Karla Meyera
Możliwość wojny między mocarstwami nuklearnymi powraca jako realne zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi na całym świecie. Zmiany klimatyczne, marnotrawstwo ograniczonych zasobów i presja ekonomiczna nadmiernego wzrostu liczby ludności na pojemność Ziemi są napędzane przez wydatki wojskowe. Zagrożenia te odczuwają w pierwszej kolejności regiony i kraje znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji gospodarczej. Napędzają także lokalne wojny domowe oraz regionalne wojny o zasoby i wojny terytorialne.
Naszym zdaniem, ekspansjonistyczna wyjątkowość neoimperialistycznej polityki Stanów Zjednoczonych jest głównym motorem wznowienia zimnowojennych działań wojennych między Stanami Zjednoczonymi, Rosją i Chinami.
Rozwiązanie tych problemów będzie wymagało porozumienia i współpracy między wszystkimi dotkniętymi krajami, przy silnym przywództwie głównych mocarstw światowych. Biorąc pod uwagę obecną strukturę Organizacji Narodów Zjednoczonych w Karcie, oznacza to co najmniej pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa.
Fantazja polityczna, która stoi na drodze do wspólnego rozwiązywania głównych problemów światowych, to idea wśród ignorantów lub przekupnych polityków, że Stany Zjednoczone mogą zachować i rozszerzyć granice dominacji „jedynego supermocarstwa”, które zostały osiągnięte krótko po upadku i rozwiązaniu ZSRR. Unia. Najbardziej szkodliwy błąd w polityce zagranicznej prezydentów Clintona, George'a W. Busha i Obamy, wszystkich nowicjuszy w polityce zagranicznej, polegał na tym, że ulegli zakorzenionym biurokratycznym radom i naciskom establishmentu wojskowego/przemysłowego/kongresowego/rządowego, by wykorzystać chwilową słabość Rosji, a słabiej rozwiniętej siły militarnej Chin, w celu rozszerzenia wojskowego parasola członkostwa w NATO na Europę Wschodnią i Azję Środkową. Naciskali na obramowanie granic Rosji nowymi sojuszami, lokalizacjami pocisków rakietowych i bazami wojskowymi oraz na rozszerzenie sojuszy wojskowych i baz na całym obwodzie Pacyfiku w Chinach. Działania te wysłały bardzo agresywną i groźną wiadomość do rządów Rosji i Chin, które z roku na rok są coraz silniejsze i stawiają opór.
Drugim szkodliwym błędem reżimów Busha i Obamy było ich przekonanie, że mogą wykorzystać powszechne niepokoje i bunty w krajach Bliskiego Wschodu, aby obalić dyktatorskie rządy i, pomagając uciskanym grupom rebeliantów, ustanowić przyjazne rządy klientów w tych krajach. Nie udało im się zapewnić stabilnego, wiarygodnego rządu klienta w Iraku, w rzeczywistości sprowadzili rząd pod większym wpływem Iranu. Są na dobrej drodze do podobnej porażki w Afganistanie. Ponieśli porażkę w Libii i ponoszą straszliwą klęskę w Syrii. Ile kolejnych tragicznych porażek muszą przeżyć amerykańskie elity polityczne, zanim dowiedzą się, że nie mają ani prawa, ani możliwości kontrolowania przyszłego rozwoju politycznego tych krajów? Każdy kraj musi uporządkować układy polityczne i gospodarcze zgodnie z własnym układem sił i kontekstem społecznym, bez nadmiernej ingerencji z zewnątrz. Te siły, które mają siłę i organizację, by zwyciężyć, nie zamierzają stać się służalczymi neokolonialnymi klientami Stanów Zjednoczonych, kiedy ich tymczasowa potrzeba patronatu zostanie rozwiązana.
Polityka Stanów Zjednoczonych musi przestać szturchać i prowokować Rosję i Chiny wzdłuż ich granic i powrócić do strategii szukania wynegocjowanej pokojowej koegzystencji i równoważenia interesów regionalnych między głównymi mocarstwami, Stanami Zjednoczonymi, Rosją i Chinami, z należytym poszanowaniem interesów mocarstw drugorzędnych, Indii, Pakistanu, Iranu, Brazylii, Wielkiej Brytanii, Niemiec, Francji, Indonezji, Japonii, itp. (Nawiasem mówiąc, pomimo ich okropnej, morderczej historii brutalizacji ludzi w słabszych krajach, Nixon i Kissinger byli równowagą - realiści władzy, którzy rozwijali strategię odprężenia i negocjowali traktaty o kontroli zbrojeń z Rosją i Chinami, a Reagan przyłączył się do inicjatyw Gorbaczowa, co doprowadziło do zakończenia wcześniejszych Zimnych Wojen. Zdobycze te zostały podważone przez politykę kolejnych administracji).
Dzięki aktywnej współpracy między wielkimi mocarstwami i znacznym ograniczeniom marnotrawnych, konkurencyjnych wydatków wojskowych, wszystkie kraje mogłyby wspólnie stawić czoła zagrożeniom wynikającym ze zmian klimatycznych, niedoborów wody, niedorozwoju regionalnego i presji ekonomicznej spowodowanej wzrostem liczby ludności. Mogą również rozwiązywać wojny domowe i wojny regionalne na mniejszą skalę (takie jak Afganistan, Irak, Syria, Palestyna/Izrael i Ukraina) poprzez zjednoczoną międzynarodową presję na wynegocjowane rozwiązania oparte na podziale władzy między wszystkie główne frakcje i siły polityczne w każdym kraju.
Ruchy pokojowe i ruchy społeczeństwa obywatelskiego nie mogą dyktować polityki rządów ani międzynarodowych korporacji. Naszą rolą, poprzez agitację i edukację, jest powstrzymywanie ich nadużyć władzy tak bardzo, jak to tylko możliwe, oraz wpływanie na polityczny kontekst podejmowania przez nich decyzji tak bardzo, jak to możliwe, poprzez masową organizację i mobilizację.
Podsumowując, kluczem do rozwiązania rzeczywistych zagrożeń dla bezpieczeństwa międzynarodowego i pokoju, a także do rozwiązywania mniejszych wojen i konfliktów regionalnych jest odwrócenie obecnej tendencji do zimnych wojen z Rosją i Chinami. Światu potrzebna jest aktywna współpraca między Stanami Zjednoczonymi, Rosją, Chinami i innymi wpływowymi krajami, poprzez porozumienie i współpracę w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych. Musimy aktywnie powrócić do wizji zawartej w Karcie Narodów Zjednoczonych i porzucić fantazję o jednobiegunowej dominacji nad światem.
Karl Meyer, wieloletni współpracownik i doradca Voices for Creative Nonviolence, jest pięćdziesięcioletnim weteranem pokojowych działań na rzecz pokoju i sprawiedliwości oraz założycielem i koordynatorem społeczności zajmującej się sprawiedliwością środowiskową i społeczną w Nashville Greenlands.
