David Swanson, 1 listopada 2017 r
Stolica stanu Illinois jest punktem zerowym wybuchu zaraźliwej gorączki wojennej. Obawiam się, że źródła mogą leżeć po części w rezolucji, którą sporządziłem, która została przyjęta, z różnymi modyfikacjami, przez liczne miasta w Stanach Zjednoczonych i przez Konferencję Burmistrzów Stanów Zjednoczonych.
Połączenia rozkład wykształcił niektórych ludzi, stworzył dobrą dyskusję, zwrócił uwagę na organizowanie antywojenne i zgromadził kilka grup pokojowych w skoordynowanym wysiłku, aby przyspieszyć szereg podobnych rezolucji. Ale jego żądanie, aby Kongres przeniósł pieniądze z wojska na potrzeby ludzkie i środowiskowe, a nie odwrotnie, nie został jeszcze spełniony. W rzeczywistości Kongres dał wojsku nawet więcej pieniędzy niż proponował Trump.
Tekst uchwały jest najwyraźniej bezpieczny dla mieszkańców miast. Ale dowody sugerują, że może to być toksyczne dla genetycznie zmodyfikowanych ustawodawców stanowych. Dziękuję Robertowi Naimanowi za ostrzeżenie mnie wideo o tym, co się stało, gdy nawiązał kontakt z przedstawicielami stanu Illinois.
Oglądając wideo, początkowo wirus wydaje się nie wywoływać żadnej reakcji. Reprezentant stanowy Laura Fine dokładnie opisuje rezolucję i odnotowuje sondaż, który wskazuje na jej zgodę ogółu społeczeństwa.
Jednak bardzo szybko kongresmenka Jeanne Ives cierpi na wyraźne upośledzenie funkcji poznawczych. Krzyczy, że nie chce, aby jej syn latał „niesprawnym” samolotem, tak jakby zmniejszony budżet wojskowy pozwoliłby wyprodukować tyle samo samolotów, ale jeszcze bardziej narażonych na awarie niż F35.
Podczas swojej tyrady przedstawiciel Ives wydaje się cierpieć z powodu pogorszenia objawów. W pewnym momencie potępia rząd, w którym krzyczy niespójnie, jako „najgorzej zarządzane państwo w związku”. Jednym tchem mówi, że ustawodawcy stanowi nie powinni mieć opinii na temat wydatków federalnych, mówi, że zwłaszcza ci, którzy nie mają rodziny w wojsku, nie powinni mieć takiej opinii, i wyraża swoją opinię – najwyraźniej za nieograniczonymi funduszami wojskowymi.
Zanim Ivesowi zabraknie tchu, wirus wyraźnie rozprzestrzenił się w komorze. Reprezentant David Harris chwieje się na nogi, aby całkowicie fałszywie oświadczyć, że rezolucja wzywa do całkowitej eliminacji budżetu wojskowego i równie fałszywie, że wydatki wojskowe są na korzyść żołnierzy, a następnie — przesadnie do absurdu — że wszystkie te wojny „chronią naszą wolność”. Jednak na miejscu nie pojawia się żaden personel medyczny i nie słychać żadnych alarmów.
Przedstawiciel Carol Ammons, bez maski lub innej ochrony, wydaje się całkowicie nie dotknięty chorobą. Chwali rezolucję jako sprzeciw wobec groźby cięć w ZUS.
Jednak przedstawiciel CD Davidsmeyer szybko przejmuje inicjatywę, a z jego ust i nosa sączy się zaraźliwy kot. Najwyraźniej w stanie delirium ogłasza, że gdyby Trump ograniczył armię, aby sfinansować potrzeby ludzkie i środowiskowe, to zwolennicy rezolucji przepisaliby ją, aby powiedzieć coś przeciwnego. Polityk występuje przeciwko polityce, zanim upada na swoje miejsce.
Reprezentant Allen Skillicorn wykrztusza z siebie żarliwą opinię przeciwko posiadaniu jakiejkolwiek opinii, a zdając sobie sprawę z grożącego niebezpieczeństwa, kongresmen Fine wycofuje proponowaną rezolucję i wybiega z Kapitolu, kierując się w stronę pogotowia.
Film urywa się przed przybyciem karetki pogotowia i policji, aby rozpocząć słynną kwarantannę.
