Autor: Ann Wright, World BEYOND War, Marzec 14, 2022

Dziewiętnaście lat temu, w marcu 2003 r., Zrezygnowałem z funkcji amerykańskiego dyplomaty w opozycji do decyzji prezydenta Busha o inwazji na Irak. Dołączyłem do dwóch innych amerykańskich dyplomatów, Brady'ego Kieslinga i John Brown, który złożył rezygnację na kilka tygodni poprzedzających moją rezygnację. Słyszeliśmy od innych amerykańskich dyplomatów przydzielonych do ambasad USA na całym świecie, że oni również wierzyli, że decyzja administracji Busha będzie miała długofalowe negatywne konsekwencje dla USA i świata, ale z różnych powodów nikt nie dołączył do nas z rezygnacją do później. Kilku początkowych krytyków naszych rezygnacji powiedziało nam później, że się mylili i zgodzili się, że decyzja rządu USA o rozpoczęciu wojny z Irakiem była katastrofalna.

Decyzja Stanów Zjednoczonych o inwazji na Irak przy użyciu wymyślonej broni masowego rażenia i bez zgody Organizacji Narodów Zjednoczonych spotkała się z protestami ludzi w praktycznie każdym kraju. Miliony były na ulicach stolic na całym świecie przed inwazją, domagając się, aby ich rządy nie uczestniczyły w amerykańskiej „koalicji chętnych”.

Przez ostatnie dwie dekady rosyjski prezydent Putin stanowczo ostrzegał Stany Zjednoczone i NATO, że międzynarodowa retoryka „drzwi nie zamkną się dla ewentualnego wejścia Ukrainy do NATO” stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego Federacji Rosyjskiej.

Putin powołał się na ustne porozumienie administracji George'a HW Busha z lat 1990., że po rozpadzie Związku Radzieckiego NATO nie zbliży się „na cal” do Rosji. NATO nie werbowałoby krajów z dawnego sojuszu Układu Warszawskiego ze Związkiem Radzieckim.

Jednak pod rządami Clintona Stany Zjednoczone i NATO rozpoczęło realizację programu „Partnerstwo dla Pokoju”. które przekształciło się w pełne wejście do NATO krajów byłego Układu Warszawskiego – Polski, Węgier, Czech, Bułgarii, Estonii, Łotwy, Litwy, Rumunii, Słowacji, Słowenii, Albanii, Chorwacji, Czarnogóry i Macedonii Północnej.

Stany Zjednoczone i NATO poszły o krok za daleko w przypadku Federacji Rosyjskiej, obalając w lutym 2014 wybrany, ale rzekomo skorumpowany, skłaniający się ku Rosji rząd Ukrainy, obalenie, do którego zachęcał i wspierał rząd USA. Faszystowskie bojówki połączyły się ze zwykłymi obywatelami Ukrainy, którym nie podobała się korupcja w ich rządzie. Ale zamiast czekać mniej niż rok do następnych wyborów, rozpoczęły się zamieszki i setki osób zginęło na Majdanie w Kijowie przez snajperów zarówno z rządu, jak i milicji.

Przemoc wobec etnicznych Rosjan rozprzestrzeniła się w innych częściach Ukrainy i wielu zostało zabitych przez faszystowski tłum 2 maja 2014 r. w Odessie.   Większość etnicznych Rosjan we wschodnich prowincjach Ukrainy rozpoczęła separatystyczny bunt, powołując się na przemoc wobec nich, brak środków od rządu oraz odwołanie nauczania języka rosyjskiego i historii w szkołach jako przyczyny swojego buntu. Podczas gdy ukraińskie wojsko pozwoliło skrajnie prawicowy neonazistowski batalion Azow biorąc udział w operacjach wojskowych przeciwko separatystycznym prowincjom, ukraińskie wojsko nie jest organizacją faszystowską, jak twierdzi rosyjski rząd.

