Medea Benjamin i Nicolas JS Davies, CODEPINKLutego 28, 2022
Obrońcy Ukrainy dzielnie stawiają opór rosyjskiej agresji, zawstydzając resztę świata i Radę Bezpieczeństwa ONZ za brak ochrony. To zachęcający znak, że są Rosjanie i Ukraińcy prowadzenie rozmów na Białorusi, które mogą doprowadzić do zawieszenia broni. Należy dołożyć wszelkich starań, aby zakończyć tę wojnę, zanim rosyjska machina wojenna zabije kolejne tysiące ukraińskich obrońców i cywilów, a setki tysięcy zmusi do ucieczki.
Ale pod powierzchnią tego klasycznego moralitetu kryje się bardziej podstępna rzeczywistość, a jest nią rola Stanów Zjednoczonych i NATO w przygotowaniu gruntu pod ten kryzys.
Prezydent Biden nazwał rosyjską inwazję „niesprowokowany”, ale jest to dalekie od prawdy. W ciągu czterech dni poprzedzających inwazję obserwatorzy zawieszenia broni z Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) udokumentowane niebezpieczny wzrost naruszeń zawieszenia broni we wschodniej Ukrainie, z 5,667 naruszeniami i 4,093 eksplozjami.
Większość z nich znajdowała się w faktycznych granicach Donieckiej (DRL) i Ługańskiej (ŁRL) Republiki Ludowej, zgodnie z nadchodzącym ostrzałem artyleryjskim sił rządowych Ukrainy. Z prawie 700 Jak twierdzili amerykańscy i brytyjscy oficjele, nie jest wiarygodne, że były to incydenty „pod fałszywą flagą” zaaranżowane przez siły separatystów OBWE.
Niezależnie od tego, czy ostrzał artyleryjski był kolejną eskalacją długotrwałej wojny domowej, czy salwą otwierającą nową ofensywę rządową, z pewnością była to prowokacja. Jednak rosyjska inwazja znacznie przekroczyła wszelkie proporcjonalne działania mające na celu obronę KRLD i ŁRL przed tymi atakami, czyniąc ją nieproporcjonalną i nielegalną.
Jednak w szerszym kontekście Ukraina stała się nieświadomą ofiarą i pośrednikiem w odradzającej się zimnej wojnie USA przeciwko Rosji i Chinom, w której Stany Zjednoczone otoczyły oba kraje siłami zbrojnymi i bronią ofensywną, wycofały się z całej serii traktatów o kontroli zbrojeń i odmówiły negocjowania rozwiązań racjonalnych obaw dotyczących bezpieczeństwa podnoszonych przez Rosję.
W grudniu 2021 r., po szczycie prezydentów Bidena i Putina, Rosja przedłożyła m.in projekt wniosku nowego traktatu o wzajemnym bezpieczeństwie między Rosją a NATO, z 9 artykułami do wynegocjowania. Stanowiły one rozsądną podstawę do poważnej wymiany. Najbardziej istotne dla kryzysu na Ukrainie było po prostu uzgodnienie, że NATO nie zaakceptuje Ukrainy jako nowego członka, co i tak nie wchodzi w grę w dającej się przewidzieć przyszłości. Ale administracja Bidena zlekceważyła całą propozycję Rosji jako nieudaną, nawet niepodstawową do negocjacji.
Dlaczego więc negocjowanie traktatu o wzajemnym bezpieczeństwie było tak niedopuszczalne, że Biden był gotów zaryzykować życie tysięcy Ukraińców, choć ani jednego Amerykanina, zamiast próbować znaleźć wspólny język? Co to mówi o względnej wartości, jaką Biden i jego współpracownicy przywiązują do życia Amerykanów i Ukraińców? I co to za dziwna pozycja, jaką Stany Zjednoczone zajmują w dzisiejszym świecie, która pozwala amerykańskiemu prezydentowi narażać życie tak wielu Ukraińców, nie prosząc Amerykanów o podzielanie ich bólu i poświęcenia?
