Jak Stany Zjednoczone mogą pomóc zaprowadzić pokój na Ukrainie?

Nicolas JS Davies, World BEYOND War, 28 kwietnia 2022⁣
⁣
⁣
21 kwietnia ogłosił prezydent Biden nowe przesyłki broni na Ukrainę, kosztem amerykańskich podatników 800 milionów dolarów. 25 kwietnia sekretarze Blinken i Austin ogłosili koniec $ 300 mln więcej pomocy wojskowej. Stany Zjednoczone wydały już 3.7 miliarda dolarów na broń dla Ukrainy od czasu rosyjskiej inwazji, przynosząc całkowitą pomoc wojskową USA dla Ukrainy od 2014 roku do ok. $ 6.4 mld.

Najwyższym priorytetem rosyjskich nalotów na Ukrainę było zniszczyć jak najwięcej tej broni, zanim dotrze na linię frontu wojny, więc nie jest jasne, jak naprawdę militarnie skuteczne są te masowe dostawy broni. Drugą nogą amerykańskiego „wsparcia” dla Ukrainy są sankcje gospodarcze i finansowe wobec Rosji, których skuteczność również jest wysoka niepewny.

Sekretarz Generalny ONZ Antonio Guterres jest odwiedzając Moskwa i Kijów, aby spróbować rozpocząć negocjacje w sprawie zawieszenia broni i porozumienia pokojowego. Ponieważ nadzieje na wcześniejsze negocjacje pokojowe na Białorusi iw Turcji zostały rozwiane przez falę eskalacji militarnej, wrogiej retoryki i upolitycznionych oskarżeń o zbrodnie wojenne, misja sekretarza generalnego Guterresa może być obecnie największą nadzieją na pokój na Ukrainie.  

Ten schemat wczesnych nadziei na rozwiązanie dyplomatyczne, które szybko rozwiewa psychoza wojenna, nie jest niczym niezwykłym. Dane dotyczące zakończenia wojen z Uppsala Conflict Data Program (UCDP) jasno pokazują, że pierwszy miesiąc wojny oferuje największe szanse na wynegocjowanie porozumienia pokojowego. To okno dla Ukrainy już minęło. 

An analiza danych UCDP przez Centrum Studiów Strategicznych i Międzynarodowych (CSIS) wykazało, że 44% wojen, które kończą się w ciągu miesiąca, kończy się zawieszeniem broni i porozumieniem pokojowym, a nie decydującą porażką którejkolwiek ze stron, podczas gdy odsetek ten spada do 24% w wojnach które trwają od miesiąca do roku. Gdy wojna trwa już drugi rok, staje się jeszcze trudniejsza do rozwiązania i zwykle trwa dłużej niż dziesięć lat.

Współpracownik CSIS, Benjamin Jensen, który przeanalizował dane UCDP, podsumował: „Nadszedł czas na dyplomację. Im dłużej wojna trwa bez ustępstw ze strony obu stron, tym bardziej prawdopodobne jest, że przerodzi się w przedłużający się konflikt… Oprócz kary rosyjscy urzędnicy potrzebują realnej dyplomatycznej rampy, która uwzględnia obawy wszystkich stron”.

Aby odnieść sukces, dyplomacja prowadząca do porozumienia pokojowego musi spełniać pięć podstawowych warunków Warunki:

Po pierwsze, wszystkie strony muszą odnieść korzyści z porozumienia pokojowego, które przewyższają to, co według nich mogą zyskać na wojnie.

Amerykańscy i sojuszniczy urzędnicy prowadzą wojnę informacyjną, aby promować ideę, że Rosja przegrywa wojnę i że Ukraina może militarnie pokonać Rosja, nawet jak niektórzy urzędnicy przyznać że to może potrwać kilka lat.      

W rzeczywistości żadna ze stron nie odniesie korzyści z przedłużającej się wojny, która trwa wiele miesięcy lub lat. Życie milionów Ukraińców zostanie utracone i zrujnowane, podczas gdy Rosja pogrąży się w militarnym grzęzawisku, jakiego zarówno ZSRR, jak i Stany Zjednoczone doświadczyły już w Afganistanie, i w które przekształciły się ostatnie wojny amerykańskie. 

Na Ukrainie istnieją już podstawowe zarysy porozumienia pokojowego. Są to: wycofanie wojsk rosyjskich; ukraińska neutralność między NATO a Rosją; samostanowienie dla wszystkich Ukraińców (w tym na Krymie iw Donbasie); oraz regionalne porozumienie w sprawie bezpieczeństwa, które chroni wszystkich i zapobiega nowym wojnom. 

Obie strony zasadniczo walczą o wzmocnienie swojej strony w ostatecznym porozumieniu w tym kierunku. Ile więc ludzi musi zginąć, zanim szczegóły zostaną dopracowane przy stole negocjacyjnym, a nie nad gruzami ukraińskich miasteczek i miasteczek?

