Autorstwa Ann Wright, listopad 15, 2019
Historia osadniczo-kolonialna Stanów Zjednoczonych nie jest omawiana przez rząd Stanów Zjednoczonych. Jednak w leksykonie badań amerykańskich kolonializm osadniczy jest ważnym tematem, szczególnie dla historyków na okupowanych ziemiach Hawajów.
Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w długotrwałe wojny zwiększyło militaryzację amerykańskiego społeczeństwa. Dyplomacja USA została zmilitaryzowana, podobnie jak krajowe organy ścigania, więzienia i więzienia. Militaryzacja utrwala przemoc na tle etnicznym i płciowym na skalę globalną, zagrażając prowadzonym przez autochtonów walkom o zdemilitaryzowany Pacyfik.
Byłem w US Army / Army Reserves przez 29 lat i przeszedłem na emeryturę jako pułkownik. Byłem także dyplomatą USA przez 16 lat i służyłem w ambasadach USA w Nikaragui, Grenadzie, Somalii, Uzbekistanie, Kirgistanie, Sierra Leone, Mikronezji, Afganistanie i Mongolii. Byłem członkiem małego zespołu dyplomatycznego USA, który w grudniu 2001 r. Ponownie otworzył ambasadę USA w Kabulu w Afganistanie. Zrezygnowałem z rządu USA w marcu 2003 r., Sprzeciwiając się wojnie Stanów Zjednoczonych z Irakiem.
Widziałem z pierwszej ręki, jak zmilitaryzowano amerykańską dyplomację, stosunki naszego kraju z innymi krajami. Dyplomacja amerykańska to dyplomacja narodu osadniczo-kolonialnego od początku swojej historii, wraz z przemieszczaniem się rdzennej ludności tubylczej ze Wschodu na Zachodnie Wybrzeże z Północy na Południe, gdy europejscy osadnicy przemieszczali się po kontynencie północnoamerykańskim.
Kontynuowano przejmowanie ziemi przez osadników-kolonistów USA, kupowanie ziemi, aneksję i kradzież ziemi poprzez nagrody wojenne w celu uzyskania pozakontynentalnych terenów Alaski, Hawajów, Portoryko, Guam, Samoa Amerykańskiego, Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych, Północnej Marianów i w różnych okresach Filipiny, Kuba, Nikaragua. Niestety, amerykańskie instalacje lub bazy wojskowe są nazwane na cześć oficjeli wojskowych, którzy odegrali kluczową rolę w zajęciu ziem rdzennych przez siły - Fort Knox, Fort Bragg, Fort Steward, Fort Sill, Fort Polk, Fort Jackson.
„Dyplomacja cieni” US Military
Wojsko USA ma dużą organizację „dyplomacji cieni”, której członkowie są sztabem w każdej jednostce wojskowej powyżej poziomu Brygady. Obsługują J5 lub biuro stosunków polityczno-wojskowych / międzynarodowych każdego z pięciu ujednoliconych geograficznie dowództw sił zbrojnych USA. Każde biuro J5 będzie miało 10-15 oficerów wojskowych z co najmniej stopniem magistra w zakresie spraw polityczno-wojskowych, kierunków i języków regionu, w którym się specjalizuje.
Jednym z takich poleceń jest dowództwo Indo-Pacific, zlokalizowane w Honolulu na Hawajach. Dowództwo Indo-Pacyfiku obejmuje cały Pacyfik i Azję na zachód od Hawajów aż do Indii - 36 krajów, w tym dwie największe populacje świata - Indie i Chiny. Obejmuje połowę światowej populacji i 52% powierzchni ziemi oraz 5 z r. Amerykańskich traktatów o obronie zbiorowej.
Ci specjalnie wyszkoleni wojskowi „dyplomaci” nazywani są specjalistami ds. Zagranicznych obszarów. Nie tylko mają przydziały w głównych dowództwach wojskowych, ale są zlokalizowani w praktycznie każdej ambasadzie USA w każdym kraju. Ponadto ci wojskowi międzynarodowi specjaliści są rutynowo przydzielani do innych agencji rządowych, w tym do Rady Bezpieczeństwa Narodowego, Departamentu Stanu, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, Centralnej Agencji Wywiadu, Departamentu Skarbu, Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Mają również zadania na uniwersytetach, w korporacjach i organizacjach międzynarodowych, w tym w ONZ. Oficerowie strefy zagranicznej są rutynowo przydzielani jako oficerowie łącznikowi z siłami zbrojnymi innych krajów.