Załamanie się stosunków USA z Rosją i niepowodzenie nieugiętej gry Bidena przyspieszyło tę wojnę, a jednak polityka Bidena „uzewnętrznia” cały ból i cierpienie, aby Amerykanie mogli, jako kolejny prezydent wojny kiedyś powiedział: „zajmujcie się swoimi sprawami” i kontynuujcie zakupy. Europejscy sojusznicy Ameryki, którzy muszą teraz przyjąć setki tysięcy uchodźców i stawić czoła rosnącym cenom energii, powinni wystrzegać się stania w szeregu za tego rodzaju „przywództwem”, zanim oni również znajdą się na linii frontu.
Pod koniec zimnej wojny Układ Warszawski, wschodnioeuropejski odpowiednik NATO, został rozwiązany, a NATO powinien mieć tak samo, ponieważ osiągnął cel, któremu miał służyć. Zamiast tego NATO przetrwało jako niebezpieczny, wymykający się spod kontroli sojusz wojskowy, którego głównym celem jest poszerzanie sfery działań i usprawiedliwianie własnego istnienia. Rozszerzyła się z 16 krajów w 1991 r. do łącznie 30 krajów obecnie, obejmując większość Europy Wschodniej, jednocześnie dopuszczając się agresji, bombardowań ludności cywilnej i innych zbrodni wojennych.
W 1999 NATO uruchomiona nielegalnej wojny mającej na celu militarne oderwanie niepodległego Kosowa od pozostałości Jugosławii. Naloty NATO podczas wojny w Kosowie zabiły setki cywilów, a główny sojusznik NATO w tej wojnie, prezydent Kosowa Hashim Thaci, jest teraz sądzony w Hadze za przerażające przestępstwa wojenne popełnił pod przykrywką bombardowań NATO, w tym zamordował z zimną krwią setki więźniów w celu sprzedaży ich narządów wewnętrznych na międzynarodowym rynku przeszczepów.
Daleko od północnego Atlantyku NATO dołączyło do Stanów Zjednoczonych w ich 20-letniej wojnie w Afganistanie, a następnie zaatakowało i zniszczyło Libię w 2011 roku, pozostawiając po sobie stan awarii, ciągły kryzys uchodźczy oraz przemoc i chaos w całym regionie.
W 1991 r., w ramach sowieckiego porozumienia o akceptacji ponownego zjednoczenia Niemiec Wschodnich i Zachodnich, zachodni przywódcy zapewnili swoich sowieckich odpowiedników, że nie rozszerzą NATO bliżej Rosji niż granica zjednoczonych Niemiec. Sekretarz stanu USA James Baker obiecał, że NATO nie posunie się „na cal” poza granicę Niemiec. Złamane obietnice Zachodu są widoczne dla wszystkich w 30 odtajnionych dokumenty opublikowane na stronie internetowej Archiwum Bezpieczeństwa Narodowego.
Po ekspansji w Europie Wschodniej i prowadzeniu wojen w Afganistanie i Libii, NATO, jak można było przewidzieć, zatoczyło koło, ponownie postrzegając Rosję jako swojego głównego wroga. Amerykańska broń nuklearna znajduje się obecnie w pięciu krajach NATO w Europie: Niemczech, Włoszech, Holandii, Belgii i Turcji, podczas gdy Francja i Wielka Brytania mają już własne arsenały nuklearne. Amerykańskie systemy „obrony przeciwrakietowej”, które można by przerobić na strzelanie ofensywnymi pociskami nuklearnymi, znajdują się w Polsce i Rumunii, m.in. baza w polsce zaledwie 100 mil od granicy z Rosją.
Kolejny Rosjanin zażądać w swojej grudniowej propozycji było, aby Stany Zjednoczone po prostu dołączyły ponownie do 1988 roku Traktat INF (Traktat o siłach jądrowych średniego zasięgu), na mocy którego obie strony zgodziły się nie rozmieszczać w Europie rakiet nuklearnych krótkiego lub średniego zasięgu. Trump wycofał się z traktatu w 2019 r. za radą swojego doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego, Johna Boltona, który ma również skalpy z 1972 r. Traktat ABM, 2015 JCPOA z Iranem i 1994 r Uzgodnione ramy z Koreą Północną zwisającą z jego pasa z bronią.
