Zbrodnie pokojowe

Zdjęcie autorstwa Kristiana Laemmle-Ruffa

David Swanson, World BEYOND War, Wrzesień 16, 2020

Nowa książka Kierana Finnane'a nosi tytuł „Zbrodnie pokojowe”. Odnosi się do aktów obywatelskiego nieposłuszeństwa wobec wojny lub cywilnego oporu wobec wojny. Mam nadzieję, że fraza ta nadal brzmi tak absurdalnie jak teraz i że pewnego dnia dołączy do niej fraza „zbrodnie wojenne”, brzmiąc skandalicznie śmiesznie. „Zbrodnie pokojowe” powinny brzmieć niedorzecznie, ponieważ pokojowe działanie na rzecz pokoju jest najbardziej możliwym działaniem antykryminalnym. „Zbrodnie wojenne” powinny brzmieć niedorzecznie, ponieważ wojna jest najbardziej przestępczą możliwą akcją, a nie legalnym przedsięwzięciem, do którego można dołączyć drobne zbrodnie – sytuacja, która sprawia, że ​​„zbrodnie wojenne” są tak samo zbędne i bezsensowne jak „zbrodnie związane z niewolnictwem” lub „zbrodnie gwałtu” lub „przestępstwa rabunkowe” byłyby, gdyby takie wyrażenia istniały.

Pełny tytuł książki to Zbrodnie pokojowe: Pine Gap, bezpieczeństwo narodowe i sprzeciw. Widzowie Netflixa oczywiście wiedzą, czym jest Pine Gap. To super ważny, odpowiednio tajny węzeł komunikacyjny na australijskiej pustyni, w którym przystojni, pracowici Amerykanie robią wszystko, co w ich mocy, aby chronić niewinnych prezydentów USA, którzy zajmują się własnymi sprawami, przed przemocą irracjonalnych cudzoziemców, jednocześnie próbując ułagodzić wysokie -utrzymanie mieszkańców australijskiego zaścianka największego imperium, jakie kiedykolwiek znał wszechświat. Kluczem do zadowolenia Australijczyków jest oczywiście zapewnienie ich, że są najlepszym partnerem USA, w imieniu którego Stany Zjednoczone użyją masowej przemocy, jeśli Japonia, Korea lub inna kolonia nagle zwrócą się przeciwko nim – akt, którego nie obawia się dokładnie nikt. poważna analiza, akt, który byłby w 100% zależny od amerykańskiej broni, akt. . . ale postarajmy się nie ugrzęznąć w szczegółach fabuły.

Pine Gap to w rzeczywistości dawniej CIA, obecnie wojsko USA baza który jest używany razem z podobnymi bazami, statkami i samolotami na całym świecie do szpiegowania świata i namierzania broni — takiej jak pociski bezzałogowe i pociski nuklearne — na całym świecie. Pine Gap służy do popełniania morderstw, zarówno w ramach wojen, jak i – co wydaje się ludziom bardziej przeszkadzać – nie w ramach wojen, a także do planowania – co ludziom przeszkadza najmniej – całkowitego zniszczenia nuklearnej apokalipsy. Przez dziesięciolecia niektórzy godni podziwu Australijczycy ryzykowali swoje bezpieczeństwo i wolność, by zaprotestować przeciwko Pine Gap — nawet po to, by sfotografować Pine Gap.

Superszpiedzy, którzy pracują w Pine Gap, są oczywiście tym oburzeni, ponieważ wierzą, że los imperium zależy od ścisłej tajemnicy, a ta lekkomyślna motłoch z sojuszu rebeliantów naraziła nas wszystkich na niebezpieczeństwo przez swoje głupkowate zainteresowanie moralnością, szacunkiem o prawa ludności tubylczej i całkowitą obojętność na zyski firmy Raytheon. Ci sami superszpiedzy, jak to zwykle bywa, nie są w stanie trzymać nieuzbrojonych aktywistów poza ogrodzeniem ani powstrzymać się od ujawnienia większości tego, co robią w Pine Gap na swoich profilach na LinkedIn. Ale trzeba im przyznać, że – we współpracy z armią australijską – stoją na straży standardów prawa, przyzwoitości i szacunku w obliczu bezprawnego nawoływania do pokoju, nigdy nie zniżając się do naśladowania najbardziej barbarzyńskiego zachowania wojskowego USA dostępnego w środkach masowego przekazu. Oto jak aresztowano jednego z protestujących — w tym przypadku w innym wojsku baza w Australii:

„Grega Rollesa. . . powiedział, że powiedział dwóm nacierającym na niego żołnierzom, że jest pokojowym protestującym i nie będzie stawiał oporu; wciąż powalili go na ziemię. Jeden z nich, zakładając jutowy worek na głowę, powiedział: „Witaj w worku, skurwielu”. . . . Żołnierze przewrócili Grega na brzuch, ściągnęli mu spodnie i kalesony, ciągnęli go po ziemi za skute kajdankami nadgarstki przez jakieś dziesięć metrów, z odsłoniętymi genitaliami”.

To oddane egzekwowanie prawa przez wielką demokrację Australii nie przejmuje się problemem, że Pine Gap, jak również amerykańscy marines stacjonujący w Australii, są zaangażowani w przestępstwa, lub problemem, że rząd Australii i z pewnością Australijczycy nie mają zapewnionych szczegóły tych zbrodni lub problem, który urzędnicy amerykańscy stawiają ponad Międzynarodowym Trybunałem Karnym, podczas gdy Australijczycy rzekomo tego nie robią. Problem polegający na tym, że operacje takie jak Pine Gap często generują odrzut, prawdopodobnie w ogóle nie jest uważany za problem, przynajmniej nie w tym sensie, że taki odrzut pomógłby tylko (fałszywie) udowodnić rację.

Zbrodnie pokojowe koncentruje się na jednej akcji protestacyjnej, w której pięć osób wchodzi do Pine Gap i modli się oraz gra muzykę w intencji pokoju — akcja w stylu katolickiego robotnika z lemieszami. Takie akcje są prowadzone na całym świecie iw Stanach Zjednoczonych. Amerykańscy działacze na rzecz pokoju, Kathy Kelly i Malachiasz Kilbride, są wymienieni w książce jako odwiedzający i zachęcający australijskich aktywistów. Ale na obrzeżach imperium jest inaczej. W sądzie wolno wyartykułować bardziej wyjaśnienie, obronę, argument za koniecznością interwencji w celu zapobieżenia większemu przestępstwu; sądy są mniej okrutne w wydawaniu wyroków; jest poparcie dla działaczy wyrażone w rządzie; a książki o działaniach są napisane lepiej.

Zdjęcie Trevora Paglena z bazy Menwith Hill w Anglii, która jest zaangażowana w działalność przestępczą podobną do bazy w Pine Gap i z nią współpracuje.