Manlio Dinucci, 21 lipca 2020 r
Włoski minister obrony Lorenzo Guerini (Partia Demokratyczna) wyraził duże zadowolenie z „spójnego” głosowania Parlamentu w sprawie misji międzynarodowych. Większość i opozycja zatwierdziły 40 włoskich misji wojskowych w Europie, Afryce, na Bliskim Wschodzie iw Azji w zwartej formie, nie było głosów przeciw i niewielu wstrzymujących się, z wyjątkiem pewnego sprzeciwu popierającego Trypolisową Straż Przybrzeżną.
Główne „misje pokojowe”, które trwają od dziesięcioleci w następstwie wojen USA / NATO (w których uczestniczyły Włochy) na Bałkanach, w Afganistanie i Libii oraz izraelskiej wojny w Libanie, które są częścią tej samej strategii, zostały przedłużone.
Do tych misji dodano nowe: operację wojskową Unii Europejskiej na Morzu Śródziemnym, formalnie mającą na celu „zapobieganie handlowi bronią w Libii”; Misja Unii Europejskiej „wspierania aparatu bezpieczeństwa w Iraku”; Misja NATO polegająca na wzmocnieniu wsparcia dla krajów znajdujących się na południowym froncie Sojuszu.
Zaangażowanie wojskowe Włoch w Afryce Subsaharyjskiej znacznie wzrasta. Włoskie siły specjalne uczestniczą w grupie zadaniowej Takuba, rozmieszczonej w Mali pod francuskim dowództwem. Działają także w Nigrze, Czadzie i Burkina Faso w ramach operacji Barkhane z udziałem 4,500 francuskich żołnierzy, z pojazdami opancerzonymi i bombowcami, oficjalnie tylko przeciwko bojówkom dżihadystów.
Włochy uczestniczą również w misji Unii Europejskiej EUTM, która zapewnia szkolenia wojskowe i „doradztwo” siłom zbrojnym Mali i innych krajów sąsiednich.
W Nigrze Włochy mają własną dwustronną misję wspierania sił zbrojnych i jednocześnie uczestniczą w misji Unii Europejskiej Eucap Sahel Niger na obszarze geograficznym obejmującym również Nigerię, Mali, Mauretanię, Czad, Burkina Faso i Beninu.
Włoski parlament zatwierdził również użycie „krajowych sił powietrznych i morskich do działań związanych z obecnością, obserwacją i bezpieczeństwem w Zatoce Gwinejskiej”. Deklarowanym celem jest „ochrona narodowych interesów strategicznych w tym obszarze (czytaj interesy Eni), poprzez wspieranie narodowego statku handlowego w tranzycie”.
To nie przypadek, że obszary afrykańskie, na których koncentrują się „misje pokojowe”, są najbogatsze w surowce strategiczne – ropę, gaz ziemny, uran, koltan, złoto, diamenty, mangan, fosforany i inne – eksploatowane przez amerykańską i europejskie koncerny wielonarodowe. Jednak ich oligopol jest obecnie zagrożony przez rosnącą obecność gospodarczą Chin.
Stany Zjednoczone i mocarstwa europejskie, nie mogąc przeciwstawić się temu wyłącznie środkami ekonomicznymi, a jednocześnie widząc, że ich wpływy w krajach afrykańskich maleją, uciekły się do starej, ale wciąż skutecznej strategii kolonialnej: zabezpieczenia swoich interesów ekonomicznych środkami militarnymi, w tym m.in. wsparcie dla lokalnych elit, które opierają swoją władzę na wojsku.
W przeciwieństwie do milicji dżihadystów, oficjalnej motywacji do operacji takich jak grupa zadaniowa Takuba, jest zasłona dymna, za którą ukryte są prawdziwe cele strategiczne.
Włoski rząd zadeklarował, że misje międzynarodowe służą „zapewnieniu pokoju i bezpieczeństwa na tych terenach, ochronie i zabezpieczeniu ludności”. W rzeczywistości interwencje militarne narażają ludność na dalsze zagrożenia, a wzmacniając mechanizmy wyzysku pogłębiają jej zubożenie, co w konsekwencji prowadzi do wzrostu przepływów migracyjnych do Europy.
Włochy wydają bezpośrednio ponad miliard euro rocznie, dostarczanych (ze środków publicznych) nie tylko przez Ministerstwo Obrony, ale także przez Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Gospodarki i Finansów oraz premiera, aby utrzymać tysiące ludzi i pojazdów zaangażowanych w wojsko misje. Suma ta to jednak tylko wierzchołek góry lodowej rosnących wydatków wojskowych (ponad 25 mld rocznie), wynikających z dostosowywania całych Sił Zbrojnych do tej strategii. Zatwierdzony przez Parlament jednomyślną zgodą obu stron.
(manifest, 21 lipca 2020)
