Notatka do Kongresu: Dyplomacja dla Ukrainy jest pisana Mińsk

Protest pokojowy w Białym Domu – Źródło zdjęcia: iacenter.org

Medea Benjamin i Nicolas JS Davies, World BEYOND WarLutego 8, 2022

Podczas gdy administracja Bidena wysyła więcej żołnierzy i broni, aby rozpalić konflikt na Ukrainie, a Kongres dolewa oliwy do ognia, naród amerykański jest na zupełnie innej drodze.

Grudzień 2021 w. odkryli, że wielu Amerykanów w obu partiach politycznych woli rozwiązywać spory dotyczące Ukrainy na drodze dyplomacji. Kolejny grudzień w. wykazało, że wielu Amerykanów (48 procent) sprzeciwiłoby się wojnie z Rosją w przypadku inwazji na Ukrainę, a tylko 27 procent opowiada się za zaangażowaniem wojskowym USA.

Tak stwierdził konserwatywny Instytut Kocha, który zlecił ten sondaż „Stany Zjednoczone nie mają żywotnych interesów na Ukrainie i dalsze podejmowanie działań zwiększających ryzyko konfrontacji z bronią nuklearną Rosją nie jest zatem konieczne dla naszego bezpieczeństwa. Po ponad dwóch dekadach niekończących się wojen za granicą nie jest zaskakujące, że wśród Amerykanów panuje obawa przed kolejną wojną, która nie uczyniłaby nas bezpieczniejszymi ani bogatszymi”.

Najbardziej antywojenny głos na antenie prawo jest prezenter Fox News, Tucker Carlson, który atakuje jastrzębie w obu partiach, podobnie jak inni antyinterwencjonistyczni libertarianie.

Na lewicy nastroje antywojenne osiągnęły pełnię 5 lutego, kiedy to się skończyło Protesty 75 odbywały się od Maine po Alaskę. Protestujący, w tym działacze związkowi, ekolodzy, pracownicy służby zdrowia i studenci, potępili wlewanie jeszcze większych pieniędzy w wojsko, kiedy mamy tak wiele palących potrzeb w domu.

Można by pomyśleć, że Kongres powtórzyłby opinię publiczną, że wojna z Rosją nie leży w naszym narodowym interesie. Zamiast tego pociągnięcie naszego narodu do wojny i wspieranie gigantycznego budżetu wojskowego wydaje się być jedynymi kwestiami, w których obie strony są zgodne.

Większość republikanów w Kongresie jest krytykując Bidena za to, że nie są wystarczająco twardzi (lub za skupienie się na Rosji zamiast na Chinach), a większość Demokratów jest boi sprzeciwiać się demokratycznemu prezydentowi lub być oczernianym jako apologeta Putina (pamiętajcie, Demokraci spędzili cztery lata pod rządami Trumpa, demonizując Rosję).

Obie partie mają projekty ustaw wzywające do drakońskich sankcji wobec Rosji i przyspieszonej „śmiercionośnej pomocy” dla Ukrainy. Republikanie opowiadają się za $ 450 mln w nowych przesyłkach wojskowych; Demokraci wyprzedzają ich z ceną $ 500 mln.

Wybory progresywne Przywódcy Pramila Jayapal i Barbara Lee wezwały do ​​negocjacji i deeskalacji. Ale inni w klubie – tacy jak posłowie David Cicilline i Andy Levin – są współsponsorzy okropnej antyrosyjskiej ustawy, a jest nią marszałek Pelosi szybkie śledzenie projekt ustawy o przyspieszeniu dostaw broni na Ukrainę.

Ale wysyłanie większej ilości broni i nakładanie surowych sankcji może tylko przyspieszyć odradzającą się zimną wojnę USA z Rosją, ze wszystkimi towarzyszącymi jej kosztami dla społeczeństwa amerykańskiego: hojnymi wydatkami wojskowymi wypieranie rozpaczliwie potrzebne wydatki socjalne; geopolityczne podziały podkopujące międzynarodowe współpraca dla lepszej przyszłości; i, co nie mniej ważne, wzrosła ryzyko wojny nuklearnej, która może zakończyć życie na Ziemi, jakie znamy.

Dla szukających realnych rozwiązań mamy dobrą wiadomość.

Negocjacje w sprawie Ukrainy nie ograniczają się do nieudanych prób zastraszenia Rosjan przez prezydenta Bidena i sekretarza Blinkena. Istnieje jeszcze jedna istniejąca już droga dyplomatyczna na rzecz pokoju na Ukrainie, dobrze ugruntowany proces o nazwie Protokół miński, kierowana przez Francję i Niemcy i nadzorowana przez Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

Wojna domowa we wschodniej Ukrainie wybuchła na początku 2014 roku, po tym, jak mieszkańcy obwodów donieckiego i ługańskiego jednostronnie ogłosili niepodległość od Ukrainy jako Donieck (KRLD) i Ługańsk (LPR) Republiki Ludowe, w odpowiedzi na Wspierany przez USA zamach stanu w Kijowie w lutym 2014 r. Po zamachu stanu powstał nowy „Gwardia Narodowa” do ataku na separatystyczny region, ale separatyści walczyli i utrzymali swoje terytorium, z pewnym tajnym wsparciem ze strony Rosji. Podjęto działania dyplomatyczne w celu rozwiązania konfliktu.

