Obraz z https://worldbeyondwar.org/militarism-mapped
David Swanson, World BEYOND War, Październik 13, 2021
Imperium jest nadal (lub od niedawna, bo nie zawsze było) drażliwym tematem w Imperium Stanów Zjednoczonych. Większość ludzi w Stanach Zjednoczonych zaprzeczyłaby, że Stany Zjednoczone kiedykolwiek miały imperium, tylko dlatego, że nigdy o nim nie słyszeli, a więc nie może ono istnieć. A ci, którzy najczęściej mówią o imperium amerykańskim, albo są zwolennikami brutalnych walk antyimperialnych (pojęcie równie przestarzałe jak imperium), albo zwiastunami Dobrej Nowiny o rychłym upadku imperium.
Moje obawy związane z przewidywaniami rychłego upadku imperium Stanów Zjednoczonych obejmują: (1) podobnie jak radosne prognozy „szczytu wydobycia ropy naftowej” — wspaniałego momentu, którego nigdy nie przewidywano, zanim zostanie spalona wystarczająca ilość ropy, aby wyeliminować życie na Ziemi — domniemany koniec imperium Stanów Zjednoczonych nie jest gwarantowany na tyle szybko, by niczyja kryształowa kula mogła zapobiec zniszczeniu środowiskowemu lub nuklearnemu prawie wszystkiego; (2) podobnie jak stopniowe przejęcie Kongresu, brutalne obalenie Assada lub przywrócenie Trumpa, prognozy na ogół wydają się być niewiele więcej niż życzeniami; oraz (3) przewidywanie, że rzeczy nieuchronnie się wydarzą, zwykle nie inspiruje do maksymalnych wysiłków, aby je urzeczywistnić.
Powodem, dla którego musimy pracować nad zakończeniem imperium, jest nie tylko przyspieszenie spraw, ale także ustalenie, jak zakończy się imperium, i aby zakończyć nie tylko imperium, ale całą instytucję imperium. Amerykańskie imperium baz wojskowych, sprzedaży broni, kontroli zagranicznych sił zbrojnych, zamachów stanu, wojen, groźby wojen, morderstw dronów, sankcji ekonomicznych, propagandy, drapieżnych pożyczek i sabotażu/kooptacji prawa międzynarodowego bardzo różni się od poprzednich imperiów. Chińskie lub jakieś inne imperium byłoby również nowe i bezprecedensowe. Ale jeśli oznaczałoby to antydemokratyczne narzucenie szkodliwej i niechcianej polityki większości planety, byłoby imperium i przypieczętowałoby nasz los równie pewnie jak obecny.
To, co może być pomocne, to przenikliwy historyczny opis powstających i upadających imperiów, napisany przez kogoś świadomego tego wszystkiego i oddanego zarówno przebiciu się przez wielowiekową propagandę, jak i unikaniu uproszczonych wyjaśnień. I które mamy teraz w Alfred W. McCoy's Rządzić światem: porządki świata i katastrofalne zmiany, 300-stronicowa wycieczka po imperiach z przeszłości i teraźniejszości, w tym imperiów Portugalii i Hiszpanii. McCoy przedstawia szczegółowy opis wkładu tych imperiów w ludobójstwo, niewolnictwo i — dla kontrastu — dyskusje na temat praw człowieka. McCoy przeplata rozważania na temat czynników demograficznych, ekonomicznych, wojskowych, kulturowych i ekonomicznych z pewnymi interesującymi rozważaniami na temat tego, co dzisiaj nazwalibyśmy public relations. Zauważa na przykład, że w 1621 r. Holendrzy potępili hiszpańskie okrucieństwa, argumentując za przejęciem hiszpańskich kolonii.
McCoy zawiera opis tego, co nazywa „imperiami handlowymi i kapitałowymi”, a mianowicie Holendrów, Brytyjczyków i Francuzów, kierowanych przez Holenderską Kompanię Wschodnioindyjską i innych korporacyjnych piratów, a także opis tego, jak różne koncepcje prawa międzynarodowego oraz prawa dotyczące wojny i pokoju rozwinęły się z tego kontekstu. Interesującym aspektem tej relacji jest zakres, w jakim brytyjski handel niewolnikami z Afryki obejmował handel setkami tysięcy broni z Afrykanami, co skutkowało straszliwą przemocą w Afryce, podobnie jak import broni na te same obszary ma miejsce do dnia dzisiejszego.
