Marc Eliot Stein, World BEYOND War, Lipiec 31, 2022
World BEYOND War is prowadzenie webinaru w przyszłym tygodniu z wielkim autorem piosenek i działaczem antywojennym Rogerem Watersem. Tydzień później trasa koncertowa Rogera „This Is Not A Drill” zawita do Nowego Jorku – opowiedział nam Brian Garvey pokaz w Bostonie – i będę tam, rozmawiając z naszą partnerską organizacją Veterans for Peace. Jeśli przyjdziesz na koncert, proszę, znajdź mnie przy stole Veterans for Peace i przywitaj się.
Bycie dyrektorem technicznym dla World BEYOND War dała mi szansę poznania wyjątkowych ludzi, którzy przed laty pomogli mi znaleźć własną drogę do aktywizmu pokojowego. W czasie mojego życia, kiedy nie byłem zaangażowany w żaden ruch, zdarzyło mi się czytać książki Nicholsona Bakera i Medei Benjamin, które wywołały w mojej głowie pomysły, które ostatecznie doprowadziły mnie do szukania sposobów osobistego zaangażowania się w sprawę pacyfistów. Wywiad z nimi obojgiem był dla mnie dreszczykiem emocji World BEYOND War podcast i powiedz im, jak bardzo ich prace mnie zmotywowały.
Pomaganie w prowadzeniu seminarium internetowego z Rogerem Watersem przeniesie to dla mnie na nowy poziom. Nie lata temu, ale dekady temu po raz pierwszy wyciągnąłem czarną płytę winylową z czarnej okładki albumu przedstawiającej promień światła, pryzmat i tęczę i usłyszałem cichy i smutny głos śpiewający te słowa:
Do przodu krzyknął z tyłu, a przednie szeregi zginęły
Generałowie siedzieli, a linie na mapie
Przeniesiony z boku na bok
Album Pink Floyd z 1973 roku „Dark Side of the Moon” to muzyczna podróż do niespokojnego prywatnego umysłu, tour de force o wyobcowaniu i szaleństwie. Album rozpoczyna się zaproszeniem do oddychania, gdyż wirujące dźwięki obrazują szaleństwo zabieganego i obojętnego świata. Głosy, bicie serca i kroki zanikają i zanikają – lotniska, zegary – ale głębokie dźwięki muzyki wciągają słuchacza w hałas i chaos, a pierwsza połowa płyty kończy się wytchnieniem nieziemskich, anielskich głosów wołających harmoniczna empatia w utworze „The Great Gig in the Sky”.
Na drugiej stronie albumu wracamy do kłębiących się problemów wściekłego świata. Brzęczące monety „Pieniądze” przechodzą do antywojennego hymnu „My i Oni”, gdzie generałowie siedzą i przesuwają linie na mapie z boku na bok. Poczucie stresu jest tak wielkie, że pogrążanie się w szaleństwie wydaje się nieuniknione – jednak gdy „Brain Damage” przebija się do ostatniego utworu „Eclipse”, zaczynamy wyczuwać, że głos, który do nas śpiewa, wcale nie jest szalony. To świat, który oszalał, a te piosenki zapraszają nas do odnalezienia naszego zdrowego rozsądku poprzez wchodzenie do wewnątrz, ufanie naszym instynktom i ignorowanie banalności motłochu, akceptowanie naszej alienacji od społeczeństwa, którego nie umiemy uratować, i szuka schronienia w pięknie sztuki i muzyce oraz samotnym, prawdziwym życiu.
Często cytowany jako najbardziej kompletne arcydzieło Rogera Watersa jako autora piosenek i muzyka, niezwykły album „The Dark Side of the Moon” wydaje się opowiadać o szaleństwie, ale przy bliższym przyjrzeniu się dotyczy szaleństwa świata zewnętrznego i twardych skorup wyobcowania i udrękę, że niektórzy z nas mogą potrzebować formować się wokół siebie, aby uniknąć pochłonięcia przez pragnienie dostosowania się. To nie przypadek, że album parafrazuje Henry'ego Davida Thoreau, samotnego głosu przeciw konformizmowi z innego czasu iz innej krainy: „Trzymanie się w cichej desperacji to angielski sposób”.
