Przybyliśmy do Hawany dziś wieczorem, 8 lutego 2015 roku, czyli w 56 roku rewolucji, 150 z nas wypełnia cały samolot, grupa amerykańskich działaczy na rzecz pokoju i sprawiedliwości zorganizowana przez CODEPINK. Miejsce jest gorące i piękne pomimo deszczu.
Budynki, samochody, chodniki wyglądają, jakby czas zatrzymał się w 1959 roku. Przewodnik w autobusie jadącym z lotniska do hotelu chwali się, że w gminie wokół lotniska znajduje się szpital psychiatryczny i fabryka spaghetti. Zarówno billboardy, jak i przewodnik turystyczny pasują do Fidela niemal w każdym temacie.
W domu en el Norte często zauważamy, że nie budują rzeczy tak jak kiedyś. Mój własny dom powstał przed rewolucją kubańską. Przedkładanie ludzkich potrzeb nad „wzrost” i gentryfikację jest z pewnością czymś, co wybrałbym z mocą wsteczną, gdybym mógł.
Ale czy Kuba celowo zdecydowała się zatrzymać czas? Lub zatrzymać to w jakiś sposób? A może jest to coś, czego nie powinno się mówić ani myśleć? W nadchodzącym tygodniu spotkamy się z wieloma Kubańczykami, z tymi, których rząd być może chce, abyśmy się spotkali, i tymi, których być może nie chce.
Kto ponosi winę za zło i dobro na Kubie? Jeszcze nie wiem i nie jestem pewien, jak bardzo mi zależy. Jednym argumentem jest to, że sankcje USA były katastrofalne. Przez inny nie mieli żadnego efektu. Bez żadnego argumentu wydaje się, że nie ma powodu, aby je kontynuować. Albo oczywiście ci, którzy twierdzą, że nie wyrządzili żadnej krzywdy, często sugerują, że Kuba nie powinna być nagradzana za ich podniesienie. Trudno jednak odpowiedzieć na niespójne bzdury.
Stany Zjednoczone prowadziły długą wojnę terrorystyczną z Kubą, ale utrzymują Kubę na swojej liście terrorystów. To musi się skończyć niezależnie od tego, czy Kuba znalazła drogę do zrównoważonej demokratycznej przyszłości.
Pewien Amerykanin w windzie hotelowej powiedział mi: „Czy ludzie, których majątek został skonfiskowany w czasie rewolucji, nie powinni zostać mu zwróceni?” Tak się składa, że wiem, że przynajmniej niektórzy z nich nie chcą jego przywrócenia, ale odpowiedziałem: „Oczywiście, warto to rozważyć, podobnie jak Stany Zjednoczone oddają Guantanamo Kubie”. Nie tracąc ani chwili, ten Dobry Amerykanin wrócił do mnie z kwestią, której wyraźnie użył wcześniej: „Więc dasz mi swój samochód?” Kiedy domyśliłem się, o czym mówi, zwróciłem uwagę, że nie ukradłem jego samochodu na muszce, tak jak Stany Zjednoczone ukradły Guantanamo. Odszedł.
Zdaję sobie sprawę, że doprowadzony do skrajności musiałbym poprosić Stany Zjednoczone o oddanie całych Stanów Zjednoczonych, ale nie doprowadzam tego do takiej skrajności. Dlaczego USA nie mogą oddać ziemi Kubie? i Kuba zreformuje swoje najgorsze praktyki polityczne? Każdy rząd na świecie musi zostać zreformowany, a nawoływanie do zmian w jednym prawie nie oznacza poparcia dla wszystkich działań pozostałych 199.
Ulice Hawany są ciemne nocą, oświetlone na tyle, by widzieć i nic więcej, ale bez poczucia zagrożenia, bez poczucia segregacji rasowej, bez zagrożenia przemocą, bez bezdomnych, jakich nieuchronnie można spotkać w kraju kapitalistycznego sukcesu. Zespoły grają Guantanamera co musi być po raz gazylionowy, i zagraj tak, jak mają na myśli.
Biorąc wszystko pod uwagę i dopiero co przybyłem, nie jest to złe miejsce na odcięcie od świata. Nie znalazłem jeszcze karty SIM ani telefonu. W moim hotelu nie ma internetu, przynajmniej do mañana. Hotel Nacional — ten z ojciec chrzestny movie — mówi mi, że mają internet tylko w ciągu dnia. Ale Havana Libre, dawniej Havana Hilton, ma muzykę na żywo, gniazdka elektryczne z trzema otworami i wolny, ale działający internet (lepszy niż Amtrak) za 10 pesos za godzinę, nie wspominając o mojito.
Oto Kuba!