Po drugie, mediatorzy muszą być bezstronni i mieć zaufanie obu stron.

Stany Zjednoczone od dziesięcioleci zmonopolizowały rolę mediatora w kryzysie izraelsko-palestyńskim, nawet jeśli otwarcie popierają i Ramiona z jednej strony i nadużycia swoje weto w ONZ, aby zapobiec działaniom międzynarodowym. Był to przejrzysty model niekończącej się wojny.  

Turcja do tej pory pełniła rolę głównego mediatora między Rosją a Ukrainą, ale jest członkiem NATO drony, uzbrojenia i szkolenia wojskowego na Ukrainę. Obie strony zaakceptowały tureckie mediacje, ale czy Turcja naprawdę może być uczciwym pośrednikiem? 

ONZ mogłaby odgrywać uzasadnioną rolę, tak jak ma to miejsce w Jemenie, gdzie ostatecznie znajdują się obie strony obserwując dwumiesięczne zawieszenie broni. Ale nawet przy najlepszych staraniach ONZ negocjowanie tej kruchej przerwy w wojnie zajęło lata.    

Po trzecie, umowa musi uwzględniać główne obawy wszystkich stron wojny.

W 2014 roku wspierany przez USA zamach stanu i tzw masakra protestujących przeciwko zamachowi stanu w Odessie doprowadziła do ogłoszenia niepodległości przez Doniecką i Ługańską Republikę Ludową. Pierwsze porozumienie Protokołu Mińskiego z września 2014 r. nie zakończyło wojny domowej we wschodniej Ukrainie. Krytyczna różnica w Mińsk II Porozumienie zawarte w lutym 2015 r. polegało na włączeniu do negocjacji przedstawicieli KRLD i ŁRL, dzięki czemu udało się zakończyć najgorsze walki i zapobiec nowemu wybuchowi wojny na 7 lat.

Jest jeszcze jedna strona, która była w dużej mierze nieobecna w negocjacjach na Białorusi iw Turcji, ludzie, którzy stanowią połowę ludności Rosji i Ukrainy: kobiety z obu krajów. Podczas gdy niektórzy z nich walczą, wielu innych może przemawiać jako ofiary, ofiary cywilne i uchodźcy z wojny rozpętanej głównie przez mężczyzn. Głosy kobiet przy stole byłyby ciągłym przypomnieniem o ludzkich kosztach wojny i życiu kobiet dzieci które są zagrożone.    

Nawet jeśli jedna strona militarnie wygrywa wojnę, pretensje przegranych oraz nierozwiązane kwestie polityczne i strategiczne często zasiewają ziarno nowych wybuchów wojny w przyszłości. Jak zasugerował Benjamin Jensen z CSIS, dążenia polityków amerykańskich i zachodnich do ukarania i zyskania strategicznego korzyść nad Rosją nie może przeszkodzić w przyjęciu kompleksowego rozwiązania uwzględniającego obawy wszystkich stron i zapewniającego trwały pokój.     

Po czwarte, musi istnieć szczegółowy plan działania prowadzący do stabilnego i trwałego pokoju, do którego zobowiązały się wszystkie strony.

Połączenia Mińsk II porozumienie doprowadziło do kruchego zawieszenia broni i ustanowiło mapę drogową do rozwiązania politycznego. Ale ukraiński rząd i parlament pod rządami prezydentów Poroszenki, a następnie Zełenskiego nie podjęły kolejnych kroków, na które Poroszenko zgodził się w Mińsku w 2015 roku: uchwalenia ustaw i zmian w konstytucji, które umożliwiłyby niezależne, nadzorowane przez społeczność międzynarodową wybory w DRL i ŁRL oraz przyznanie im autonomii w ramach sfederalizowanego państwa ukraińskiego.

Teraz, gdy te niepowodzenia doprowadziły do ​​uznania przez Rosję niepodległości KRLD i ŁRL, nowe porozumienie pokojowe musi zmienić i rozwiązać ich status oraz status Krymu w sposób, do którego zobowiążą się wszystkie strony, czy to poprzez autonomię obiecaną w Mińsk II czyli formalnie uznana niepodległość od Ukrainy. 

Kwestią sporną w negocjacjach pokojowych w Turcji była potrzeba zapewnienia Ukrainie solidnych gwarancji bezpieczeństwa, aby Rosja nie dokonała ponownej inwazji. Karta Narodów Zjednoczonych formalnie chroni wszystkie kraje przed międzynarodową agresją, ale wielokrotnie jej się to nie udało, gdy agresor, zwykle Stany Zjednoczone, dzierży weto w Radzie Bezpieczeństwa. Jak więc zapewnić neutralną Ukrainę, że w przyszłości będzie bezpieczna przed atakiem? A skąd pewność, że wszystkie strony dotrzymają umowy tym razem?

