autorstwa Vijaya Prashada, Wysłanie narodów, Wrzesień 17, 2021
W lipcu i sierpniu żołnierze rwandyjscy zostali rozmieszczeni w Mozambiku, rzekomo do walki z terrorystami ISIS. Jednak za tą kampanią kryją się francuskie manewry, które przynoszą korzyści gigantowi energetycznemu, chcącemu eksploatować zasoby gazu ziemnego, i być może pewne zakulisowe transakcje dotyczące historii.
9 lipca rząd Rwandy powiedziany że wysłała 1,000 żołnierzy do Mozambiku do walki z bojownikami al-Shabaab, którzy zajęli północną prowincję Cabo Delgado. Miesiąc później, 8 sierpnia, wojska rwandyjskie Zajęte miasto portowe Mocímboa da Praia, gdzie tuż przy wybrzeżu znajduje się ogromna koncesja na gaz ziemny należąca do francuskiej firmy energetycznej TotalEnergies SE i amerykańskiej firmy energetycznej ExxonMobil. Te nowe wydarzenia w regionie doprowadziły do powołania prezesa Afrykańskiego Banku Rozwoju M. Akinwumi Adesina ogłaszając 27 sierpnia TotalEnergies SE wznowi projekt skroplonego gazu ziemnego Cabo Delgado do końca 2022 roku.
Bojownicy z al-Shabaab (lub ISIS-Mozambik, jak Departament Stanu USA woli by to nazwać) nie walczył do ostatniego człowieka; znikali za granicą w Tanzanii lub w swoich wioskach w głębi lądu. Tymczasem firmy energetyczne wkrótce zaczną odzyskiwać swoje inwestycje i pokaźne zyski, w dużej mierze dzięki interwencji wojskowej w Rwandzie.
Dlaczego Rwanda interweniowała w Mozambiku w lipcu 2021 r., aby zasadniczo bronić dwóch dużych firm energetycznych? Odpowiedź leży w bardzo osobliwym splocie wydarzeń, które miały miejsce na kilka miesięcy przed opuszczeniem przez wojska Kigali, stolicy Rwandy.
Miliardy utknęły pod wodą
Bojownicy Al-Shabaab jako pierwsi dotarli do celu wygląd w Cabo Delgado w październiku 2017 r. Przez trzy lata grupa bawiła się w kotka i myszkę z armią Mozambiku, zanim biorąc kontrolę nad Mocímboa da Praia w sierpniu 2020 r. W żadnym momencie armia Mozambiku nie wydawała się w stanie udaremnić al-Shabaab i pozwolić TotalEnergies SE i ExxonMobil na wznowienie operacji w basenie Rovuma, u wybrzeży północnego Mozambiku, gdzie ogromne ilości gazu ziemnego pole było odkryty w lutym 2010.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Mozambiku miało zatrudniony szereg najemników, takich jak Grupa Doradcza Dyck (Afryka Południowa), Grupa Usług Granicznych (Hongkong) i Wagner Group (Rosja). Pod koniec sierpnia 2020 r. TotalEnergies SE i rząd Mozambiku podpisały umowę umowa stworzyć wspólne siły bezpieczeństwa do obrony inwestycji firmy przed al-Shabaab. Żadna z tych grup zbrojnych nie odniosła sukcesu. Inwestycje utknęły pod wodą.
W tym momencie prezydent Mozambiku Filipe Nyusi zasugerował, jak mi powiedziało źródło w Maputo, że TotalEnergies SE może poprosić rząd francuski o wysłanie oddziału do pomocy w zabezpieczeniu tego obszaru. Dyskusja ta przeciągnęła się do 2021 roku. 18 stycznia 2021 roku francuska minister obrony Florence Parly i jej portugalski odpowiednik João Gomes Cravinho odbyli rozmowę telefoniczną, podczas której – zasugerował w Maputo — dyskutowali o możliwości zachodniej interwencji w Cabo Delgado. Tego dnia dyrektor generalny TotalEnergies SE, Patrick Pouyanné, spotkał się z prezydentem Nyusi i jego ministrami obrony (Jaime Bessa Neto) i spraw wewnętrznych (Amade Miquidade), aby dyskutować wspólny „plan działań na rzecz wzmocnienia bezpieczeństwa obszaru”. Nic z tego nie wyszło. Rząd francuski nie był zainteresowany bezpośrednią interwencją.
Wysoki rangą urzędnik w Maputo powiedział mi, że w Mozambiku panuje przekonanie, że prezydent Francji Emmanuel Macron zasugerował wysłanie sił rwandyjskich, a nie sił francuskich, w celu zabezpieczenia Cabo Delgado. Rzeczywiście, armie Rwandy – świetnie wyszkolone, dobrze uzbrojone przez kraje zachodnie i bezkarne działania poza granicami prawa międzynarodowego – udowodniły swoją siłę w interwencjach prowadzonych w Sudanie Południowym i Republice Środkowoafrykańskiej.