Oryginał Protokół miński została podpisana przez „Trójstronną Grupę Kontaktową ds. Ukrainy” (Rosja, Ukraina i OBWE) we wrześniu 2014 r. Ograniczyła przemoc, ale nie zakończyła wojny. Francja, Niemcy, Rosja i Ukraina również spotkały się w Normandii w czerwcu 2014 r. i grupa ta stała się znana jako „Normandyska Grupa Kontaktowa” lub „Grupa Kontaktowa Normandii”.Format Normandii".

Wszystkie te partie nadal spotykały się i negocjowały wraz z przywódcami samozwańczych Donieckiej (DRL) i Ługańskiej (ŁRL) Republiki Ludowej we wschodniej Ukrainie i ostatecznie podpisały Mińsk II porozumienie w dniu 12 lutego 2015 r. Warunki były podobne do pierwotnego Protokołu Mińskiego, ale bardziej szczegółowe iz większym poparciem DRL i ŁRL.

Porozumienie Mińsk II zostało jednogłośnie zatwierdzone przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w r Rozdzielczość 2202 17 lutego 2015 r. Stany Zjednoczone głosowały za rezolucją, a 57 Amerykanów służy obecnie jako obserwatorzy zawieszenia broni przy OBWE na Ukrainie.

Kluczowymi elementami Porozumienia Mińsk II z 2015 r. były:

– natychmiastowego dwustronnego zawieszenia broni między ukraińskimi siłami rządowymi a siłami KRLD i ŁRL;

– wycofanie broni ciężkiej z 30-kilometrowej strefy buforowej wzdłuż linii kontroli między siłami rządowymi i separatystycznymi;

– wybory w secesjonistycznych republikach ludowych Doniecka (DRL) i Ługańska (ŁRL), które mają być monitorowane przez OBWE; I

– reformy konstytucyjne mające na celu przyznanie większej autonomii obszarom kontrolowanym przez separatystów w ramach zjednoczonej, ale mniej scentralizowanej Ukrainy.

Zawieszenie broni i strefa buforowa utrzymywały się wystarczająco dobrze przez siedem lat, aby zapobiec powrotowi wojny domowej na pełną skalę, ale organizowania się wybory w Donbasie, które obie strony uznają, okazało się trudniejsze.

DRL i ŁRL kilkakrotnie przekładały wybory w latach 2015-2018. Prawybory odbyły się w 2016 r., a ostatecznie wybory parlamentarne w listopadzie 2018 r. Jednak ani Ukraina, ani Stany Zjednoczone, ani Unia Europejska nie uznały ich wyników, twierdząc, że wybory nie zostały przeprowadzone zgodnie z protokołem mińskim.

Ze swojej strony Ukraina nie dokonała uzgodnionych zmian w konstytucji, aby zapewnić większą autonomię separatystycznym regionom. A separatyści nie pozwolili rządowi centralnemu na ponowne przejęcie kontroli nad międzynarodową granicą między Donbasem a Rosją, jak określono w porozumieniu.

Połączenia Normandia Grupa Kontaktowa (Francja, Niemcy, Rosja, Ukraina) ds. Protokołu mińskiego spotyka się okresowo od 2014 roku i spotyka się regularnie przez cały obecny kryzys, z jej następne spotkanie zaplanowano na 10 lutego w Berlinie. 680 nieuzbrojonych cywilnych obserwatorów OBWE i 621 personelu pomocniczego na Ukrainie również kontynuowało swoją pracę przez cały ten kryzys. Ich Najnowszy raport, wydany 1 lutego, udokumentował 65% spadek w przypadku naruszenia zawieszenia broni w porównaniu do dwa miesiące temu.

Jednak zwiększone wsparcie militarne i dyplomatyczne USA od 2019 r. zachęciło prezydenta Zełenskiego do wycofania się ze zobowiązań Ukrainy wynikających z protokołu mińskiego i przywrócenia bezwarunkowej suwerenności Ukrainy nad Krymem i Donbasem. Wzbudziło to uzasadnione obawy przed nową eskalacją wojny domowej, a poparcie USA dla bardziej agresywnej postawy Zełenskiego osłabiło istniejący proces dyplomatyczny mińsko-normandzki.

Ostatnie oświadczenie Zełenskiego, że "panika" w zachodnich stolicach destabilizuje gospodarczo Ukrainę, sugeruje, że może teraz być bardziej świadomy pułapek na bardziej konfrontacyjnej ścieżce, którą obrał jego rząd, przy wsparciu ze strony USA.