Niektórzy szacują, że wojsko USA ma więcej Specjalistów ds. Zagranicznych niż amerykański Departament Stanu ma amerykańskich dyplomatów. Mają wpływ na politykę USA w zakresie sprzedaży broni, szkolenie wojsk kraju przyjmującego, rekrutację krajów do przyłączenia się do „koalicji chętnych” do jakiejkolwiek akcji wojskowej, którą administracja USA postanowi wdrożyć, czy jest to wojna z Afganistanem w rekrutacji krajów NATO, wojna w sprawie Iraku, działań przeciwko Libii, rządowi Syrii, ISIS i operacjom dronów zabójców w Afganistanie, Jemenie, Somalii, Mali, Nigrze.
Bazy wojskowe USA 800 w innych krajach
USA mają ponad bazy wojskowe 800 w krajach innych ludzi, z których wiele pozostało w ciągu 75 lat od końca II wojny światowej, w tym 174 w Niemczech, 113 w Japonii (głównie na okupowanej wyspie Okinawa, Królestwo Rykuyuu) i 83 w Korea Południowa.
Tutaj, na terenie okupowanego Królestwa Hawajów, na Oah'u znajduje się pięć głównych baz wojskowych USA. Pohakuloa na Big Island of Hawai'i to największy obszar bombardowań wojskowych w USA. Pacific Missile Range na Kauai to miejsce wyrzutni rakiet Aegis i THAAD. Na Maui znajduje się ogromny wojskowy ośrodek komputerowy. Z powodu aktywizmu obywatelskiego zakończyło się 50 lat bombardowania wyspy Ko'olawee. Rim of the Pacific lub RIMPAC, największe międzynarodowe ćwiczenia wojenne na świecie, odbywają się na wodach hawajskich co drugi rok z udziałem ponad 30 krajów, 50 statków, 250 samolotów i 25,000 XNUMX personelu wojskowego.
Na okupowanej przez Stany Zjednoczone wyspie Guam, Stany Zjednoczone mają trzy główne bazy wojskowe, a niedawne rozmieszczenie amerykańskiej piechoty morskiej na Guam zwiększyło populację wyspy o 30 procent bez zwiększania infrastruktury, aby pomieścić tak szybki wzrost populacji. Obywatele sprzeciwiają się amerykańskim wojskowym poligonom bombowym na wyspie Tinian.
Mieszkańcy Okinawy zdecydowanie sprzeciwili się budowie amerykańskiego pasa wojskowego w zatoce Oura Bay, który zniszczył koralowce i życie morskie.
Mieszkańcy wyspy Jeju w Korei Południowej sprzeciwili się budowie dużej bazy morskiej używanej przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych. Rozmieszczenie systemu rakietowego THAAD w Korei Południowej wywołało duży protest obywateli. Największą amerykańską bazą wojskową poza Stanami Zjednoczonymi jest Camp Humphries w Korei Południowej, która została zbudowana pomimo masowych protestów obywateli.
Militaryzacja organów ścigania na wszystkich poziomach
Wojsko amerykańskie nie tylko okupuje rdzenne ziemie, ale także normalizacja szeroko zakrojonego militaryzmu zajmuje umysły naszego społeczeństwa. Krajowe siły policyjne zmilitaryzowały swoje szkolenie. Wojsko USA udostępniło lokalnej policji nadmiar sprzętu wojskowego, takiego jak transporter opancerzony, urządzenia dźwiękowe, hełmy, kamizelki, karabiny.
Wojskowe zasady zaangażowania i taktyki są stosowane przez wiele sił policyjnych przy włamywaniu się do domów, zbliżaniu się do osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa, najpierw strzelaniu, a później zadawaniu pytań. Teraz rutynowo jest po postrzeleniu przez policję nieuzbrojonego cywila, aby zapytać, czy policjant był w wojsku USA, kiedy, gdzie i kiedy osoba była w wojsku, ponieważ policjant mógł użyć wojskowych zasad zaangażowania zamiast przepisy policyjne, które strzelają do nieuzbrojonego cywila.
