Nga Jambiya Kai, World BEYOND War, Tetor 6, 2020
"Çfarë djali i bukur" -
Historia e Juneck Livi
Ne u kapëm në një luftë civile - benzina e turmës bombardoi shtëpinë tonë në një lagje në Afrikën e Jugut.
Unë isha vetëm pesë vjeç, pa idenë e terrorit që egërsohej jashtë shtëpisë sime.
Fraksioni duke luftuar dhe duke armatosur ishin shfaqje hidhërimi që u ndezën dhe u ndezën në një ferr të fortë - unë isha viktima e pafajshme dhe ata që luftuan për të çliruar qytetin e tyre nga "tradhtarët" nuk ishin të vetëdijshëm se ata kishin zhdukur qëllimet e tyre kur pishtarët e tyre të flakët u ngjitën lekura ime. Në shtëpinë time.
por përsëri, nuk ka fitues në luftë.
Dhe burrat japin jetën e tyre për liri.
Plagët ishin të thella dhe lëkura shartonte shtëpinë time të dytë gjatë gjithë shkollës së mesme.
Kur studentët refuzojnë të dëgjojnë mësuesi im do të thoshte fjalën e tij, "A nuk dëgjoni shumë - a janë veshët tuaj ngjitur si të Juneck"? Në ato pak fjalë dëgjova fërshëllima të pllakave të çamçakëzit blu që vendosnin shtëpinë tonë dhe në mënyrë hipnotike shikoja se si flakët e shegës hanin me uri mishin tim të ri. Në talljen e mësuesit tim u shkriva në britma. Unë gjeta ngushëllim në këngët e sirenave ndërsa luftoja të pashmangshmen.
Isha vetëm 5 vjeç por trauma flinte si një mumje e idhulluar. I egër në adhurim.
Kujtimet për nënën time ishin të paqarta. Këngëtarja e bukur e xhazit Angolan Maria Livi ishte mendjemprehtë dhe me humor, por nuk kishte asnjë mrekulli në dorë kur një transfuzion gjaku i kontaminuar i zbrazi jetën. Hers ishte e vetmja fotografi që i mbijetoi zjarreve të ferrit. Jeta ime e shkurtër qëndroi e shpërndarë midis mbeturinave. Ndoshta ajo po më mbante të shëndoshë nga toka poshtë këmbëve të mia të shtrembëruara. Apo ishte nga qielli mbi kokën time të përrallës.
Babai im dhe njerku jetuan në një provincë tjetër -
Unë isha një kujtesë e mëkateve të jetës dhe një që ata nuk e donin përreth. Gjyshja ime vdiq atë natë fatale kur rebeluesit ndezën qytetin tonë. Asnjëherë nuk i thashë këshilltarit tim se si e pashë lëkurën të tkurrej dhe të zhvishej ndërsa mbështjellte krahët rreth meje - sytë e saj më donin kur isha 5 vjeç dhe mjaft e bukur në përqafimin e saj. Derisa ajo nuk mund të më mbante mua.
Zemra e saj do të thyhej nëse do ta dinte që pavarësisht përpjekjeve të saj më të mëdha unë nuk dukem më si "djali i bukur" që ajo donte. Mbase ajo e di. Teto Aya ishte një nënë e mirë për mua dhe isha e bekuar që kisha nëna që më treguan dritën e dashurisë.
Fytyra ime e dëmtuar dhe duart me aftësi të kufizuara u bënë prapanica e shakasë së të gjithëve dhe tallja më ndiqte përreth -
Unë u largova dhe u rraha nga të njëjtët që luftuan për lirinë time;
që plaçkiti sistemin për lirinë time.
Kush më dogji shtëpinë, më vrau engjëllin tim mbrojtës dhe më masakroi ëndrrat. Si dele në thertore.
Pavarësisht nga fatkeqësitë e mia, besimi im më mbajti; Sakrifica e gjyshes dhe fjalët që vdisnin më ndihmuan të kaloja dhimbjen e ngacmimit, tej stigmës së "shëmtuar".
"Pavarësisht nga Juneck", ajo bërtiti dhe kolliti nëpër, përmes dhe mbi lëndën drusore, dhe gjarprin e zjarrtë që i thithi në fyt,
"Mos lejoni që mizoria e kësaj bote të vjedhë bukurinë e ëndrrave tuaja". Duart e saj më rrethuan fytyrën sikur të largohesha nga demoni që digjej. Sytë e artë dhe goja e kuqe cëcëritëse pështyn në të gjithë fytyrën time 5 vjeçare. Zoti që më përndjek çdo moment zgjimi.
Djalli jetonte brenda pasqyrave. Do të doja të kisha vdekur në çmenduri. Në luftën për liri. Duke dashur që turma e zemëruar të më kishte vrarë
Sikur ngacmuesit e rrezikshëm ta dinin tmerrin e fshikulluar,
egërsia e lëkurës që pikon nga fytyra - si lëpirja e tmerrshme e gjuhës së egër të dragoit - ndërsa një granatë e pamëshirshme jua shtriu jetën.
Unë atëherë isha vetëm 5 vjeç. 40 vjet më parë.
Që atëherë e kam përqafuar bukurinë time dhe shpirti im është zhvendosur nga purgatori.
Unë nuk do të imitoj shoqërinë që ishte marrë me aq pabesi me mua -
E kisha vendosur që dëshpërimi nuk do të më mbante shpërblim. Se do të isha i lirë, sepse e dija nga vinte ndihma ime;
forca ime
Qellimi im
Shpresa e gjyshes sime ishte e imja.
Përtej maleve dhe kodrave ngrita zërin dhe lutjet e mia u përgjigjën.
Në këtë udhëtim të lëkundur dashuria më mbart mbi stuhitë e mia.
Unë buzëqesh në një pasqyrë dhe shoh Zotin atje.
Sytë e mi ndriçohen nga dashuria
Nuk ka asnjë të shëmtuar në mua -
Gjyshja ime më donte në 5 kur isha një djalë i bukur.
Tani jam një shpirt i pashëm
Një njeri që eci nëpër zjarr,
përgjimi i fitores
Kjo botë nuk është shtëpia ime.
Një ditë edhe unë, si gjyshja ime,
do të jetë plotësisht e plotë.
Unë nuk dëgjoj më fërshëllima të pllakave të çamçakëzit blu përmes fjalëve të turpshme, por tingulli i bollëkut të shiut në britmat e gjyshes sime, nëpër dhe mbi drurin që bie dhe gjarprin e zjarrtë që i thithte në fyt,
"Pavarësisht nga çfarë Juneck, mos lejoni që mizoria e kësaj bote të vjedhë bukurinë e ëndrrave tuaja".
Unë isha i dashur në 5 kur isha një djalë i bukur.
Unë jam më i pasur se atëherë.
Tani për tani unë jam i dashur nga njeriu në pasqyrë
Dhe gruaja që mban dorën time kur pllaka çamçakëzi blu ndonjëherë vijnë duke u përplasur rreth meje.
Një histori e formuar rreth ngjarjeve reale dhe një hero i vërtetë që më preku zemrën.
Jambiya Kai është një shkrimtar dhe tregimtar emocionues nga Afrika e Jugut që thur tragjedinë dhe fitoren e përvojës njerëzore në një sixhade me figura të paharrueshme dhe metaforë. Ajo flet me ndershmëri për sfidat socio-shpirtërore të kohës sonë.
