Të dashur miq dhe shokë në paqe,
Siç e dini mirë, bota jonë është në një pikë kritike të rrezikshme: mundësia e një konfrontimi ushtarak, potencialisht bërthamor, midis NATO-s, të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara dhe Rusisë. Ushtarët e dy superfuqive bërthamore janë sërish përballë njëra-tjetrës, këtë herë në Evropën Lindore, veçanërisht në Ukrainë dhe në Siri. Dhe tensionet po rriten çdo ditë që kalon.
Në një farë kuptimi, mund të themi se tashmë po zhvillohet një luftë botërore. Aktualisht, qeveritë e 15 vendeve po bombardojnë Sirinë. Ato përfshijnë shtatë vende aleate të NATO-s: SHBA, MB, Franca, Turqia, Kanadaja, Belgjika dhe Holanda. Ato përfshijnë gjithashtu aleatët jo-NATO të Shteteve të Bashkuara: Izraeli, Katari, Emiratet e Bashkuara Arabe, Arabia Saudite, Jordania, Bahreini dhe Australia; dhe së fundmi, Rusia.
Në kufijtë perëndimorë të Rusisë, një tjetër luftë e rrezikshme po zhvillohet. NATO po zgjeron forcat e saj në vendet në kufi me Rusinë. Të gjitha qeveritë kufitare tani po lejojnë forcat ushtarake të NATO-s dhe SHBA-së në territorin e tyre, ku stërvitjet kërcënuese ushtarake të NATO-s po zhvillohen vetëm disa milje larg qyteteve kryesore ruse. Kjo sigurisht po shkakton një tension të madh për qeverinë ruse, pasi natyrisht do të bënte të njëjtën gjë për qeverinë amerikane nëse forcat ruse do të vendoseshin në kufijtë SHBA-Meksikë dhe SHBA-Kanada, duke kryer stërvitje ushtarake disa milje larg Qytetet amerikane.
Njëra, ose të dyja, nga këto situata mund të çojnë lehtësisht në një konfrontim të drejtpërdrejtë midis SHBA-së dhe aleatëve të saj të NATO-s nga njëra anë dhe Rusisë nga ana tjetër; një konfrontim që ka potencialin të përshkallëzohet në një luftë bërthamore me pasoja katastrofike.
Pikërisht në këtë situatë të rrezikshme po u drejtohemi miqve dhe shokëve tanë të paqes dhe lëvizjes antibërthamore. Na duket se shumë nga aleatët tanë në lëvizje po i kushtojnë vëmendje të pakët rreziqeve që kërcënojnë të gjithë ekzistencën e njerëzimit në shkallë globale sot dhe po i kufizojnë reagimet e tyre vetëm në protestën e këtij apo atij veprimi nga ana e
këtë apo atë anë. Në rastin më të mirë, ata po i thonë SHBA-së dhe Rusisë “një murtajë në të dyja shtëpitë tuaja”, duke kritikuar të dyja palët për rritjen e barabartë të tensioneve. Kjo, sipas mendimit tonë, është një përgjigje pasive, ahistorike dhe më e rëndësishmja joefektive, që injoron urgjencën e kërcënimit ekzistues. Për më tepër, duke fajësuar në masë të barabartë, ai maskon shkaqet e tij reale.
Por rrënjët e krizës aktuale janë shumë më të thella se konfliktet e fundit në Siri dhe Ukrainë. Gjithçka shkon pas shkatërrimit të Bashkimit Sovjetik në 1991 dhe dëshirës së SHBA-së, si e vetmja e mbetur
superfuqi, për të dominuar në mënyrë të njëanshme të gjithë botën. Ky fakt shprehet shumë troç në dokumentin e botuar nga neo-cons në shtator 2000, me titull “Rindërtimi i mbrojtjes së Amerikës: Strategjia, Forcat dhe Burimet për një shekull të ri”, mbi të cilin bazohet politika aktuale e SHBA-së (na falni për këtë të gjatë kujtesë):
“Për momentin, Shtetet e Bashkuara nuk përballen me asnjë rival global. Strategjia e madhe e Amerikës duhet të synojë ruajtjen dhe shtrirjen e këtij pozicioni të favorshëm sa më larg në të ardhmen. Megjithatë, ka shtete potencialisht të fuqishme të pakënaqur me situatën aktuale dhe të etur për ta ndryshuar atë…”.