Preferencyjny status przyznawany jest weteranom wojskowym, którzy ubiegają się o przyjęcie na policję, chociaż po wielu strzelaninach policyjnych do nieuzbrojonych cywilów, jak to często bywa w kontaktach wojskowych z cywilami, wiele organizacji policyjnych wymaga dodatkowych testów psychicznych dla weteranów bojowych podczas procesu rekrutacji. Weteran ze stresem pourazowym (PTS), a zwłaszcza ci, którzy otrzymali orzeczenie medyczne za PTS od Veterans Administration, powinni zostać wyeliminowani z rekrutacji policji z powodu wyzwań emocjonalnych i psychicznych.
Operacja wojskowa USA w więzieniach w Afganistanie, Iraku, Guantanamo i czarnych miejscach w Europie, Azji Południowo-Wschodniej i lokalizacjach wciąż nieznanych społeczeństwu wprowadziła do amerykańskich więzień cywilnych wojskowe podejście do więźniów, szczególnie tych, którzy reagują negatywnie na warunki więzienia i dyscyplina więzienna.
Naruszenia praw człowieka zaaranżowane przez amerykański personel wojskowy w amerykańskim więzieniu wojskowym w Abu Ghraib, Iraku i Bagram w Afganistanie oraz w wciąż działającym amerykańskim więzieniu wojskowym w Guantanamo na Kubie są replikowane w cywilnych więzieniach w USA
Cywilny nadzór nad więzieniem hrabstwa
Współpracuję z organizacją o nazwie Texas Jail Project, która jest cywilną grupą wsparcia, która pomaga rodzinom osób uwięzionych w 281 więzieniach okręgowych w Teksasie. Projekt Texas Jail Project powstał, gdy przyjaciel, działacz na rzecz sprawiedliwości środowiskowej, został uwięziony na 120 dni w więzieniu hrabstwa Victoria w Teksasie za zwrócenie uwagi na 30-letnie ciągłe codzienne składowanie granulatu plastiku przez firmę chemiczną w zatoce Alamo, gdzie przebywała. rybaczka. Po protestach przydrożnych, strajkach głodowych, liście do redakcji, aby zwrócić uwagę na zanieczyszczenie, postanowiła spróbować rozgłosu na temat zanieczyszczenia, wspinając się na wieżę w fabryce firmy chemicznej i przywiązując się łańcuchem do szczytu wieży, 150 stóp. z ziemi. Została uznana za winną przestępstwa i skazana na 120 dni więzienia okręgowego.
Kiedy była w więzieniu, napisała o warunkach w więzieniu i zdecydowała, że po wyjściu z więzienia będzie pracować nad reformą więzienia okręgowego. My, jej przyjaciele, pracowaliśmy nad zbadaniem przerażających historii traktowania więźniów, strasznych warunków w więzieniach, w tym leczenia z zaburzeniami psychicznymi i kobiet w ciąży. Projekt Texas Jail Project zaczął uczestniczyć w kwartalnym spotkaniu komisji Texas Jail, jednej z nielicznych grup, które kiedykolwiek uczestniczyły w spotkaniach zarządu, który określa zasady i nakazy prowadzenia dochodzeń. Projekt ten zainicjował lobbing władz stanu Teksas, aby uchwalić prawo, zgodnie z którym rodząca kobieta nie może być przykuta do łóżka szpitalnego podczas porodu. Texas Jail Project przyznaje także co miesiąc tytuł „Piekielnej Dziury Miesiąca” dla jakiegoś hrabstwa więzienia, w którym odnotowano złe traktowanie więźniów.
Więzienia okręgowe w Teksasie mają jeden z najwyższych wskaźników śmierci więźniów w wyniku samobójstwa lub zabójstwa. Ponieważ wielu strażników więziennych jest byłymi żołnierzami, Texas Jail Project przypomina rodzinom ofiar przemocy w więzieniach, aby natychmiast zakwestionować pochodzenie strażników więziennych i zapytać, czy strażnicy byli w wojsku amerykańskim, a zwłaszcza czy byli w walce, czy też byli strażnikami Więzienia wojskowe USA lub CIA w Afganistanie, Iraku lub na Kubie. Gdyby którykolwiek z okręgowych strażników więziennych pracował w amerykańskich więzieniach w tych krajach, należy przypuszczać, że taktyka stosowana przez strażników w amerykańskich więzieniach prawdopodobnie została przeniesiona do cywilnych więzień i więzień w USA.
