Toma H. Hastingsa
Wszyscy wiedzą, że dyplomacja to najsłabszy sposób radzenia sobie z powstaniami i wojnami domowymi, następne są surowe sankcje, a jeśli naprawdę chcesz zakończyć wojnę domową, przykro mi, potrzebujesz wojska.
Cóż, wszyscy myśli że.
Ok nie wszyscy.
Okazuje się, że ten porządek skuteczności jest dokładnie odwrotny. Trzej politolodzy przeprowadzili badanie historyczne przerzut wszystkich ruchów na rzecz samostanowienia, które wyglądały lub faktycznie stały się wojnami domowymi w latach 1960-2005, których efektem były rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ.
Wyniki były jasne. Użycie wojsk ONZ nie miało prawie żadnego wpływu na zatrzymanie wojny domowej. Sankcje były lepsze, ale inicjatywy dyplomatyczne kończyły się sukcesem znacznie częściej niż którekolwiek z pozostałych podejść.
Czy to zawsze prawda? Oczywiście, że nie, ale jeśli chcesz w najlepszy sposób zapobiec wojnom, wypędź Ban Ki-Moonie i jego koterię pomocników. W USA zazwyczaj ignorujemy Kofiego Annana lub Boutrusa Boutrusa-Ghali lub chichoczemy z nich. Nieskuteczne mięczaki! Wyślij marines.
Kolejny mit gryzie kurz.
Pomyśl o macierzy kosztów i korzyści. Co by było, gdybyśmy wysłali ówczesnego sekretarza stanu USA Jamesa Bakera lub być może ówczesnego sekretarza generalnego ONZ Javiera Pèreza de Cuèllara, aby rozprawili się z Saddamem Husajnem w sierpniu 1990 r., zamiast natychmiastowo mobilizować się do rozpoczęcia wojny? To był moment stworzony dla dyplomacji, którego można było uniknąć 383 Amerykanów nie żyje, 467 rannych w USA, Wydatki USA na kwotę 102 miliardów dolarów oraz najniższe szacunki zginęło około 20,000 XNUMX Irakijczyków, z czego połowa to cywile. Zamiast tego George Bush Starszy najpierw uderzył Saddama pięścią w twarz Kwietniowy bełkot Glaspiego, dając Saddamowi zielone światło dla Stanów Zjednoczonych na inwazję na Kuwejt, a następnie natychmiast oświadczając: „To nie wytrzyma”, rozpoczynając gromadzenie się, a następnie atakując. Wszystko najprawdopodobniej całkowicie do uniknięcia.
To jedna z najmniej kosztownych wojen w USA, pełna krwi i skarbów. A co by było, gdyby dyplomacja mogła zapobiec choć jednej wojnie? Czy rzeczywiście nie jest to warte bardzo poważnego wysiłku? Czy życie ludzkie i ogromne koszty energii/pieniędzy/zasobów są warte poważnych wysiłków dyplomatów, mediatorów i zawodowych rozmówców? W mojej dziedzinie transformacji konfliktów zawsze w to wierzymy, a badania coraz częściej dowodzą, że nasze metody są znacznie lepsze (chyba że jesteś specjalistą ds. spekulant wojenny, elitarna klasa ludzi, którzy pomagają kształtować przekaz medialny, że nie mamy pojęcia, że rozmowa jest słaba i że działa tylko bombardowanie i inwazja).
Czy nie zgadzam się z polityką wojenną Stanów Zjednoczonych? Tak, powiedziałbym tak, a to czyni mnie zdrajcą i zgodnym z prawem celem ataku dronów, według profesora prawa z West Point. Czy powinienem ostrzec współlokatorów? Czekaj – on tylko twierdzi, że prawnicy, którzy mają inne zdanie, są uzasadnionymi celami. Jestem badaczem pokoju i niestosowania przemocy, więc najwyraźniej mój sprzeciw nie został jeszcze uznany za możliwy do wycelowania, a może po prostu zakłada, że badacze-aktywiści tacy jak ja byli przez cały czas zgodnymi z prawem celami.
Powinienem prawdopodobnie zapytać, czy mogę uzyskać w tej sprawie niewielką pomoc od ONZ. Moje szanse wzrosłyby, przynajmniej według nauki.
Dr Tom H. Hastings jest głównym wykładowcą w Departamencie Rozwiązywania Konfliktów na Portland State University i jest dyrektorem-założycielem PeaceVoice.