Udział Azowa w polityce na Ukrainie nie powiódł się otrzymują tylko 2 procent głosów w wyborach w 2019 r. znacznie mniej niż inne prawicowe partie polityczne otrzymały w wyborach w innych krajach europejskich.

Ich szef minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow jest tak samo w błędzie, twierdząc, że prezydent Ukrainy Zełenski stoi na czele faszystowskiego rządu, który musi zostać zniszczony, tak jak mój były szef, sekretarz stanu Colin Powell, mylił się, popełniając kłamstwo, że rząd iracki ma broń masowego rażenia i więc musi zostać zniszczony.

Aneksja Krymu przez Federację Rosyjską została potępiona przez większość społeczności międzynarodowej. Krym był objęty specjalnym porozumieniem między Federacją Rosyjską a rządem Ukrainy, w ramach którego rosyjscy żołnierze i statki zostały przydzielone na Krym w celu zapewnienia rosyjskiej Flocie Południowej dostępu do Morza Czarnego, wojskowego ujścia Federacji do Morza Śródziemnego. W marcu 2014 po osiem lat dyskusji i sondaży czy mieszkańcy Krymu chcieli pozostać jak z Ukrainą, etniczni Rosjanie (77% ludności Krymu było rosyjskojęzycznych), a pozostała ludność tatarska przeprowadziła plebiscyt na Krymie i głosowała za wnioskiem o aneksję Federacji Rosyjskiej.  W głosowaniu wzięło udział 83 procent wyborców na Krymie a 97 proc. opowiedziało się za integracją z Federacją Rosyjską. Wyniki plebiscytu zostały przyjęte i zrealizowane przez Federację Rosyjską bez jednego wystrzału. Jednak społeczność międzynarodowa zastosowała silne sankcje wobec Rosji i specjalne sankcje wobec Krymu, które zniszczyły jej międzynarodowy przemysł turystyczny polegający na przyjmowaniu statków turystycznych z Turcji i innych krajów śródziemnomorskich.

W ciągu następnych ośmiu lat, od 2014 do 2022 roku, w ruchu separatystycznym w regionie Donbasu zginęło ponad 14,000 tysięcy osób. Prezydent Putin nadal ostrzegał Stany Zjednoczone i NATO, że włączenie Ukrainy do sfery NATO będzie zagrożeniem dla bezpieczeństwa narodowego Federacji Rosyjskiej. Ostrzegł też NATO przed rosnącą liczbą wojskowych gier wojennych prowadzonych na rosyjskiej granicy m.in bardzo duży manewr wojenny o złowrogiej nazwie „Anakonda”, duży wąż, który zabija, owijając się i dusząc ofiarę, analogia nie została utracona przez rosyjski rząd. Nowe USA/NATO baz, które zostały zbudowane w Polsce i lokalizacja  baterii rakietowych w Rumunii zwiększyło troskę rosyjskiego rządu o własne bezpieczeństwo narodowe.

 Pod koniec 2021 r., kiedy Stany Zjednoczone i NATO odrzuciły obawy rosyjskiego rządu o bezpieczeństwo narodowe, ponownie stwierdziły, że „drzwi do wejścia do NATO nigdy nie były zamknięte”, na co Federacja Rosyjska odpowiedziała zgromadzeniem 125,000 XNUMX sił zbrojnych wokół Ukrainy. Prezydent Putin i wieloletni minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej Ławrow powtarzali światu, że są to ćwiczenia na dużą skalę, podobne do ćwiczeń wojskowych, które NATO i USA przeprowadziły wzdłuż swoich granic.

Jednak w obszernym i szeroko zakrojonym oświadczeniu telewizyjnym z 21 lutego 2022 r. prezydent Putin przedstawił historyczną wizję Federacji Rosyjskiej, w tym uznanie separatystycznych prowincji Doniecka i Ługańska w regionie Donbasu za niezależne podmioty i ogłosił je sojusznikami . Zaledwie kilka godzin później prezydent Putin zarządził rosyjską inwazję wojskową na Ukrainę.