Amerykańscy weterani wojskowi otrzymują preferencyjny status w ubieganiu się o stanowiska straży cywilnej na poziomie lokalnym, stanowym i krajowym. Texas Jail Project opowiada się za byłymi żołnierzami amerykańskimi, którzy ubiegają się o stanowiska policji i straży więziennej hrabstwa Teksasu, aby przejść specjalne testy psychologiczne w celu ustalenia, czy wykazują one szczątkowy stres pourazowy z doświadczeń wojskowych, który mógłby zostać przeniesiony na nadużycia wobec osadzonych.
Naród osadniczy-kolonialny Izrael udziela nam wskazówek, jak próbować kontrolować ziemie okupowane
O mentalności wojskowej naszego rządu federalnego świadczą warunki panujące w więzieniach / więzieniach na granicy między USA a Meksykiem oraz w ośrodkach dla migrantów w wielu stanach.
Militaryzacja granic USA za pomocą ogrodzeń, dronów obserwacyjnych i punktów kontrolnych została wzorowana na innym państwie kolonialnym - Izraelu, które ma jedno z najbardziej zmilitaryzowanych społeczeństw na świecie. Izraelskie taktyki, szkolenia i sprzęt używany wobec Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu iw Strefie Gazy zostały zakupione niemal hurtowo przez władze federalne, stanowe i lokalne USA nie tylko na obszarach przygranicznych, ale także w miastach.
Ponad 150 miejskich sił policyjnych wysyła policję do Izraela, aby obserwowała metody stosowane przez Izraelczyków do „kontrolowania” ludności palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i izraelskich obywateli palestyńskich w samym Izraelu. Amerykańska policja i agenci federalni obserwują izraelskie operacje graniczne w więzieniu na świeżym powietrzu, które rząd izraelski utworzył w celu zablokowania Gazy drogą lądową i morską. Urzędnicy amerykańscy obserwują izraelscy snajperzy wykonujący egzekucję na Palestyńczykach ze stanowisk na granicy i obserwują zdalnie sterowane karabiny maszynowe, które są strzelane do Palestyńczyków.
Pod czujnym okiem amerykańskiej policji i wojska ponad 300 Palestyńczycy w Gazie zostali straceni przez izraelskich snajperów w ciągu ostatnich miesięcy 18, a ponad Palestyńczyków 16,000 zostali ranni przez izraelskie strzały, wielu z nich miało na celu wybuchowe pociski w nogach, aby zapewnić nogi muszą zostać amputowane, co utrudni życie celowi, jego rodzinie i społeczności.
USA jako naród osadniczy-kolonialny
Stany Zjednoczone były narodem osadniczo-kolonialnym od początku swojej historii, wymuszonym przez działania zbrojne przeciwko rdzennej ludności kontynentu amerykańskiego, a następnie przeniosły się do międzynarodowego narodu osadników kolonialnych poprzez aneksję i wojnę.
Jak ostatnio obserwowano w wojnach USA w Afganistanie i Iraku oraz w Syrii, podejście osadników kolonialnych do przymusowego przejęcia ziem innych jest tragicznie żywe i ma się dobrze.
W USA największe populacje więzienne na świecie są nadal terroryzowane przez amerykańską taktykę wojskową, a imigrantom i uchodźcom łamane są prawa człowieka i obywatela przez osadników-kolonialny rząd Stanów Zjednoczonych.
Czas położyć kres osadniczo-kolonialnemu podejściu
Najwyższy czas, aby Stany Zjednoczone zakończyły swoje osadniczo-kolonialne podejście do ludności zarówno w kraju, jak i za granicą, ale stanie się to tylko wtedy, gdy urzędnicy państwowi, a także obywatele, rozpoznają historię Stanów Zjednoczonych takimi, jakimi są i celowo celowo zmienić swoje interakcje z rdzenną populacją.
O autorze: Ann Wright służyła 29 lat w armii amerykańskiej / rezerwach wojskowych i przeszła na emeryturę jako pułkownik. Jako dyplomata Stanów Zjednoczonych przez 16 lat służyła w ambasadach USA w Nikaragui, Grenadzie, Somalii, Uzbekistanie, Kirgistanie, Sierra Leone, Federalnych Stanach Mikronezji, Afganistanie i Mongolii. Zrezygnowała z rządu USA w 2003 roku w opozycji do wojny w Iraku. Jest współautorką książki „Dissent: Voices of Conscience”.
One Response
kolonializm musi się skończyć!