Ten album był ważny dla mnie jako dzieciaka odkrywającego muzykę i wciąż odnajduję w nim nowe znaczenie. Zdałem sobie sprawę, że to nie tylko piosenka „Us and Them”, ale cały album, który podkreśla poważne zderzenie z uprzejmym konwencjonalnym społeczeństwem, które ostatecznie zmusza każdego wschodzącego aktywistę politycznego do wybrania gruntu, na którym może stanąć, aby przeciwstawić się niekończące się naciski przygnębionego defetyzmu, aby całkowicie zaangażować się w przyczyny, które nie pozwalają nam wybrać połowicznej drogi. Nie zostałem działaczem politycznym, kiedy jako nastolatek zostałem fanem Pink Floyd. Ale dzisiaj zdaję sobie sprawę, jak bardzo piosenki Rogera Watersa pomogły mi wytyczyć moją własną stopniową ścieżkę poprzez dziwną i wyobcowaną osobistą przemianę – i to nie tylko wyraźnie polityczne piosenki, takie jak „Us and Them”, pomogły mi znaleźć tę drogę.
Undergroundowe korzenie pierwszego zespołu Rogera Watersa sięgają daleko wstecz, niż wielu zdaje sobie sprawę. Pink Floyd stał się bardzo popularny w latach 1970. i 1980., jednak zespół zaczął grać koncerty w Anglii w 1965 r. i był sensacją na początku lat 1960. swingującego Londynu, gdzie byli ulubieńcami artystycznej publiczności słuchającej poezji Beata. i kręcił się wokół legendarnej już księgarni Indica, w której spotykali się John Lennon i Yoko Ono. To była kultura lat 1960., z której wyłonił się Pink Floyd.
Jako jeden z pierwszych i najbardziej oryginalnych zespołów progresywnych/eksperymentalnych ery klasycznego rocka, Pink Floyd utrzymał scenę w Londynie w tych samych ekscytujących latach, w których Grateful Dead tworzyli scenę z Kenem Keseyem w San Francisco i The Velvet. Podziemia rozsadzały umysły w Nowym Jorku dzięki „Exploding Plastic Inevitable” Andy'ego Warhola. Żaden z tych przełomowych zespołów nie był wprost polityczny, ale nie musiał tak być, ponieważ społeczności, dla których dostarczali muzykę, były całkowicie uwikłane w antywojenne i postępowe ruchy tamtych czasów. Młodzi ludzie w całej Anglii w latach 1960. ciężko pracowali i głośno krzyczeli o rozbrojenie nuklearne i antykolonializm, a korespondująca z nimi młodzież w USA uczyła się od przełomowego ruchu protestu na rzecz praw obywatelskich, kierowanego przez Martina Luthera Kinga i teraz budowanie, również z ostrym przewodnictwem Martina Luthera Kinga, masowego nowego ruchu ludowego przeciwko niemoralnej wojnie w Wietnamie. To właśnie w upalnych dniach lat sześćdziesiątych po raz pierwszy zasiano wiele nasion poważnych ruchów protestacyjnych, które nadal istnieją.
Podobnie jak wczesne Grateful Dead i Velvet Underground, swingująca londyńska wersja Pink Floyd tworzyła tematyczny krajobraz głęboko zorientowany w sennej podświadomości, komponując piosenki, które wydają się zmierzać do psychologicznego terytorium między jawą a snem. Roger Waters przejął kierownictwo zespołu po smutnym przejściu Syda Barretta w prawdziwe szaleństwo, a „Dark Side of the Moon” przeskoczył Watersa i jego muzycznych partnerów Davida Gilmoura, Richarda Wrighta i Nicka Masona do ogromnego międzynarodowego sukcesu, chociaż każdy członek zespołu wydawał się godny podziwu niezainteresowany kulturą celebrytów i sławy. Waters przekształcił swój zespół w erę punk-rocka w 1977 roku, wydając agresywne i orwellowskie „Animals”, a następnie „The Wall”, psychologiczno-rockową operę, której ogromny sukces i popularność dorównują „Dark Side of the Moon”.
Czy jakikolwiek twórca rockowych piosenek obnażył kiedyś swoją własną, wadliwą duszę, tak jak robi to Roger Waters w „The Wall”? Opowiada o ponurej gwieździe rocka, która staje się bogata, rozpieszczana i odurzona, stając się dosłownym faszystowskim przywódcą, nękając swoich fanów ze sceny koncertowej obelgami na tle rasowym i płciowym. To był ironiczny autoportret Rogera Watersa, ponieważ (jak wyjaśnił nielicznym ankieterom, z którymi rozmawiał) zaczął gardzić własną osobowością gwiazdy rocka i mocą, jaką mu dawała. Co gorsza, sława, której starał się unikać, całkowicie odsunęła go od ludzi, którzy przychodzili na jego koncerty i cieszyli się jego twórczością. Pink Floyd nie mógł trwać dłużej przy takim poziomie gorącej samo-patsowania, a ostatni świetny album zespołu w 1983 roku był praktycznie solowym dziełem Rogera Watersa, „The Final Cut”. Ten album był antywojennym oświadczeniem od początku do końca, wył przeciwko głupiej i okrutnej krótkiej wojnie Wielkiej Brytanii w 1982 roku przeciwko Argentynie o Malwiny, gorzko wołając po imieniu Margaret Thatcher i Menachem Begin oraz Leonida Breżniewa i Ronalda Reagana.