Po piąte, siły zewnętrzne nie mogą podważać negocjacji ani wdrażania porozumienia pokojowego.

Chociaż Stany Zjednoczone i ich sojusznicy z NATO nie są aktywnymi stronami walczącymi na Ukrainie, ich rola w sprowokowaniu tego kryzysu poprzez rozszerzenie NATO i zamach stanu w 2014 r., a następnie wspieranie rezygnacji Kijowa z porozumienia Mińsk II i zalanie Ukrainy bronią czyni z nich „słonia w pokoju”, która rzuci długi cień na stół negocjacyjny, gdziekolwiek się znajduje.

W kwietniu 2012 r. były sekretarz generalny ONZ Kofi Annan sporządził sześciopunktowy plan monitorowanego przez ONZ zawieszenia broni i przemian politycznych w Syrii. Ale w tym samym momencie, gdy plan Annana wszedł w życie, a obserwatorzy zawieszenia broni ONZ byli na miejscu, Stany Zjednoczone, NATO i ich arabscy ​​​​monarchistyczni sojusznicy zorganizowali trzy konferencje „Przyjaciół Syrii”, na których zobowiązali się do praktycznie nieograniczonej pomocy finansowej i wojskowej dla Al Rebelianci powiązani z Kaidą, których wspierali w celu obalenia rządu syryjskiego. Ten zachęcać rebeliantów do zignorowania zawieszenia broni i doprowadziło do kolejnej dekady wojny dla ludności Syrii. 

Kruchość negocjacji pokojowych w sprawie Ukrainy sprawia, że ​​sukces jest bardzo podatny na tak potężne wpływy zewnętrzne. Stany Zjednoczone wsparły Ukrainę w konfrontacyjnym podejściu do wojny domowej w Donbasie zamiast poparcia warunków porozumienia mińskiego II, co doprowadziło do wojny z Rosją. Obecnie minister spraw zagranicznych Turcji, Mevlut Cavosoglu, powiedział CNN Turk że anonimowi członkowie NATO „chcą, aby wojna trwała dalej”, aby nadal osłabiać Rosję.

Wnioski  

To, jak Stany Zjednoczone i ich sojusznicy z NATO będą działać teraz i w nadchodzących miesiącach, będzie miało kluczowe znaczenie dla ustalenia, czy Ukraina zostanie zniszczona przez wieloletnie wojny, jak w Afganistanie, Iraku, Libii, Somalii, Syrii i Jemenie, czy też ta wojna zakończy się szybko poprzez proces dyplomatyczny, który przynosi pokój, bezpieczeństwo i stabilność mieszkańcom Rosji, Ukrainy i ich sąsiadów.

Jeśli Stany Zjednoczone chcą pomóc w przywróceniu pokoju na Ukrainie, muszą dyplomatycznie wesprzeć negocjacje pokojowe i wyjaśnić swojemu sojusznikowi, Ukrainie, że poprą wszelkie ustępstwa, które zdaniem ukraińskich negocjatorów są niezbędne do zawarcia porozumienia pokojowego z Rosją. 

Bez względu na to, z jakim mediatorem Rosja i Ukraina zgodzą się współpracować w celu rozwiązania tego kryzysu, Stany Zjednoczone muszą udzielić procesowi dyplomatycznemu pełnego, bezwarunkowego wsparcia, zarówno publicznie, jak i za zamkniętymi drzwiami. Musi też zadbać o to, by jej własne działania nie podważały procesu pokojowego na Ukrainie, tak jak to miało miejsce w przypadku planu Annana w Syrii w 2012 roku. 

Jednym z najważniejszych kroków, jakie przywódcy USA i NATO mogą podjąć, aby zachęcić Rosję do wyrażenia zgody na wynegocjowany pokój, jest zobowiązanie się do zniesienia sankcji, jeśli i kiedy Rosja zastosuje się do umowy o wystąpieniu. Bez takiego zobowiązania sankcje szybko stracą jakąkolwiek moralną lub praktyczną wartość wywierania nacisku na Rosję i będą jedynie arbitralną formą kary zbiorowej wymierzonej w jej naród i w biedni ludzie wszędzie, których nie stać już na jedzenie dla swoich rodzin. Stanowisko USA jako de facto lidera sojuszu wojskowego NATO w tej kwestii będzie kluczowe. 

Tak więc decyzje polityczne Stanów Zjednoczonych będą miały decydujący wpływ na to, czy na Ukrainie wkrótce zapanuje pokój, czy tylko znacznie dłuższa i bardziej krwawa wojna. Testem dla decydentów amerykańskich i Amerykanów, którym zależy na narodzie ukraińskim, musi być pytanie, do jakiego z tych rezultatów prawdopodobnie doprowadzą amerykańskie wybory polityczne.

Nicolas JS Davies jest niezależnym dziennikarzem, badaczem z CODEPINK i autorem Krew w naszych rękach: amerykańska inwazja i zniszczenie Iraku.