Nga Krishen Mehta, Komiteti Amerikan për Marrëveshjen SHBA-Rusi, Maj 4, 2021
Duke ardhur nga një vend në zhvillim, unë kam një këndvështrim disi të ndryshëm të sanksioneve sepse më ka mundësuar që të shoh veprimet e SH.B.A.-së si nga një perspektivë pozitive ashtu edhe nga një perspektivë jo aq pozitive.
E para pozitive: Pas pavarësisë së Indisë në 1947, një numër institucionesh të saj (përfshirë Universitetet inxhinierike, Shkollat e mjekësisë etj.) Patën mbështetje teknike dhe financiare nga Shtetet e Bashkuara. Kjo erdhi në formën e ndihmës së drejtpërdrejtë, bashkëpunimeve të përbashkëta me institucionet në SH.B.A., studiuesve të vizitave dhe shkëmbimeve të tjera. Duke u rritur në Indi, ne e pamë këtë si një reflektim shumë pozitiv të Amerikës. Institutet e Teknologjisë, ku pata privilegjin të marr diplomën time të inxhinierisë gjithashtu diplomuan studiues të tillë si Sundar Pichai, CEO aktual i Microsoft dhe Satya Nadella, CEO aktual i Microsoft. Rritja e Silicon Valley ishte pjesërisht për shkak të këtyre akteve të bujarisë dhe vullnetit të mirë që arsimuan studiuesit në vendet e tjera. Këta studiues jo vetëm që u shërbyen vendeve të tyre por gjithashtu vazhduan të ndajnë talentin dhe sipërmarrjen e tyre këtu në Shtetet e Bashkuara. Ishte një fitore fituese për të dy palët dhe përfaqësonte më të mirën e Amerikës.
Tani për jo aq pozitive: Ndërsa disa nga të diplomuarit tanë erdhën për të punuar në SH.B.A., të tjerët shkuan për të punuar në ekonomi të ndryshme në zhvillim si Iraku, Irani, Siria, Indonezia dhe vende të tjera. Kolegët e mi të diplomuar që shkuan në ato vende dhe me të cilët qëndrova në kontakt, panë një anë tjetër të politikës amerikane. Ata që kishin ndihmuar në ndërtimin e infrastrukturës në Irak dhe Siri, për shembull, e panë atë të shkatërruar ndjeshëm nga veprimet e SHBA. Impiantet e trajtimit të ujit, impiantet sanitare, kanalet ujitëse, autostradat, spitalet, shkollat dhe kolegjet, të cilat shumë nga bashkëmoshatarët e mi kishin ndihmuar për të ndërtuar (duke punuar ngushtë me inxhinierët irakianë) u shndërruan në shkatërrim. Një numër kolegësh të mi në profesionin e mjekut panë një krizë të gjerë humanitare si rezultat i sanksioneve të cilat kishin shkaktuar mungesa të ujit të pastër, energjisë elektrike, antibiotikëve, insulinës, anestetikës dentare dhe mjeteve të tjera thelbësore të mbijetesës. Ata kishin përvojën e të parit të fëmijëve që vdisnin në krahë për shkak të mungesës së ilaçeve për të luftuar kolerën, tifon, fruthin dhe sëmundje të tjera. Po këta kolegë të diplomuar ishin dëshmitarë të miliona njerëzve që vuanin pa nevojë si rezultat i sanksioneve tona. Nuk ishte fitore fituese për asnjërën palë dhe nuk përfaqësonte më të mirën e Amerikës.
Çfarë shohim rreth nesh sot? SH.B.A. ka sanksione kundër mbi 30 vendeve, afër një të tretën e popullsisë së botës. Kur filloi pandemia në fillim të vitit 2020, Qeveria jonë u përpoq të parandalonte Iranin nga blerja e maskave të frymëmarrjes nga jashtë, dhe gjithashtu pajisje të imazheve termike që mund të zbulonin virusin në mushkëri. Ne vunë veton e kredisë emergjente prej 5 miliardë dollarësh që Irani kishte kërkuar nga FMN për të blerë pajisje dhe vaksina nga tregu i huaj. Venezuela ka një program të quajtur CLAP, i cili është një program lokal i shpërndarjes së ushqimit për gjashtë milion familje çdo dy javë apo më shumë, duke siguruar furnizime thelbësore si ushqim, ilaçe, grurë, oriz dhe prodhime të tjera. Shtetet e Bashkuara janë përpjekur vazhdimisht të prishin këtë program të rëndësishëm si një mënyrë për të dëmtuar qeverinë e Nicolas Maduro. Me secilën familje që merr këto pako nën CLAP që ka katër anëtarë, ky program mbështet rreth 24 milion familje, nga një popullsi totale prej 28 milion në Venezuelë. Por sanksionet tona mund ta bëjnë të pamundur vazhdimin e këtij programi. A është kjo SHBA në të mirë të saj? Sanksionet e Cezarit kundër Sirisë po shkaktojnë një krizë të jashtëzakonshme humanitare në atë vend. 80% e popullsisë tani ka rënë nën kufirin e varfërisë si rezultat i Sanksioneve. Nga një perspektivë e politikës së jashtme sanksionet duket të jenë një pjesë e rëndësishme e mjetit tonë, pavarësisht nga kriza humanitare që ajo shkakton. James Jeffreys, diplomati ynë i vjetër atje për shumë vite, ka thënë se qëllimi i sanksioneve është kthimi i Sirisë në një moçal për Rusinë dhe Iranin. Por nuk ka njohje të krizës humanitare që është shkaktuar për njerëzit e zakonshëm sirianë. Ne pushtojmë fushat siriane të naftës për të parandaluar që vendi të ketë burime financiare për rimëkëmbjen e tij dhe ne pushtojmë tokën e tij bujqësore pjellore për t'i parandaluar ata nga hyrja në ushqim. A është kjo Amerika në të mirën e saj?