Wyraźny polityczny aktywizm Watersa stopniowo zaczął definiować całą jego twórczość, w tym jego solowe albumy, a nawet skomponowaną w 2005 roku operę o rewolucji francuskiej „Ça Ira”. Wiosną 2021 uczestniczyłem w małym wiecu w sądach w centrum Nowego Jorku dla odważnego prawnika Stevena Donzigera, który został niesłusznie ukarany za ujawnienie przestępstw ekologicznych Chevron w Ekwadorze. Na tym wiecu nie było dużego tłumu, ale ucieszyłem się, widząc Rogera Watersa stojącego obok swojego przyjaciela i sojusznika i krótko biorącego mikrofon, by powiedzieć kilka słów o sprawie Donzigera, razem z równie odważnymi Susan Sarandon i Marianne Williamson .
Steven Donziger ostatecznie spędził szokujące 993 dni w więzieniu za to, że odważył się korzystać z wolności słowa w krytyce korporacji tak potężnej jak Chevron. Nie wiem, czy Roger Waters był kiedykolwiek więziony za działalność, ale z pewnością został ukarany w oczach opinii publicznej. Kiedy wymieniam jego imię niektórym moim przyjaciołom, nawet uzdolnionym muzycznie przyjaciołom, którzy rozumieją poziom jego geniuszu, słyszę niedorzeczne oskarżenia, takie jak „Roger Waters jest antysemitą” – kompletna frajda sfabrykowana, by uszkodzić go przez te same rodzaje potężnych siły, które pociągnęły za sznurki dla Chevron, aby wsadzić Stevena Donzigera do więzienia. Oczywiście Roger Waters nie jest antysemitą, chociaż był na tyle odważny, by głośno mówić o Palestyńczykach cierpiących pod izraelskim apartheidem – jak wszyscy musimy, jeśli jesteśmy gotowi stawić czoła rzeczywistości, ponieważ ten apartheid jest wyniszczającą niesprawiedliwością, która musi się skończyć .
Nie wiem, o czym Roger Waters opowie na naszym webinarium 8 sierpnia, chociaż widziałem go wiele razy na koncercie i mam całkiem niezły pomysł, jaki zajebisty koncert zagra 13 sierpnia w Nowym Jorku Miasto. Lato 2022 to gorący, napięty czas w Stanach Zjednoczonych. Nasz rząd wydaje się bardziej nieudolny i skorumpowany niż kiedykolwiek, gdy wślizgujemy się i pogrążamy w wojnach zastępczych motywowanych zyskami korporacji i uzależnieniem od paliw kopalnych. Przerażeni i przygnębieni obywatele tego złamanego rządu umacniają się bronią wojskową, powiększając szeregi grup paramilitarnych, gdy nasze siły policyjne przekształcają się w bataliony wojskowe celujące z bronią we własnych ludzi, gdy skradziony Sąd Najwyższy inicjuje nowy horror: kryminalizację ciąża i wybór opieki zdrowotnej. Gdy to piszę, liczba zgonów na Ukrainie wynosi ponad 100 osób dziennie, a ci sami darczyńcy i spekulanci, którzy popchnęli tę straszliwą wojnę zastępczą, wydają się próbować rozpocząć nową katastrofę humanitarną na Tajwanie, aby uzyskać przewagę gospodarczą nad Chinami . Generałowie wciąż siedzą, przesuwając linie na mapie z boku na bok.
Ten artykuł jest czytany na głos przez autora w ramach odcinka 38 World BEYOND War podcast „Linie na mapie”.
Połączenia World BEYOND War Strona podcastów to tutaj. Wszystkie odcinki są bezpłatne i stale dostępne. Zasubskrybuj i daj nam dobrą ocenę w dowolnej z poniższych usług:
World BEYOND War Podcast na iTunes
World BEYOND War Podcast na Spotify
World BEYOND War Podcast na Stitcher
World BEYOND War Kanał RSS podcastu
