Jak nie iść na wojnę

David Swanson, dyrektor, World BEYOND War

Gdybyś zobaczył książkę w Barnes and Noble zatytułowaną „Jak nie iść na wojnę”, czy nie założyłbyś, że jest to przewodnik po odpowiednim wyposażeniu, które powinien mieć każdy dobry wojownik, gdy wyrusza na małe zabójstwo, a może coś innego? jak ten artykuł w amerykańskich wiadomościach na temat „Jak nie iść na wojnę z ISIS”, czyli o to, jakie prawo, które powinieneś udawać, upoważnia do naruszenia Karty Narodów Zjednoczonych i Paktu Brianda-Kellogga?

Właściwie nowa książka pt. Jak nie iść na wojnę autorstwa Vijaya Mehty, przybywa do nas z Wielkiej Brytanii, gdzie autor jest czołowym działaczem pokojowym, i jest właściwie zbiorem zaleceń, jak w ogóle nie iść na wojnę. Podczas gdy wiele książek poświęca większą pierwszą część na problem, a krótszą część końcową na rozwiązania, pierwsze dwie trzecie książki Mehty dotyczy rozwiązań, a ostatnia jedna trzecia dotyczy problemu wojny. Jeśli to cię zdezorientuje lub nie zdajesz sobie sprawy, że wojna jest problemem, zawsze możesz przeczytać książkę w odwrotnej kolejności. Nawet jeśli jesteś świadomy wojny jako problemu, nadal możesz skorzystać z opisu Mehty, w jaki sposób technologia, w tym sztuczna inteligencja, stwarza przerażające nowe możliwości dla wojen gorszych niż widzieliśmy lub nawet sobie wyobrażaliśmy.

W takim razie polecam czytelnikowi przejście do rozdziału piątego, pod koniec pierwszej części książki, ponieważ przedstawia on rozwiązanie, jak możemy lepiej myśleć i mówić o ekonomii i wydatkach rządowych, rozwiązanie, które jednocześnie rzuca światło na to, co jest nie tak z naszym obecnym sposób myślenia.

Wyobraź sobie miliardera, który każdego roku „zarabia” dużo pieniędzy i dużo wydaje. A teraz wyobraź sobie, że ten miliarder zatrudnia super-eksperta księgowego, który wymyśla sposób na dodanie do dodatniej strony księgi każdej kwoty, którą miliarder wydaje na ogrodzenia, systemy alarmowe, psy stróżujące, kuloodporne SUV-y i prywatnych strażników z paralizatorami i pistolety. Ten miliarder przynosi 100 milionów dolarów i wydaje 150 milionów dolarów, ale 25 milionów dolarów to wydatki na „ochronę”, więc przenosi się to na stronę dochodów. Nie on przynosi 125 milionów dolarów i wydaje 125 milionów dolarów. Ma sens?

Oczywiście, to nie ma sensu! Nie możesz dostać 100 milionów dolarów, wydać 100 milionów dolarów na broń, a teraz mieć 200 milionów dolarów. Nie podwoiłeś swoich pieniędzy; jesteś spłukany, kolego. Ale właśnie w ten sposób ekonomista oblicza produkt krajowy brutto (i mam na myśli brutto) kraju (PKB). Mehta proponuje zmianę, a mianowicie, aby produkcji broni i przemysłu wojennego nie wliczać do PKB.

Zmniejszyłoby to PKB Stanów Zjednoczonych z około 19 bilionów dolarów do 17 bilionów dolarów i pomogłoby odwiedzającym z Europy zrozumieć, dlaczego to miejsce wygląda na znacznie biedniejsze, niż mówią nam arcykapłani ekonomii. Może nawet pomóc politykom z Waszyngtonu zrozumieć, dlaczego wyborcy, którzy ich zdaniem radzą sobie tak dobrze, są tak niesamowicie źli i oburzeni.

Podczas wydatków wojskowych faktycznie zmniejsza miejsca pracy i korzyści ekonomiczne w porównaniu z nieopodatkowaniem pieniędzy w pierwszej kolejności lub wydawaniem ich w inny sposób, wydatki wojskowe równają się „wzrostowi” gospodarczemu na papierze, ponieważ są dodawane do PKB. Więc możesz być biedny, żyjąc w „bogatym” kraju, coś, co rząd USA wymyślił, jak to osiągnąć dużo ludzi znosić, a nawet być dumnym.

Rozdziały 1-4 dotyczą sposobów rozwijania systemów promowania i utrzymywania pokoju, czyli dokładnie tego, co próbujemy osiągnąć World BEYOND War. Jednym z celów Mehty jest tworzenie rządowych departamentów pokoju. Zawsze to popierałem i zawsze myślałem, że byłoby to dalece niewystarczające, że rząd musiałby zwrócić się w kierunku pokoju w całości, a nie tylko w jednym departamencie. Obecnie wojsko amerykańskie i CIA czasami, jak w Syrii, dysponują oddziałami, które uzbroiły i wyszkoliły, walcząc ze sobą. Gdyby Departament Pokoju USA wysyłał teraz ludzi do Wenezueli, aby pomogli uniknąć wojny, byliby przeciwni amerykańskim agencjom, które próbują rozpocząć wojnę. Amerykański Instytut Pokoju nie sprzeciwia się, a czasami wspiera wojny prowadzone przez rząd, którego jest częścią.

Z tego samego powodu zawsze miałem wątpliwości co do idei, za którą opowiadał się Mehta, przekształcenia sił zbrojnych w instytucje, które robią pożyteczne rzeczy bez użycia przemocy. Istnieje długa historia armii USA udającej działanie z powodów humanitarnych. Ale jestem za wszystkim, co możemy zrobić, aby rozwinąć departamenty pokojowe w rządach lub centra pokojowe poza nimi.

Mehta uważa, że ​​w kieszeniach zamożnych osób i organizacji są duże fundusze gotowe zainwestować je w grupy pokojowe. Uważa, że ​​warto iść na pewne kompromisy, aby to osiągnąć. To bez wątpienia prawda, ale diabeł tkwi w szczegółach. Czy kompromis polega na unikaniu obwiniania największych światowych twórców wojen, skupieniu się na biednych krajach jako rzekomych źródłach wojny. Czy pomoc ekonomiczna dla miejsc objętych wojną przyniesie tyle dobrego, ile można by zrobić, opowiadając się za pokojem w odległych stolicach imperialnych zaangażowanych w wojny?

„Poważnej przemocy na ogół dopuszczają się młodzi mężczyźni”. Tak otwiera się rozdział 4. Ale czy to prawda? Czy w rzeczywistości nie jest to popełniane przez starych polityków, którym udaje się nakłonić młodszych ludzi, głównie mężczyzn, do ich posłuszeństwa? Z pewnością jest to co najmniej połączenie tych dwóch. Ale z pewnością pożądane jest tworzenie ośrodków pokojowych, które edukują młodych ludzi o pokoju i zapewniają im opcje inne niż wojna.

Tak samo rozwija się zrozumienie, że naprawdę jest możliwe, aby nigdy więcej nie iść na wojnę.