Obecny kryzys powinien być sygnałem alarmowym dla wszystkich zainteresowanych, że proces mińsko-normandzki pozostaje jedyną realną ramą dla pokojowego rozwiązania sytuacji na Ukrainie. Zasługuje na pełne wsparcie międzynarodowe, w tym ze strony członków Kongresu USA, zwłaszcza w świetle złamane obietnice o rozszerzeniu NATO, roli USA w 2014 r coup, a teraz panika z powodu obaw przed rosyjską inwazją, o której mówią ukraińscy urzędnicy przekwitły.

Na odrębnej, choć powiązanej, ścieżce dyplomatycznej Stany Zjednoczone i Rosja muszą pilnie zająć się zerwaniem w stosunkach dwustronnych. Zamiast brawury i jednego wyższości, muszą przywrócić i budować na poprzednim rozbrojenie porozumień, które beztrosko porzucili, umieszczając w nich cały świat zagrożenie egzystencjalne.

Przywrócenie poparcia USA dla protokołu mińskiego i formatu normandzkiego pomogłoby również w oddzieleniu drażliwych i złożonych problemów wewnętrznych Ukrainy od większego geopolitycznego problemu rozszerzenia NATO, który musi być rozwiązany przede wszystkim przez Stany Zjednoczone, Rosję i NATO.

Stanom Zjednoczonym i Rosji nie wolno wykorzystywać narodu ukraińskiego jako pionków w odradzającej się zimnej wojnie ani żetonów w negocjacjach dotyczących rozszerzenia NATO. Ukraińcy wszystkich grup etnicznych zasługują na prawdziwe wsparcie w rozwiązaniu dzielących ich różnic i znalezieniu sposobu na wspólne życie w jednym kraju – lub na pokojową separację, na co pozwolono innym narodom w Irlandii, Bangladeszu, na Słowacji oraz w byłym ZSRR i Jugosławii.

W 2008, ówczesny ambasador USA w Moskwie (obecnie dyrektor CIA) William Burns ostrzegł swój rząd, że zwlekanie z perspektywą członkostwa Ukrainy w NATO może doprowadzić do wojny domowej i postawić Rosję przed kryzysem na granicy, w którym może być zmuszona do interwencji.

W depeszy opublikowanej przez WikiLeaks Burns napisał: „Eksperci mówią nam, że Rosja jest szczególnie zaniepokojona tym, że silne podziały na Ukrainie w sprawie członkostwa w NATO, z dużą częścią społeczności etniczno-rosyjskiej przeciwnej członkostwu, mogą doprowadzić do poważnego rozłamu, obejmującego przemoc lub w najgorszym przypadku wojna domowa. W takiej sytuacji Rosja musiałaby zdecydować, czy interweniować; decyzji, przed którą Rosja nie chce stanąć”.

Od ostrzeżenia Burnsa z 2008 roku kolejne administracje USA pogrążały się w przewidywanym przez niego kryzysie. Członkowie Kongresu, zwłaszcza członkowie Postępowego Klubu Kongresu, mogą odegrać wiodącą rolę w przywracaniu zdrowego rozsądku w polityce USA wobec Ukrainy, opowiadając się za moratorium na członkostwo Ukrainy w NATO i ożywieniem Protokołu Mińskiego, który administracje Trumpa i Bidena arogancko próbowały przyćmić i wywrócić do góry nogami dostawami broni, ultimatum i paniką.

monitorowanie OBWE Raporty w sprawie Ukrainy niosą krytyczne przesłanie: „Fakty mają znaczenie”. Członkowie Kongresu powinni przyjąć tę prostą zasadę i uczyć się o dyplomacji mińsko-normandzkiej. Proces ten utrzymuje względny pokój na Ukrainie od 2015 r. i pozostaje zatwierdzonym przez ONZ, uzgodnionym na szczeblu międzynarodowym ramami trwałego rozwiązania.

Jeśli rząd USA chce odgrywać konstruktywną rolę na Ukrainie, powinien rzeczywiście poprzeć te już istniejące ramy rozwiązania kryzysu i zakończyć brutalną interwencję USA, która tylko osłabiła i opóźniła jego realizację. A nasi wybrani urzędnicy powinni zacząć słuchać swoich wyborców, którzy nie mają absolutnie żadnego interesu w wojnie z Rosją.

Medea Benjamin jest współzałożycielem CODEPINK dla pokojuoraz autor kilku książek, w tym Wewnątrz Iranu: prawdziwa historia i polityka Islamskiej Republiki Iranu. 

Nicolas JS Davies jest niezależnym dziennikarzem, badaczem z CODEPINK i autorem Krew w naszych rękach: amerykańska inwazja i zniszczenie Iraku.