Nic z tego nie może usprawiedliwiać rosyjskiej inwazji na Ukrainę, ale świat powinien traktować Rosję poważnie, gdy mówi, że jej warunkami zakończenia wojny i powrotu do dyplomacji jest ukraińska neutralność i rozbrojenie. Choć w dzisiejszym uzbrojonym po zęby świecie od żadnego kraju nie można oczekiwać całkowitego rozbrojenia, neutralność może być dla Ukrainy poważną długoterminową opcją.
Istnieje wiele udanych precedensów, takich jak Szwajcaria, Austria, Irlandia, Finlandia i Kostaryka. Albo weźmy przypadek Wietnamu. Ma wspólną granicę i poważne spory morskie z Chinami, ale Wietnam oparł się wysiłkom USA zmierzającym do wciągnięcia go w zimną wojnę z Chinami i pozostaje wierny swojej wieloletniej „Cztery nie” polityka: żadnych sojuszy wojskowych; brak przynależności do jednego kraju przeciwko drugiemu; brak zagranicznych baz wojskowych; i żadnych gróźb ani użycia siły.
Świat musi zrobić wszystko, aby doprowadzić do zawieszenia broni na Ukrainie i sprawić, by się utrzymało. Być może sekretarz generalny ONZ Guterres lub specjalny przedstawiciel ONZ mógłby pełnić rolę mediatora, być może z rolą pokojową ONZ. Nie będzie to łatwe – jedną z wciąż niewyciągniętych lekcji z innych wojen jest to, że łatwiej jest zapobiegać wojnie poprzez poważną dyplomację i prawdziwe zaangażowanie na rzecz pokoju, niż zakończyć wojnę, gdy już się zaczęła.
Jeśli i kiedy nastąpi zawieszenie broni, wszystkie strony muszą być przygotowane do rozpoczęcia od nowa negocjacji trwałych rozwiązań dyplomatycznych, które pozwolą wszystkim mieszkańcom Donbasu, Ukrainy, Rosji, Stanów Zjednoczonych i innych członków NATO żyć w pokoju. Bezpieczeństwo nie jest grą o sumie zerowej i żaden kraj ani grupa krajów nie może osiągnąć trwałego bezpieczeństwa, podważając bezpieczeństwo innych.
Stany Zjednoczone i Rosja muszą wreszcie wziąć na siebie odpowiedzialność związaną ze składowaniem ponad 90% światowej broni jądrowej i uzgodnić plan rozpoczęcia jej demontażu, zgodnie z Układem o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) oraz nowy Traktat ONZ o zakazie broni jądrowej (TPNW).
Wreszcie, gdy Amerykanie potępiają rosyjską agresję, byłoby uosobieniem hipokryzji zapomnieć lub zignorować wiele niedawnych wojen, w których Stany Zjednoczone i ich sojusznicy byli agresorami: w Kosowo, Afganistan, Irak, Haiti, Somali, Palestyna, Pakistan, Libia, Syria i Jemen.
Mamy szczerą nadzieję, że Rosja zakończy swoją nielegalną, brutalną inwazję na Ukrainę na długo przed popełnieniem ułamka masowych zabójstw i zniszczeń, jakich dopuściły się Stany Zjednoczone w swoich nielegalnych wojnach.
Medea Benjamin jest współzałożycielem CODEPINK dla pokojuoraz autor kilku książek, w tym Wewnątrz Iranu: prawdziwa historia i polityka Islamskiej Republiki Iranu.
Nicolas JS Davies jest niezależnym dziennikarzem, badaczem z CODEPINK i autorem Krew w naszych rękach: amerykańska inwazja i zniszczenie Iraku.
