W zeszłym tygodniu Watykan był gospodarzem konferencji na temat „Niestosowanie przemocy i sprawiedliwy pokój: przyczynianie się do katolickiego zrozumienia i zaangażowania w niestosowanie przemocy”, zorganizowanej przez Papieską Radę ds. Sprawiedliwości i Pokoju wraz z globalną katolicką siecią pokojową Pax Christi International. W swoim końcowym apelu do papieża Franciszka 80 uczestników konferencji zaleciło mu odrzucenie doktryny wojny sprawiedliwej jako realnej i produktywnej tradycji katolickiej. Zalecili także, aby napisał nową encyklikę przedstawiającą zaangażowanie Kościoła katolickiego na rzecz niestosowania przemocy we wszystkich jej przejawach – w tym pokojowe działania jako sposób angażowania się w konflikt, pokojowe rozwiązywanie konfliktów jako sposób rozwiązywania konfliktów oraz niestosowanie przemocy jako podstawową doktrynę Kościoła katolickiego.
Jeśli taka encyklika wyjdzie, będzie to wielka sprawa. Tradycja wojny sprawiedliwej – która zawiera liczne doktryny moralnie usprawiedliwiające przemoc i wojnę, a także definiujące właściwe postępowanie podczas wojny – przez ostatnie 1500 lat służyła jako główna podstawa normatywna, którą politycy przywoływali (słusznie lub nie), aby uzasadnić swoje prowadzenie wojny . Ponieważ Kościół katolicki rozwinął tę doktrynę między IV a XIII wiekiem, kanon wojny sprawiedliwej wywarł monopolistyczny wpływ na sposób, w jaki ludzie na Zachodzie myślą o wojnie i przemocy – niezależnie od tego, czy są tego świadomi, czy nie. W rezultacie wiele osób uważa obecnie za oczywiste koncepcje takie jak prawo do samoobrony, znaczenie wyważenia celów wojny w stosunku do jej potencjalnych kosztów ludzkich, konieczność wyczerpania innych opcji przed rozpoczęciem wojny oraz konieczność prowadzenia wyłącznie wojen, w których myślę, że możesz wygrać. Niezależnie od tego, czy jesteś prezydentem Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie, funkcjonariuszem policji w Denver, czy uczniem klasy samoobrony w Los Angeles, te koncepcje moralne prawdopodobnie wywarły głęboki wpływ na twoje myślenie i doświadczenia, gdy chodzi o właściwe użycie przemocy.
Uczestnicy konferencji przyznali, że główny punkt sporny wielu sceptyków wobec niestosowania przemocy to fakt, że promowanie (lub stosowanie) niestosowania przemocy może być trudne w obliczu agresji zbrojnej. Marie Dennis, współprzewodnicząca Pax Christi International i uczestniczka konferencji stwierdziła, że grupa w pełni rozważyła to wyzwanie. Argumentowała jednak, że społeczność międzynarodowa nie przeznaczyła jeszcze zasobów na opracowanie lub odkrycie pokojowych alternatyw dla zbrojnej agresji ze względu na nasz refleksyjny zwrot w stronę przemocy jako jedynej możliwej reakcji. W jej słowach „Dopóki będziemy powtarzać, że możemy tego dokonać za pomocą siły militarnej, nie będziemy inwestować twórczej energii, głębokiego myślenia, zasobów finansowych i ludzkich w tworzenie lub identyfikowanie alternatyw, które faktycznie mogłyby coś zmienić”.
Dlaczego więc Kościół katolicki teraz ponownie to rozważa? Reporter – twierdzi Terrence Lynne że jest ku temu pięć głównych powodów – między innymi fakt, że współczesna broń wojenna sprawia, że wszelkie pozytywne skutki, jakie wojna może mieć, stają się przestarzałe; oraz to, co nazywa „fascynującą, ekscytującą sagą o pokojowych działaniach na przestrzeni 60 lat od czasów Gandhiego”. Rzeczywiście, wśród argumentów Używał go papież Franciszek Aby zachęcić uczestników konferencji, był dramatyczny wzrost skuteczności pokojowego oporu w ciągu ostatniego stulecia – trend, który często słyszymy w salach Szkoła Korbela. W rzeczywistości jednym z uczestników tej przełomowej konferencji był mój kolega Maria J. Stephan, którego praca na temat oporu obywatelskiego w różnorodne zmagania na całym świecie pomogły zapewnić mocne podstawy empiryczne na tę konferencję.
Jak to się ma do stypendium zaangażowanego?
Erica Chenoweth is Profesor i prodziekan ds. badań | Szkoła Studiów Międzynarodowych Josefa Korbela na Uniwersytecie w Denver. Pierwotnie opublikowane w Political Violence at A Glance, ponowna publikacja dozwolona.
