Amada Benavides de Pérez, 11 kwietnia 2020 r
Cena Od Globalna kampania na rzecz edukacji pokojowej
Witaj w pokoju
Dla dzieci wolność
Dla ich matek życie
Żyć w spokoju
Jest to wiersz, który Juan [1] napisał w Światowy Dzień Pokoju, 21 września 2019 r. Wraz z inną młodzieżą brał udział w naszym programie. Śpiewali piosenki i pisali wiadomości nawiązujące do tej daty, z nadzieją jako sztandar, będąc mieszkańcami terytorium, na którym dawna siedziba FARC miała swoją siedzibę, a dziś są terytoriami pokojowymi. Jednak 4 kwietnia nowi aktorzy wojny zaślepili życie tego młodego człowieka, jego ojca - przywódcy związku chłopów - i innego jego braci. Wszystko to w trakcie godziny policyjnej nałożonej przez rząd jako środek kontroli pandemii COVID-19. Ten przykład z pierwszej osoby pokazuje wiele zagrożeń, które występują w krajach z ukrytymi konfliktami zbrojnymi i społecznymi, na przykład w Kolumbii.
„Są tacy, dla których niestety„ pozostać w domu ”nie wchodzi w grę. Nie jest to opcja dla wielu rodzin, wielu społeczności, ze względu na nawrót konfliktów zbrojnych i przemocy ”[2] były słowa nagrody Goldmana, Francia Márquez. Dla niej i innych przywódców ewentualne pojawienie się spraw COVID-19 pogarsza niepokój, jaki te społeczności przeżywają w wyniku konfrontacji zbrojnych. Według Leynera Palaciosa, przywódcy mieszkającego w Choco, oprócz COVID-19, muszą oni poradzić sobie z „pandemią” braku „akweduktów, lekarstw lub personelu medycznego do załatwienia”.
Środki zwalczania epidemii i kontroli mające na celu zapobieganie jej rozprzestrzenianiu wpłynęły w różny sposób na konteksty wyższych i wyższych klas średnich miast, wielką masę miejską żyjącą na nieformalnej gospodarce i głęboką wiejską Kolumbię.
Ponad 13 milionów ludzi żyje w Kolumbii w szarej strefie, szukając każdego dnia jak mało pieniędzy na utrzymanie. W tej grupie znajdują się osoby uzależnione od nieformalnej sprzedaży, mikro i drobni przedsiębiorcy, kobiety o niepewnej pracy oraz grupy historycznie wykluczone. Nie zastosowali się do narzuconych ograniczeń, ponieważ dla tej populacji dylemat, jak ich własnymi słowami, brzmi: „umrzyj od wirusa lub umrzyj z głodu”. Między 25 a 31 marca miały miejsce co najmniej 22 różne mobilizacje, z których 54% miało miejsce w stolicach, a 46% w innych gminach. [3] Zwrócili się do rządu o środki wsparcia, które, choć zostały przyznane, są niewystarczające, ponieważ są to działania realizowane z wizji paternalistycznych i nie wspierają ani nie uczestniczą w kompleksowych reformach. Populacja ta jest zmuszona do złamania ograniczeń izolacyjnych, co stwarza bezpośrednie zagrożenie dla ich życia i społeczności. W związku z tym w tych momentach związek między gospodarką nieformalną a gospodarką nielegalną będzie narastał i zaostrzy konflikt społeczny.
W odniesieniu do wiejskiej Kolumbii, jak mianował Ramón Iriarte, „druga Kolumbia jest krajem w ciągłej„ kwarantannie ”. Ludzie uciekają i chowają się, ponieważ wiedzą, że grożą im zagrożenia. ” W ostatnich tygodniach marca pojawiły się oznaki dynamiki, które mogły wystąpić podczas tej pandemii: agresje i zabójstwa liderów społecznych, nowe wydarzenia przymusowych wysiedleń i przetrzymywania, ponowny napływ międzynarodowych migrantów i towarów z powodu nielegalnych szlaków, zamieszek i protestów w niektórych miast, wzrost liczby pożarów lasów w regionach takich jak Amazonka oraz sprzeciw niektórych populacji wobec wymuszonego zwalczania nielegalnych upraw. Z drugiej strony, wenezuelska migracja liczyła dziś ponad milion osiemset tysięcy osób, które żyją w bardzo niepewnych warunkach, bez dostępu do żywności, mieszkań, opieki zdrowotnej i godnej pracy. Ważne jest, aby zastanowić się, jakie mogą być skutki w strefie przygranicznej, zamkniętej w ramach działań w odpowiedzi na wirusa. Tam rządowa pomoc humanitarna jest ograniczona, a znaczną część odpowiedzi zapewnia współpraca międzynarodowa, która zgłosiła tymczasowe zawieszenie jej działalności.
