By David Swanson
Jeśli jesteś fanem programu Netflix Czarne lustro, obejrzyj odcinek zatytułowany „Men Against Fire”, zanim to przeczytasz. To ta o wojnie.
W tym 60-minutowym serialu science fiction żołnierze zostali (w jakiś sposób) zaprogramowani tak, że kiedy patrzą na pewnych ludzi, postrzegają ich jako dziwaczne potwory ze spiczastymi zębami i dziwacznymi twarzami. Ci ludzie wyglądają przerażająco i nieludzko. Są traktowani jak przedmioty, a nie ludzie. W rzeczywistości sami są przerażonymi, nieuzbrojonymi, zwyczajnie wyglądającymi ludźmi. I mają narzędzie do ochrony, kij z zielonym światłem. Nie zabija ani nie rani. Kij deprogramuje żołnierza tak, że kiedy patrzy na kogoś, widzi go takimi, jakimi są naprawdę, bez potwornego zniekształcenia.
Oczywiście odprogramowany żołnierz nie jest przydatny dla wojska. W „Men Against Fire” wojsko oferuje przeprogramowanemu żołnierzowi dwie możliwości. Może ponownie doświadczyć w nieskończonej pętli niedawnej rzeczywistości, w której mordował bezbronne istoty ludzkie, ale tym razem doświadcza tego, widząc w nich istoty ludzkie, a nie „karaluchy” (co wojsko nazywa ofiarami, które wyglądają na potworne) albo można go przeprogramować i wrócić do niezakłóconej pracy eksterminacji.
Chociaż ta historia jest bardziej fikcją niż nauką, część rzeczywistości wdziera się do dramatu Netflix. Dokładnie powiedziano nam, że podczas I wojny światowej dowódca bił żołnierzy kijem, aby skłonić ich do strzelania do wrogów. Żołnierze, w tym samym celu, jesteśmy również rutynowo odurzani. Powiedziano nam, że podczas II wojny światowej, również na podstawie rzeczywistych badań, tylko 15% do 20% żołnierzy USA strzelało do oddziałów przeciwnika. Innymi słowy, 80% do 85% największych bohaterów największej wojny wszechczasów było w rzeczywistości drenowaniem kampanii zabijania, podczas gdy sumienny przeciwnik pojawił się w nowym filmie Mela Gibsona lub, jeśli o to chodzi, facet, który został w domu i uprawiane warzywa przyczyniły się bardziej do wysiłku.
Zabijanie i stawienie czoła zabijaniu są niezwykle trudne. Wymagają najbliższej programowaniu rzeczywistości ludzkiej. Wymagają kondycjonowania. Wymagają pamięci mięśniowej. Wymagają bezmyślnego refleksu. Wojsko amerykańskie tak opanowało to programowanie do czasu wojny z Wietnamem, że aż 85% żołnierzy faktycznie strzelało do wrogów - chociaż niektórzy z nich strzelali również do swoich dowódców. Prawdziwe kłopoty pojawiły się, gdy nie pamiętali tych aktów morderstwa jako eksterminacji „karaluchów”, ale jako rzeczywistości tego, czym byli. A weterani pamiętali swoje akty morderstwa w nieskończonej pętli, bez możliwości ponownego zaprogramowania z tego. I zabili się w większej liczbie niż zabili ich Wietnamczycy.
Wojsko USA nie posunęło się ani o cal w kwestii pogodzenia zabójców z tym, co zrobili. Tutaj jest konto właśnie opublikowałem, co to oznacza dla weteranów oraz tych, których znają i kochają. Możesz łatwo znaleźć kolejne takie konto każdego dnia w Internecie. Głównym zabójcą członków armii USA jest samobójstwo. Głównym zabójcą ludzi, którzy żyją w „wyzwolonych” krajach podczas ich wyzwolenia, są żołnierze USA. To nie jest przypadkowe. Weterani cierpią na zespół stresu pourazowego (tylko zaburzenie z perspektywy tych, którzy chcieliby stłumić zdrowe zahamowania), uraz moralny (co znajomy weteran nazywa „wymyślnym słowem na poczucie winy i żalu”) oraz zaburzenia neurokognitywne / uraz mózgu. Często ta sama osoba cierpi na wszystkie trzy z tych rodzajów urazów i często trudno jest je odróżnić lub w pełni zdiagnozować przed autopsją. Ale ten, który pożera twoją duszę, ten, który rozwiązuje tylko science fiction, jest krzywdą moralną.
Oczywiście science fiction działa tylko wtedy, gdy nakłada się na literaturę faktu. Wojska amerykańskie, które są przystosowane do wyważania drzwi w Iraku lub Syrii i postrzegają każdą osobę w środku jako zagrożenie niebędące człowiekiem, nie używają terminu „karaluchy”, preferując „hadżi” lub „dżokejów wielbłądów”, „terrorystów” lub „bojowników” lub „Mężczyźni w wieku wojskowym” lub „muzułmanie”. Fizyczne przeniesienie zabójców do kabiny pilota dronów może stworzyć psychiczny „dystans” wspomagany przez odniesienie do ofiar jako „bugsplat” i innych terminów w tym samym duchu co „karaluchy”. Ale to podejście do produkcji pozbawionych sumienia zabójców okazało się spektakularną porażką. Zobacz prawdziwe cierpienie prawdziwych zabójców dronów w obecnym filmie National Bird. Nie ma tam fikcji, ale ten sam horror żołnierza zabijającego karaluchę, który ponownie doświadcza tego, co zrobił.
Takie niepowodzenia i niedociągnięcia dla wojska nigdy nie są oczywiście całkowitą porażką. Wielu zabija i zabija coraz chętniej. To, co stanie się z nimi później, nie jest problemem wojska. Nie może to mniej obchodzić. Tak więc świadomość tego, co się dzieje z tymi, którzy zabijają, nie powstrzyma zabijania. Potrzebujemy prawdziwego odpowiednika małego patyka z zielonym światłem, magicznego narzędzia do przeprogramowywania członków każdej armii na ziemi, każdego potencjalnego rekruta, każdego inwestora w handlu bronią, każdego spekulanta, każdego chętnego podatnika, każdego apatyczny obserwator, każdy bezduszny polityk, każdy bezmyślny propagandysta. Czego możemy użyć?
Myślę, że najbliższymi odpowiednikami kija z zielonym światłem są paszporty i telefony. Daj każdemu Amerykaninowi paszport automatycznie i bezpłatnie. Uczyń prawo do podróżowania nienaruszalne, w tym dla przestępców. Niech podróżowanie i mówienie wieloma językami będą częścią każdej edukacji. I daj każdej rodzinie w każdym kraju na liście potencjalnych wrogów Pentagonu telefon z aparatem i dostępem do internetu. Poproś ich, aby opowiedzieli nam swoje historie, w tym historie ich spotkań z najrzadszym gatunkiem: nowo pojawiającym się Unarmed American.
