By Sam Husseini, Sierpień 30, 2018
We wtorek senator Elizabeth Warren zwrócił się do National Press Club, przedstawiając bardzo szczegółowo szereg propozycji dotyczących kwestii, w tym wyeliminowania konfliktów finansowych, zamknięcia drzwi obrotowych między biznesem a rządem oraz, co być może przede wszystkim, reformy struktur korporacyjnych.
Warren dokonał błyskawicznego ataku na amok korporacyjnej władzy, podając przykład po przykładzie, jak kongresman Billy Tauzin wykonujący licytację lobby farmaceutycznego, uniemożliwiając ustawie o rozszerzonym ubezpieczeniu Medicare pozwolenie programowi na negocjowanie niższych cen leków. Warren zauważył: „W grudniu 2003 r., w tym samym miesiącu, w którym ustawa została podpisana, PhRMA – największa grupa lobbingowa firm farmaceutycznych – wymachiwała możliwością, że Billy mógłby zostać ich kolejnym dyrektorem generalnym.
„W lutym 2004 roku kongresman Tauzin ogłosił, że nie będzie ubiegał się o reelekcję. Dziesięć miesięcy później został dyrektorem generalnym PhRMA — z roczną pensją w wysokości 2 milionów dolarów. Big Pharma z pewnością wie, jak powiedzieć „dziękuję za twoją usługę”.
Odkryłem jednak, że wytrwałość Warrena w rozdzieraniu rzeczy takich jak „pre-łapówki” korporacyjnych lobbystów nagle wyparowała, kiedy zajmował się kwestiami takimi jak ogromny budżet wojskowy i izraelskie napaści na palestyńskie dzieci.
Moderatorka Klubu Prasowego, Angela Greiling Keane, na początku konferencji prasowej zapytała, czy Alexandria Ocasio-Cortez powstrzymuje prasę przed spotkaniami w ratuszu, łącząc to z Otwarte ataki Trumpa na media.
Husseini: Sam Husseini z The Nation i Institute for Public Accuracy. Wspomniany wcześniej Cortez i inni prawdopodobnie przybyli członkowie Kongresu w przyszłym roku proponują cięcie budżetu wojskowego aby pomóc w opłaceniu potrzeb ludzi i środowiska. Czy sie zgadzasz? A gdybym mógł, drugie pytanie: czy rozważałbyś wprowadzenie i sponsorowanie [wersji] Projekt ustawy Betty McCollum o prawach dzieci Palestyńczyków w Senacie?Warren: Teraz siedzę w Siłach Zbrojnych i byłem w środku fabryki produkującej kiełbasy. I to jeszcze bardziej popchnęło mnie w stronę reform systemowych. Chcę móc prowadzić te debaty. Chcę móc wydobyć ich na światło dzienne i porozmawiać o tych biednych sprawach, które mają wpływ na nasz rząd, na naszych ludzi. Chcę móc debatować nad nimi na sali senatu. Chcę móc wprowadzać w nich poprawki. W tej chwili całe wielkie pieniądze na nasz rząd powstrzymują wiele z tego. Dusi to znaczną część debaty, którą powinniśmy mieć. Więc dam ci odpowiedź obejmującą cały system, ponieważ myślę, że to jest tutaj najważniejsze. Tu nie chodzi o jedną konkretną propozycję, chodzi o całość. Jak to się dzieje, że głosy ludzi są słyszane w rządzie, a nie w kółko głosy bogatych i dobrze ustosunkowanych. Głosy tych z wyższymi armiami lobbystów. Więc dla mnie o to chodzi.
Ale część władzy, jaką mają bogaci i dobrze powiązani, polega na otrzymywaniu bezpośrednich odpowiedzi na ich konkretne problemy. Sponsorzy polityczni raczej nie są pod wrażeniem szerokich „systemowych odpowiedzi”.
W pewnym sensie jej brak odpowiedzi na bardzo bezpośrednie pytania raczej uwydatnił problem, którym prawdopodobnie się zajmuje.
I byliśmy tu już wcześniej.
Bernie Sanders w swojej kampanii prezydenckiej w 2016 roku był wyjątkowo niejasny, a nawet równy wręcz represyjny dotyczące polityki zagranicznej, zwłaszcza na początku. Osiąga to niemal komiczne rozmiary podczas debaty nt CBS tuż po zamachu bombowym w listopadzie 2015 r Paryż, starał się unikać merytorycznego zajmowania się tą kwestią, chcąc zamiast tego cofnąć się do nierówności dochodów. Z pewnością Sanders był prawdopodobnie bardzo niesprawiedliwie traktowany przez Partię Demokratyczną i establishment medialny, ale został znacznie osłabiony przez brak poważnych odpowiedzi dotyczących polityki zagranicznej.
Warren i inni „postępowi” kandydaci mogą to powtórzyć. Sanders zajmował się polityką zagraniczną pod koniec kampanii i później, ale jego odpowiedzi są czasami problematyczne, aw najlepszym razie było za mało i za późno.
Jedno pytanie brzmi, realistycznie, jakie są tutaj cele Warrena? Równie dobrze może to być wysiłek w dobrej wierze kogoś, kto jest zaangażowany w zmianę świata na lepsze. Ale w takim razie, po co ta selektywność?
Gdyby chodziło o uchwalenie tych zasad, najsilniejszym sposobem na to mogłoby być znalezienie nieuczciwego republikanina, z którym można by sparować przynajmniej niektóre aspekty jej propozycji, aby uniknąć zarzutów o podłożu czysto politycznym. Zapytany przez nowojorskiego Post jako reporterka na konferencji prasowej, Warren nie potrafiła wymienić republikanina, z którym mogłaby pracować. Byłoby tak szczególnie w przypadku, gdy Trump — podobnie jak wcześniej Obama — wystąpił przeciwko establishmentowi.
Czy to ma uczynić ją czołową kandydatką do nominacji Demokratów? Jeśli tak, to mamy nadzieję, że nie gra po prostu roli tego, co Bruce Dixon z Black Agenda Report nazywa „pasterstwo” — czyli kandydowanie na prezydenta lub obietnica kandydowania przez Sandersa lub Warrena jako po prostu narzędzie używane przez establishment Partii Demokratycznej do utrzymania wystarczającej liczby opinii publicznej „w rezerwacie”.
Warren powiedziała o swoich własnych propozycjach reformy finansowej: „W Waszyngtonie niektóre z tych propozycji będą bardzo niepopularne, nawet wśród niektórych moich przyjaciół. Spodziewam się, że poza Waszyngtonem większość ludzi uzna te idee za oczywiste i będzie zszokowana, że nie stanowią już prawa.
Dlaczego ta sama zasada nie dotyczy finansowania nieustannych wojen i masowego łamania praw człowieka wobec dzieci?
