Niewidzialna maszyna do zabijania

Przez Douga Noble'a.

Z Trumpem w Białym Domu nasz świat nagle wydaje się wywrócony do góry nogami, z chaotycznymi nowymi zagrożeniami wewnętrznymi wydawanymi co godzinę, a świat niebezpiecznie przesuwa się pod naszymi stopami. Nagle na ulicach całego kraju pojawiają się tysiące nowych twarzy sprzeciwiających się muzułmańskiemu zakazowi Trumpa i innym „faszystowskim” atakom na „amerykańskie wartości”. Zostałem przyłapany na stawianiu oporu temu bezprecedensowemu dyktatorskiemu zagrożeniu w pozornie nowej erze rewolucyjnych możliwości. Ale potem zobaczyłem zdjęcie.

To była ukochana 8-letnia dziewczynka, wśród tych niewinnych zabitych podczas nalotu amerykańskich komandosów i ataków dronów w zeszłym tygodniu w Jemenie. Prasa zignorowała jej morderstwo, informując zamiast tego o śmierci amerykańskiego żołnierza, pierwszego, który zginął na warcie Trumpa. Ale śmierć tej małej dziewczynki to prawdziwa historia. Nazywała się Nawar Al-Awlaki, córka Anwara Al-Awlakiego, pierwszego obywatela amerykańskiego zamordowanego przez atak amerykańskiego drona w 2011 roku. Kolejny atak drona dwa tygodnie później zabił również jego 16-letniego syna Abdulrahmana. Po tych zabójstwach nastąpiły bluźniercze racjonalizacje prawne i daremne procesy sądowe.

Inaczej jest w przypadku małego Nawara, umierającego niewidzialnie, trzeciego w rodzinie ofiar (zbieg okoliczności?) śledzącego linię od jednego prezydenta do drugiego w, tak, bezproblemowej zmianie prezydenta. Jej śmierć pozostaje niezauważona przez tysiące protestujących teraz na ulicach protestujących przeciwko bandyckiej przesadnej reakcji na „radykalny islamski ekstremizm”, będącej reakcją na tysiące takich zgonów, jak jej, bezlitośnie popełnianych przez Stany Zjednoczone w krajach, w których uchodźcy są teraz zakazani.

Jej śmierć jest przypomnieniem, że wszystko pozostaje takie samo, że pomimo pozornego zerwania mordercza pałeczka po cichu przeszła na nowego amerykańskiego zabójcę, bezpiecznie zachowując „znormalizowaną” przemoc leżącą u podstaw amerykańskich wartości.

Teraz jest jedna różnica. W poprzednich strajkach przynajmniej bezwstydnie udawało się, że ktoś dowodzi, starannie decydując o każdej operacji. Ale w tych ostatnich strajkach prezydent właśnie został zaprzysiężony i ani dyrektor CIA, ani sekretarz obrony nie sprawowali jeszcze urzędu. Tak więc maszyna do zabijania została teraz wykonana przez podwładnych w Pentagonie lub CIA bez nikogo odpowiedzialnego. Maszyna do zabijania na autopilocie. Wielu działaczy antywojennych zwróciło naszą uwagę na namacalne wewnętrzne zagrożenia reżimu Trumpa, dołączając do wieców znacznie większych niż jakiekolwiek protesty antywojenne w latach Obamy. W nowych rzeszach entuzjastycznych protestujących nie rozpoznajemy zbyt wielu twarzy, co początkowo odebrałem jako optymistyczny znak rozszerzającego się oporu. Ale jest powód, dla którego niewielu z tych protestujących było na tych wcześniejszych protestach antywojennych i dlaczego ich protesty wciąż unikają konfrontacji z wojnami w USA i atakami dronów. To dlatego, że maszyna do zabijania w mrocznym sercu Ameryki pozostaje niewidoczna, poniżej ich radaru pomimo odnowionej świadomości, a ja nie mam pojęcia, jak zmienić tę smutną rzeczywistość.