Kathy Kelly
Kabul – wysoki, chudy, wesoły i pewny siebie, Esmatullah z łatwością angażuje swoich młodych uczniów w Street Kids School, projekcie Kabul's „Afgańscy ochotnicy pokojowi”, społeczność antywojenna skupiająca się na służbie ubogim. Esmatullah uczy czytać pracujące dzieci. Czuje się szczególnie zmotywowany do nauczania w Street Kids School, ponieważ, jak to ujął, „byłem kiedyś jednym z tych dzieci”. Esmatullah zaczął pracować, aby utrzymać swoją rodzinę, gdy miał 9 lat. Teraz, w wieku 18 lat, nadrabia zaległości: doszedł do dziesiątej klasy, jest dumny z tego, że nauczył się angielskiego na tyle dobrze, by prowadzić kurs w miejscowej akademii, i wie, że jego rodzina docenia jego oddaną, ciężką pracę.
Kiedy Esmatullah miał dziewięć lat, talibowie przyszli do jego domu w poszukiwaniu jego starszego brata. Ojciec Esmatullaha nie chciał ujawnić informacji, których chcieli. Następnie talibowie torturowali jego ojca, bijąc go w stopy tak mocno, że od tamtej pory nigdy nie chodził. Tata Esmatullaha, który ma teraz 48 lat, nigdy nie nauczył się czytać ani pisać; nie ma dla niego pracy. Przez ostatnią dekadę Esmatullah był głównym żywicielem rodziny, ponieważ w wieku dziewięciu lat zaczął pracować w warsztacie mechanicznym. Uczęszczał do szkoły we wczesnych godzinach porannych, ale o 11:00 zaczynał dzień pracy od mechanika, kontynuując pracę do zmroku. W miesiącach zimowych pracował na pełny etat, zarabiając tygodniowo 50 Afgańczyków, sumę, którą zawsze dawał matce na zakup chleba.
Teraz, myśląc o swoich doświadczeniach jako robotnika dziecięcego, Esmatullah ma wątpliwości. „Kiedy dorastałem, zobaczyłem, że jako dziecko nie było dobrze pracować i opuszczać wiele lekcji w szkole. Zastanawiam się, jak aktywny był wtedy mój mózg i ile mogłem się nauczyć! Kiedy dzieci pracują na pełny etat, może to zrujnować ich przyszłość. Byłem w środowisku, w którym wiele osób było uzależnionych od heroiny. Na szczęście nie zacząłem, chociaż inni na warsztacie sugerowali, żebym spróbował heroiny. Byłem bardzo mały. Zapytałbym „Co to jest?” i powiedzieliby, że to lek, że jest dobry na ból pleców”.
„Na szczęście wujek pomógł mi kupić materiały do szkoły i opłacić kursy. Kiedy byłam w 7 klasie, myślałam o rzuceniu szkoły, ale on mi na to nie pozwolił. Mój wujek pracuje jako stróż w Karte Chahar. Chciałbym móc mu kiedyś pomóc”.
Nawet jeśli mógł uczęszczać do szkoły tylko w niepełnym wymiarze godzin, Esmatullah odnosił sukcesy jako uczeń. Nauczyciele ostatnio ciepło mówili o nim jako o wyjątkowo grzecznym i kompetentnym uczniu. Zawsze zaliczał się do najlepszych uczniów w swoich klasach.
„Jestem jedyną osobą, która czyta lub pisze w mojej rodzinie” — mówi Esmatullah. „Zawsze chciałem, żeby moja mama i tata umieli czytać i pisać. Być może znaleźliby pracę. Prawdę mówiąc, żyję dla mojej rodziny. Nie żyję dla siebie. Dbam o moją rodzinę. Kocham siebie ze względu na moją rodzinę. Dopóki żyję, czują, że jest ktoś, kto im pomoże”.
„Ale gdybym miał swobodę wyboru, cały swój czas spędziłbym pracując jako wolontariusz w centrum Afgańskich Ochotników Pokojowych”.
Zapytany, co sądzi o kształceniu pracujących dzieci, Esmatullah odpowiada: „Te dzieci nie powinny być analfabetami w przyszłości. Edukacja w Afganistanie jest jak trójkąt. Kiedy byłem w pierwszej klasie, było nas 40 dzieci. W siódmej klasie zauważyłem, że wiele dzieci porzuciło już szkołę. Kiedy skończyłem 7 klasę, tylko czworo z 10 dzieci kontynuowało naukę”.
„Kiedy uczyłem się angielskiego, byłem entuzjastycznie nastawiony do nauczania w przyszłości i zarabiania pieniędzy” – powiedział mi. „W końcu poczułem, że powinienem uczyć innych, ponieważ jeśli nauczą się czytać, rzadziej pójdą na wojnę”.
„Ludzie są zmuszani do wstępowania do wojska” – mówi. „Mój kuzyn wstąpił do wojska. Poszedł szukać pracy, a wojsko zwerbowało go, oferując pieniądze. Po tygodniu talibowie go zabili. Miał około 20 lat i niedawno był żonaty.
Dziesięć lat temu Afganistan był w stanie wojny już od czterech lat, a amerykańskie wołanie o zemstę za ataki z 9 września ustąpiło miejsca nieprzekonującym stwierdzeniom o retroaktywnej trosce o zubożałych ludzi, którzy stanowią większość populacji Afganistanu. Podobnie jak gdzie indziej, gdzie Stany Zjednoczone pozwoliły „strefom zakazu lotów” przejść do całkowitej zmiany reżimu, okrucieństwa między Afgańczykami tylko nasiliły się w chaosie, co doprowadziło do okaleczenia ojca Esmatullaha.
Wielu sąsiadów Esmatullaha mogłoby zrozumieć, gdyby chciał wziąć odwet i szukać zemsty na talibach. Inni zrozumieliby, gdyby takiej samej zemsty życzył Stanom Zjednoczonym. Ale zamiast tego sprzymierza się z młodymi mężczyznami i kobietami, twierdząc, że „Krew nie usuwa krwi”. Chcą pomóc pracującym dzieciom uniknąć rekrutacji do wojska i złagodzić cierpienia ludzi z powodu wojen.
Zapytałem Esmatullaha, co myśli o przystąpieniu do #Wystarczająco! kampanii – reprezentowana w mediach społecznościowych przez młodych ludzi przeciwnych wojnie, którzy fotografują słowo #Dość! (bas) wypisane na ich dłoniach.
„Afganistan przeżył trzy dekady wojny” – powiedział Esmatullah. „Mam nadzieję, że pewnego dnia będziemy w stanie zakończyć wojnę. Chcę być kimś, kto w przyszłości zakaże wojen”. Potrzeba wielu „kogoś”, aby zakazać wojny, takich jak Esmatullah, którzy zostali nauczeni sposobów życia we wspólnocie z najbardziej potrzebującymi ludźmi, budując społeczeństwa, których działania nie będą wywoływać pragnienia zemsty.
Ten artykuł pojawił się po raz pierwszy w Telesur.
Kathy Kelly (kathy@vcnv.org)współkoordynuje Voices for Creative Nonviolence (www.vcnv.org)