Co Kagame dostał za interwencję
Paul Kagame rządzi Rwandą od 1994 roku, najpierw jako wiceprezydent i minister obrony, a od 2000 roku jako prezydent. Pod rządami Kagame w kraju łamano normy demokratyczne, podczas gdy wojska rwandyjskie działały bezlitośnie w Demokratycznej Republice Konga. Raport UN Mapping Project z 2010 r. na temat poważnych naruszeń praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga pokazał że wojska rwandyjskie zabiły „setki tysięcy, jeśli nie miliony” kongijskich cywilów i uchodźców z Rwandy w latach 1993-2003. Kagame odrzucił raport ONZ, sugestia że ta teoria „podwójnego ludobójstwa” zaprzeczyła ludobójstwu w Rwandzie z 1994 roku. Chciał, aby Francuzi przyjęli odpowiedzialność za ludobójstwo z 1994 roku i miał nadzieję, że społeczność międzynarodowa zignoruje masakry we wschodnim Kongu.
26 marca 2021 r. Historyk Vincent Duclert przesłał 992-stronicowy artykuł raport w sprawie roli Francji w ludobójstwie w Rwandzie. Z raportu jasno wynika, że Francja powinna przyjąć – jak to ujął Médecins Sans Frontières – „przytłaczającą odpowiedzialność” za ludobójstwo. Ale raport nie mówi, że państwo francuskie było współwinne przemocy. Duclert udał się do Kigali w dniu 9 kwietnia do dostarczyć raport osobiście do Kagame, który powiedziany że publikacja raportu „stanowi ważny krok w kierunku wspólnego zrozumienia tego, co się wydarzyło”.
19 kwietnia rząd Rwandy wydał tzw raport które zleciła amerykańskiej firmie prawniczej Levy Firestone Muse. Tytuł tego raportu mówi wszystko: „Przewidywalne ludobójstwo: rola rządu francuskiego w związku z ludobójstwem Tutsi w Rwandzie”. Francuzi nie zaprzeczają mocnym słowom zawartym w tym dokumencie, w którym przekonuje się, że Francja uzbroiła ludobójcy a następnie pośpiesznie chronili je przed międzynarodową kontrolą. Macron, którego nienawidził przyjąć Brutalność Francji w algierskiej wojnie wyzwoleńczej nie kwestionowała wersji historii Kagame. To była cena, którą był gotów zapłacić.
Czego chce Francja
28 kwietnia 2021 r. Prezydent Mozambiku Nyusi odwiedził Kagame w Rwandzie. Nyusi powiedział nadawcom wiadomości z Mozambiku, że przybył, aby dowiedzieć się o interwencjach Rwandy w Republice Środkowoafrykańskiej i upewnić się, że Ruanda jest gotowa pomóc Mozambikowi w Cabo Delgado.
18 maja Macron hostowane szczyt w Paryżu „mający na celu zwiększenie finansowania w Afryce w obliczu pandemii COVID-19”, w którym wzięło udział kilku szefów rządów, w tym Kagame i Nyusi, prezydent Unii Afrykańskiej (Moussa Faki Mahamat), przewodniczący Afrykański Bank Rozwoju (Akinwumi Adesina), prezes Zachodnioafrykańskiego Banku Rozwoju (Serge Ekué) i dyrektor zarządzający Międzynarodowego Funduszu Walutowego (Kristalina Georgieva). Wyjście z „duszenia finansowego” było na szczycie agenda, choć na spotkaniach prywatnych toczyły się dyskusje na temat interwencji rwandyjskiej w Mozambiku.
Tydzień później Macron wyjechał na odwiedzić do Rwandy i RPA, spędzając dwa dni (26 i 27 maja) w Kigali. Powtórzył ogólne ustalenia raportu Duclerta, przyniósł wraz ze 100,000 19 COVID-XNUMX Szczepionki do Rwandy (gdzie tylko około 4 procent populacji otrzymało pierwszą dawkę do czasu jego wizyty) i spędził trochę czasu na prywatnych rozmowach z Kagame. 28 maja obok prezydenta Republiki Południowej Afryki Cyrila Ramaphosy Macron rozmawiał o Mozambiku, mówiąc, że Francja jest gotowa „wziąć udział w operacjach po stronie morskiej”, ale w przeciwnym razie poddałaby się Południowoafrykańskiej Wspólnocie Rozwoju (SADC) i innym mocarstwom regionalnym. Nie wspomniał konkretnie o Rwandzie.
Rwanda wkroczyła do Mozambiku w lipcu, następnie przez siły SADC, w skład których wchodziły wojska południowoafrykańskie. Francja dostała to, czego chciała: jej gigant energetyczny może teraz odzyskać swoją inwestycję.
Ten artykuł został wyprodukowany przez Obieżyświat.
Vijay Prashad jest indyjskim historykiem, redaktorem i dziennikarzem. Jest stypendystą i głównym korespondentem Globetrotter. Jest dyrektorem Trójkontynentalny: Instytut Badań Społecznych. Jest starszym nierezydentem w Chongyang Instytut Studiów Finansowych, Uniwersytet Renmin w Chinach. Napisał ponad 20 książek, w tym Ciemniejsze narody i Biedniejsze narody. Jego najnowsza książka to Pociski Waszyngtona, ze wstępem Evo Moralesa Aymy.