“Sot detyra e saj [ushtarake] është të … të pengojë ngritjen e një konkurrenti të ri të fuqisë së madhe; mbrojnë rajonet kryesore të Evropës, Azisë Lindore dhe Lindjes së Mesme; dhe për të ruajtur epërsinë amerikane…. Sot, e njëjta siguri mund të fitohet vetëm në nivelin e “shitjes me pakicë”, duke penguar ose, kur është e nevojshme, duke i detyruar armiqtë rajonalë të veprojnë në mënyra që mbrojnë interesat dhe parimet amerikane…”.
“Tani kuptohet zakonisht se informacioni dhe teknologjitë e tjera të reja … po krijojnë një dinamikë që mund të kërcënojë aftësinë e Amerikës për të ushtruar fuqinë e saj dominuese ushtarake. Rivalët e mundshëm si p.sh
Kina është në ankth për t'i shfrytëzuar gjerësisht këto teknologji transformuese, ndërsa kundërshtarët si Irani, Iraku dhe Koreja e Veriut po nxitojnë të zhvillojnë raketa balistike dhe armë bërthamore si një pengesë për ndërhyrjen amerikane në rajonet që ata kërkojnë të dominojnë. Nëse një paqe amerikane do të ruhet dhe do të zgjerohet, ajo duhet të ketë një bazë të sigurt mbi epërsinë e padiskutueshme ushtarake të SHBA-së…”
“Realiteti i botës së sotme është se nuk ka një shkop magjik me të cilin të eliminohen armët [bërthamore] … dhe se frenimi i përdorimit të tyre kërkon një aftësi bërthamore të besueshme dhe dominuese të SHBA-së…. Armët bërthamore mbeten një komponent kritik i fuqisë ushtarake amerikane….
“Përveç kësaj, mund të ketë nevojë për të zhvilluar një familje të re armësh bërthamore të dizajnuara për të adresuar grupe të reja kërkesash ushtarake, të tilla si do të kërkoheshin në shënjestrimin e bunkerëve shumë të thellë nëntokë, të ngurtësuar që po ndërtohen nga shumë prej kundërshtarëve tanë të mundshëm. …. Superioriteti bërthamor i SHBA-së nuk është asgjë për t'u turpëruar; përkundrazi, do të jetë një element thelbësor në ruajtjen e lidershipit amerikan…”
“[M]ruajtja ose rivendosja e një rendi të favorshëm në rajone jetike në botë si Evropa, Lindja e Mesme dhe Azia Lindore vendos një përgjegjësi unike mbi forcat e armatosura të SHBA-së…”.
“Për një, ata kërkojnë udhëheqjen politike amerikane dhe jo atë të Kombeve të Bashkuara…. As Shtetet e Bashkuara nuk mund të marrin një qëndrim neutraliteti të ngjashëm me OKB-në; epërsia e fuqisë amerikane është aq e madhe dhe interesat e saj globale aq të gjera sa nuk mund të pretendojë të jetë indiferente ndaj rezultatit politik në Ballkan, Gjirin Persik apo edhe kur vendos forcat në Afrikë…. Forcat amerikane duhet të qëndrojnë të dislokuara jashtë vendit, në numër të madh…. Neglizhimi ose tërheqja nga misionet e policisë do t'i inkurajojë tiranët e vegjël të sfidojnë interesat dhe idealet amerikane. Dhe dështimi për t'u përgatitur për sfidat e së nesërmes do të sigurojë që Pax Americana aktuale të marrë një fund të hershëm..."
“Është e rëndësishme që NATO të mos zëvendësohet nga Bashkimi Evropian, duke i lënë Shtetet e Bashkuara pa zë në çështjet e sigurisë evropiane…”.
“Në afat të gjatë, Irani mund të jetë një kërcënim i madh për interesat e SHBA-së në Gjirin Persik sa ka Iraku. Edhe nëse marrëdhëniet SHBA-Iran përmirësohen, mbajtja e forcave me bazë përpara në rajon do të përmirësohet
është ende një element thelbësor në strategjinë e sigurisë së SHBA-së, duke pasur parasysh interesat e kahershme amerikane në rajon.