Imperium Brytyjskie zajmuje ważne miejsce w książce, w tym kilka przebłysków naszego ukochanego bohatera humanitarnego, Winstona Churchilla, ogłaszającego rzeź 10,800 49 osób, w której zginęło tylko 20 brytyjskich żołnierzy, jako „najbardziej znaczący triumf, jaki kiedykolwiek odniosła broń nauki nad barbarzyńcami”. Ale znaczna część książki skupia się na stworzeniu i utrzymaniu imperium Stanów Zjednoczonych. McCoy zauważa, że „w ciągu 100 lat, które nastąpiły po [II wojnie światowej], dziesięć imperiów, które rządziły jedną trzecią ludzkości, ustąpiło miejsca 1958 nowo niepodległym narodom”, a wiele stron dalej, że „w latach 1975-XNUMX wojskowe zamachy stanu, z których wiele sponsorowali Amerykanie, zmieniły rządy w trzech tuzinach krajów — jednej czwartej suwerennych państw świata — sprzyjając wyraźnej „odwrotnej fali” w globalnym trendzie ku demokracji”. (Żal mi losu pierwszej osoby, która wspomniała o tym na Konferencji Prezydenta Joe Bidena na temat Demokracji.)
McCoy przygląda się również uważnie gospodarczemu i politycznemu wzrostowi Chin, w tym inicjatywie pasa i drogi, którą – przy 1.3 biliona dolarów – nazywa „największą inwestycją w historii ludzkości”, być może nie widząc 21 bilionów dolarów zainwestowanych w armię USA w ciągu zaledwie ostatnich 20 lat. W przeciwieństwie do ogromnej rzeszy ludzi na Twitterze, McCoy nie przewiduje globalnego imperium chińskiego przed Bożym Narodzeniem. „Rzeczywiście”, pisze McCoy, „oprócz rosnącej siły ekonomicznej i militarnej Chiny mają samoodnoszącą się kulturę, prymitywne pismo nierzymskie (wymagające czterech tysięcy znaków zamiast 26 liter), niedemokratyczne struktury polityczne i podporządkowany im system prawny, który pozbawi ich niektórych z głównych instrumentów globalnego przywództwa”.
McCoy nie wydaje się wyobrażać sobie, że rządy, które nazywają siebie demokracjami, w rzeczywistości są demokracjami, a nawet zauważa znaczenie demokratycznego PR i kultury w rozprzestrzenianiu się imperium, konieczność zastosowania „uniwersalistycznego i inkluzywnego dyskursu”. Według McCoya, od 1850 do 1940 roku Wielka Brytania opowiadała się za kulturą „fair play”, „wolnych rynków” i sprzeciwu wobec niewolnictwa, a Stany Zjednoczone wykorzystywały hollywoodzkie filmy, kluby Rotary, popularne sporty i całą tę paplaninę o „prawach człowieka”, jednocześnie rozpoczynając wojny i uzbrajając brutalnych dyktatorów.
Jeśli chodzi o upadek imperium, McCoy uważa, że katastrofy ekologiczne zmniejszą zdolność USA do prowadzenia wojen zagranicznych. (Chciałbym zauważyć, że wydatki wojskowe USA rosną, siły zbrojne rosną zostawił porozumień klimatycznych na żądanie USA, a wojsko amerykańskie jest promowanie pomysł wojen jako odpowiedzi na katastrofy ekologiczne.) McCoy uważa również, że rosnące koszty społeczne starzejącego się społeczeństwa odwrócą Stany Zjednoczone od wydatków wojskowych. (Chciałbym zauważyć, że amerykańskie wydatki wojskowe rosną, korupcja rządu USA rośnie, nierówności majątkowe i bieda w USA rosną, a amerykańska propaganda imperialna skutecznie wykorzeniła ideę opieki zdrowotnej jako prawa człowieka z większości amerykańskich mózgów.)
Jedną z możliwych przyszłości, którą sugeruje McCoy, jest świat z Brazylią, Stanami Zjednoczonymi, Chinami, Rosją, Indiami, Iranem, Republiką Południowej Afryki, Turcją i Egiptem dominującymi częściami globu. Nie sądzę, aby potęga i rozprzestrzenianie się przemysłu zbrojeniowego lub ideologia imperium pozwalały na taką możliwość. Myślę, że bardzo prawdopodobne jest, że będziemy musieli albo przejść do rządów prawa i rozbrojenia, albo zobaczyć globalną wojnę. Kiedy McCoy zwraca się do tematu załamania klimatycznego, sugeruje, że potrzebne będą globalne instytucje – jak oczywiście desperacko od dawna. Pytanie brzmi, czy potrafimy ustanowić i wzmocnić takie instytucje w obliczu Imperium Stanów Zjednoczonych, bez względu na to, ile imperiów istniało lub w jakiej brzydkiej firmie umieścili obecne.
