Nga David Swanson, World BEYOND War, Dhjetor 15, 2021
Libri i Eduard Tikut, Kthimi në shtëpi në Vietnam, përbëhet nga poezi të bukura dhe të fuqishme. Por nuk mund të mos dëshiroja që ato të mos ishin të nevojshme. Ashtu siç disa anëtarë të Veteranëve për Paqen flasin për nderimin e veteranëve duke mos krijuar më veteranë, do të doja që ne të mund t'i nderonim këto poezi duke eliminuar nevojën - dhe qartësisht është një nevojë, jo një dëshirë - që dikush të shkruajë më shumë nga ato. Llojet e tjera të poezisë do të ishin të mirëseardhura!
Poezitë trajtojnë temën e veteranëve amerikanë që kthehen në Vietnam për të gjetur pajtimin, dhe - në shumë raste - për të zgjidhur ankthin e tyre mendor në një mënyrë që terapia me dekada në Shtetet e Bashkuara nuk kishte mundur ta bënte. Shpresoj që njerëzit të mund t'i lexojnë këto poezi duke pasur parasysh nevojën për të parandaluar përsëritjen e ndonjë gjëje si lufta në Azinë Juglindore dhe duke i dhënë fund dënimit brutal financiar të Afganistanit pikërisht tani që pasqyron atë që qeveria amerikane i bëri Vietnamit pasi ndaloi bombardimet dhe duke djegur vendin. Ndoshta dikush madje do ta pranojë nevojën për delegacione në shkallë të gjerë të faljes, mirëkuptimit, dëmshpërblimeve dhe pajtimit, më shpejt se sa vonë, në Irak, Afganistan, Pakistan, Siri, Jemen, Somali, e kështu me radhë.
Ja një nga poezitë e Tikut:
Ve: Kthimi
Në këtë botë të nxehtë, të lagësht, të gjelbër
Unë kthehem të endem në mes
male të gdhendura nga koha, faltore të skalitura nga era,
dhe fytyra të panumërta, rrudhat e të cilave duken
gdhendur nga perënditë në maskat e mundit dhe gëzimit.
Këto kanë qenë fenerët dhe kullat e mia të lutjes
duke më thirrur përsëri dhe përsëri
për të tendosur këmbët dhe mushkëritë e mia,
të ngjitem sa më lart që të mundem,
për të kërkuar atë që qëndron përtej këtij qielli flakërues
dhe nën lëkurën tonë të rrudhosur.
Këtë vit bredhja ime do të jetë
në lartësitë dhe në rrëzë të këtyre maleve,
ndoshta për të parë një fllad, në një pellg,
në sytë e zinj të një fëmije apo buzëqeshjen e të moshuarve,
në një lule të egër të humbur dhe të përulur,
atë që gjithë përpjekja ime nuk mund ta shihte kurrë.