“Vlera e fuqisë tokësore vazhdon të tërheqë një superfuqi globale, interesat e sigurisë së së cilës mbështeten në … aftësinë për të fituar luftëra. Ndërsa ruan rolin e saj luftarak, Ushtria e SHBA-së ka marrë misione të reja në dekadën e fundit – më menjëherë … duke mbrojtur interesat amerikane në Gjirin Persik dhe Lindjen e Mesme. Këto misione të reja do të kërkojnë stacionimin e vazhdueshëm të njësive të ushtrisë amerikane jashtë vendit…. [E]elementet e Evropës së Ushtrisë Amerikane duhet të ridislokohen në Evropën Juglindore, ndërsa një njësi e përhershme duhet të bazohet në rajonin e Gjirit Persik….
“Kur raketat e tyre mbushen me koka luftarake që mbajnë armë bërthamore, biologjike ose kimike, edhe fuqitë e dobëta rajonale kanë një pengesë të besueshme, pavarësisht nga ekuilibri i forcave konvencionale. Kjo është arsyeja pse, sipas CIA-s, një numër regjimesh thellësisht armiqësore ndaj Amerikës – Koreja e Veriut, Iraku, Irani, Libia dhe Siria – “tashmë kanë ose po zhvillojnë raketa balistike” që mund të kërcënojnë aleatët dhe forcat amerikane jashtë vendit. Aftësi të tilla paraqesin një sfidë të rëndë për paqen amerikane dhe fuqinë ushtarake që e ruan atë paqe. "Aftësia për të kontrolluar këtë kërcënim në zhvillim përmes traktateve tradicionale të mospërhapjes është e kufizuar..."
“Paqja aktuale amerikane do të jetë jetëshkurtër nëse Shtetet e Bashkuara bëhen të ndjeshme ndaj fuqive mashtruese me arsenale të vogla e të lira të raketave balistike dhe kokave bërthamore ose armëve të tjera të shkatërrimit në masë. Ne nuk mund të lejojmë që Koreja e Veriut, Irani, Iraku apo shtete të ngjashme të minojnë lidershipin amerikan…”.
Dhe, më e rëndësishmja, asnjë nga këto nuk mund të arrihet “në mungesë të ndonjë ngjarjeje katastrofike dhe katalizuese – si një Pearl Harbor i ri…”. (të gjitha theksimet janë shtuar)
Dhe ky dokument ka qenë parimi udhëzues i politikës amerikane që atëherë, si për administratën e Bushit ashtu edhe për Obamën. Çdo aspekt i politikës amerikane sot është në përputhje me germën e këtij dokumenti, nga Lindja e Mesme, në Afrikë, Evropën Lindore dhe Amerikën Latine, duke anashkaluar OKB-në si paqeruajtëse globale dhe duke e zëvendësuar atë me fuqinë ushtarake të NATO-s si zbatues global, siç rekomandohet. në këtë dokument. Çdo lider apo qeveri që i reziston dominimit të planifikuar të SHBA-së në botë, duhet të largohet, duke përdorur forcën ushtarake nëse është e nevojshme!
"Ngjarja katastrofike dhe katalizuese - si një Pearl Harbor i ri" që u duhej atyre iu dorëzua në një pjatë argjendi më 11 shtator 2001 dhe i gjithë plani u vu në lëvizje. Një “armik” i ri, Terrorizmi Islamik, zuri vendin e “armikut” të vjetër, komunizmit. Kështu filloi "lufta globale kundër terrorizmit". Fillimisht erdhi Afganistani, më pas Iraku, më pas Libia dhe tani Siria, me Iranin që pret radhën (të gjithë të renditur në dokument si objektiva të ndryshimit të regjimit me forcë). Në mënyrë të ngjashme, bazuar në të njëjtën strategji, Rusia dhe më vonë Kina, si “rivalë globalë” dhe “parandalues” ndaj dominimit global të SHBA-së, gjithashtu duhet të dobësohen dhe frenohen. Prandaj, gjithashtu, grumbullimi i forcave të NATO-s në kufijtë rusë dhe dërgimi i transportuesve dhe anijeve luftarake të marinës amerikane në Azinë Lindore për të rrethuar Kinën.