Uznanie wydarzeń z ostatnich ośmiu lat nie zwalnia rządu z naruszenia prawa międzynarodowego, kiedy dokonuje on inwazji na suwerenny kraj, niszczy infrastrukturę i zabija tysiące jego obywateli w imię bezpieczeństwa narodowego najeżdżającego rządu.

To jest dokładnie powód, dla którego zrezygnowałem z rządu USA dziewiętnaście lat temu, kiedy administracja Busha wykorzystała kłamstwo o broni masowego rażenia w Iraku jako zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego USA i podstawę do inwazji i okupacji Iraku przez prawie dekadę, niszcząc duże infrastruktury i zabijając dziesiątki tysięcy Irakijczyków.

Nie zrezygnowałem, bo nienawidziłem mojego kraju. Zrezygnowałem, ponieważ uważałem, że decyzje podejmowane przez wybranych polityków służących w rządzie nie leżały w najlepszym interesie mojego kraju, narodu Iraku lub świata.

Rezygnacja z własnego rządu w opozycji do decyzji o wojnie podjętej przez przełożonych w rządzie to ogromna decyzja… zwłaszcza z tym, z czym obywatele rosyjscy, a tym bardziej rosyjscy dyplomaci, spotykają się z rosyjskim rządem kryminalizującym użycie słowa „wojna”, aresztowaniami tysiące protestujących na ulicach i zamknięcie niezależnych mediów.

Ponieważ rosyjscy dyplomaci służą w ponad 100 ambasadach Federacji Rosyjskiej na całym świecie, wiem, że śledzą międzynarodowe źródła wiadomości i mają znacznie więcej informacji na temat brutalnej wojny z narodem ukraińskim niż ich koledzy z MSZ w Moskwie, znacznie mniej przeciętnego Rosjanina, teraz, gdy międzynarodowe media zostały zdjęte z anteny, a strony internetowe wyłączone.

Dla tych rosyjskich dyplomatów decyzja o rezygnacji z rosyjskiego korpusu dyplomatycznego skutkowałaby znacznie poważniejszymi konsekwencjami iz pewnością byłaby znacznie bardziej niebezpieczna niż to, z czym spotkałem się, gdy złożyłem rezygnację w opozycji do wojny USA z Irakiem.

Jednak z własnego doświadczenia mogę powiedzieć tym rosyjskim dyplomatom, że gdy podejmą decyzję o rezygnacji, zdejmą z ich sumienia wielki ciężar. Podczas gdy wielu ich byłych kolegów dyplomatycznych odrzuca ich, jak się dowiedziałem, wielu innych po cichu pochwali ich odwagę rezygnacji i zmierzenia się z konsekwencjami utraty kariery, nad którą tak pilnie pracowali.

Gdyby niektórzy rosyjscy dyplomaci zrezygnowali, praktycznie w każdym kraju, w którym znajduje się ambasada Federacji Rosyjskiej, istnieją organizacje i grupy, które, jak sądzę, zapewnią im pomoc i wsparcie, gdy rozpoczynają nowy rozdział życia bez korpusu dyplomatycznego.

Stoją przed ważną decyzją.

A jeśli zrezygnują, ich głosy sumienia, głosy sprzeciwu, będą prawdopodobnie najważniejszą spuścizną ich życia.

O autorze:
Ann Wright służyła przez 29 lat w armii amerykańskiej/rezerwach wojskowych i przeszła na emeryturę jako pułkownik. Pełniła również funkcję dyplomaty USA w ambasadach USA w Nikaragui, Grenadzie, Somalii, Uzbekistanie, Kirgistanie, Sierra Leone, Mikronezji, Afganistanie i Mongolii. Zrezygnowała z rządu USA w marcu 2003 roku w opozycji do wojny USA z Irakiem. Jest współautorką książki „Dissent: Voices of Conscience”.