David Swanson, 1 listopada 2017 r., Spróbujmy demokracji.
Film Deb Ellis i Dennisa Muellera Pokój nie ma granic opowiada historię amerykańskich bojowników wojennych w Kanadzie w opozycji do wojny z Irakiem w 2003 roku oraz wysiłków Kampania wspierająca Resisters War aby zdobyć dla nich prawo do tego, aby nie byli deportowani.
W ostatnich latach wielu członków armii amerykańskiej zdezerterowało i przeniosło się do Kanady, gdzie w niektórych przypadkach wypowiadali się przeciwko wojnie USA z Irakiem. Film ukazuje nam fragment niektórych historii tych osób.
Pierwszy był Jeremy Hinzman.
Kimberly Rivera była kierowcą ciężarówki armii amerykańskiej w Iraku, która straciła wiarę w kłamstwa na temat wojny.
Patrick Hart również był w wojsku. Mówi, że inny żołnierz powiedział mu, że wyrywał włosy wielu irackim dzieciom z grilla swojego pojazdu i że trzeba je po prostu traktować jak progi zwalniające. Hartowi to nie przeszkadzało.
Chuck Wiley służył w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych przez 16 lat i ostatecznie sprzeciwił się bombardowaniu budynków cywilnych, co, jak twierdzi, – mając na sobie koszulę Veterans For Peace – pozostawiło mu wybór: pójść do więzienia lub opuścić Stany Zjednoczone.
Komitet Wsparcia Uczestników Wojny został założony w 2004 r. i szybko rozrósł się w 2005 r. Uczestnicy ruchu oporu starali się o status uchodźcy na podstawie odmowy udziału w „nielegalnej wojnie”. Odmówiono im.
Sondaż wykazał, że dwie trzecie Kanadyjczyków chciało pozwolić uczestnikom ruchu oporu pozostać. Rząd kanadyjski był znacznie bardziej niechętny, reprezentując – i tak naprawdę – rząd Stanów Zjednoczonych w większym stopniu niż naród kanadyjski.
Posłanka Olivia Chow powiedziała, że jej zdaniem każdy, kto stawia opór wojnie z Irakiem, jest odważny i że Kanada potrzebuje więcej odważnych ludzi. Chow zaproponował niewiążący wniosek, który przeszedł przez parlament. Każdy poseł do parlamentu musiał wybrać, powiedział Chow, czy powiedzieć „tak” wojnie, czy „tak” odważnym bojownikom.
Wiley mówił o swojej rosnącej miłości do Kanady, opierając się na swoim doświadczeniu, w jaki sposób rząd może faktycznie reprezentować ludzi. Niestety, niewiążące uchwały nie miały wpływu na rząd premiera Stephena Harpera.
Wprowadzono więc wiążący projekt ustawy. Ze strategicznego punktu widzenia przewodnictwo objął członek Partii Liberalnej, aby zapewnić głosy liberałów. Kiedy jednak przyszedł czas na faktyczne głosowanie, przywódca tej partii, autor wojny, Michael Ignatieff, poprowadził kilkunastu członków swojej partii do opuszczenia parlamentu, aby uniknąć głosowania i zapewnić sobie porażkę – co było najwyższym aktem tchórzostwa w odpowiedzi na wymogi odwagi.
Rivera i Hart zostali deportowani. Rivera spędził 10 miesięcy w więzieniu. Hart otrzymał rekordowy 25-miesięczny wyrok. Wiley odkrył, że został zwolniony. Wszyscy z nich mieszkają obecnie w Stanach Zjednoczonych. Hinzman uzyskał, przynajmniej tymczasowo, prawo do pobytu w Kanadzie.
W 2015 roku Partia Konserwatywna przegrała. Jednak nowy rząd premiera Justina Trudeau nie działał w imieniu pozostałych uczestników ruchu oporu, nie nadał sensu niewiążącym wnioskom. I nie wprowadzono żadnych nowych ustaw.
Stanowi to zły precedens dla wszystkich obecnych wojen amerykańskich i wszystkich wojen amerykańskich, które dopiero nadejdą. Wydaje się niezbędne, aby Kanada teraz, mając rząd udający przyzwoitość, podjęła zdecydowane działania w celu ustanowienia standardów udzielania schronienia osobom sprzeciwiającym się wojnom ze względu na przekonania – standardów, które przetrwają całe piekło, które dopiero zostanie wydobyte z wnętrzności Waszyngton
