przez Davida Swansona, World Beyond War, 21 marca 2022 r.
W zeszłym tygodniu rozmawiałem z bardzo mądrą klasą maturzystów w Waszyngtonie. Wiedzieli więcej i zadawali mi lepsze pytania niż przeciętna grupa w każdym wieku. Ale kiedy poprosiłem ich, aby pomyśleli o wojnie, która byłaby prawdopodobnie uzasadniona, pierwszą, którą ktoś powiedział, była wojna secesyjna w USA. Później wyszło oczywiście, że przynajmniej część z nich uważała, że Ukraina jest uprawniona do prowadzenia wojny właśnie teraz. Jednak, kiedy zapytałem, jak zakończyło się niewolnictwo w Waszyngtonie, żadna osoba w pokoju nie miała pojęcia.
Uderzyło mnie potem, jakie to dziwne. Myślę, że jest to typowe dla wielu ludzi w Waszyngtonie, starych i młodych, dobrze wykształconych i mniej. Nic w tym momencie nie jest uważane za bardziej istotne dla dobrej postępowej edukacji politycznej niż historia niewolnictwa i rasizmu. Waszyngton DC zakończył niewolnictwo w godny podziwu i twórczy sposób. Jednak wiele osób w DC nigdy o tym nie słyszało. Trudno nie dojść do wniosku, że jest to celowy wybór dokonany przez naszą kulturę. Ale dlaczego? Dlaczego ważne jest, aby nie wiedzieć, jak DC zakończyło niewolnictwo? Jednym z możliwych wyjaśnień jest to, że jest to historia, która nie pasuje do gloryfikacji wojny secesyjnej w USA.
Nie chcę przesadzać w sprawie. To właściwie nie jest utrzymywane w tajemnicy. Jest oficjalne święto w DC wyjaśnione w ten sposób na rządzie DC :
„Czym jest Dzień Emancypacji?
„Ustawa o kompensacji emancypacji DC z 1862 roku zakończyła niewolnictwo w Waszyngtonie, uwolniła 3,100 osób, zwróciła tym, którzy ich legalnie posiadali, i zaoferowała nowo uwolnionym kobietom i mężczyznom pieniądze na emigrację. To właśnie ta ustawa oraz odwaga i walka tych, którzy walczyli o urzeczywistnienie tego, upamiętniamy każdego 16 kwietnia w DC Emancypacji.
Kapitol Stanów Zjednoczonych ma dostęp do internetu Plan lekcji na temat. Ale te i inne zasoby są dość surowe. Nie wspominają, że dziesiątki narodów stosowały emancypację kompensacyjną. Nie wspominają, że ludzie od lat opowiadali się za jego powszechnym zastosowaniem w celu zakończenia niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. Nie podnoszą moralnej kwestii rekompensaty dla ludzi, którzy dopuścili się zniewagi, ani nie proponują porównania między wadami wynagradzanej emancypacji a wadami wymordowania trzech czwartych miliona ludzi, palenia miast, pozostawienia za sobą apartheidu i niekończącej się goryczy. uraz.
Wyjątkiem jest wydanie 20 czerwca 2013 r Magazyn Atlantic który opublikował i artykuł zatytułowany „Nie, Lincoln nie mógł „kupić niewolników”. Dlaczego nie? Cóż, jednym z podanych powodów jest to, że właściciele niewolników nie chcieli sprzedawać. Jest to zarówno oczywiste, jak i zbyt łatwe w kraju, w którym uważa się, że wszystko ma swoją cenę. W rzeczywistości głównym celem Atlantycki Artykuł jest twierdzeniem, że cena była zbyt wysoka, aby Lincoln mógł sobie na to pozwolić. To oczywiście sugeruje, że być może zniewalacze byliby skłonni sprzedać, gdyby zaoferowano odpowiednią cenę.
Według Atlantycki cena wynosiłaby 3 miliardy dolarów w pieniądzu z lat 1860. XIX wieku. To oczywiście nie jest oparte na żadnej złożonej i zaakceptowanej propozycji. Raczej opiera się na stawce rynkowej zniewolonych ludzi, których cały czas kupowano i sprzedawano.
W artykule wyjaśniono, jak praktycznie niemożliwe byłoby znalezienie tak dużej ilości pieniędzy — nawet przy wyliczeniu, że wojna kosztowała 6.6 miliarda dolarów. Co by było, gdyby właścicielom niewolników zaoferowano 4 miliardy, 5 miliardów lub 6 miliardów dolarów? Czy naprawdę mamy przypuszczać, że nie mieli żadnej ceny, że ich rządy stanowe nigdy nie mogłyby zgodzić się na cenę dwukrotnie wyższą od obowiązującej? Ekonomiczny eksperyment myślowy Atlantycki artykuł, w którym cena rośnie wraz z zakupami, ignoruje kilka ważnych punktów: (1) wynagradzana emancypacja jest narzucana przez rządy, a nie rynek, oraz (2) Stany Zjednoczone nie stanowią całości Ziemi — dziesiątki innych miejsca odkryły to w praktyce, więc celowa niezdolność amerykańskiego naukowca do działania w teorii nie jest przekonująca.
Z perspektywy czasu, czy nie wiemy, że wymyślenie, jak zakończyć niewolnictwo bez wojny, byłoby mądrzejsze, a wynik prawdopodobnie lepszy pod wieloma względami? Czy nie jest tak, że gdybyśmy mieli teraz zakończyć masowe więzienie, zrobienie tego z ustawą, która wypłaciłaby rekompensaty dla miast przynoszących zyski z więzień, byłoby lepsze niż znalezienie pól, na których można by dokonać rzezi ogromnej liczby ludzi, podpalając kilka miast, a potem — po tych wszystkich okropnościach — uchwalenie ustawy?
Wiara w sprawiedliwość i chwałę minionych wojen jest absolutnie kluczowa dla akceptacji obecnych wojen, takich jak wojna na Ukrainie. A gigantyczne metki z cenami wojen są bardzo istotne dla wyobrażenia sobie kreatywnych alternatyw dla eskalacji wojny, która przybliżyła nas do nuklearnej apokalipsy niż kiedykolwiek wcześniej. Za cenę machiny wojennej Ukraina mogłaby stać się rajem i modelowym, neutralnym pod względem emisji dwutlenku węgla społeczeństwem czystej energii, a nie polem bitwy między mającymi obsesję na punkcie ropy imperiami.
