Nekrolog: Bruce Kent

przez Tima Devereux, Znieść wojnę, 11 czerwca 2022 r.

W 1969 Bruce odwiedził Biafrę w szczytowym momencie wojny domowej w Nigerii – była to jego Droga do Damaszku. Widział masowy głód cywilów wykorzystywany jako broń wojenna, podczas gdy rząd brytyjski dostarczał broń rządowi nigeryjskiemu. „Żadne inne wydarzenie w moim życiu nigdy nie wyostrzyło moich pomysłów szybciej… Zacząłem rozumieć, jak bezwzględnie mogą się zachowywać ci, którzy mają władzę, jeśli w grę wchodzą ważne interesy, takie jak ropa naftowa i handel. Zacząłem też zdawać sobie sprawę, że poważne mówienie o łagodzeniu ubóstwa bez stawiania czoła problemom militaryzacji jest oszukiwaniem siebie i innych”.

Przed Biafrą wychowanie w klasie średniej zaprowadziło go do szkoły w Stonyhurst, potem przez dwa lata służył w służbie państwowej w Królewskim Pułku Pancernym i ukończył studia prawnicze w Oksfordzie. Szkolił się do kapłaństwa, a święcenia kapłańskie przyjął w 1958 roku. Po służbie wikariusza najpierw w Kensington, a następnie w Ladbroke Grove, w latach 1963-1966 został prywatnym sekretarzem arcybiskupa Heenana. W tym czasie był prałatem, Bruce został mianowany kapelanem Uniwersytetu Londyńscy studenci i otworzył Duszpasterstwo na Gower Street. Jego działalność pokojowa i rozwojowa wzrosła. W 1973 roku, podczas marszu Kampanii na rzecz Rozbrojenia Nuklearnego, egzorcyzmował zło z bazy atomowych okrętów podwodnych Polaris w Faslane – „Od chęci morderstwa, Dobry Boże, wybaw nas”.

Po opuszczeniu kapelana w 1974 r. pracował dla Pax Christi przez trzy lata, zanim został proboszczem parafii św. Alojzego w Euston. Tam został przewodniczącym CND, do 1980 r., kiedy to opuścił parafię, aby zostać pełnoetatowym sekretarzem generalnym CND.

To był kluczowy czas. Prezydent Reagan, premier Thatcher i prezydent Breżniew zaangażowali się w wojowniczą retorykę, podczas gdy każda ze stron zaczęła rozmieszczać pociski manewrujące z taktyczną bronią jądrową. Ruch antynuklearny rósł i rósł – w 1987 r. podpisano traktat o siłach jądrowych średniego zasięgu. Do tego czasu Bruce był ponownie przewodniczącym CND. W tej burzliwej dekadzie opuścił kapłaństwo, zamiast zastosować się do polecenia kardynała Hume'a, aby zaniechać udziału w wyborach powszechnych w Wielkiej Brytanii w 1987 roku.

W 1999 Bruce Kent był brytyjskim koordynatorem Haskiego Apelu na rzecz Pokoju, dziesięciotysięcznej międzynarodowej konferencji w Hadze, która zainicjowała kilka poważnych kampanii (np. przeciwko broni strzeleckiej, używaniu dzieci-żołnierzy i promowaniu edukacji pokojowej). To właśnie to, wraz z przemówieniem noblowskim profesora Rotblata, wzywającym do zakończenia samej wojny, zainspirowało go do ustanowienia w Wielkiej Brytanii Ruchu na rzecz Zniesienia Wojny. Wcześniej niż wielu członków ruchów pokojowych i środowiskowych zdał sobie sprawę, że nie można osiągnąć pokoju bez pracy nad zapobieganiem zmianom klimatycznym – upewnił się, że film MAW „Konflikt i zmiany klimatyczne” ujrzał światło dzienne w 10,000 roku.

Bruce poślubił Valerie Flessati w 1988 roku; jako sama działaczka na rzecz pokoju, stworzyli potężną parę, pracując razem nad wieloma projektami, w tym Londyńskim Szlakiem Pokoju i Konferencjami Historii Pokoju. Jako działacz na rzecz pokoju, nawet na starość, Bruce zawsze chętnie wsiadał do pociągu na drugi koniec kraju, aby przemówić na zebraniu. Gdyby spotkał cię wcześniej, znałby twoje imię. Oprócz wskazywania w swoich przemówieniach na idiotyzm i niemoralność broni jądrowej, często wspominał ONZ, zwykle po to, by przypomnieć nam preambułę Karty: „My, narody Narodów Zjednoczonych, zdecydowane ratować kolejne pokolenia przed plaga wojny, która dwukrotnie w ciągu naszego życia przyniosła ludzkości niewypowiedziany smutek…”

Był inspirujący – zarówno przykładem, jak i swoim talentem do zachęcania ludzi do zaangażowania i osiągania więcej, niż sądzili, że mogą. Był miłym, wesołym i dowcipnym gospodarzem. Będzie mu bardzo brakowało działaczy pokojowych w Wielkiej Brytanii i na całym świecie. Jego żona Valerie i siostra Rosemary przeżyły go.

Tima Devereux