sa pagkumpleto!
Ang mga kababaihang lumahok ay nagsama-sama sa zoom at kasama sa aming mga talakayan ang pagdadalamhati at kung paano dalhin ang banner na ito sa mga pag-uusap upang bigyang-diin ang aming pangangailangan para sa pagbabago sa kung paano namin nilapitan ang salungatan. Iminungkahi ni Margaret na ipadala namin ang banner sa Yemen pagkatapos ibahagi ito sa lokal. Binanggit nina Maria Jose at Joan ang pagpapakita ng banner sa unibersidad o library. Sana ay makakatagpo tayo ng mga kababaihan sa Masjid dito para pag-usapan ang gawaing ito. Marahil ang paglalakbay ay sa buong bansa patungo sa mga aklatan at mga pampublikong espasyo kung saan hahamon ang mga pag-uusap sa paniwala tungkol sa 'proteksyon.' Kung sinuman ang handang tumulong sa bagay na ito mangyaring ipaalam sa akin.
Dapat tayong lumikha ng mas mahusay na mga sistema ng pangangalaga sa isa't isa. Kailangan namin ang isa't isa at ang banner na ito ay nagtagpo sa kabila ng mga hadlang ng oras at espasyo.
Ang lahat ng mga balahibo at mga parisukat ay tinahi at ibinahagi sa pamamagitan ng koreo o ibinaba at kinuha sa mga mail box noong kasagsagan ng pandemya. Lahat kami ay nakakaranas ng paghihiwalay at ang aming sariling mga alalahanin at nawawalang pamilya at mga kaibigan. Sina Joan at Brenda ang naging mga haligi sa likod ng trabaho - ang paglikha ng backing, pananahi habang ang mga piraso ay dumating at nag-aalok ng kanilang malikhaing kadalubhasaan. Ang pasasalamat ay ipinaabot sa lahat ng mga kalahok – kababaihan mula sa BC, Alberta, Manitoba, Ontario Yukon, USA, Newfoundland, the Maritimes, at Guatemala. Nanahi ang mga ina kasama ang mga anak na babae, sinabi ng mga matandang kaibigan na oo sa proyekto at ang mga kaibigan na maaaring hindi direktang natahi sa banner ay nag-rally para makumpleto.
Ngunit gusto kong banggitin partikular na noong napag-usapan namin ni Fatima ang tungkol sa Arabic calligraphy para sa mga balahibo, agad niyang sinagot na ito ay walang problema at sa loob ng 3 araw ang mga pangalan ng 38 na buhay ay nasa aking mailbox na handa nang ilipat sa tela. Ibinahagi ng grupo ng pag-aaral ng kababaihang Muslim ang kanilang mga kwento sa pag-zoom in sa aming mga naka-iskedyul na pagpupulong at ang mga koneksyon ng puso ay patuloy na nakatagong kayamanan ng gawaing ito. Tulad ng mismong mga parisukat – maraming babae ang gumamit ng tela na may espesyal na kahulugan – mga pira-pirasong tela mula sa mga kumot ng sanggol, mga damit para sa panganganak, damit ng ina at kapatid na babae – kahit isang uniporme ng gabay ng babae. Ang lahat ng ito ay pumapalibot sa mga pangalan - mga pangalan na ibinigay sa mga sanggol na hawak ng isang ina - Ahmed, Mohammad, Ali Hussein, Youseef, Hussein ...
Upang alalahanin ang lahat ng nagdusa at paalalahanan ang mga nabubuhay sa pamamagitan ng espada ay dapat makinig sa mga salita ni Toni Morrison na "Ang karahasan laban sa karahasan - anuman ang mabuti at masama, tama at mali - ay napakarumi na ang espada ng paghihiganti ay gumuho sa pagod. o kahihiyan.” Ang pagkamatay ng mga batang ito ay isang nakakahiya, nakakalungkot, anino sa ating lahat.
Nagsimula ang proyektong ito noong Enero 2021. Noong Hunyo ay ibinaba ang mga bandila at ang panawagan na hanapin ang lahat ng walang markang libingan ng mga Katutubo at bigyan ang mga bata ng wastong pagsasara ay sumunod sa pagtuklas ng unang 215 katawan ng mga bata sa Kamloops. Ang mga miyembro ng lingguhang pangkat ng pagbabasa ng ulat ng MMIWG ay nagtahi ng maraming mga puso na may mga bakas ng paa na natahi sa pantakip na hahawak sa banner kapag hindi ito naka-display.
Hayaan mong iwan ko sa iyo ang kaisipang ito.
Naniniwala ako na may alam tayo tungkol sa pag-aayos. Ang paggunita na ito ay isang panawagan para sa pagkukumpuni ng pinsalang nagawa at kahit na hindi tayo sigurado kung paano aayusin ang pinsala, ginagawa natin ang ating makakaya sa abot ng ating makakaya. Ang mga reparasyon at pagkakasundo ay ang pagkukumpuni.
Kamakailan, nagkaroon ng online lecture na ibinigay na isang preamble sa isang major conference para sa 2023 Universities Studying Slavery conference, at sa kanyang napakatalino na lecture, itinuro ni Sir Hilary Beckles na ang diskurso sa pagbabago ng klima at ang diskurso ng reparations ay dalawang panig ng parehong barya. Parehong dapat itulak ang sangkatauhan sa 'pinakamataas na antas ng sopistikadong pagganap' bilang mahalagang gasolina para sa pagbabago at ang posibilidad ng sistematikong pagbabagong ito - isang pagbabagong may integridad ay hindi makakamit nang walang mga reparasyon.
Kung hindi natin kayang ayusin ang nakaraan, hindi natin maihahanda ang hinaharap.
