Dlaczego Allen Dulles zabił Kennedych

Do tej pory nie ma tak wielu nieporozumień dotyczących tego, co stało się z Johnem i Robertem Kennedym, jak wielkie korporacje komunikacyjne chcą, żebyś w to uwierzył. Chociaż każdy badacz i autor zwraca uwagę na różne szczegóły, nie ma poważnej niezgody między, powiedzmy, poglądami Jima Douglassa. JFK i Unspeakable, Howarda Hunta spowiedź łoża śmierci, a nowy David Talbota Szachownica diabła.

Jona Schwarza mówią Szachownica diabła potwierdza, że ​​„twoje najmroczniejsze podejrzenia dotyczące tego, jak działa świat, są prawdopodobnie niedoszacowane. Tak, istnieje amorficzna grupa niewybranych prawników korporacyjnych, bankierów oraz urzędników wywiadu i wojska, którzy tworzą amerykańską...głęboki stan”, wyznaczając realne ograniczenia rzadkim politykom, którzy kiedykolwiek próbują wyjść poza linię”.

Dla tych z nas, którzy byli już o tym przekonani po same oczy, książka Talbota jest nadal jedną z najlepszych, jakie widziałem o braciach Dulles, i jedną z najlepszych, jakie widziałem, o zabójstwie Johna F. Kennedy'ego. Myślę, że różni się ona od książki Douglassa nie tyle dowodami, do których się odnosi, czy wnioskami, które wyciąga, ale dostarczaniem dodatkowego motywu zbrodni.

JFK i Unspeakable przedstawia Kennedy'ego jako przeszkodę w przemocy, w którą Allen Dulles i gang chcieli się zaangażować za granicą. Nie walczyłby z Kubą, Związkiem Radzieckim, Wietnamem, Niemcami Wschodnimi ani ruchami niepodległościowymi w Afryce. Chciał rozbrojenia i pokoju. Rozmawiał wspólnie z Chruszczowem, tak jak Eisenhower próbował przed sabotażem zestrzelenia U2. CIA obalała rządy w Iranie, Gwatemali, Kongo, Wietnamie i na całym świecie. Kennedy przeszkadzał.

Szachownica diabła dodatkowo przedstawia Kennedy'ego jako przywódcę, którego CIA miała w zwyczaju obalać w tych zagranicznych stolicach. Kennedy narobił sobie wrogów w bankierach i przemysłowcach. Pracował nad zmniejszeniem zysków z ropy naftowej, zamykając luki podatkowe, w tym „dodatek na wyczerpanie ropy”. Pozwalał politycznej lewicy we Włoszech uczestniczyć we władzy, oburzając skrajną prawicę we Włoszech, USA i CIA. Agresywnie ścigał koncerny stalowe i zapobiegał ich podwyżkom cen. To był rodzaj zachowania, które mogło doprowadzić do obalenia, jeśli mieszkało się w jednym z tych krajów, w których znajduje się ambasada USA.

Tak, Kennedy chciał wyeliminować lub drastycznie osłabić i zmienić nazwę CIA. Tak, wyrzucił Dullesa i część jego gangu za drzwi. Tak, odmówił rozpoczęcia III wojny światowej z powodu Kuby, Berlina czy czegokolwiek innego. Tak, miał przeciwko sobie generałów i podżegaczy wojennych, ale miał też przeciwko sobie Wall Street.

Oczywiście „politycy, którzy kiedykolwiek próbowali wyjść z szeregu”, są teraz, tak jak wtedy, ale teraz skuteczniej, obsługiwani najpierw przez media. Jeśli media mogą ich powstrzymać lub jakiś inny manewr może ich powstrzymać (zabójstwo postaci, szantaż, odwrócenie uwagi, odsunięcie od władzy), to przemoc nie jest potrzebna.

Fakt, że Kennedy przypominał cel zamachu stanu, a nie tylko obrońcę innych celów, byłby złą wiadomością dla kogoś takiego jak senator Bernie Sanders, gdyby kiedykolwiek przedarł się przez media, „superdelegatów” i wyprzedane organizacje, aby poważnie zagrozić przejąć Biały Dom. Kandydat, który w dużym stopniu akceptuje machinę wojenną i przypomina Kennedy'ego wcale nie w kwestiach pokojowych, ale który walczy z Wall Street z pasją, na jaką zasługuje, mógłby postawić się na celowniku głębokiego państwa jako kandydat Jeremy Corbyn, który zajmuje się zarówno kapitałem, jak i zabijaniem.

Relacje z eskapad Allena Dullesa i tuzina lub więcej wspólników w zbrodni, których nazwiska pojawiają się obok jego dekady po dekadzie, ilustrują siłę trwałej plutokracji, ale także siłę poszczególnych jednostek do jej kształtowania. Co by było, gdyby Allen Dulles, Winston Churchill i im podobni nie pracowali nad rozpoczęciem zimnej wojny jeszcze przed zakończeniem drugiej wojny światowej? Co by było, gdyby Dulles nie kolaborował z nazistami, a armia USA nie rekrutowała i nie importowała tak wielu z nich w swoje szeregi? Co by było, gdyby Dulles nie pracował nad ukryciem informacji o holokauście w trakcie jego trwania? Co by było, gdyby Dulles nie zdradził Roosevelta i Rosji, by zawrzeć oddzielny pokój USA z Niemcami we Włoszech? Co by było, gdyby Dulles nie zaczął od razu sabotować demokracji w Europie i wzmacniać pozycji byłych nazistów w Niemczech? Co by było, gdyby Dulles nie zmienił CIA w tajną, bezprawną armię i szwadron śmierci? Co by było, gdyby Dulles nie pracował nad zakończeniem demokracji w Iranie lub Gwatemali? Co by było, gdyby CIA Dullesa nie rozwinęła tortur, wydawania, eksperymentów na ludziach i morderstw jako rutynowej polityki? Co by było, gdyby pozwolono Eisenhowerowi rozmawiać z Chruszczowem? Co by było, gdyby Dulles nie próbował obalić prezydenta Francji? Co by było, gdyby Dulles został „sprawdzony” lub „zrównoważony” przez media, Kongres lub sądy po drodze?

To trudniejsze pytania niż „Co by było, gdyby nie było Lee Harveya Oswalda?” Odpowiedź na to brzmi: „Byłby inny facet bardzo podobny do tego samego celu, tak jak we wcześniejszym zamachu na JFK w Chicago. Ale „A co by było, gdyby nie było Allena Dullesa?” wydaje się wystarczająco duże, aby zasugerować możliwą odpowiedź, że wszyscy bylibyśmy w lepszej sytuacji, mniej zmilitaryzowani, mniej tajemniczy, mniej ksenofobiczni. A to sugeruje, że głęboki stan nie jest jednolity i nie do powstrzymania. Potężna historia Talbota jest wkładem w wysiłki mające na celu powstrzymanie go.

Mam nadzieję, że Talbot opowie o swojej książce w Wirginii, po czym może przestanie mówić, że Williamsburg i „farma” CIA znajdują się w „Północnej Wirginii”. Czy Północna Wirginia nie ma wystarczająco dużo powodów do wstydu bez tego?