Le të kthehemi te Rusia. Më 15 Prill, SH.B.A.-të njoftuan sanksione kundër Qeverisë Ruse të Borxhit për të ashtuquajturën ndërhyrje në zgjedhjet e vitit 2020 dhe për sulme kibernetike. Pjesërisht si rezultat i këtyre sanksioneve, në 27 Prill, Banka Qendrore Ruse njoftoi se normat e interesit do të rriteshin nga 4.5% në 5%. Kjo është duke luajtur me zjarrin. Ndërsa borxhi Sovran rus është vetëm rreth 260 miliardë dollarë, imagjinoni nëse situata do të përmbyset. SHBA e ka borxhin e saj kombëtar afër 26 Trilionë dollarë, nga të cilat mbi 30% mbahen nga vendet e huaja. Po sikur Kina, Japonia, India, Brazili, Rusia dhe vendet e tjera të refuzonin të rinovonin borxhin e tyre ose të vendosnin të shisnin? Mund të ketë rritje masive të normave të interesit, falimentime, papunësi dhe një dobësim dramatik të dollarit amerikan. Ekonomia amerikane mund të pasqyrojë një ekonomi të nivelit të depresionit nëse të gjitha vendet tërhiqen. Nëse nuk e duam këtë për veten tonë, pse e duam për vendet e tjera? Shtetet e Bashkuara kanë pasur sanksione kundër Rusisë për një numër arsyesh, dhe shumë prej tyre burojnë nga konflikti ukrainas në 2014. Ekonomia ruse është vetëm rreth 8% e ekonomisë amerikane, me 1.7 Trilionë dollarë krahasuar me ekonominë tonë 21 Trilionë $, e megjithatë duam t’i lëndojmë edhe më tej. Rusia ka tre burime kryesore të të ardhurave dhe ne kemi sanksione për të gjithë: sektorin e tyre të naftës dhe gazit, industrinë e tyre të eksportit të armëve dhe sektorin financiar që e mban ekonominë në zhvillim. Mundësia që të rinjtë kanë për të filluar biznes, për të huazuar para, për të marrë rreziqe, është e lidhur pjesërisht me sektorin e tyre financiar dhe tani edhe kjo është nën një tendosje masive për shkak të sanksioneve. A është kjo vërtet ajo që dëshiron populli amerikan?
Ekzistojnë disa arsye themelore pse e gjithë politika jonë e sanksioneve duhet të rishikohet. Këto janë: 1) Sanksionet janë bërë një mënyrë për të pasur 'politikë të jashtme në mënyrë të lirë' pa pasoja të brendshme, dhe lejoi që ky 'akt lufte' të zëvendësojë diplomacinë, 2) Sanksionet mund të thuhet se janë edhe më të MIRA se lufta, sepse në së paku në luftë ka protokolle ose konventa të caktuara për dëmtimin e popullatave civile. Nën regjimin e sanksioneve, popullatat civile dëmtohen vazhdimisht dhe shumë masa janë në shënjestër të drejtpërdrejtë kundër civilëve, 3) Sanksionet janë një mënyrë e gjunjëzimit të vendeve që sfidojnë fuqinë tonë, hegjemoninë tonë, pamjen tonë unpolare të botës, 4) Që kur sanksionet nuk kanë një afat kohor, këto 'akte lufte' mund të vazhdojnë për një kohë të gjatë pa ndonjë sfidë për administratën ose Kongresin. Ata bëhen pjesë e Luftërave tona Përgjithmonë. 5) Publiku amerikan bie për Sanksionet çdo herë, sepse ato janë të paketuara nën maskën e të drejtave të njeriut, duke përfaqësuar epërsinë e moralit tonë mbi të tjerët. Publiku nuk e kupton vërtet dëmin shkatërrues që sjellin sanksionet tona dhe një dialog i tillë zakonisht është mbajtur larg mediave tona kryesore. 6) Si rezultat i sanksioneve, ne rrezikojmë të tjetërsojmë të rinjtë në vendet në fjalë, sepse jeta dhe e ardhmja e tyre rrezikohet si rezultat i sanksioneve. Këta njerëz mund të jenë partnerë me ne për një të ardhme më paqësore dhe miqësore, dhe ne nuk kemi mundësi të humbasim miqësinë, mbështetjen dhe respektin e tyre.
Prandaj do të pozoja që është koha që politika jonë e sanksioneve të vlerësohet nga Kongresi dhe Administrata, që të ketë më shumë dialog publik rreth tyre dhe që ne të kthehemi te diplomacia sesa të vazhdojmë këto 'Përgjithmonë Luftërat' përmes sanksioneve të cilat janë thjesht një formë e luftës ekonomike. Unë gjithashtu reflektoj se sa kemi ardhur nga ndërtimi i shkollave dhe universiteteve jashtë vendit, dërgimi i të rinjve dhe vajzave tona si anëtarë të korpusit të paqes, në gjendjen aktuale të 800 bazave ushtarake në 70 vende dhe sanksione ndaj pothuajse një të tretës së popullsisë së botës . Sanksionet nuk paraqesin më të mirën që populli amerikan ka për të ofruar dhe nuk përfaqëson zemërgjerësinë dhe dhembshurinë e qenësishme të popullit amerikan. Për këto arsye, regjimi i sanksionimit duhet të marrë fund dhe koha për të është tani.
Krishen Mehta është anëtar i Bordit të ACURA (Komiteti Amerikan për Marrëveshjen e Rusisë së SHBA). Ai është një ish partner në PwC dhe aktualisht është një anëtar i Lartë i Drejtësisë Globale në Universitetin e Yale.