Według Fundacion Ideas para la Paz [4] COVID-19 będzie miał wpływ na dynamikę konfliktów zbrojnych i realizację porozumienia pokojowego, ale jego skutki będą zróżnicowane i niekoniecznie negatywne. Ogłoszenie przez ELN jednostronnego zawieszenia broni i nowe powołanie rządu przez kierowników pokoju to wiadomości, które budzą nadzieję.
Wreszcie izolacja oznacza również wzrost przemocy w rodzinie, szczególnie wobec kobiet i dziewcząt. Współistnienie na małych przestrzeniach zwiększa poziomy konfliktów i agresji wobec najsłabszych. Może to być widoczne w wielu miejscach, ale ma większy wpływ na obszary konfliktu zbrojnego.
Pytanie zatem brzmi: jakie działania należy podjąć w tych kryzysowych momentach, zarówno na szczeblu rządowym, społeczności międzynarodowej, jak i społeczeństwa obywatelskiego?
Jedną z ważnych konsekwencji pandemii jest przywrócenie poczucia publicznego i zobowiązań państwa do integralnej gwarancji praw człowieka i godności ludzkiej. Obejmuje to potrzebę uregulowania warunków zatrudnienia w nowej erze cyfrowej. W tych scenariuszach pojawia się pytanie, w jaki sposób niestabilne państwa mogą wznowić kierowanie polityką publiczną, skoro ich możliwości są ograniczone, nawet w normalnych sytuacjach?
Ale zwiększenie władzy i kontroli państwa może również ustąpić miejsca przyjęciu środków represyjnych, przymusowych i autorytarnych, takich jak to, co wydarzyło się w krajach, w których ekstremalne represyjne dekrety nakładają zbrojną godzinę policyjną i groźby wprowadzenia środków przy wsparciu armii. Ujarzmianie ciał i kontrolowanie populacji z Biopower były przesłankami, których Foucault oczekiwał w ostatnim stuleciu.
Pośrednia alternatywa pojawiła się od samorządów lokalnych. Od Nowego Jorku po Bogotę i Medellín dali bardziej terminowe i skuteczne odpowiedzi ludności, w przeciwieństwie do jednorodnych i zimnych pobranych od podmiotów krajowych. Ważne jest wzmocnienie tych operacji i zdolności lokalnych funkcjonariuszy i poziomów, z odpowiednimi powiązaniami z działaniami krajowymi i transnarodowymi. Pracuj lokalnie, aby mieć wpływ na cały świat.
Dla edukacji pokojowej jest to okazja, aby zagłębić się w kwestie i wartości, które były flagami naszego ruchu: wzmocnić etykę troski, która sugeruje dbałość o nas samych, innych ludzi, inne żywe istoty i środowisko; wzmocnić wymóg kompleksowej ochrony praw; postęp w dążeniu do wyeliminowania patriarchatu i militaryzmu; przemyśleć nowe ekonomiczne sposoby ograniczenia konsumpcji i ochrony przyrody; radzić sobie z konfliktami w pokojowy sposób, aby uniknąć coraz częstszego wykorzystywania w rodzinie w czasie przetrzymywania i przez cały czas.
Istnieje wiele wyzwań, wiele okazji, aby pozwolić Juanowi i innym młodym ludziom, z którymi współpracujemy, powiedzieć:
Do życia powietrze
Dla powietrza, serca
Dla serca, miłość
Dla miłości, iluzji.
Uwagi i odniesienia
[1] Symulowane imię w celu ochrony jego tożsamości
[2] https: //www.cronicadelquindio.com/noticia-completa-titulo- ofiara-del-konfliktu-claman-por-cese-de-violencia-ante- pandemia-kronika-del-quindio-nota-138178
[3] http://ideaspaz.org/media/website/FIP_COVID19_web_FINAL_ V3.pdf
[4] http://ideaspaz.org/media/website/FIP_COVID19_web_FINAL_V3.pdf
Amada Benavides jest kolumbijską nauczycielką z dyplomem pedagogicznym, ukończyła studia podyplomowe z nauk społecznych i stosunków międzynarodowych. Pracowała na wszystkich poziomach edukacji formalnej, od szkół średnich po studia podyplomowe. Od 2003 roku Amada jest prezesem Fundacji Szkół Pokoju, a od 2011 roku w pełni poświęca się promowaniu kultur pokoju poprzez edukację pokojową w Kolumbii w kontekstach formalnych i pozaformalnych. W latach 2004-2011 była członkiem Grupy Roboczej ONZ ds. Wykorzystania Najemników, Biura Wysokiego Komisarza Praw Człowieka. Obecnie pracuje na terenach pokonfliktowych okupowanych przez FARC, wspierając nauczycieli i młodzież we wdrażaniu porozumień pokojowych.