Fatkeqësisht, duket se kjo pamje e përgjithshme strategjike po i mungon një pjese e konsiderueshme e lëvizjes sonë për paqe. Shumë harrojnë se demonizimi i liderëve të huaj dhe sloganet si "Saddam Hussein duhet të shkojë", "Gadafi duhet të shkojë", "Assad duhet të shkojë", "Chavez duhet të shkojë", "Maduro duhet të shkojë", "Yanukovych duhet të shkojë" dhe tani, "Putini duhet të largohet" (të gjitha në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare dhe Kartën e OKB-së)
janë të gjitha pjesë përbërëse e së njëjtës strategji të dominimit global që po kërcënon paqen dhe sigurinë e të gjithë botës, madje edhe vetë ekzistencën e njerëzimit në tërësi.
Pyetja, këtu, nuk ka të bëjë me mbrojtjen e këtij apo atij lideri apo qeverie, apo mospërfillja e shkeljes së tyre të të drejtave të qytetarëve të tyre. Çështja është se ne nuk mund ta shikojmë secilin prej këtyre rasteve të veçuar
nga të tjerët dhe t'i trajtojmë ato pjesë-pjesë, pa parë shkakun rrënjësor të të gjithëve, dmth, nxitjen e SHBA për dominim global. Nuk mund të shpresojmë të eliminojmë armët bërthamore kur dy shtetet më të fuqishme bërthamore janë në prag të një konfrontimi ushtarak. Ne nuk mund të mbrojmë civilët e pafajshëm duke financuar dhe armatosur ekstremistët, drejtpërdrejt ose nëpërmjet aleatëve. Nuk mund të presim paqe dhe bashkëpunim me Rusinë gjatë grumbullimit të forcave të NATO-s dhe kryerjes së stërvitjeve ushtarake në kufijtë e saj. Nuk mund të kemi siguri nëse nuk respektojmë sovranitetin dhe sigurinë e kombeve dhe popujve të tjerë.
Të jesh i drejtë dhe objektiv nuk do të thotë të jesh i barabartë mes agresorit dhe viktimave të tij. Ne duhet të ndalojmë agresionin përpara se të mund të përballemi me përgjigjet e viktimave ndaj agresionit. Ne nuk duhet
fajësoni viktimën e agresionit në vend të veprimeve të agresorit. Dhe duke parë gjithë tablonë, nuk duhet të ketë asnjë dyshim se kush janë agresorët.
Është në dritën e këtyre fakteve që ne besojmë se nuk mund ta shmangim katastrofën e afërt pa bashkuar forcat, me ndjenjën e nevojshme të urgjencës, për të kërkuar sa më poshtë me fjalë dhe me veprime:
- Forcat e NATO-s duhet të tërhiqen menjëherë nga vendet në kufi me Rusinë;
- Të gjitha forcat e huaja duhet të largohen menjëherë nga Siria dhe duhet të garantohet sovraniteti dhe integriteti territorial sirian.
- Konflikti sirian duhet të trajtohet vetëm përmes proceseve politike dhe negociatave diplomatike. SHBA duhet të tërheqë politikën e saj “Assad duhet të shkojë” si parakusht dhe të ndalojë bllokimin e bisedimeve diplomatike.
- Negociatat duhet të përfshijnë veçanërisht qeverinë e Sirisë, si dhe të gjitha palët rajonale dhe globale që janë prekur nga konflikti.
- E ardhmja e qeverisë siriane duhet të vendoset vetëm nga populli sirian, pa çdo ndërhyrje të jashtme.
Strategjia e SHBA për dominimin global duhet të braktiset në favor të bashkëjetesës paqësore të të gjitha vendeve dhe respektimit të së drejtës së çdo kombi për vetëvendosje dhe sovranitet.
Procesi i shpërbërjes së NATO-s duhet të fillojë menjëherë.
Ne u bëjmë thirrje të gjithë miqve dhe shokëve tanë në lëvizjen e paqes dhe antibërthamore që të bashkohen me ne në një koalicion demokratik për t'i dhënë fund të gjitha luftërave agresioni. I mirëpresim me gjithë zemër të gjitha përgjigjet bashkëpunuese të miqve dhe shokëve tanë të lëvizjes.
Këshilli i Paqes i SHBA 10 tetor 2015
