David Swanson, World BEYOND WarStycznia 17, 2022
W nowej, bardzo amerykańskiej, bardzo akademickiej książce Alexandra Downesa pt Katastrofalny sukces: dlaczego zmiana reżimu narzucona przez zagranicę idzie źle, niemoralności obalania rządów innych ludzi NIE daje się znaleźć. Nielegalność tego pozornie nie istnieje. Fakt, że próby obalenia często kończą się niepowodzeniem i że te niepowodzenia mogą mieć katastrofalne skutki, nie wchodzi w grę. Ale udane obalenia rządów — główny temat książki — okazują się zwykle gigantycznymi śmierdzącymi katastrofami na ich własnych warunkach, prowadzącymi do wojen domowych, prowadzącymi do dalszych wojen z obalonym, prowadzącymi do rządów, które nie robią tego, czego chciał obalacz, i z pewnością — i raczej przewidywalnie — nie prowadzi nawet do tego, co uchodzi za „demokrację” w kulturze zachodniej.
Dowody są dość przytłaczające, że przejęcie lub „zmiana reżimu” Ukrainy przez USA lub Rosję byłoby bardzo prawdopodobne, że byłaby to katastrofa dla Ukrainy i dla USA lub Rosji (och, a także całe życie na Ziemi, gdyby bomby atomowe się przyzwyczaić) — i że wspierany przez USA zamach stanu z 2014 roku był katastrofą na wzór tych opisanych w książce Downesa (chociaż sama w sobie nie jest).
Downes używa super-selektywnej listy obaleń, podczas gdy więcej wszechstronny tacy istnieją. Przygląda się 120 przypadkom udanych „zmian reżimu” dokonanych przez 153 „interwenientów” w latach 1816-2008. Na tej liście czołowi zagraniczni piraci obalający rządy to Stany Zjednoczone z 33, Wielka Brytania z 16, ZSRR 16, Prusy / Niemcy 14, Francja 11, Gwatemala 8, Austria 7, Salwador 5, Włochy 5.
„Jesteśmy numerem jeden! Jesteśmy numerem jeden!”
Najczęstszymi ofiarami przewrotów zagranicznych są Honduras 8 razy, Afganistan 6, Nikaragua 5, Dominikana 5, Belgia 4, Węgry 4, Gwatemala 4 i Salwador 3. Szczerze mówiąc, Honduras był ubrany prowokacyjnie i naprawdę o to prosił.
Downes analizuje te bezprawne obalenia rządów i dochodzi do wniosku, że nie tworzą one wiarygodnie rządów, które zachowują się zgodnie z oczekiwaniami, zwykle nie „poprawiają stosunków między interweniującymi a celami” – co oznacza, że między tymi dwoma krajami prawdopodobnie wybuchnie kolejna wojna, a zainstalowani przywódcy są wysoko postawieni ryzyko gwałtownej utraty władzy, podczas gdy narody, które zmieniły reżim, są narażone na wysokie ryzyko konfliktów domowych.
Można by pomyśleć, że to nie wymaga żadnego wyjaśnienia, ale Downes je podaje: „Moja teoria wyjaśnia te brutalne skutki za pomocą dwóch mechanizmów. Pierwsza, którą nazywam dezintegracją wojskową, wyjaśnia, w jaki sposób zmiana reżimu może wywołać natychmiastowe powstanie i wojnę domową poprzez fragmentację i rozproszenie sił zbrojnych celu. Drugi problem, problem konkurujących zleceniodawców, szczegółowo opisuje, w jaki sposób niedopasowane preferencje dwóch panów narzuconych przywódców — interweniującego państwa i krajowej publiczności przywódcy — stawiają przywódców przed dylematem, w którym reagowanie na interesy jednego zwiększa ryzyko konfliktu z innych, zwiększając w ten sposób prawdopodobieństwo zarówno konfliktu patron-protegowany, jak i konfliktu wewnętrznego w grupie docelowej”.
Teraz potrzebujemy tylko rządów, które zachowują się jak racjonalni aktorzy w modelach akademickich. Wtedy możemy podać im te dane o tym, jak zbrodnia obalenia rządów (i przypadkowo wymordowania ogromnej liczby ludzi w wielu przypadkach) ma tendencję do niepowodzenia na własnych warunkach i wszystko będzie gotowe.
Lub potrzebujemy modeli akademickich, aby uwzględnić motywy związane ze sprzedażą broni, sadyzmem, drobnymi pretensjami, machismo i żądzą władzy, i przeliczyć wyniki. To też może zadziałać.
Trzecią możliwością byłoby przestrzeganie prawa, ale to sprawa dla nieistotnych, małych ludzi.
